(from author: tapusin niyo pong basahin ang buong novel na ito para marealize niyo kung gaano ito kaganda. Habang papalapit sa wakas, nagsisilabasan ang mga magagandang twists.)
Pauwi na sa bahay si Rosemarie ng biglang umulan. Tumingin tingin siya sa gilid kung may masisilungan siya,

"Ay wala. Saan kaya ako nito sisilong. Lumalakas na ang ulan lalong babasa ang mga dala ko nito. Nanood naman ako ng news araw araw, bakit hindi binalita ang pag ulan ngayon. Ano ba yan nababasa na ang mga binili ko. Please, huminto ka ng ulan ka. Pauwiin mo lang ako sa amin pagkatapos non, kahit ituloytuloy mo ang pag-ulan mo kahit ubusin mo ang buong gabi sa pag-ulan. Mahalaga pa naman tong mga dala ko. Naku! Nababasa na talaga.”

May nakitang masisilungan sa sulok si Rosemarie kaya mabilis na tumakbo papunta roon ngunit ng aakma ng sisilong mabilis na inunahan siya ng isang lalaking naka-hood.

“Hoy ako ang unang nakakita nito ha. Umalis ka nga diyan. Bilis! nababasa na ang mga dala ko. Wala namang mahalagang mababasa sayo kaya ako na diyan.” Hindi siya pinapansin ng lalaki.Tahimik lang ito. Nakita ni Rosemarie naka-headset kaya siguro hindi siya naririnig.

Mas matangkad sa kanya ang lalaki kaya nahirapan siyang abutin ang headset.

Binigay niya, ang matindi pwersa para maabot ang headset. Nagulat ang lalaki, kaya sa gulat ay hindi sinasadyang naitulak siya.

“Aray!!!”

“Ay naku po sorry. Akala ko kasi kung sino. Bakit mo kasi tinanggal ang headset sa tenga ko? ” Tinulungan niya tumayo si
Rosemarie. Pagkatapos nakatayo ang dalaga ay tinulak niya ang lalake.

“Parang kasalanan ko pa ha.”

Mabilis na pumunta si Rosemarie sa kinatatayuan kanina ng lalake.

“Sa wakas, nakasilong na ako.”

“Ahh.. Wala kang pingkaiba diyan sa mga modos. Tinanggal mo ang headset ko para makasilong ka. Para umalis ako diyan, para ikaw ang pumalit. Grabe ka miss. Naisip ko tuloy, siguro gaya ka ng mga ibang babae diyan, stalker kita no?”

“Excuse me! Sinong sinabihan mong stalker? Ako ba ha?”

“Sino pa ba? Tayo lang naman dito.”

“Ay, ya, ay, pilosopo? Sa mukhang to, stalker? . Ayos ka lang!”

“Ay naku miss. Maraming uri diyan ng stalker, kahit mga disente ang ayos, stalker na rin”.

“Hoy! ako ha, wag mo ako binabadtrip. Hindi maganda ang mood ko ngayon dahil basa na ang mga mahahalagang dala kong ito kaya ikaw umalis ka na. Gusto ko ng katahimikan.”

“Tingnan mo, basa na rin ako dahil sa ginawa mo.”

“Hindi ko yan kasalanan. Ako ang unang nakakita sa lugar na ito, tapos umepal ka. Get lost!”

Lumapit ang lalaki kay Rosemarie. Kaya napaatras ang dalaga. “Anong gagawin mo?”

Nilapit niya ang mukha niya kay Mylene. “Kapag hindi ka aalis diyan, magsisisi ka.” Nilapit niya pa ang mukha niya kay Rosemarie.

Kinabahan si Rosemarie parang na-frozen ang buong katawan niya at kinakabahan siya.

Tinulak siya ni Rosemarie. “Oo na!”

Tiningnan ni Rosemarie ang paligid at nakitang madilim ito at walang katao-tao at naisip niya rin baka masamang tao ang lalakeng ito at kung anong ang gawin sa kanya.

Tumawa ang lalake. “ Aalis ka rin pala. Ang dami mo pang sinasabi riyan.” Tumahimik lang si Rosemarie at umalis na.

Basang basa na ang mga dala niya.

“ Wala na talaga. Hindi ko na ito magagamit pa. Ang malas ko naman . hay naku!” May nakita siyang upuan kaya lumapit siya at umupo.

“Ay naku! Mahal pa naman ang bili ko nito tapos ito lang ang mangyayari. Hay naku! bakit ba nangyayari ang mga ganitong kamalasan?” Pati buong katawan niya basa na rin.

Naramdaman niyang walang pumapatak na ulan sa katawan niya.

Nang tiningnan ay nakita niyang pinayungan siya ng naka-hood kanina na lalake, kaya napatayo siya.

“Bumalik ka sa pag-upo mababasa ka riyan,” concern na wika niya.

“Kanina ka pa nandiyan?” tanong ko sa kanya.

“Wala pang dalawang minuto.”

