“NAGING SILA KAHIT KAMI PA”
Written by: Binibining_Timoji
P R O L O G U E
"MARK, BUNTIS AKO.", masayang amin ko sa lalaking katabi ko, while holding his hand.
Nasa plaza kami ngayon habang naka-upo sa bench. Agad namang umiba ang reaksyon nito, kaya muli akong nagpatuloy sa pagsasalita.
"I'm two weeks pregnant, love.”
"--Sorry kung ngayon ko lang nasabi sa'yo. Gusto talaga kitang isurprise since anniversary natin. So, are you happy?" pagtatanong ko.
"Ah y-yes, of course. I'm happy, Bea. Very happy." Ngiting sagot niya kasabay ng paghalik nito sa noo ko.
"Pareho lang tayo, love. Sobrang saya ko rin nung nalaman kong buntis ako.", litanya ko ulit at marahan kong sinanday ang aking ulo sa balikat nito.
Nakakataba ng puso, knowing the fact na handa akong panagutan ng boyfriend ko.
"Love, punta ka dito sa bahay. May linuto ako para sayo.", basa ko sa chat ni Mark.
Mabilis naman akong naligo at agad na tumungo sa kanila.
"Mano po tita--",
"Nando'n ang anak ko, kaya pumasok ka na lang.", tanging saad ng mama ni Mark na tila ayaw akong maka-usap.
Hindi sa akin boto ang magulang ng nobyo ko, and I feel it. But I'm doing my best para magustuhan nila ako.
"Andyan ka na pala, love. Halika, kumain tayong dalawa.", pag-aayang bigkas ni Mark nang makita niya akong nakatayo sa pinto.
Lumapit naman ako sa pwesto niya at umupo sa tabi ng binata.
"Wow, adobo? Grabe, favorite ko 'to.", natatakam na sambit ko.
"Yes, I know Bea. Kaya nga niluto ko 'yan para sayo, dahil gusto kong maging malusog ang baby natin.", malambing na saad niya.
"So sweet, love. Halatang mahal na mahal mo kami ni baby. I love you.", turan ko sa kanya at bahagyang pinisil ang pisngi nito.
Marami akong kinain. Dahil bukod sa masarap ang luto niya, puno pa ito ng pagmamahal.
Kaso isang araw ang lumipas, halos oras-oras ang pananakit ng tiyan ko. I tried to call my boyfriend, pero hindi niya sinasagot ang tawag ko.
So I don't have a choice kundi ang tawagan ang bestfriend ko para dalhin ako sa hospital.
Hindi ko na kasi talaga kaya eh. Sobrang sakit na, to the point na namimilipit ako.
"Si Mark? Asan ang boyfriend ko?", 'yan agad ang tanong ko pagka-gising ko palang.
Nakatulog pala ako mahigit dalawang oras.
"Bess, 'wag mo ng hanapin ang boyfriend mo. Hindi na siya babalik.", mahinang saad ni Claire.
"Ano?", naguguluhang bigkas ko.
"Hindi mo ba alam? Araw ng kasal niya ngayon. Kasal nilang dalawa ni Fiona.", litanya nito dahilan para mabigla ako.
"--Matagal na silang nagkabalikan. Naging sila, kahit kayo pa. At ang balita ko, buntis si Fiona kaya nagpakasal sila.",
"--'Yon sana ang gusto kong sabihin sa'yo, kaso alam kong hindi ka maniniwala sa akin.", malungkot na patuloy niya.
"Pero buntis din ako. Kaya paanong--",
"Bea, wala ka ng baby sa tiyan mo. Nalaglag ang baby mo, sabi ng doctor. At dahil daw 'yon sa kinain mo.", wika ulit ng kaibigan ko na ikinaguho ng mundo ko.
Nagawang patayin ng boyfriend ko ang anak ko para panagutan ang anak niya sa ibang babae.
Naging sila pala, kahit kami pa.
At ngayon, mag-asawa na silang dalawa.
And that is the worst thing happened in my life.
CHAPTER ONE
Bea’s POV:
"BESS, sigurado ka na ba talaga sa desisyon mo?", tanong ng kaibigan ko sa akin.
Nakatingin ito sa mata ko na tila sinusuri kung seryoso ba ako sa aking plano.
Tanging pagtango ang naitugon ko bilang sagot dito.
"Pero delikado ang--",
"I don't care anymore. Wala na ang anak ko. So what do you expect? Magpakasaya ako?", sakrastikong bigkas ko sa kanya.
"Hindi naman sa ganon. Iniisip ko lang ang magiging--",
"H'wag ka ng magsalita kung pipigilan mo ako, Claire. Dahil kahit anong sabihin mo, my decision is final.",
"--Nagdusa ako ng ilang taon. Binalot ako ng kalungkutan dahil sa ginawa niya. Tapos, mababalitaan kong masaya sila habang kasama ang anak nila? Tsk. Hindi ko hahayaan na magpatuloy ang kasiyahan nila.", mariing sambit ko.
