“PERFECT,” usal ni Justine nang mapagmasdan ang sarili sa salamin.
Parang ibang tao ang nakikita niya. Nakalugay ang mahaba niyang buhok na lagi niyang ipinupusod. Kulot-kulot iyon na umabot sa kalahati ng likod niya. Nagmukhang maliit ang mukha niya nang mawala ang salamin sa mata niya at napalitan ng contact lens. Lumaki ang mata niya dahil sa eyeliner at mascara. Napaka-alluring din ng labi niya dahil sa pink red lipstick.
Maganda rin ang fit sa kanya ng polka dots dress niya na umabot hanggang sa ibabaw ng sakong niya. At napaka-cute ng doll shoes sa paa niya. Humagikgik siya at umikot-ikot sa harap ng salamin. Parang bata siya na nadamitan upang maging isang prinsesa. She felt great. Parang nasa ibang katawan din siya nang mga oras na iyon. She felt so young and vibrant. Parang napakaaliwalas ng paligid niya.
"Little wonders make up can do. Gumanda din ang mata mo dahil sa contact lens,” wika ni Yngrid at itinabi ang make up nito.
“Okay, Cinderella. The party starts today. You have three days before midnight," sabi ni Yngrid at ipinagbukas siya ng pinto ng restroom.
Taas-noo siyang naglakad. She soaked into the looks of other guys toward her. Bakas ang paghanga sa mata ng mga ito. She had three days to look beautiful. Three days that she would cherish and treasure. Dahil sa loob ng tatlong araw na iyon ay magiging si Justine lang siya. Hindi bilang apo ni Donya Concha. She could just be herself. Just plain Justine – maganda, malaya at magagawa ang anumang gustuhin niya. Hindi niya kailangang bantayan ang kilos niya o mag-alala na may gagawin siyang kahihiyan.
Pumasok sila sa café at sinamahan si Dreamilyn na umiinom ng hot milk na in-order nito. Pakiramdam niya ay ito lang ang iinom ng gatas sa lahat ng naroon.
“Dahil diyosa ka na ngayon, I guess it is time for a dare,” suhestiyon ni Yngrid.
“Anong klaseng dare iyan?” tanong niya.
“Kunin mo ang number ng pinakaguwapong lalaki dito sa café,” sabi nito at ngumuso sa direksiyon sa gilid ng café.
Sinundan ni Justine ng tingin ang nguso ni Yngrid at dumako sa isang lalaki na naka-light blue long sleeve polo at dark brown slacks. Nakasuot din ito ng black leather shoes. Tumigil sa pagtibok ang puso niya nang mapagmasdan ang mukha nito. Nakasuklay palayo sa mukha ang buhok nito. May pagka-tsinito ang mga mata nito. Matangos ang ilong nito at mariing magkadikit ang labi nito. He looked like a hawk with his eyebrows drawn together while staring at his laptop. Kulang ang salitang guwapo para dito. He was a lot of things. Intimidating. Powerful. Authoritative. The type of man who was decisive.
"Masyado namang guwapo iyan,” usal niya. Hindi ito ang tipo ng lalaki na basta na lang niyang nalalapitan. Madalas naman ay anyo lang niya ang binabago niya para magmukhang moderna. She had never tried pursuing a man ever. Ingat siya sa mga lalaki.
“Ano bang kalokohan iyan?” tanong ni Dreamilyn na puno ng disgusto habang nakahalukipkip. “Kababae mong tao ikaw pa ang kukuha ng number ng lalaki.”
“Gender equality, my dear,” depensa naman ni Yngrid. “Kung okay lang sa mga lalaki na hingin ang numero ng mga babae, pwede na ring gawin ng mga babae iyon.”
“Paano kung may asawa na ang hihingan ninyo ng numero?” tanong ni Dreamilyn na walang balak na magpatalo sa isyu.
Binuksan niya ang camera niya at ginamit ang zoom para tingnan ang kamay ng guwapong lalaki. Mukhang smooth ang daliri nito at pantay ang kulay. Ibig sabihin ay single ito. “No ring on his finger,” wika niya.
“Hindi lahat ng lalaking walang singsing ay walang asawa,” angal ni Dreamilyn.
“Number lang naman ang kukunin niya. Hindi niya ite-text. Well, unless gusto rin ng lalaki na kunin ang number niya.” Siniko siya ni Yngrid. “Kailangang makagawa ka ng paraan para makuha ang pangalan niya at number. Kung hindi mo ito magagawa, kailan mo pa ie-experience ito? Sayang naman ang ganda mo.”
Ano nga ba naman ang ikakatakot niya? Ibang Justine siya. Hindi siya nito makikilala. Isa pa, malabo namang magkita pa silang muli. Hindi nga siya dapat matakot na tanggihan nito. She was a beautiful woman after all. Walang sinumang makakatanggi sa kanya.
Lalapit sana siya dito nang isang babae ang umupo sa tabi nito. Nakasuot ang babae ng sleeveless neon pink na dress na umabot lang hanggang kalahati ng legs nito. Halos makita na ang singit nito nang mag-dekuwatro at naghuhumiyaw ang cleavage nito sa mababang neckline. Kahit na gaano siya kaganda ay magmumukha pa rin siyang manang kapag idinikit sa babaeng iyon.
“Ayan! Naunahan ka na tuloy!” nanghihinayang na sabi ni Yngrid.
Inilahad nito ang palad sa guwapong lalaki. “Hi! I am Janine. And you are…”
Puno ng disinteres lang itong tiningnan ng guwapong lalaki at saka ibinalik ang tingin sa laptop nito. Mukhang walang balak ang sexy na babaeng sumuko. Pinagapang pa nito ang daliri sa braso ng lalaki. “Do you know how much I like corporate, no nonsense men? You turn me on.”
Binigyan ito ng bored na tingin ng lalaki. “And women who bother me while I am working turn me off. Can you pester someone else?”
Nahigit ng babae ang hininga at tumayo. “Fine. Go fuck your laptop!” At saka biglang nag-walkout dahil napahiya sa pagtataboy ng lalaki.
“Ang taray naman ni Pogi,” sabi ni Yngrid.
“Buti na lang hindi ako lumapit. Kapag nagkataon ako ang napahiya,” sabi niya at iniwas ang tingin sa lalaki. Tuluyan nang nawala ang lakas ng loob niya.
“Sige. Sa Camiguin na lang natin ituloy iyan,” sabi ni Yngrid na tumayo na matapos i-announce na boarding na ng flight nila.
Pumila sila para ipakita ang boarding pass nila. Nanlaki ang mata nina Yngrid at Dreamilyn. Parang may isinesenyas ang mga ito na di niya maintindihan. “Bakit?” tanong niya.
"Tingnan mo kung sino ang nasa likod mo,” sabi ni Dreamilyn.
Lumingon siya at tumigil sa pagtibok ang puso niya. Si Pogi. Kapag nga naman sinuswerte. Hindi ito malayo sa kanya. Parang masarap lang itong pakiramdaman sa likuran niya. Sa kabila ng suot na polo at slacks ay mukha itong matipuno. Malapad ang balikat nito. Maliit ang baywang at mukhang makisig sa suot na slacks.
"Miss, will you please move? Nakakaabala ka,"