Naghihikab na bumaba ako papuntang dining area, ginising ako kanina ng isang maid namin dahil pinapagising ako nina Mom. Kaya no choice ako kung hindi ang bumangon.
“Good morning Mom, Dad.” Bati ko sa kanila as I kiss them on their cheek. Umupo ako sa upuan ko at nagsimulang lagyan ng pagkain ang pinggan ko.
“How was your sleep, princess?” Si Dad. That's his endearment for me, 'cause I'm his princess.
“I sleep well, Dad.” Sagot ko habang may laman ang bibig. Nakangiti pa 'ko nang bumaling ako sa kaniya ng tingin.
“Swallow your food first.” Saway sa'kin ni Mom. Dad just shook his head on me habang nangingiti.
I grinned then nod. Nagpatuloy kami sa pagkain. “Bago ko makalimutan,” Napatigil ako sa pagkain at itinuon ang mata kay Mom. Binaling niya ang tingin sa'kin. “You're gonna enroll this year.”
Natulala ako at saglit na nawalan ng kakayahan na magsalita. My lips parted as my eyes widen. “It means...” Bulalas ko at hindi matuloy ang sasabihin.
They smile on my reaction as they nod. “Yes, sweetheart. You will study, as you wanted.” Sabi ni Mom habang nakangiti sa'kin.
Hindi ko napigilan ang ngiti na gustong kumawala sa labi ko kanina pa. Agad ko silang niyakap at pinugpog ng halik sa mukha. Matagal ko ng gustong mag-aral sa labas, gusto kong maranasan ang nararanasan ng iba. Mag-aral, at pumasok sa eskwelahan which I never experience... pero mukhang mararanasan ko na din sa wakas!
“Sa school na pinapasukan ni Nikolai ka mag-aaral, atleast we know that you'll be safe.” Si Dad.
Speaking of Nikolai. Pagkatapos no'ng sinabi ko sa kaniya kagabi tungkol do'n sa 'bulate thingy', wala na siyang naging imik. Kinain din namin 'yong ginawa niyang sandwich, umuwi lang siya nang dumating na sila Mom at Dad. Weird nga eh, pagkaalis ni Nikolai saka lang nawala 'yong mga bulate sa tiyan ko. Or is it because I feed them?
Hindi na matanggal ang ngiti sa labi ko the whole time na kumakain ako.
Pagkatapos din naman naming kumain ay nagpaalam na sila para pumasok sa work. Excited na 'kong sabihin kay Nikolai ang magandang balita! For sure matutuwa 'yon.
“Hey.” Agad akong napatingin sa may pinto nang marinig ang boses na 'yon. Nang magtama ang mata namin ay nginitian niya 'ko. I smile back at patakbong lumapit kay Nikolai.
Nagulat siya nang dambain ko siya ng yakap. Agad na pumulupot ang braso niya sa baywang ko. My arms are encircled around his neck. Mahigpit ang yakap ko sa kaniya. Binigyan ko siya ng napakalapad na ngiti nang kumalas ako sa pagkakayakap sa kaniya. His arms are still on my waist, and my arms are still on his neck.
“What's with your smile?” Nakangiti niyang tanong.
“Masaya lang ako.” I beamed.
“Really? For what reason?”
“Dahil sa wakas mag-aaral na talaga ako ng totoo!” I exclaimed at mas lalong hinigpitan ang pagkakakapit sa kaniya.
“Uh-huh. Why? Hindi ba totoong pag-aaral ang ginagawa mo dito?” He asked. I pouted, he let out a soft chuckle.
“Para sa'kin, ang totoong pag-aaral ay 'yong pumapasok ka sa school at may mga classmates ka.” Nakanguso kong sabi habang nakatingin sa ibaba. Pero ng mag-angat ako ng tingin ay nginitian ko ulit siya. “Dad said that I will study at your school!” Bahagya ko siyang niyugyog sa excitement.
Akala ko matutuwa siya sa sinabi ko, pero kabaligtaran no'n ang naging reaksiyon niya. Nawala ang ngiti niya sa labi at napalitan ng seryosong mukha. “Why?” Naguguluhan kong tanong, napabitaw ako sa leeg niya. He let go of my waist. “H-Hindi ka ba masayang do'n ako mag-aaral sa pinapasukan mo?” Napalabi ako.
Natigilan siya. He heaved a sighed then slightly shook his head. “No. It's not that.”
“Then what?”
He bit his lip then look away. I saw how his adams apple move up and down, like he's nervous on something. Hinawakan ko ang panga niya na bahagyang nakatiim-bagang at saka marahang hinaplos.
Nagtatakang binaling niya ang tingin sa'kin. Ngumiti ako, encouraging him to tell me the reason. His face softened. Hinawakan niya ang kamay kong nasa panga niya saka dinala iyon sa labi at halikan. Namumungay ang mata niya nang tumingin sa'kin.
“N-Natatakot akong magbago ang tingin mo sa'kin.” Aniya na nagpakunot ng noo ko. Nagbaba siya ng tingin.
