Kabanata 4
Anghel
Nanghihinang katawan.. Mabigat at marahas ang hiningang pinapakawalan. Namimigat pa rin ang mga talukap ngunit pinipilit na ito'y imulat. Sa pagmulat ng mga mata bumungad ang katahikiman. Mag-isa na lang at ang magulong kapaligiran ay nababalot ng kadiliman.
Kadiliman...
Kadiliman ng puso at isipan...
Bukang-liwayway na... Nababanaag ko na ang liwanag. Sumisilip ito sa bintanang nakaharap. Masakit ang buong katawan. Kahit simpleng kilos ay ngumingiwi dulot ng pananakit ng kaselanan...
Napagtanto kong hindi na pala buo. Hinding-hindi na maibabablik ito at ililihim ko hanggang sa kamatayan...
At si Aldric...
Naninikip ang dibdib, nagugustuhan ko na siya.. pero dahil sa pangyayaring ito ay wala ng puwang ang maglaan ng pagmamahal dahil naruyakan na.
May tatanggap pa ba? Mamahalin pa ba kung sakaling malamang nahawakan na ako ng iba? Papahalagahan at rerespituhin pa ba?
Lumangitngit ang pintuan. Pumikit ako. Mariin, sa pag-aakalang ang mga demonyo na naman ang mabubungaran.
Wala na akong lakas na manlaban pa. Nakuha na naman nila kaya bakit pa makikipaglaban?
Kung sana ay pinatay na lang nila ako. Kung sana ay tinapon na lang sa ilog. Kung sana ay sinunog...
"Hija..."
Matutuwa ba ako dahil hindi naman siya ang taong inaakalang paparito?
Siya ang driver ng tatlong demonyo. Habang ginagawan, nasa labas lamang. Naghihintay kung kailan matatapos ang pananalakay ng mga demonyo!
"Kailangan mo ng umuwi bago ka nila balikan..."
Nakapikit pa rin. Ngunit, nakikiramdam naman.
Naramdaman ko ang kanyang paglapit sa kinahihigaan. Marahil ay wala akong saplot sa katawan at wala ng pakialam makita man niya ang kahubdan!
Ang damit na aking suot ay kanilang pinunit. Ang mga panloob ay pinagpasa-pasahan habang nagtatawanan.
"Magbihis ka. Nilagyan kita ng kumot habang natutulog pa sila. Hija.. lulong sila sa druga. Mahihina na ang mga katawan kaya naihatid ko na.."
"Manong..."
Ang boses ko ay naghihinagpis. Walang lakas at sumusuko na..
"Patawarin mo ako hija. Iginapos nila ako at walang magawa. May nagbabantay sa akin. Alam ng diyos kung gaano ko gustong tulungan ka pero..."
"Puwede po bang sa inyo muna ako. Please Manong.."
Ang boses kung nakikiusap ay unti-unti na namang nababasag.
"Makikita ka nila kung sa akin ka tutuloy. Stay-in ako hija at walang sariling tirahan."
Hindi ko na napigilan ang paghikbi... Gustong pigilan at hawakan ang puso.
Bawat patak ng luha ay naaalala ang pambababoy nila...
"Patawarin mo ako hija..."
Nakita ko ang pagyuko ng matanda. Sa sobrang awa ko sa sarili. Napahagulhol na...
Bumalikwas ako ng bangon. Umuusbong ang galit at gustong burahin ang mga alaalang bumibisita. Kuyom ang kamao ng marahas na tumayo sa higaan. Sa paghawak ng seradura ng pinto ay may planong naisip...
"Sofia..."
Nakangiti si Mama ng salubungin ko ang kanyang tingin. Walang kaalam-alam sa madilim na pinagdaanan.
Nasa hapag siya. Naghahanda ng almusal para sa aming dalawa.
"Maaga pa. Sabado ngayon, ba't ka kaagad na bumangon?"
Nakatunghay lang ako sa kanya. Pinakakatitigan siya. Ang aking inosenteng ina ay hindi ko kayang pagsinungalungan, ngunit buhat ng pagsamantalahan ay nakakaya na siyang paglihiman!
"Anak... ayos ka lang?"
Nahinto siya sa ginagawa. Akmang lalapitan ako ngunit agaran ang pag-iwas...
Napadila ako sa ibabang labi.
"Ma..."
Halos bulong na lamang ito.
