Hinihingal man ay agad akong tumakbo, pinipilit habulin ang paghinga ay pinilit kong ipinagpatuloy ang pagtakbo bago lumiko sa madilim na eskinita.
"Find her!"
Nang makalagpas sila ay hindi ko na napigilang humikbi, napapagod na ako katatakbo. Pagod na pagod na, but I need to run to save myself. After George called, wala na akong ibang ginawa kundi umiyak.
Hindi ko alam na masasaktan ako ng dalawang beses sa isang pagkakataon.
Hindi ko matanggap..George, please come back and find me.
Wala pa ako sa wisyo noong magising ako sa isang inn na tinuluyan ko ng bumungad sa akin ang napakaraming utang noong magising ako.
Utang na nakapangalan sa akin, Alexandria.. why did you do this to me? Mga utang na hindi ko alam kung papaano babayaran dahil sa nakakalulang mga halaga.
I tried calling George, hoping he will help me. Peron hindi ko na siya macontact. Hindi ko na alam ang gagawin ko.At ngayon hinahabol na ako ng mga utang na hindi ko man lang nahawakan ang mismong pera. I don't know kung saan ginamit ni Alex ang ganoon kalaking pera para umabot na lukuhin niya ako. Kaya ko naman siya tulungan, ang hindi ko maintindihan ay....bakit... bakit kailangan pang humantong sa ganito?
Bakit humantong sa sirain niya ako para lamang sa pera?
Napahawak ako sa tiyan ko ng tumunog iyon, nakalimutan kong kumain. Gulo-gulong buhok, mugto ang mga mata at madungis na suot. Hindi ko akalain na magiging ganto bigla ang buhay ko.
Kinapa ko ang bulsa ko dahil nandoon ang wallet ko, ngunit ganoon na lamang ang kaba ko ng wala na akong mahawakan.
Nasaan na 'yon?
Luminga-linga pa ako, nagbabakasaling makita iyon. No.. nandoon ang atm at ang cash ko.
Napahagulgol nalang uli ako dahil pakiramdam ko ay hindi ko na kakayanin pa. Nagugutom na talaga ako, napapagid, nauuhaw. Ang tanging mayroon na lamang ako ay ang cellphone ko na halos palowbat na rin Hindi ko alam kung kaya pa bang makatawag nito pero nagbakasakali pa rin ako.
I badly need help.
I immediately dialed Cecelia number na agad rin naman nasagot.
"Hello girl, oh napatawag ka?" naririnig ko ang tunog ng sasakyan, mukhang nasa byahe ata siya.
"Cecelia, I really need your help right now. Mamaya ko nalang ikukwento. Help me please,. I'm here in Reloda street" narinig ko ang malakas na busina kaya kinabahan ako dahil baka hindi niya narinig
"Hello, sorry... hoy ano ba ang ingay mo! May kausap ang tao! Ang bastos naman!"
"Cecelia, Rel-Hello? Hello?" agad akong napatingin sa cellphone ko, at napansin na wala na.. lowbat na.
Ako nalang ang pupunta kay Cecelia, just please...
Luminga linga ako sa paligid, sinisigurado na wala ng mga taong humahabol sa akin kanina. Napabunutan naman ako ng tinik ng walang kahit ni isang anino. Agad akong tumakbo palabas ng eskinita at nilakad ang mataong daan. Pinagtitinginan ako ng mga tao pero wala na akong oras para pansinin pa iyon, kailangan kong mapuntahan si Cecelia. Siya nalang ang alam kong makakatulong sa akin. Pinagpatuloy ko ang paglalakad sa kabila ng pagod at gutom na nararamdaman.
Konti pa, konti nalang Sasha.
Napahawak ako sa tiyan ko habang tinatanaw ang daan na kailangan ko pang lakarin para makarating sa condo ni Cecelia. You got this, Sasha. Nanghihina kong pinagpatuloy ang paglalakad halos isang oras na akong naglalakad dahil malayo kung nasaan ako ngayon, pero okay lang kaya ko pa naman.
Pahapon na ako nakaradating sa condo ni Cecelia.Pero gayon na lamang ang pagkalugmok ko ng malamang umuwi pala ito sa probinsiya nila dahil naospital ang kanyang ama. Naghintay pa ako hanggang gabi, nagbabakasaling maisipan niyang umuwi. Pero it's already late wala pa rin si Cecelia.
Bakit, parang malas ko naman? Bakit lagi nalang ako? bakit... napahagulgol nalang ako.
"Ma'am, okay ka lang po ba?" Napatigil ako sa pag-iyak ng marinig ang boses ni manong guard. Nandito kasi ako sa labas dahil hindi naman ako pwede magtagal dito dahil wala naman ako mapapala dahil wala naman si Cecelia.
"Manong, may cellphone ka po ba?"
"Nakoo ma'am, mahirap pa po ako sa daga. Wala po" napatango nalang ako. Napatulala ako saglit dahil hindi na gumagana ang utak ko, hindi ko na alam ang pwede kong lapitan. Nagugutom na rin ako. Binigyan ako manong guard ng tinapay pero parang mas lalo lang akong nagutom.
Lord, help me please... help me.
Naisip ko tuloy bigla si George, kamusta na kaya siya? Naiisip niya rin kaya ako? Ako kasi.. miss ko na siya. Miss na miss.
Naisip ko bigla ang bahay na tinutuluyan ni George, doon nalang muna ako tutal kilala naman ako ng guard doon bilang gilfriend ni George. Pero,wala akong susi...
Kila tita Roselle!
Tumayo ako at pinasya na puntahan ang bahay ng mama ni George, hindi ko alam kung alam niya na ang nangyari sa amin ni George pero makikituloy muna ako, kakapalan ko muna mukha ko.
Doon nalang ang tangi kong pag-asa na alam kong tatanggapin ako.
Pinagpagan ko muna ang madumi ko na blouse bago ngumiti dahil sa nakita na katiting na pag-asaa. Nagpaalam na ako kay manong guard, at sinabihan na mag-ingat ako.
Ngunit, wala siguro talaga sa akin ang swerte.
Dahil ng tumawid ako sa kalsada, doon ko naisip na ang malas ko naman sa buhay. Bakit kailangan pa akong pahirapan kung mamatay lang rin pala ako sa ganitong paraan. Dapat sana nakakain muna ako ng masasarap, sinuot ko ang paborito kong damit, na dapat nasabi ko kay George na hindi ko siya kayang pakawalan.. na ayoko. Ngunit sadyang madaya sa akin ang buhay.
Dahil noong bumungad sa akin ang nakakasilaw na ilaw papunta sa gawi ko, alam kong wala ng saysay ang lahat.
Sino nga ba ang magaakala na hahantong lamang sa ganito ang buhay ko?
Narinig ko pa ang sigawan ng nasa paligid ko at habang tumatagal wala na akong naririnig. Napakatahimik. Ang tibok ng puso ko na nalang ang tangi kong naririnig.
Ito na ba ang sinasabi nila kapayapaan?
Hindi ko alam kung papangarapin ko pang mabuhay muli, o makitang muli ang mundo. Pero sa ngayon isa lang ang laman ng isip ko.
Because I died, tragically. How cruel