What a bad idea to challenge someone with the wrong sword.
I can’t believe my father finally abandoned me. Imbes na maging masaya ako sa kinahantungan ng lahat ay naging dahilan pa ito upang makulong ako sa isang lugar kung saan hindi dapat ako naroroon.
When that man contacted my father, he refused to acknowledge me as his daughter. He denied even knowing me. It shattered my heart and deepened the resentment I already felt towards him.
I remember that night before I run away from home.
Pauwi ako galing sa trabaho. I was the head of finance, and my father was the president. Though I enjoyed my job, my father’s announcement that I was being promoted to vice president filled me with doubt and anxiety.
I have a very extravagant life. My life is no ordinary, but it was different. I was homeschooling until senior high. Noong college, naman ay bantay-sarado ng mga bodyguard so obviously, I don’t really have a life to be enjoy. My relationships were always kept private as I was afraid Dad would meddle.
I was expected to be Andro Ympress’s perfect daughter, with high standards and expectations set for me. But no matter what I accomplished, it was never enough.
Napagod ako sa pagiging perpekto at pagiging sunod-sunodan kay dad. I don’t feel like myself anymore and I feel like just like a robot, I don’t have any choice at all.
But becoming a vice president, the pressure would only increase, and my father would expect even more from me. 
In finance department, I’d able to meet new people. I’d able to do what normal people would do. Being in a high position will require me to do my very best which I know, still not enough to my perfect father.
Eventually, I came to the realization that, no matter what position I held, I was in control of my own life. My father could never dictate my choices or decisions.
I had been prepared to accept the promotion, but that all changed one fateful night. I overheard my father speaking to one of his business associates, discussing the idea of arranging a marriage for me with someone who would already pass as my second father! I couldn’t believe he would so casually arrange my future without even consulting me.
“Dad! How dare you arrange my marriage with that filthy, disgusting and old man! He practically passes as my second father! You have no right to decide who I am gonna marry!” Sumabog ako. For the first time, I shouted at my father. I’m done being his perfect daughter. I’m done being under his shadows! I wanted to leave.
So I run anyway, thinking it would solve everything. 
At ano ang napala ko? Imbes na makaalis sa sitwasyong kinahantungan ay mas lalo pa akong natali rito.
I don’t know what to do anymore. That mocking face tell me na ano mang palusot ko ay hindi na niya paniniwalaan. I don’t even have true friends. Ano pang silbi ng pagtawag ko sa ilang kakilala kung ang ama ko na ang nagsabi na hindi niya ako kilala at wala siyang anak na suwail?
It was hard not to wonder why life had to be so difficult. All I had ever wanted was to be free, but now I found myself in yet another kind of prison – one that was even more suffocating and agonizing than the last.
“Veronica sinasabi ko sa ‘yo, huwag na huwag mo ng sasagarin ang pasensya ko. Matagal na akong nagtitimpi sa ‘yo. Hindi mo magugustuhan ang mangyayari sa ‘yo sa oras na ginalit mo ako,” malamig na wika ng lalaking nasa harap ko na nagpabalik sa akin sa kasalukuyan.
“Hindi nga sabi ako si Veronica!” gigil na sigaw ko sa kanya. “Sorry pero hindi mo madidiktahan ang buhay ko dahil hindi naman kita ka-ano-ano,” I spat seriously and walk out of that office.
Nanginginig ako sa galit para sa ama ko, sa lalaking iyon at sa sitwasyong kinahantungan ko! Hindi naman ito ang gusto ko. Marami na akong plano para sa pagbabagong buhay ko at ang bagay na ito ay wala kahit kailan sa mga naging plano ko. Kaya naman, anong ginagawa ko rito?
Nasaan ba kasi ang lintik na wallet ko? Hindi kaya kinuha nila at itinago? Napatigil ako sa paglalakad.
“The hell? What if alam nila na ibang tao ako at ipinipilit lang nila na ako si Veronica?” kinakabahang wika ko sa sarili. A wave of panic rising within me.
Dahil sa naisip ay mas lalong tumaas ang kagustuhan kong makaalis sa bahay na iyon.
Kaya naman pagbalik ko sa kwarto na tinuluyan ko ay mabilis kong kinuha ang bag at tinungo ang pintuan palabas ng bahay. The fear of being caught was palpable, and I knew that I had to keep moving if I wanted to stay safe.
Mabuti na lamang at walang masyadong tao sa hallway at sa sala. Mabilis ang lakad ko habang palabas ng pintuan. My heart was pounding so loudly that I could hear it in my ears. Every step felt like it was taking an eternity, and I couldn’t help but fear that someone would catch me trying to escape.
Nang makalabas ng bahay ay agad ko tinakbo ang gate na walang guard. I could feel my anxiety growing stronger with every passing moment. Sa nanginginig na kamay ay hinawakan ko ang malamig na bakal ng gate.
Isang malakas na pagtulak kasabay ng marahas na paghawak ng kung sino sa braso ko. Napasinghap ako sa gulat at pati na rin sa takot.