Titig na titig si Mama. Ang kanyang titig ay walang panghuhusga.. ngunit paano ko nakakayang paglihiman siya?
"Sorry..." Namuo ang luha sa mga mata. Gusto ng kumawala..
"Patawad Ma.. hindi ko natupad ang mga pangako ko... patawad kasi nasaktan ko kaya at masasaktan pa..."
Nagtataka niya akong tinitigan. Kunot ang noo at hindi sang-ayon sa mga katagang binitiwan.
"Anak.. nagtampo lang ako.. pero kahit kailan hinding-hindi ko magagawang magalit sayo ng totoo..."
Nag-iwas ako ng tingin. Sa paglihis, nakita ko ang banyo.
"Maliligo lang ako Ma..."
Nagugulumihanan siyang tumingin sa akin bago napilitang tumango.
"B-bilisan mo para sabay na tayong mag-almusal..."
Nakatalikod na ako sa kanya ng sabihin niya ito...
Pinapasadahan ng tingin ang loob ng banyo. Hindi ito sing-laki at sing-lawak ng banyo sa opisina. Malinis naman at sementado ang sahig. Dahil sapat naman ang sinasahod nakapagpakabitan ko ng shower.
Nang makita ang sariling repleksiyon sa harap ng maliit na salamin na nakasabit sa dingding ay nakita ang pagod sa mukha.
Ang buhok na mahaba ay katulad ko ring nawawalan na ng sigla. Ang mga mata'y nanlalamlam.. malungkot at mabigat ang pinagdadaanan. Bahagyang namumula ang makipot at matangos na ilong. Ang mga labing dati ay kulay rosas ngayon ay namumutla.
Pumikit ako.
Marahan ulit na minulat ang mga mata at pinakatitigan ang sariling repleksiyon. Hindi na ito ang dating ako. Kay dami ng nagbago. Wala ng sigla ang mga mata, ang mukha ay napapalooban ng poot, galit, natabunan ang kainosentihan at pinagnakawan ng kinabukasan!
Hinayaan kong muling maglandas ang mga luha... Nangangalit at gustong saktan ang sarili...
Nababaliw na ba ako?
Bakit may nag-uudyok na kitlin ko ang sarili? Kung pagbibigyan ko ang ninanais, papaano naman ang sanggol na nasa sinapupunan? Makakaya ko bang hindi niya masilayan ang mundong dapat niyang makagisnan?
Bakit, may karapatan ba siyang mabuhay? Anak siya ng demonyo at natitiyak kong paglumaki ito'y demonyo din katulad ng lalaking nakabuo sa sinapupunan ko!
Halos maghisterya na ako!
Magulo ang isip. Nagpabaling-baling ng tingin at naghahanap ng gamit na maaring makasakit sa sarili...
"Huh, anak ka ng demonyo pero kakampi mo pa rin ang langit?"
Kinakausap ko ang sarili. Magulo ang buhok at hinahayaan ang sariling magpa-alipin sa demonyong sumasanib!
"Hindi ko hahayaang mabuhay ka! Hindi na dapat pang magkalat ng lahi ang demonyo mong ama!"
Sumisigaw na sa harap ng salamin... Nakakalimutang nasa paligid lamang si Mama!
Nawawala na sa isip at parang baliw na!
Inangat ko ang palad. Kinuyom ito.
"Hindi ako magsisisi na kitlin ang buhay mo."
Nakikita ko ang sariling galit ng tumitig sa salaming nakasabit sa dingding.
Pinalandas ko ang kamay sa ibabaw ng tiyan.
Kinapa..
Mariin ulit akong pumikit...
Binubura ang takot at konsensiya dahil handa ng patayin ang sanggol na nasa sinapupupunan at winawaglit sa isip na siya'y isang anghel na wala namang kasalanan!
Isang hampas ang pinakawalan...
Nakaramdam ako ng kirot sa tiyan...
Sinuntok ko ang sikmura. Ngumiwi ng makaramdam ng sakit...
Patay na ba?
Sunod-sunod kong pinakawalan ang kamao... at nakipag-usap sa harap ng salamin..
"Wala kang karapatan na mabuhay... Anak ng demonyo! Hindi na dapat dumami ang lahi ninyo!"
Hinayan ko ang paglalandas ng mga luha.. Nangingitngit, nasusuklam sa sarili...
"Anak..."
Ang demonyong sumanib ay unti-unting tumatakas sa katawang nangangalit...
"Sofia...?"
