“JEREMY, pumasok na tayo sa loob. Mahamog dito sa labas,” pakiusap ni Esmeralda sa kapatid nang puntahan sa balkohane. “Di ba sinabi ng doktor magpahinga agad at huwag magtatagal dito sa labas lalo na’t malamig?”
“Ate, tinitingnan ko lang ang castle mula dito.” May malaking teleskopyo sa balkonahe ni Aiden. “Pwede bang pumunta tayo doon kasama ang ibang mga kaibigan ko? Sigurado ako na magiging masaya sila.”
Mula sa bahay ni Aiden sa Tagaytay ay natatanaw ang Fantasy World, isang theme park na di natapos ang construction. Iyon sana ang magmimistulang Disneyland ng Pilipinas. Doon sila namasyal ng kapatid nang lumipat na sila sa resthouse ni Aiden sa Tagaytay. Sa Maynila talaga ito nakatira pero ayon dito ay mas maganda sa kalusugan ni Jeremy kung sariwa ang hanging malalanghap nito.
Dati ay tumutuloy sila sa Childhaus na tinutuluyan ng mga batang may cancer at ang pamilya ng mga ito habang nagpapagamot sa Maynila. Naging kaibigan na nito ang mga bata doon. Kaya kahit na di na sila doon tumutuloy ay gusto pa rin nitong dumalaw sa naturang lugar para makita ang mga kaibigan. Wala naman kasing bata sa lugar na iyon sa Tagaytay kaya nalulungkot siguro ito.
“Titingnan ko muna ha? Siguro pagkatapos ng kasal ko,” sabi ni Esmeralda at niyakap ito mula sa likuran.
Sumimangot ito. “Ate, matagal pa iyon.”
“Sasabihin natin kay Miss Laly kung gusto mong mamasyal sa Fantasy Land kasama ang mga kaibigan mo .”
Pareho silang lumingon sa nagsalita sa likuran. “Kuya Aiden!” Tumakbo si Jeremy at sinalubong ito ng yakap. “Talaga bang isasama natin ang mga kaibigan ko sa Fantasy World? Gusto kong makakita rin sila ng kastilyo.”
“Oo naman. Ako na ang bahala. Sa ngayon, maglinis ka na ng katawan para makapag-dinner na tayo.”
Hinarap niya lalaki. “Hindi ka na sana nangako kay Jeremy. Baka malaki ang magastos mo kapag ipinasyal mo rin ang mga kaibigan niya. Malaki na nga ang nagastos mo sa pagpapagamot sa kanya.Sa halip na chemotherapy at radiology ay pinili niya na gamitin ang alternative treatment kung saan iinom si Jeremy ng gamot na mula sa iba’t ibang halaman. Ayaw niyang i-subject ang kapatid sa ibang treatment na magpapahina sa katawan nito. Sampung taon pa lang ito. Di kaya ng puso niya na makitang nasasaktan at nanghihina ang kapatid. Mas mahal ang naturang treatment pero napatunayan naman na mas nakakapagpalakas ang mga iyon sa cells ng katawan. Kaya siya nagsasakripisyo ng ganito para maging mas maayos ang paggaling ng kapatid niya.
“Let him enjoy his youth. Hayaan mo siyang i-enjoy iyon kasama ang mga kaibigan niya. Sigurado ako na dahil sa sakit nila, madami din silang di nae-enjoy sa buhay. Ikukuha ko rin siya ng private tutor para makahabol siya sa mga klase. He is bright. He can catch up.”
“Sobra-sobra na itong naitulong mo sa amin. Parang di ko matatangggap...”
Umiling ito. “Hindi lang ako ang tumutulong sa iyo, di ba? Tinutulungan mo rin naman ako para makawala ako kay Kuya Amadeus. Tumawag daw siya sa iyo kanina sabi ni Lexie.”
Isinara ng dalaga ang pinto ng balkonahe dahil lalo siyang nilamig nang maalala ang pag-uusap nila ng kapatid nito. “Tinawag niya akong gold digger,” kaswal niyang sabi. Na parang hindi masakit sa pandinig nang sabihin iyon ni Amadeus kanina.
“Pasensiya ka na kay Kuya,” mapagpakumbabang sabi nito. “Lahat ng gusto kong gawin, lagi niyang kinokontra. Ang gusto kong negosyo, pinakikialaman niya. Of course, he won’t agree to this wedding. Tingin niya wala pa akong karapatan na hawakan ang perang pamana ni Lolo. I have to wait until I am thirty. Fuckin’ thirty. I can’t wait for three more years.”