“Where the fuck do you think you’re going?!”
“Bitiwan mo ‘ko!” hiyaw ko, natataranta at nagpumiglas sa hawak niya.
Humigpit lamang ang hawak niya sa braso ko na ikinalukot ng mukha ko. Oh my gosh, nagagawa niya akong saktan! Kailangan kong makaalis dito at baka maging battered wife ako!
Hinila niya ako pabalik ng bahay habang patuloy ako sa pagpupumiglas. Naroong hinahampas ko siya sa katawan at sinisipa na magaling niyang naiiwasan. Sobrang dilim ng mukha niya habang nakatitig sa pinto ng bahay. Dapat na matakot ako pero hindi! Lumalakas ang loob ko na magwala lalo na at buhay ko ang pilit na kinukuha ng lalaking ito! Hindi ako umalis sa poder ng tatay ko para lamang mapunta at makulong sa poder niya!
“Ano ba?! Pakawalan mo na ‘ko please! Hindi mo ‘ko kilala at hindi nga sabi ako ang asawa mo!”
“Shut up Veronica! You just want to go back to your boy and leave this family! I won’t let you!” 
Bago ko pa siya mabingi sa sigaw ko ay nai-angat niya na ako sa ere sa isang mabilis na galaw. Binuhat niya ako na parang sako ng bigas! Tanaw ko ang kanyang puwitan at sa sobrang galit ko sa ginawa niya ay ginalaw ko ang mga paa ko para masipa siya. Sana ay may matamaan! 
Sinikop niya ang mga binti ko at pinalo ang puwitan ko. Napanganga ako sa gulat.
Hinampas ko ang likod niya sa inis. “Ano ba?! Wala kang karapatang gawin sa ‘kin ‘to!”
Nakarating kami sa kwarto ko at halos ihagis niya ako sa kama! What the hell! That Brute!
“Subukan mo pang tumakas ulit at ikukulong kita rito sa kwarto mo! Huwag mo ‘kong subukan Veronica!” sigaw niya. Halos maglabasan ang mga ugat sa mukha niya dahil sa galit. Sobrang talim ng tingin niya sa akin na siyang dahilan kung bakit hindi ako nakapagsalita. Damn this asshole!
Sinundan ko lang siya ng masamang tingin ng umalis siya at pabagsak na sinarado ang pintuan. Napasigaw ako sa sobra-sobrang galit.
I can’t believe I can be able to feel this so much anger in my entire life! This emotion makes me burst in tears and too much is too much. I cannot take it all!
I will and surely leave this fucking hell!
Days after I became prisoner at this house, napuno ako dahil araw-araw na walang ginagawa.
Hindi ako maaaring lumabas ng bahay. Dumami ang bantay sa gate at miski sa likod ng bahay ay may nagbabantay. Imposible talagang makatakas. I feel like a prisoner, cut off from the outside world.
Wala akong ginawa kundi mag-isip ng paraan para makaalis ng bahay. Ni hindi ko alam kung saang lupalop ako ng Pilipinas! Pero may hula ako na nasa Tagaytay o Baguio ako dahil malamig ang simoy ng hangin.
Hindi ako kinakausap ng mga katulong kung hindi naman importante. Para pa ngang galit sila sa akin at naiintindihan ko na para kay Veronica ang galit na iyon. Hindi ko lang maiwasang mainis dahil ako ang nakakaranas ng mga ito.
Nakatihaya ako sa aking kama at nakatitig sa kisame. Kailangan ko ng mapagkaka-abalahan. Lunes na lunes at hindi man lang ako productive!
Wala akong laptop or cellphone. Hindi ko alam kung saan napunta ang mga gamit ko. Tinatanong ko ang mga kasambahay tungkol doon ngunit lagi nilang sinasabi sa akin na ang amo nila ang tanungin ko. The hell I won't talk to that man! The thought of facing that guy makes my blood run cold.
I am very frustrated that every time we talk, we ended up shouting at each other and him locking me at my room for hours! He's a demon in disguise! Mabait lang kapag nasa harap ang anak niya.
We pretend like we are beautiful family when the child is around. Ngumingiti siya sa akin at kinakausap ako sa mahinahong paraan. But I know it's fake! And I'm sick of pretending someone I'm not all of my life!
Kapag wala ang anak niya ay halos matunaw ako sa kinatatayuan ko dahil parang lagi niya akong sinusunog sa mariin niyang tingin. Kung noong una ay nabighani niya ako sa mukha niya at inaamin ko iyon, ngayon ay pinagsisisihan ko na at diring-diri na ako. I have high standard. This brute will never reach it! At hindi rin ako napatol sa may asawa na.
... 
𝙺𝚒𝚗𝚍𝚕𝚢 𝚝𝚒𝚙 𝚝𝚑𝚎 𝚊𝚞𝚝𝚑𝚘𝚛 𝚙𝚕𝚎𝚊𝚜𝚎😘 𝚃𝚑𝚊𝚗𝚔 𝚢𝚘𝚞!