Napahikbi na... at hindi na napigilan ang sarili ng pakawalan ang hikbi..
"Sofia anak..."
Ang malamyos na boses ni Mama ay naging dahilan para ako ay matauhan. Tuluyang nanghina at hinayaan na lang ang katawan na dumausdos hanggang sa maramdaman ang malamig na semento nakasalampak na ako sa sahig ng banyo...
"Ahhhh!"
Sumisigaw na... humahagulhol at ang puso ko ay naghihingalo... Binabalot ito ng takot!
"Sofia.. Diyos ko! Anong nangyayari sayo?"
Buong lakas na itinulak ni Mama ang pintuan ng banyo. Nakalimutan ko pa lang i-lock ito.
Yakap ko ang mga tuhod ng kanyang mabungaran. Si Mama takip ang palad sa kanyang bibig.
Nag-aalala, nagdududa, at nasasaktan ko...
"A-anak..."
Pumikit ako sa boses niyang ito. Kay sarap sanang mapakinggan ang kanyang pang-aalo, pero sa kabila nito nagsinungaling pa rin ako sa inang mapagmahal!
"A-anak... May problema ba? Nag-away kayo ni Aldric..."
Sa bawat iling ay pumapatak din ang mga luha. Hindi na kayang paglihiman siya...
"Mama..."
Hinaharap na siya. Inihahanda ang sarili sa pagtatapat sa kanya.
"Nak..."
Ang kanyag hawak ay napakagaan. Ang pusong nangangalit ay paunti-unting kumakalma sa pamamagitan ng kanyang hawak.
"Anong problema?"
Umiiyak lamang at tila ulit namanhid. Siguro iniisip ni Mama na kakalma kung bubuksan niya ang shower... Hindi ako natinag ng buksan niya ito.. Nanatili lamang na niyayakap ang mga tuhod...Hinahayaan ang tubig na maglandas sa buong katawan. Basa na ang puting bestidang suot.
"Nak..."
Ng masilayan ko ulit ang mapang-unawang mukha ni Mama... bumigay ng...
"Mama..." Naghahalo sa tubig na dumadaloy sa pisngi ang mga luha.
Nahihirapan at nasasaktan.. Paano ko ito sisimulan? Paano ko sasabihin kay Mama na hindi ko siya masasaktan?
"Dapat na mamatay ang batang ito!" Malakas ang pagkakabitaw sa mga katagang ito.
"Nak... walang alam ang bata, isang anghel ang iyong kinakalaban."
Pinutol ko, at agaran ang pagbugso ng suklam.
"Anak ito ng demonyo!"
"Nagmamahalan kayo ni Aldric.."
Pinanlakihan ng mga mata si Mama. Hindi inaasahan ang pinagsasabi...
"Hindi Ma!"
Sinambunutan ang buhok naliligalig at umiiyak sa harapan ng aking ina!
"Hindi ito dapat na mabuhay Mama..."
Nanghihina akong sumandal sa dingding ng banyo.
"Ginahasa ako Ma..."
"Sofia..." Nakita ko ang hinagpis sa kanyang nasasaktang mukha.
"Sorry Ma..."
Mas lalong lumakas ang boses. Nakakapunit sa puso ang boses.
"Pero si Aldric..."
Mahigpit akong yumakap kay Mama... mas lalong lumakas ang pagpalahaw sa inang labis na nagmamahal.
"Totoong mahal na mahal ka ng batang iyon... pero paano niya natanggap ito?... Sino ang may gawa sayo anak?"
Hagulhol lamang ang naging tugon sa inang naguguluhan...
Mainit at mahigpit na yakap ang nakakayang itugon sa kanya...
Maliban dito, punong-puno na ng hiya sa kanya.
Nahinto ako sa pag-iyak ng makaramdam ng kirot sa aking puson.. Napaungol at napalitan ng takot ang galit...
Hindi ko tanggap ang anak, pero bakit nakakaramdam ako ng takot ngayon?
Natatakot na mapakawalan ko siya...
"Ma..."
Sa takot ko humiwalay ako ng yakap sa kanya...
"Masakit..."
Nang matukoy niya ang sinasabi, napatulala siya saglit at mabilis akong itinayo sa malamig na sementong kinasasalampakan!
"Dinudugo ka anak.."
"Mama..." Nadagdagan ang takot.
Nahimasmasan ako ng maramdaman ang pagdaloy ng mainit na likido sa aking hita...