Naalimpungatan ako sa dahil sa ingay na aking naririnig.
"Gisingin mona." dinig kong saad ni kuya Kobe.
"Ayoko nga! Ikaw nalang tol. Ikaw naman panganay sa atin." Saad naman ni Kiro.
"Ikaw na!"
"Ikaw na nga!"
"No. Ikaw na, makinig ka sa kuya mo."
"No. Makinig ka din sa kapatid mo."
"Ang tigas talaga ng ulo mo?"
"Matigas din kasi ang ulo mo."
Sa pag babangayan nila ay hindi nila na pansin na nagising na ako.
"Ako na nalang gigising sa sarili ko." Saad ko dahilan para tumigil sila sa pag bangayan. "Ano ba ang kailangan niyo?" dugtong ko ng maayos kona ang sarili.
"Oh, sis. Gising kana pala. Hehehe." Saad ni Kiro sabay upo sa tabi ko.
"Hindi kasi kayo maingay kaya nagising ako." Pabalang kong sagot.
"Are you okay now? Do you feel better?" Kuya Kobe ask me. Dahil sa sinabi ni kuya ay naalala ko ang mga nangyare kahapon, dahilan para dalawin na naman ako ng lungkot.
Napayuko ako ng maramdaman ko na naman ang sakit sa dibdib. Tangina naman, sana pala di na ako gumising dahil sakit din naman ang bubungad sakin.
"Sis..." Mahinang saad ni Kuta Kobe at umopo sa tabi ko sabay hawak sa aking kamay. 
"Gusto mo ba bugbugin namin yun?" Napatingin naman ako sa kanya na may gulat sa mata. "Joke lang." Natatawa nyang saad, napahinga naman ako ng maluwag.
"He left me for good." Saad ko at nag simula na naman tumolo ang aking luha.
"Alam mo, gusto namin magalit sa lalaking yun pero hindi namin magawa." Saad ni Kiro at pinunasan ang luhang tumolo sa pisngi ko. "Kasi may karapatan naman siyang mapagod sis. Hinintay ka nya ng sobrang tagal kaso ang tagal mo 'ding mataohan." Dugtong pa nito.
Alam ko. Ako ang may kasalanan kong bakit nawala siya sakin. Masyado akong naging pabaya sa relasyon namin. Tama nga ang sinabi niya, wala sa pamilya ko ang mali, nasa akin.
"He loved you so much. Kahit isang beses ko palang siyang nakita ay kita ko sa mata niya kong gano ka niya kamahal." Kuya Kobe. "He loved you so much to the point na kaya niyang mag hintay sayo ng ganun katagal kahit nasasaktan na siya. Pero Keona, napapagod din ang tao. Napapagod din ito lalo na kung nakikita niyang wala siyang laban. Nakikita niya sayo na hindi mo siya kayang ipaglaban sa mundo." Patuloy nito.
Simula ng sinagot ko siya ako na ang nakikita kong kasama niya hangang sa pagtanda. Nakikita ko ang sarili ko na nag lalakad sa altar patungo sa kanya. Pero tangina lang! Dahil sa kagagahan ko ay nawala yun na parang bula.
"Pero hindi iyon rason para huminto ka sa pagmamahal Keona. I know this is hard but the only thing you can do right now is to move on. Kalimutan mo siya, hindi yung alala niyo na magkasama kundi ang pagmamahal mo sa kanya. Hayaan mo ang ala-ala niyo na manatili sa puso mo at mag silbing leksyon ito sa buhay mo." Saad ni Kiro.
"Mahal ko siya, mahal na mahal ko siya." Dahilan para mas lumakas ang iyak ko.
Napabuntong hininga si kuya Kobe at hinawakan ako sa balikat.
"We know sis. We know. Mahal mo siya pero hindi mo siya magawang ipaglaban."
"Ano ba! Kapatid koba kayo o ano? Ang sakit niyong mag salita ha!" Inis kong saad. Nakakapuro na kasi 'tong dalawa eh, kanina pa.
"We're just stating the fact Keona. Gusto lang kita gisingin sa kagagahan mo." Saad ni kuya Kobe.
"Gising na gising na ako kuya." Umiiyak kung sagot sa kanya.
"I know. Ang tanga mo din kasi. Inalok kana ng kasal umayaw kapa." Naiinis na saad ni kuya Kobe.
"Kasi nga takot ako kila mommy at daddy." Mahina kong saad.
"I'm.. I'm so sorry sweetie."
Napatingin kaming tatlo sa pintuan ng kwarto ko at nakita ko doon si mommy na halata mong kakaiyak lang. Kanina pa ba siyaa diyan?
"Aalis mona kami." Saad ni kuya Kobe sabay hatak kay Kiro palabas.
Lumapit si mommy sa akin at umopo sa inupuan ni Kiro kanina. Hinawakan nya ako sa magkabila kong pisngi at hinagkan sa noo.
Napapikit naman ako dahil ngayon kolang naramdaman ang init ng palad ng aking ina.
"Ang ganda ganda mo." Mahinahon niyang saad na mas nakapag paiyak sa akin. "Hindi ko manlang na pansin na hindi na ikaw ang munting prinsesa ko. You are a lady now, A beautiful lady." Sumilay naman ang munting ngiti sa labi niya.
"Mom..."
"I'm so sorry anak sa mga pagkukulang ko sayo bilang isang ina. I hope you forgive me." Naiyak na din ito at niyakap ako, I hug her back. Dahil sa setwasyon ko ngayon kailangan ko ng yakap galing sa magulang ko. Galing sa inako.
