“TONI, that’s insane! Bakit ka naman nila isa-sabotage? Top-rating ang show mo. Siyempre aalagaan nila ‘yan.”
Na-frustrate si Toni nang hindi man lang siya paniwalaan ni katiting ng manager niyang si Jocelia Fuertez o mas kilala sa tawag na Mommy Jho. Pinapunta siya nito sa opisina nito at akala niya ay ibibigay nito ang suporta nito sa kanya. She felt helpless. Wala kasi siyang paraan para paaminin kung sinuman ang sumabotahe o mga sumabotahe sa kanya noong taping.
“Bakit nawala ang sounds ng earpiece ko noong duet namin ni Amber?” argumento niya at idiniin ang mga palad sa desk nito. Hindi man lang ito nabahala sa inirereklamo niya at hinahaplos lang nito ang shit zu nitong si Pitimini.
“Alam mo naman ang mga equipment minsan pumapalya. But it was not intentional.”
Lalo lang siyang nanggalaiti. Bakit walang gustong maniwala sa kanya? “Malakas ang kutob ko na sinadya iyon. Ilan sa mga staff doon malapit kay Amber. Who knows if they are priming her up to replace me?”
“That’s silly. Malayong-malayo ang talent ninyo sa isa’t isa. Hindi naman magtatapon ng pera ang network para sa kanya at ikaw na nagpapasok ng maraming pera sa kanila ang mawawalan ng program. Hindi sila ganoon kaistupido,” kalmante pa ring wika nito.
“I am not sure about that.” Walong taon na siya sa showbusiness. Parang di naman niya alam ang palakasan at maling pamamalakad sa mga networks minsan. Dahil sa favoritism ay mas nabibigyan ng projects ang ibang magaling sumipsip kaysa sa ibang may talent. Malay ba niya kung gumagana ang galamay ng gobernador na ama ni Amber para mapaboran ito?
Tumawag ito sa intercom at nagpakuha ng milk tea sa sekretarya nito. “Inumin mo ang milk tea. Alisin mo na sa isip mo na may gustong sumabotahe sa iyo. Makakaapekto iyan sa working relationship mo sa mga staff mo. Ilan na ang napaiyak mo pati na si Direk. You apologize to them.”
Humalukipkip siya at umingos. “No! I stand my ground. Ako ang napahamak dahil sa kagagawan nila. Ako ang napahiya. Di pwedeng palagpasin ko na lang ang nangyari. Magiging katatawanan ako ng lahat. I am the face of the show, not them.”
Itinaas nito ang dalawang kamay. “You are blowing it out of proportion.”
“No! I have to defend myself. Mommy Jho, huwag po ninyo akong pabayaan ng ganito.”
“Fine. I will talk to the management about it. Magre-request tayo ng investigation. Sa ngayon alisin mo muna iyan sa isip mo.”
“Paano kung may sabotahe na namang mangyari?” nag-aalangan niyang tanong.
“Wala na. Magiging mas maingat na sila ngayon.” Pinisil nito ang baba niya. “At ayokong makikipagsigawan ka pa sa mga staff mo. Kailangang iwasan mo ang mga bad publicity. It won’t help your career.”
“I know what I am doing, Mommy.” Matigas pa rin siya. Hindi siya nagsisisi kung ipinagtanggol niya ang sarili niya sa staff niya.
“I am just protecting you.” Pumasok ang sekretarya nito dala ang milk tea. “Sige na. Inumin mo na para kumalma ka.”
Ito na ang nagsilbing nanay niya sa industriya. She was seventeen then, a runner-up in a singing contest. Down na down siya noon pero binati siya nito at inalok na maging talent nito. Ito ang kumanlong sa kanya nang panahong talunan ang tingin sa kanya ng lahat. She harnessed her talent and turn it into gold. Ito ang nagturo sa kanya ng kalakaran sa industriya at nagprotekta sa kanya.
At dahil naman sa kanya ay lalo itong naging mayaman. Sa ngayon ay siya ang pinakasikat nitong talent. Her pot of gold. At kung magtutulungan daw siya ay mananatili silang makikinabang sa isa’t isa. Kung ganoon ay magpapakahinahon siya para dito.
