DISCLAIMER:
This is a work of fiction. Names, characters, places, businesses, events and incidences are either the product of authors imagination or use in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead or, actual events is PURELY COINCIDENTAL.
WARNING:
I'm not good on doing mental health awareness, but I assure that I give my effort to do so.
•Read at your own risk
•The author is not perfect
•You may find many typographical errors and grammars.
PROLOGUE
Hindi ko alam, pero nakita ko na lang ang sarili kong nakahiga sa kama, sa loob ng hospital. At pawang mga tubo na lamang ang nagpapagana sa aking pag-hinga.
“Doc, gising na s’ya!” sigaw ng pamilyar na boses mula sa ‘di kalayuan sa akin.
Ilang sandali pa‘y may mga aligagang naka-suot ng puting roba ang pumasok sa loob ng kwarto, may kung ano-ano silang tiningnan sa mga aparatong nakakabit sa akin.
Inilinga ko ang aking mata sa paligid. Hirap kong iginalaw ang ilang parte ng katawan ko, sinubukan kong igalaw ang mga daliri sa aking kamay ngunit, pakiramdam ko’y matatanggalan na ako ng hininga sa sakit.
Ilang araw na ba akong nakahiga rito at parang ubos na ubos na ang lakas ko?
Maybe I’m really near to death, ayon sa sarili kong teorya dahil sa mga nakakabit sa akin. Parang nakaw ko na lamang ang lakas ko, at himala na lang ang pagmulat ko ngayon.
Ano ba’ng nangyari?
“Doc, please. Iligtas n’yo ang anak ko. Siya na lamang ang natitirang pag-asa ko sa buhay.”
Ngayon alam ko na. Alam ko na kung sino ang nagmamay-ari ng boses na iyon.
Si mama.
Gusto ko siyang lapitan at yakapin nang may makita akong luhang pumatak sa mata niya. Pero, mukhang iba ang hinahanap ng mga mata ko. Hindi ko mawari kung sino at patuloy lamang na nagkukusa ang aking matang hanapin ito.
Sino ba ‘yun? Sino ba siya? Bakit wala s’ya rito? Bakit wala siya sa tabi ko?
“Huwag kayong mag-alala Mrs. Languo, gagawin po namin ang lahat.”
Hindi ko maintindihan! There's a pang in my chest that caused the shortness of my breath.
Bakas na ang pag-aalala sa mukha ng lahat. Ako, tanging sakit lang sa dibdib ang mararamdaman ko. Hindi dahil sa gamot o kung ano mang ginagawa nila sa akin, kun’di sakit na mahirap ipaliwanag sa salita.
Nasan s’ya? Kung kelan kailangan ko ang presensya niya, saka siya wala rito?
Bigla na lamang may mga pigurang nagpakita sa aking ala-ala, ngunit pawang wala silang mga hitsura. Hindi malinaw ang detalye ng kanilang mga mukha.
* * *
“Just, go home. I’ll be fine.”
“Are you sure?”
“Yes, I am. Kasama ko naman si Nano eh,” Pagtukoy ng boses sa asong kanyang karga-karga.
“Sige.”
* * *
“Ivy, takbo!”
“No! Dito lang ako,” matigas nitong sabi.
“No p-please, just leave!” may pagpi-pigil namang sigaw ng lalaki.
“NO!”
Naramdaman ko na lang na may tumusok sa leeg ko at nawalan na lang ako ng malay. And suddenly, the scene turned unclear as the light struck my eyes that caused my vision to blurry.
Hindi ito maaari, kailangan ko ng paliwanag sa lahat. Kailangan kong makita ang hinahanap ng mata ko. Kailangan ko siyang makita. Alam kong s’ya lang ang makakasagot sa lahat ng tanong ko.
Tulala lang ako at nakatingin sa kawalan. Pilit nila akong kinakausap ngunit hindi ko magawang sagutin lahat ng kanilang tanong.
Tanging pagluha lang ang nagagawa ko.
"T-tito, Khalid?" Bulong ko nang makita siyang nasa labas ng aking pinto.
Mas lalo na lamang akong naiyak nang mapagtanto ang lahat.
Wala ako sa Pilipinas. Ano na lamang ang gagawin ko? Paano ko siya makikita?
How I wish that I can't remember anything. How I wish I am not like this.
BLURB:
She was named after the heavy rain that is why she got a name, RHEIVY. ( Rain and Ivy)
May kakayahan siyang idetalye ang mga pangyayari; mga taong sangkot sa pangyayari at ang mga bagay na kasama sa pangyayari kahit na sandali pa lamang niya iyong nakikita.
Isang espesyal na katangian ito kung turingan ng iba, ngunit para sa kaniya ito ay isang malaking kamalasan. Gustuhin man kasi niyang ibaon sa limot ang lahat, wala naman siyang kakayahang gawin para maialis ito sa kaniya.
HYPERTHYMESIA. 'Yan ang tawag sa SAKIT niya. A rare condition that causes people to remember just about everything that has occured in their life. Significant or less significant.
Ano na lamang ang gagawin niya kung nakita niya lahat ng pangyayaring maituturing niyang masama para sa kaniya? At tanging siya lamang ang nakakita. Paano kaya niya maidedetalye ang LAHAT?