JULIE ANN
HINDI KO alam kung ilang oras na ang lumipas simula noong nag-walk out ako sa harapan nila.
I don't really like the idea of fixed marriage. Para kasing tinanggalan ang isang tao ng karapatang magmahal ng taong nararapat talaga sa kanila. What if that person is not what God given them?
What if hindi pala kami talaga sa isa't isa ni Drake. We---oh scratch that... ako lang pala ang hindi gusto. I mean... I am only following what my parent's want and not on my heart's.
I pick a small stone at ibinato ito sa kung saan para maibsan ang puot ko sa dibdib. Kasalukuyan ako ngayong nakaupo sa dulo ng slide sa parke. I picked another stone and throw it kasabay ng paglabas ng galit ko. At mukhang nagustuhan ko iyon kaya paulit-ulit ko iyong ginawa.
Hanggang sa...
"Aray!"
Nakarinig ako ng isang daing malapit sa inuupuan ko. Napatakip ako ng aking bibig noong may napagtanto ako.
Shit. May natamaan ba ako? I noticed na hindi na maliliit ang naibato ko. It was already medium sized! Oh, my God.
Nilingon ko ang paligid at doon nakita ko ang isang lalaking nakaupo sa kabilang upuan. Nakasuot ito ng itim na hoodie Jacket habang ang kamay ay nakahawak sa mukha nito.
O my God. Natamaan ko nga siya. At parang sa mukha pa!
I forgot that this is a park. Maraming tao na tiyak matatamaan ko and yeah, I really did. Thanks for my thoughts. And thanks to my parents and the Sandoval family for giving such thoughts.
Dahil sa guilt na nararamdaman ko ay nilapitan ko siya nang dahan-dahan.
Hindi ko maaninag ang kanyang mukha. Except from the fact na naka-hoodie siya ay nakayuko siya habang nakatakip sa mukha niya ang kanyang palad.
"Aray..." rinig ko pa ang mahina niyang daing pagkalapit ko sa pwesto niya.
I swallowed hard and cleared my throat. "Uhm, a-ayos ka lang?" I asked, feeling nervous. But I got no answer. Damn... "Huy... ayos ka lang ba?" I asked again but still no response.
Hindi ako nakatiis at hinawi ko ang ulo niya upang makita ang mukha niya pero nagpumiglas siya. "Aray... ano ba?!" rinig kong saad niya.
Nako. Ang tigas ng ulo ng lalaking to.
I tried again. Malakas kong hinawi ang kamay niya. Kahit na nagmamatigas siya ay pilit ko pa ring nilakasan dahil for Whoever's sake, I am dying to know his condition. May pasa ba ang kanyang mukha? Dumudugo ba? Ano? Sagot?! Tsk.
Sa pagmatigas kong hawiin ang kamay niya ay sa wakas ay nagawa ko. Natanggal rin ang hood na nakatakip sa ulo niya causing to display his face.
Seems like everything went slow-mo when I examined his face. From his black hair, to his thick brows. His bluish eyes, long eye lashes. His long nose, down to his thin lips. Ang gwap---
"Ikaw ba ang nambato sa akin?!"
Natigil ako dahil sa biglaang pagsigaw niya. Uh... how many seconds did I stare at his handsome face---err... What am I talking about? Okay... I admit he is handsome. That's it.
"Hey..."
Rinig ko namang sabi niya na ikinatinag ko ulit. Agad kong iniwaglit lahat ng nasa isipan ko at tiningnan siya.
"Uhm... h-hindi. Hindi..." pagsisinungaling ko. Hello? Baka masapak niya pa ako. Tsaka, for your information, may pasa ang kanyang mukha na obviously, galing sa akin. Lagot ako.
"Then, bakit mo ako nilapitan?" tanong niya at hinawakan uli ang pasa niya sa mukha.
"'Di ba pwedeng... n-nag alala lang ako?" saad ko sa kanya.
"Nag-alala? Bakit, crush mo ako 'no?" sabi niya. "Aray..." bigla siyang napadaing no'ng pinisil niya ang kanyang pasa sa mukha.