“Kaninong payong yan? Kanino mo naman yan ninakaw? ”

“Grabe ka manghusga! Nakaw agad? Sa mukhang ito, magnanakaw? Pasalamat ka nga ,pinayungan kita.”

“Pasalamat? Tingnan mo ako, basang basa na.”

“Oh parang kasalanan ko pa,ha?”

“Oo parang ganun na nga. Teka lang, kaninong payong ba yan?”

“ Sa akin.”

“Seryoso? May payong ka pala, bakit hindi mo nilabas kanina? tapos pinaalis mo pako doon, tapos ngayon, pinapayungan mo ako. Bakit kuya, nakonsensya ka ba?”

“Grabe ka naman maka-kuya.Magkasing edad lang tayo noh.”

“First year high school ako. Ikaw?” tanong ko sa lalake.

“Ganun din. Parang ayaw maniwala nito.” Pinakita niya kay Rosemarie ang I.D niya.

“ Oh, naniniwala kana? Kunin mo, ikaw muna gumamit nito. Umuwi kana sa inyo, basang basa kana eh.” Ayaw tanggpin ni Rosemarie ang inalok ng lalaki kaya ang ginawa ng lalake ay kinuha ang kamay ni Rosemarie at binigay ang payong.

Nagpaalam na ang lalaki, naglakad siya habang nakangiti at kumakaway kaway pa.

Tinititigan siya ni Rosemarie habang paalis at narealize sa sarili.

With that guy, she can expressed herself. With that guy, she can be a talkative person. With that guy, she can be an amazing person. With that guy, she can be happy, truly happy.

Nang wala na ang lalake ay ngumiti siya. “Sana magkita pa tayo ulit.”











ROSEMARIE UDTUHAN POV







“Rosemarie! May payong ka pero basang basa ka. Bilis magbihis ka baka maanuhan ka ng sakit. Bilis!", pag-alalang sabi ng mama ni Rosemarie sa kanya.

“Ayos lang po ako ma, wag na po kayo masyado mag-alala.”

“Wait lang. Nandito yung payong mo. Pero may dala ka. Binili mo ba yan?” tanong sa kanya.

“Hindi po.”

“Kaninong payong yan? Sa kaibigan mo ba?”

Ilang segundo bago sumagot si Rosemarie. “Oo, sa kaibigan ko nga,” nagsalita siya habang tumitingin sa ulan.

“Buti nagkasalubong kayo ng kaibigan mo at pinahiram ka ng payong?" Alam ng mama niya na nagsisinungaling ang anak. Alam niya, walang friends na classmates si Rosemarie dahil extrovert ito at tahimik lang na babae. Hindi siya humahabilo sa ibang ka-edad niya.

“Opo."

Sinakyan nalang ng ina ang anak niya. “Sige magbihis ka na at kakain na tayo. Niluto ko yung paborito mong ulam.”

Dalawa lang silang nakatira sa bahay. Pumanaw na ang ama ni Rosemarie. Namatay ito nung elementary siya. Wala rin siyang mga kapatid. Unika-iha siya.

“Nay magpahinga ka na. Ako na manghuhugas at maglilinis dito. Maghapon po kayo nagtatrabaho kaya pagod na pagod po kayo. Ako na po dito. Magpahinga na po kayo.”

“Sige anak, salamat. Mauna na ako. Sumunod ka nalang kapag tapos ka na.”

“Opo nay. Goodnight po!”

Pagkatapos manghugas at maglinis ni Rosemarie sa kusina ay lumabas muna siya at pinagmamasdan ang mga patak ng ulan.

Sinalo gamit ang kamay ang ilang patak ng ulan.

“Saan kaya siya nakatira? Ano kaya pangalan niya? Totoo kaya na magkasing edad kami? Sa bagay parang kasing edad ko lang naman siya? Sana, sa L High School din siya nag-aaral.”

Umupo si Rosemarie sa harap ng pinto at patuloy sa pagtitig sa ulan.

Alam mo tay sobrang saya ko po ngayon, dahil sa isang tao. Ewan ko po 'tong nararamdaman na ito. Hindi ko po maipaliwanag, basta po, iba po yung sayang nararamdaman ko ngayon. Wish ko nga po na magkita pa ulit kami.

Kahit may pagkamasungit, natutuwa pa rin ako sa kanya. Alam niyo po, natawa nga ako ng kinuha ko yung headset niya at bigla siyang nagulat. Pinigilan ko lang po ang pagtawa ko.

Tapos, nang nakaupo ako na basang basa sa ulan, lumapit siya para payungan ako at ipahiram ang payong sa akin. I think in other side, he is nice. Naaalala niya pa kaya ako? Siguro hindi na. Mga ganung lalake, tsaka sino ba naman ako para tandaan. I'm nothing, I'm no one,I'm nobody kaya he forgot me already.

Pero umaasa pa rin ako na sa muling pagkikita namin ay makilala niya ako.

Narinig ni Rosemarie na tinawag siya ng nanay niya at sinabing “Pag tapos ka na diyan ay matulog ka na, maaga ka pang papasok bukas.”

“Opo, nay.”