Kahit naman hindi niya sabihin ay papatawarin ko padin sila dahil sila ang pamilya ko. Alam kong may pagkukulang sila pero may pagkukulang din ako bilang anak nila.
Humiwalay siya sa pagkakayakap sa akin at hinawakan ang magkabilang kamay ko.
"You love him that much?" Tanong ni mommy, napatingin naman ako sa kanya. "I know it's hard for us to accept that our little princess is inlove nakalimutan ko kasi na may karapatan kadin mag mahal. And I'm so sorry dahil masyado kitang hinigpitan to the point na naging ganito ang buhay mo. Sorry anak for ruining your dream life with him." Napahagulgol si mommy sa harap ko and as her daughter ayokong nakikita na umiiyak ang mommy ko.
"Mom. Wala kayong kasalanan. Ako ang may kasalanan kung bakit nawala siya sa akin. Ako po ang na duwag na ipaglaban siya." Pag papaliwanag ko.
"No sweetie. Kung naging maintindihan kaming magulang sa inyo ay siguradong hindi ka hahantong sa ganitong setwasyon. Masaya ka sana sa piling ng lalaking mahal mo. I'm so sorry Keona, I'm so sorry." Niyakap ko siya dahil ang sikip sa dibdib na makitang ganito ang mommy ko.
Sanay akong makita ito na seryoso at malakas. Hindi ko naisip na iiyak ng ganito si mommy sa harap ko. Sya ang nakilala kong tao na kahit ang hirap na ng setwasyon ay mananatili itong matatag.
"Mom. Stop crying. Ako dapat ang umiiyak dahil ako ang nasaktan." Saad ko at natawa naman siya.
"I'm sorry. Gusto kolang patawarin ako ng anak ko."
"Mom kahit 'di kapa humihingi ng tawad ay napatawad kona po kayo. Hindi ko makakaya na magtanim ng sama ng loob sa pamilya ko. Jeremy once told me na kahit saktan ka ng pamilya mo hindi ka dapat magtanim ng galit dahil iwanan kaman ng mundo ang pamilya mo ang mananatili sa tabi mo." I cried ng maalala ko ang araw na sinabi ko kay Jeremy na galit ako sa pamilya ko at pinagsabihan niya ako.
I miss my boyfriend. I miss him so bad and it kills me inside dahil wala akong magawa kundi ang mamiss nalang siya ngayon.
"He is ended a great man." Saad ni mommy habang nakatingin sakin na may ngiti sa labi.
"He is mom." Sagot ko habang umiiyak.
"You won't take him back to you?" Tanong ni mommy, umiling ako. "Why?"
"Ayokong gulohin ang masaya niyang buhay kasama ang babaeng mahal niya ngayon." Malungkot kong sagot kay mommy.
"Habang ikaw ang nag hihirap ng ganito?" My mom said.
"I deserve this mom. This is my lesson for being a stupid girlfriend."
"You are not stupid Keona. Nag kulang kalang pero hindi ka stupid. You are just scared of us and I am so sorry for making you feel like that." My mom said at pinunasan ang luhang nag landas sa pisngi ko. "You still have us sweetie, you still have your family. You can cry on our shoulders now anytime you want."
"Thankyou mom. Thankyou." At niyakap sya.
"I love you sweetie." Niyakap naman ako pabalik ni mommy.
"Si mommy lang ang yayakapin mo?"
Napabaling kame sa nag salita.
"Dad?" Umopo naman siya sa inupuan kanina ni kuya Kobe.
"I'm so sorry for slapping you." Saad nya habang nakayuko.
"No dad. Thankyou for slapping me, it give me the courage to say what my heart wanted to say." Nakangiti kong saad.
"But..." Di kona siya pinatapos at niyakap.
"I'm sorry dad kung nag lihim ako. I am so sorry po." Saad ko habng nakayakap sa kanya at umiiyak.
"No darling. I should be the one to say sorry to you. Hindi ka naman magsisinungaling kong hindi ako naging mahigpit sayo ng ganoon." Sabay yakap  sa akin ng mahigpit. "Pero ito ang tatandaan mo, nagawa kolang iyon dahil takot akong masaktan ka ng kung sino pero yung paghihigpit namin sayo pala ang magiging dahilan kung bakit ka umiiyak at nasasaktan ngayon."
"I love you Dad." Saad ko sa gitna ng hikbi ko.
"I love you too darling." Saad niya.
Naramdaman ko namang may yumakap din sa amin and it was Mom.
"I love you both." Saad nya habang umiiyak.
"Oy teka teka. Nakakatampo na ha." Saad ni Kiro na nasa pintuan.
"Come here son." Saad ni mommy habang nakangiti.
Wala naman sinayang ang dalawa kong kapatid at dinamba kami ng yakap.
"I love you my child." Saad ni mommy at daddy
"We love you too mom, dad." Saad namin habang mag kayakap sa isat-isa.
Jeremy is a lesson to me and a blessing to my family. He is the reason kong bakit naging okay kami ngayon ng pamilya ko. Siguro ang iwan ako ang tanging dahilan para maging maayos kami ng pamilya ko at maayos din ang sarili ko.
Masakit man pero unti unti kong natatangap ang binigay na kapalaran sakin ng Tadhana. Salamat sa pamilya ko dahil binigyan nila ako ng lakas para harapin ang sakit na dinulot ng kahapon sa akin.
Maybe Jeremy and I are destined to just meet and be a lesson and a blessing for each other.
He already found his happiness with someone else and now its my turn to find my own happiness without him.
_________
AUTHOR'S NOTE: Sorry sa mga wrong grammar. Wala na pong time mag Edit kasi busy sa work. Hope you understand.
Thank you also for reading my story. <3