“Bakit naman magbabago ang tingin ko sa'yo?” Naguguluhan kong tanong. I can't understand him. Umiling lang siya at hindi sinagot ang tanong ko.
Bumuntong-hininga ako at hindi na siya pinilit na sagutin ang tanong ko. I just hugged him and caress his back. “Kung ano man 'yang kinatatakot mo, you don't have to worry. Ikaw pa rin ang Nikolai na bestfriend at mahal ko.” Bulong ko sa kaniya.
Humigpit ang yakap niya sa'kin. Mas sinubsob niya pa ang mukha niya sa leeg ko bago halikan ang noo ko.
“Nicole.” He's playing the tip of my hair while his other hand are encircled around my shoulders. Nakaunan ang ulo ko sa dibdib niya.
“Hmm?” Pagtugon ko pero ang mata ay nasa pinanonood.
Nanonood kami, o mas tamang sabihin na ako lang ang nanonood dahil may iba siyang pinagkakaabalahan. At 'yon ay ang buhok ko. Minsan nga naiisip ko na naiinggit sa buhok ko si Nikolai, hilig niya kasing paglaruan ito at amuy-amuyin.
Nahampas ko ang dibdib ni Nikolai sa kilig nang ilapit ni Shawn ang mukha kay Nam at aktong hahalikan ito, ito muna ang pumalit sa role na prinsipe. I'm watching 'That Crazy Thing Called Love'.
“Ang gwapo talaga ni Mario Maurer.” Kinikilig na sabi ko.
“Tss.” Napaangat ako ng tingin sa narinig. “What?” Pasinghal na tanong niya sa'kin nang makitang nakatingin ako.
“Anong problema mo?” Nakangusong tanong ko.
He tsk-ed before looking away. Pinaused ko muna ang pinapanood saka siya kinulit. “Ano nga?” Pangungulit ko. Panay ang kulbit ko sa kaniya.
He sighed then look at me. Nagulat ako ng samaan niya 'ko ng tingin. “Mas gwapo ako.” Magkasalubong ang kilay na sabi niya.
“Huh?” Maang kong tanong. Bahagyang napakunot ang noo ko sa pagkalito.
“Mas gwapo ako do'n sa Mario'ng 'yon.” Ulit niya ng nakasimangot.
“Eh?” Napataas ang kilay ko. “Mas gwapo kaya sa'yo si Mario Maurer.” Ani ko at tinuro ang screen.
His jaw clenched at nagdilim ang mukha niya. Nagulat ako ng i-off niya ang TV. “Luh. Ba't mo in-off?” Nakangusong tanong ko. Napakamot ako sa pisngi ko sa inis.
I shut my mouth when he glared at me. Padabog na tumayo siya at may binulong-bulong. Sinundan ko siya nang umakyat siya ng hagdan at dumiretso sa kwarto ko. Bago pa 'ko makapasok sa sarili kong kwarto ay malakas niyang sinara ang pinto. Napaatras ako ng kaunti sa pagkagulat.
Nang maka-recover ay agad kong pinihit ang doorknob at pumasok sa loob. Naabutan ko siyang prenteng nakahiga sa kama ko habang ang ulo'y nakasandal sa headboard ng kama. Nang makalapit ay pinalo ko siya sa balikat.
“Hoy! Problema mo, ha?” Nakakunot ang noong tanong ko. Nanlaki ng bahagya ang butas ng ilong ko sa inis.
Tinalikuran niya lang ako at hindi pinansin. Pumunta ako sa other side ng kama kung saan siya nakaharap at saka sumampa. Agad din naman siyang humarap sa kabila. Sa inis ko ay kinurot ko siya sa tagiliran. Narinig ko ang pag-aray niya at ang pagpihit niya paharap sa akin.
“What?” Naiinis niyang tanong. Pinagtaasan ko siya ng kilay. Aba! At siya pa ang may ganang mainis, ah?!
“Nakakainis ka, alam mo 'yon?” Nakangusong sabi ko. Napakurap-kurap siya. “Hindi ko maintindihan kung bakit ka nagkakaganiyan. Tapos ikaw pa ang may ganang mainis diyan!” Hinawakan niya ang kamay ko nang akmang aalis ako.
He sighed and pull me towards his body. Niyakap niya 'ko ng mahigpit as he kiss my hair. I tried to pushed him but no avail. Mas malakas siya sa'kin. Narinig ko ang paghugot niya ng hininga.
“Sorry na. Ikaw kasi pinagseselos mo 'ko.” Pilit kong inaangat ang mukha ko para tanungin kung anong ibig niyang sabihin pero hindi niya 'ko hinayaan. Mas sinubsob niya lang ang mukha ko sa dibdib niya. “Sinabi mo pang mas gwapo 'yon sa'kin. Eh kitang-kita naman ang diperensiya.”
“Ayokong may sinasabihan ka ng gwapo. Artista man 'yan o kahit na sino. Yeah, I know it's selfish. Pero gusto ko ako lang ang gwapo sa paningin mo... dahil ikaw lang ang maganda sa paningin ko.”