As I step inside the huge house, rinig na rinig ko ang mga instrumental na nanggagaling sa gilid, mga taong imbitado ngayong gabi na nagkukwentuhan. Myrtle Cruz, my schoolmate, surely have a taste for her eighteenth birthday. And she chose the old-fashioned one.
I'm wearing my aqua blue long gown, an off-shoulder style. My white long hair is neatly curled, pwedeng pwede na ako maging birthday girl dahil sa ayos kong 'to. Napapalingon sa akin ang mga tao dahil siguro sa buhok kong kulay puti, kakaiba sa normal na mga buhok na kulay itim.
Myrtle Cruz is my rival. I mean, duh. Palagi siyang sumusunod kay Dash. Nagpapapansin. Sa tuwing pupunta kami ng cafeteria, she's always there, tailing us.
As I walk on the cold marbled floor covered in a red carpet, nakita ko si Dash Lee. He's wearing his dark blue tuxedo, and a black necktie. Hawak-hawak niya ang glass of wine while smiling at me like I'm the most beautiful girl he sees tonight.
"Hey," malambing ang boses kong bati sa kaniya. Hinawakan niya ako sa bewang ko't hinalikan niya ako sa pisngi ko.
"You're gorgeous."
I smiled. But it faded when I saw Dash looking at someone else when he said those words.
He's looking at Myrtle na pababa ng hagdan, wearing her glittery golden ball gown, and God, she looks so stunning. Tumitingkad ang gown niya sa lahat ng mga bisitang imbitado ngayon.
Dahan-dahan kong tinanggal ang kamay ni Dash sa bewang ko at nilagok ang wine na nasa lamesa naming dalawa.
Nakatutok ang mata ko kay Myrtle na may malapad na ngiti, feeling like a princess. Or rather, a queen.
Hindi ko maiwasang mainsicure sa beauty niya. She has this perfect feature, and a perfect life. Every man would admire her. And I don't know... if Dash is admiring her, too.
Tumayo ako and excused myself from Dash. Pumunta ako ng banyo and was just staring at my own reflection at the mirror. Dash and I have been together for almost two years na. At nalaman ko nalang na palagi na silang magkakasama imbes na kaming dalawa lang.
I heaved a sigh and went back to the venue.
* * *
The event started eventually. Si Myrtle ang bida ngayong gabi at wala na akong magagawa do'n. Palagi kaming nagbabarahan sa university. We both hated each other. Pero hindi 'yon napapansin ni Dash.
Who cares? I am the girlfriend, and I can easily see her true color. Lalo na't si Dash ang nilalandi niya.
It's already eleven in the evening. Oras na para isayaw ang birthday girl, and Dash is her last dance. Nang mapanood ko silang dalawa habang masayang nagsasayawan sa gitna, my heart shrinked from the scene.
Napahawak ako sa dibdib ko. Nang matapos ang sayawan nila'y nagulat ako sa ginawa ni Myrtle.
She kissed Dash in front of me.
Dahan-dahan akong tumayo. My throat started to get itchy, umiinit na din ang dulo ng mga mata ko. I am about to cry.
Napalingon sa akin si Dash. His eyes were wide open, at agad na naglakad papalapit sa 'kin. Parang naguguluhan pa siya. He wanted to say something to Myrtle, pero parang gusto niyang lumapit sa 'kin para magpaliwanag.
But there's no time for explaining, I already saw what I have to see tonight.
Tumalikod ako, hinawakan ang dulo ng long-gown, and started to run away. Away from Dash, away from the both of them, and away from all the people who are gasping from what they had just saw.
Pero nahawakan ako sa braso ni Dash, nagpupumiglas naman ako. Malapit na kami sa entrance ng magarbong bahay pero malayo na sa mga bisita at sa venue. Humarap ako kay Dash. Nanginginig ang dalawa kong tuhod, pero nagawa ko siyang ngitian at tanggalin ang kamay niya sa braso ko.
"Don't worry, Dash. Magpapahangin lang ako. Hayaan mo muna ako."
"You know that I love you, okay? Bumalik ka lang sa loob. Ihahatid pa kita sa inyo."
Hinalikan niya ako sa noo at bumalik na siya sa loob. Naiwan ako dito sa may entrance, waiting for my cue to leave. Hanggang sa unti-unti kong naaalala ang mga chismiss sa unibersidad na pinapasukan naming.
Maraming nagsasabi na bagay sila. Na unti-unti na silang nagkakadevelopan. I know Myrtle have feelings for Dash, lalo na noong baguhan pa lamang siya sa university. She was the first one that approached us. Pero ang hindi ko namalayan, unti-unti na pala silang nagkamabutihan.
Tuluyang bumara ang lalamunan ko. Bago ako makita ng ibang tao dito na iiyak, tumakbo ako palayo sa bahay ng pamilya Cruz. Nilagpasan ko lang ang guard na nagulat sa biglaang pagkuripas ng takbo ko.
And I found myself running inside a forest, just a meters away from the house, hindi ko alam kung nasaan na ako. Pabalik-balik lamang na mga punongkahoy ang nakikita ko, but I continue running.
Nadapa ako dahil naapakan ko ang long gown na suot ko. I'm already messed up. Ang buhok ko'y nalagyan na ng dumi, ang gown na nirentahan ko pa online ay nadumihan narin.