“Ma’am, nandito na po si Rushmore,” anunsiyo ng sekretarya nito sa intercom.
“Send him in.”
Natigilan siya sa pag-inom ng milk tea. “Rushmore? Nandito si Rushmore?”
Tumango ito. “Yes.”
Tumayo siya at dinampot ang bag niya. “Then I must be going.” Ayaw niya itong makita. He was part of her past. A part she didn’t want to visit or face anymore.
“No. You stay,” Mommy Jho said in a commanding tone. A tone she didn’t want to contest. Napilitan siyang bumalik sa upuan.
Pumasok si Rushmore at humalik sa pisngi ni Mommy Jho. “Good afternoon, Mommy Jho.”
Tahimik lang siyang uminom ng milk tea habang iniiwasang tingnan ito. Kahit na di naman niya itong tingnan ay damang-dama niya ang presensiya nito. Rushmore Huntelar up until now lives up to his name as the Philippine’s ultimate heartthrob. Sa simpleng light blue polo na naka-tuck in sa dark blue jeans at leather shoes ay malakas pa rin ang dating nito.
Nagsisimula pa lang siya sa showbiz habang ito naman ay isa sa pinakasikat na artista sa henerasyon nito. He was also a singer and a songwriter. Mula bata hanggang lola ay mapapasigaw ng “I love you, Rushmore!” kapag nakikita ito.
Nasa rurok ito ng kasikatan sa edad na twenty-seven nang mag-decide itong mag-quit ng showbusiness at mag-focus sa farm na nabili nito sa Davao. Ngayon ay thirty-two years old na ito at isang matagumpay na businessman.
He was the man of every girl’s dream including hers. She even fancied herself in love with him. Hanggang ngayon ay matikas pa rin ito at guwapo. His maturity made him more desirable. Sumasal ang kaba sa dibdib niya. Sa dinami-dami naman ng pagkakataon na dadalaw ito kay Mommy Jho ay ngayon pang nandoon siya.
“Bumalik ka na sa showbiz. We miss you,” lambing ni Mommy Jho dito. Di naman kaila sa kanya na mas malaki ang kita ni Rushmore sa kanya nang panahon nito kahit pa sabihing siya na ngayon ay pinaka-bankable na talent ni Mommy Jho.
“No amount of money can buy the quiet life I want.” Nakangiti itong bumaling sa kanya. “Hello, Ultimate Diva.”
Hindi niya gusto ang pagkakasabi nito ng diva. He made it sound like she’s bitchy.
Isang praktisadong ngiti ang ibinigay niya dito. “Hello, Ultimate Heartthrob. Looking good. Nice to see you again. Here for an idle chat?”
“I am here on a serious business,” anito at umupo sa tapat niya.
“Bebentahan mo ba kami ng kaing-kaing na saging?” tanong niya. “Kukuha ako ng isang kaing. How much?”
Bahagyang naningkit ang mata nito sa bahid ng insultong binitawan niya. “I’ll have it delivered to your home next time. For free.”
Tumikhim si Mommy Jho. “Ikaw ang ipinunta niya dito. Gusto sana niyang mag-organize ng concert para sa mga batang may disability. Kailangan ng tulong ng school nila.”
“Lalo na sa mga pipi at bingi. They can’t sing or hear music. Kaya maganda na tayong mga normal na tao ang kakanta para sa kanila. Makakatulong ito sa pag-aaral nila,” paliwanag ni Rushmore. “If you have time, I have a presentation ready. Para maintindihan mo ang tungkol sa project na ito.”
Puno ng disinteres niyang tiningnan si Rushmore. “I don’t have time for this right now. Pero kung gusto mo, pwede naman tayong mag-meet bukas for lunch.”
Tiningnan nito ang schedule sa cellphone nito at sa palagay niya ay hindi ito pwede bukas. Subalit nakangiti pa rin itong tumingin sa kanya. “Okay. I will inform my assistant to meet you tomorrow.”
“Why your staff? Ikaw ang gusto kong kausap.”
“But…”
Gumuhit ang malapad na ngiti sa labi niya. “Tomorrow. Gusto ko tayong dalawa lang.”