Mas bata sa dalawang magkapatid na dela Merced si Aiden. Anak ito sa pangawalang asawa ng ama. Pinakasalan ng biyudong si Cerilio dela Merced ang ina ni Aiden na si Rosal Pontillas noong walong taon si Amadeus. Namatay ang sina Rosal at Cerilio noong fifteen na si Aiden at nasa kolehiyo naman si Amadeus at nag-aaral sa ibang bansa. Nabanggit sa kanya ng kawaksi na malayo ang loob ng magkapatid sa isa’t isa. May shares pa rin sa kompanya si Aiden at walang choice kundi magtrabaho sa ilalim ni Amadeus. Kontrolado pa rin ng kapatid ang pera nito ayon na rin sa bilin ng namayapa nitong Lolo Armando.
Kaya naman gusto na ni Aiden na magsarili. Plano nitong gawing flower farm ang malawak nitong lupain sa Tagaytay. Iyon ang pangarap ng nasira nitong ina. Subalit para maisakatuparan ang balak ay kailangan nito ng pera. Tinangka nitong kumuha ng loan subalit gusto ng mga investor na gawing guarantor ay si Amadeus.
Nang hingin nito ang tulong ng kapatid ay pinagtawanan lang ito. Sinabi na mas mabuti kung magfo-focus na lang si Aiden sa pagma-manage sa mga hotel bago intindihin ang ibang bagay na wala naman itong karanasan. Dahil di makuha ang suporta ng kapatid bilang guarantor ay nahihirapan din si Aiden na makakuha ng loan sa bangko kahit viable daw ang proyekto. Wala rin itong malapitang iba dahil di rin magsisikilos ang mga bangko kung walang ayuda ni Amadeus.
Ang tanging pag-asa na lang nito ay ang trust fund na iniwan ng lolo nito na makukuha lang nito kung nag-thirty na ito o kung nag-asawa na. At dahil naka-focus pa sa trabaho ay walang oras makipag-date o magkanobya ang lalaki.
Nakilala niya ito nang hinimatay si Jeremy habang patawid sila ng kalsada at patungo sa istasyon ng bus. Ubos na noon ang perang napagsanlaan ng lupain nila sa probinsiya. Hindi sapat ang kinikita niya bilang isang mananahi upang tustusan ang pagpapagamot dito.
Nagkataong dumaraan ang sasakyan ni Aiden at tinulungan siyang dalhin si Jeremy sa ospital. Dahil wala na siyang sapat na pera ay ito rin ang nagbayad sa bill sa ospital. Nang sabihin niya dito na hindi pa niya alam kung paano ito mababayaran ay saka ito nag-propose sa kanya. Patuloy sila nitong tutulungan na magkapatid kung magpapakasal siya dito.
“Tama ba talaga itong plano natin?” usal ni Esmeralda habang nakatingin sa kawalan.
Hindi kaila sa kanya na marami ang babaeng gustong makipagpalit sa pwesto niya. Pawang mga babaeng matataas ang estado sa buhay. Subalit mas pinili nitong magpakasal sa isang estranghero dahil ayaw nitong maging panghabambuhay ang kasal. Pagkatapos ng isang taon ay maari na silang maghiwalay at magkanya-kanya ng buhay. Kung may pagpipilian lang ito ay ayaw nitong ikasal sa ganoong sitwasyon. Subalit may kailangan itong patunayan sa kapatid.
“Magtulungan tayo. Hindi man tayo magiging totoong mag-asawa, magiging mabuti naman tayong magkaibigan.”
Tiningala niya si Aiden. “Salamat sa tulong mo. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa aming magkapatid kung wala ka.”
Ayaw niyang pabayaang lumala ang sakit ni Jeremy at umuwi sa probinsiya nang susukot-sukot. Wala na rin silang babalikan doon kapag di niya natubos ang nakasanla nilang sakahin at bahay. Lahat iyon ay inayos na ni Aiden.
“Enough of the thank yous. Baka hindi tayo matapos dito. Let’s have dinner.” Ngumiti ito at inalalayan siya sa braso. Biglang nag-ring ang cellphone nito. “Yes, Lexie. What? Sa Palawan nang isang linggo at sa susunod pang linggo sa Bangkok naman. Why me?”
Mariing pumikit ang lalaki. Animo’y malaking problema ang ibinalita dito. Lumayo na muna siya dito para bigyan ito ng space. Tumuloy siya sa kusina para mag-brew ng kapeng paborito nito. Iyon lang naman ang kailangan ng lalaki para ma-relax. He needed it badly.
“Yes. Of course. This is just a trick to get me.” Sapo nito ang ulo nang balikan niya sa sala dala ang kape. “Thanks for giving me a heads up, Lexie. Bye.”
“Magkape ka muna. Fifteen minutes pa daw ang hapunan,” sabi niya at inilapag ang kape sa salaming center table. “May problema ba?”
Binalingan siya ni Aiden na puno ng pag-aalala ang mukha. “Ipinahanda ko na ang mga gamit mo. Kailangan ninyong umuwi ni Jeremy sa San Luis bukas.”