Tears started to fall down to my cheeks. Para na akong taong grasa.
Bumagsak ang nagbabadya kong luha kanina. Humagulgol ako. Nilabas ko ang lahat ng sama ng loob ko by throwing some random rocks anywhere from my position.
"Aw!"
Natigil ako sa ginagawa ko dahil sa maliit na boses na narinig ko. Kalat na kalat na ang makeup ko't blurry na rin ang paningin ko, pero pinilit kong hanapin kung saan galing ang boses na 'yon.
"Sino 'yan?"
"Luna?" This time, boses lalake naman ang narinig ko. Tumayo ako't pinahid ang luha ko.
"Nandito po kami!" Muli kong narinig ang isang maliit pero matinis na boses. Nagsimula na akong kabahan.
"Where are you? Who are you?"
Nanlaki ang mga mata ko nang may biglang sumulpot sa harapan ko. Dahil sa pagkabigla, napaatras ako't nabangga ang paa ko sa isang malaking bato hanggang sa naupo ako sa maputik na lupa.
"Bakit bigla kang sumulpot? Sino kayo? Ay hindi, ano kayo?"
Gulong-gulo na ako dahil sa biglaang pagsulpot ng isang lalakeng may suot na isang itim na balabal. Sa balikat naman niya ay may nakatayo na isang maliit na babaeng may suot na pang-elf.
Humarap sa akin ang lalake. His lips stretched into a wide smile. Aba'y pakshet siya, ngumingiti na siya ngayon matapos niyang sumulpot sa harapan ko? Now he's getting weird and creepy.
"Ako si Bryne Al Rivereye, ito naman si Vanilla Wurtzkie."
Napalunok ako habang titig na titig sa lalake at isang duwende na nasa balikat niya. Dahil sa liwanag ng buwan na tumatama sa mukha niya, kitang-kita ko ang mukha niya.
He has this well-defined jaw, an Adam's apple na gumagalaw sa tuwing lumulunok siya. Maputla ang kaniyang balat, pero hindi yung maputlang may sakit na. His jet black tousled hair, and geez, perpekto na ang maidedescribe ko sa kaniya. But since some says no one is perfect, this guy in front me is almost perfect nalang.
"Anong klaseng nilalang kayo?" tanong kong muli.
"Hindi ka ba tatayo diyan?" He offered me his hand to help me stand up.
Pero hindi ako gumalaw o tinanggap ang kamay niyang nakalahad sa harapan ko. I don't know him and he's a perfect creepy stranger to me. Akalain mo 'yon? He just appeared out of nowhere!
Instead of accepting his offer, I stood up all by myself.
"Bakit ka nga pala umiiyak?" tanong niya nang makatayo ako.
He must've seen how messed up my makeup now.
Gamit ang dulo ng sleeves sa off shoulder ng gown ko, pinahid ko ang luha kong patuloy pa rin na rumaragasa.
"Nothing," I answered.
"Nothing? Eh kung makapagbato ka ng bato kanina, parang wala nang bukas. Sino nga nagpaiyak sa 'yo?" Pilit pang magtanong si Bryne, ang lalakeng kaharap ko ngayon.
"Bakit ka naman concern? It's my life. Kung ayaw kong sabihin, ayaw ko."
"Eh paano kapag ayaw din naming saguting ang tanong mo kung ayaw din namin?" singit naman ng duwendeng nakapatong pa din sa balikat ni Bryne. Si Vanilla. And guess what, I am craving for a vanilla flavoured ice cream.
Tinaasan ko siya ng kilay.
"Vanilla," banta ni Bryne. Nang humarap ulit siya sa 'kin ay ngumiti siya at yumuko nang konti.
Pagharap niya ulit sa 'kin ay binuksan niya ang magkabila niyang mga palad na biglang lumiwanag. Nanlaki ang mga mata ko sa nakikita ko ngayon. The lights that came out from his hand became a single stick and a necklace.
Ang stick na nasa kamay niya'y kinumpas niya 'yon sa kwintas na nasa kabilang palad niya, and the necklace just flew towards me.
Napaatras ako. Pero dahil naka-heels ako't hindi gaano katuwid ang daan, biglang pumulupot sa leeg ko ang kwintas. Lumiwanag ito nang maayos itong pumwesto sa leeg ko.
"Nandito ako para sunduin ka, Luna. Tapos na ang araw mong mamuhay sa mga mortal."
Unti-unting may sumulpot na maliwanag na bilog sa paligid namin. May mga letra pang hindi pamilyar sa 'kin na nakaengrave sa bawat dulo ng maliwanag na bilog. We're both standing inside a circle and he's chanting something that I don't understand.
"You're a witch, Luna. We're extraordinary and we are born to hold a wands."
Matapos niyang sabihin sa 'kin 'yon naramdaman ko nalang ang paglapat ng labi niya sa 'kin. His lips were soft and... Wait, why did he kissed me?!
Akma ko siyang itutulak palayo nang hawakan niya ang likod ng leeg ko and whispered through my ears, "The necklace we are wearing right now isn't just a normal necklace, Luna. Tatanggalin mo 'yan, o malalagutan ka ng hininga."
He already stole it. Ang pinakainiingatan kong halik! And guess what, hindi pa romantic!