Hindi ko pinansin ang una nyang sinabi bagkus ay pumunta ako sa gilid ng upuan niya nang bigla akong nakakakita ng dahon. Agad akong kumuha ng ilang piraso ng dahon ng 'hagunoy'. Pagkatapos ay kumuha ako ng bato at idinidikdik ito.

[A/N: Hagunoy leaf is also known as Chromolaena Odorata.]
"Hey... ano 'yang ginagawa mo?" bigla niyang tanong.
"Gumagawa ng gamot para sa sugat mo." sagot ko at pinagpatuloy ang pagdikdik ko sa mga dahon.
"Gamot---?"
He stopped no'ng bigla akong tumayo at nilapitan siya.
"Huy ano 'yang ginagawa mo?"
I didn't mind him. Inilapat ko ang idinikdik na dahon sa pasa niya at piniga iyon para lumabas ang berdeng katas.
"Aray... ano ba iyan?!" daing niya pero pinagpatuloy ko pa rin ang ginagawa ko. "Aray... ang hapdi. Tama na." sabi niya at hinawakan ang kamay ko. His voice sounds soft but still manly.
I stared at it for a while, at dali-dali kong iniwaglit iyon at umayos ako ng tayo.
"G-Gamot 'yan, ano ka ba." sabi ko sa kanya, sabay tapon ng dahon.
Napatitig siya sa akin. Hindi ko alam pero ang tingin niya ay parang nanghihigop ng lakas. Was I only overreacting?
Iniwas ko ang tingin ko mula sa kanya. "I-I should go now..." sabi ko at dali-daling umalis sa harapan niya.
"Sandali..."
I stopped when I hear his voice but I never turned to face him. I just stand as is.
"S-Salamat..." rinig kong sabi niya.
I inhaled then let out a nod. Pagkatapos ay agad na akong nagpatuloy sa paglakad. I slowly shook my head. Anong nangyari sa akin? Bakit ako nagka-gano'n?
No'ng narating ko ang gate palabas ng parke ay nakita ko ang isang lalaking nakasandal sa kaniyang kotse.
"Finally. I've been waiting for you for almost 3 hours." sabi niya sabay tingin sa mamahaling relo niya.
Tinaasan ko siya ng kilay. "Who told you to wait for me?" I asked Drake. Yeah, that smiling guy. The annoying one.
"Well, it's my obligation... future wife." nakangiting sabi niya. More of a mocking one.
"Ha! Feel na feel, eh, 'no?" sarkastikong saad ko and then I let out a chuckle.
Hindi na siya nagsalita pa at binuksan niya ang pintuan ng kotse niya. "Let's go... Honey."
Parang nanindig ang mga balahibo ko noong sinabi niya ang H-word na iyon.
"Ew!" nandidiring sabi ko and he just laughed. He called me Honey?! Great. My most treasured endearment is now ruined! Sira na ang love story ko!
I crossed my arms and just stare at his wide-open car's door.
"What?" he confusingly asked noong napansin niyang nanatili lang akong nakatayo. "Let's go. Hon---"
I cut him off. "Don't you ever say that H-word again!" I blurted out.
"You mean... Honey?" he asked.
Urgghhh!
"Stop it! Okay?! At 'wag na 'wag ka nang magpapakita sa akin." sabi ko sa kanya.
I deeply sigh to control my anger at akmang aalis ngunit hinawakan niya ang braso ko.
"Ano ba?! Let go of me!" inis na sabi ko sa kaniya.
"Calm down, okay? I'll fetch you to your home." seryosong sabi niya pero nakangiti pa rin.
Home, huh?! Hindi ko alam kung matatawag ko pa bang 'home' ang bahay na iyon. I don't feel comfort there anymore.
I stared at him for a while. Okay. Fetching me to the house is not bad. My mind is tired kaya mabuti nang hindi na ako mag-aaksaya ng panahon para pumara ng sasakyan at magbayad.
I smiled at him. "Okay, let's go." then I saw his smile widen.
If they want this, okay... I'll give what they want. I'll play with them.
×××