Puno ito ng galit dahil sariwa pa rin sa aking ala-ala ang pagpatay ni Mark sa mismong anak ko.
Napakuyom ako ng kamao habang binabalikan ang matamis na pangako nito sa akin.
It's been four years, pero yung sakit nandito pa rin sa puso ko.
Nang dahil kasi sa lalaking 'yon, nawala ang anghel ko.
Dapat sana naglalakad na siya ngayon at nakakausap ko, kaso wala eh. Hindi na 'yon mangyayari pa.
"Bea, makinig ka naman. Para sa kaligtasan mo ang sinasabi ko. Hindi tama na patayin mo si Mark. Isipin mo naman yung bata. Mawawalan siya ng ama. Paano kung lumaki--",
"I SAID, SHUT UP!",
"I DON'T NEED YOUR OPINION.", pasigaw na saad ko.
Natahimik ito bigla at dahan-dahan na umiling.
I admit na wala na ako sa tamang pag-iisip.
Pero isa lang ang gusto kong mangyari sa mga oras na 'to, ang patayin ang taong pumatay sa anak ko.
Buhay ang kinuha niya, kaya buhay rin ang kukunin ko.
At wala na akong pakialam kung makulong ako ng panghabang-buhay.
Kinuha ko sa drawer ang baril na binili ko. Linagyan ko ito ng bala para mapabilis ang paghiganti ko.
Nang mahanda ko ang lahat, lumabas na ako ng bahay.
It's already 11:00 o'clock in the evening.
Pinagplanuhan ko ito ng maigi para walang may makahalata sa akin.
Nakasuot akong black na damit at nakatakip din ang mukha.
Huminto ako sa mismong bahay na tinutuluyan ngayon ni Mark. Ang bahay nila ni Fiona.
Akma na sana akong aakyat para makapasok, kaso may humila bigla sa bewang ko dahilan para matumba ako.
Pero sa puntong ito, natumba ako sa dibdib ng isang tao.
"Kung balak mo magnakaw Miss, mabuti pang sumama ka na lang sa akin sa presinto.", bulong na sabi nito sa tenga ko.
"At sino ka ba para sabihin 'yan?", mataray kong tugon.
Hindi ko pa nakikita ang itsura ng lalaki dahil nakatalikod pa rin ako.
"Pulis ako. Kaya kung ano man ang binabalak mo, nasisiguro kong sa kulungan ang bagsak mo.", seryosong wika niya.
Unti-unti na akong napalingon para tingnan kung sino ba talaga ito.
And shit!
Naka-uniporme nga s'yang pang-pulis.
"H-hindi ako magnanakaw.", lunok-laway na sambit ko.
Ngumisi naman ito na tila hindi naging kumbinsido sa sinabi ko.
"Are you sure? Sa postura mo palang, alam ko na kung ano ang pakay mo.",
"Manong pulis, hindi ka yata tinuruan ng magandang asal ng magulang mo, ano? Nakaganito lang, magnanakaw na? Masyado kang mapanghusga.", turan ko sa binata.
"Kung hindi ka magnanakaw, bakit ka aakyat ng gate?",
"Diba obvious? Malamang nakasara ang gate kaya aakyat na lang ako. Hays.", pabalang na sagot ko.
Muli namang bumalik sa pagkaseryoso ang ekspresyon niya na animo'y hindi nagustuhan ang pagkasabi ko.
"Sumama ka na lang sa akin para walang problema, Miss.",
"Ba't ako sasama sayo? Jowa ba kita? Jowa?", asar na sambit ko.
"Isa.", pagsisimulang bilang nito para sumunod ako sa kanya.
"H'wag mo akong bilangan. Hindi ako bata.", diretsang litanya ko.
"Sasama ka ba o gusto mong kaladkarin kita papuntang presinto?", pananakot nitong wika.
Tinaasan ko lamang siya ng kilay at hindi na ito pinansin.
"Hoy, sa'n ka pupunta?", sitang bigkas n'ya nang talikuran ko siya.
Balak ko sanang tumakbo kaso mabilis niyang nahawakan ang braso ko.
"Tatakasan mo pa talaga ako?", saad nito na may ngiti sa labi.
"O-of course not. Hindi ako tatakas. And besides, inosente ako. Kaya 'wag mo akong itrato na parang kriminal.", inis kong turan.
"Then prove it. Sumama ka sa akin para mapag-usapan natin 'yon.", ngising pahayag niya.
Umapaw naman ang kaba sa aking damdamin nang masilayan ko ang kotse ng pulis. Umiilaw kasi ito na tila papalapit sa aming pwesto.
Hindi pwede.
Hindi ako pwedeng pumunta ng presinto dahil malalaman ni Mark ang plano kong pagpatay sa kanya.
Kaya malakas kong sinipa ang gitnang parte ng binatang ito dahilan para mamilipit siya.
At do'n, nagkaroon ako ng tyempo na tumakbo palayo.
I'm sorry.
But I need to do this.