Pagbaba ko ay agad Kong nakita kung sino ang bisita ko.
"Ikaw?ano ginagawa mo dito?" tanong ko sa kanya.
"Galit ka parin ba?" tanong niya.
"Oo galit parin ako Dion.Pero Ewan ko ba bakit hinaharap hanap kita" saad ko.
"Paupuin mo muna siya Apo" saad ni Lola.
"Aakyat na rin po ako Lola" saad ko at aakyat na sana kaso biglang nagsalita si Lola.
"Hyuna ganyan ba kita pinalaki?"tanong ni Lola kaya ayaw ko man harapin siya ay napilitan ako.
" Dun na lang tayo sa garden mag-usap"saad ko.
Sumunod naman siya.
"Ano bang kailangan mo?" tanong ko sa kanya.
"Pumunta ako dito para ipaalam sayo na aalis na ako" saad niya.
"Huh?saan ka pupunta? paano na yung VIP?"tanong ko sa kanya.
" Babalik pa naman ako."sagot niya.
"Please wag kana umalis" saad ko sa kanya.
"Di ba ayaw mo akong makita?I give you space bumalik kana sa VIP kailangan ka ni Zephanie" saad nito.
"Bakit anong nangyari Kay Zephanie?" tanong ko
"May sakit siya at kaya ako aalis ay titignan ko ang kanyang hinaharap." saad niya.
"Puntahan natin si Zephanie" saad ko at hinila siya pero tumigil siya.
At bigla na lang natumba.
Paglingon ko ay nakahandusay na siya sa lapag.
"Dion!" sigaw ko.
Agad na pinuntahan kami ni Brix at dinala siya sa aking kwarto.
Hinawakan ko ang kanyang kamay ngunit di ko makita ang hinaharap niya.
Pinilit ko parin hanggang sa maramdaman ko ang pagyakap niya.
Pagpikit ko nakita ko ang nakaraan niya at hinaharap.
"Debian?" tawag ko sa kanya.
Nagulat siya ng sabihin ko iyon.
"Bakit di ka nagpakilala?bakit di mo sinabi na ikaw iyan?" tanong ko sa kanya habang hinahampas siya.
"Mababago ba nun yung kapalaran natin?" naiiyak na tanong niya.
"Oo,please naman wag ka naman sumuko" saad kk.
"Nakita mo naman siguro kung sino ang nakakasama mo sa dulo?" tanong niya.
Oo tama Hindi siya ang nakita Kong nakakasama ko kundi si Klyde,ibubuwis niya ang buhay niya parin sa akin.
Mapait akong ngumiti sa kanya.
"Di ba nga natatangi ako?Pwes Simula ngayon babaguhin ko ang aking tadhana" saad ko at niyakap siya.
Nanatili kaming magkayakap.
Alas sais na nang gabi ng maghiwalay kami.

Si Debian na kababata ko at si Dion na Guro ko ay iisa.
Noon pa man ay gusto na namin ang isa't isa ngunit nagkalayo kami noong mamatay ang aking mga magulang.
"Mauna na po ako salamat po muli" pagpapaalam ni Dion Kay Lola.
"Wala iyon Ijo,masaya akong maglingkod saiyo" saad ni Lola.
Hinatid ko siya sa gate and he kiss me on my forehead.
"Goodbye pumasok kana bukas dahil kailangan ka na namin" saad nito.
I smile at Tumango bilang tugon.
As I lock the gate Grandma smile at me.
"Masaya ako para sayo apo dahil unti-unti nang bumabalik ang masiyahing ikaw." saad nito.
"Thanks to you Lola" I said and hugged her.
Maya Maya ay umakyat na ako at nag-umpisang mag-isip.
How can I changed my destiny?
How can I love someone with that reason?
I stop thinking and sleep.
In the next day I prepare myself and arrived at the school.
Safire hug me tightly and had tears in her eyes.
"I miss you" saad nito.
"I miss you all" bulong ko sa kanya.
Pagpasok ko sa loob lahat sila ay natuwa sa pagbabalik ko.
Hinanap agad ng mga mata ko si Zephanie.
"Kamusta na si Zephanie, nasaan siya?" tanong ko sa kanila.
"Halika sasamahan kita" offer ni Vivian sa akin.
We go at Zephanie's place and I saw her laying at the bed.
"Hey Zephanie" tawag ko sa kanya at pilit naman siyang ngumiti.
I hate this feelings.
My tears start to fall and she wiped it.
"Masaya ako na nagbalik kana" saad nito.
Hinawakan ko ang kanyang kamay at nakita ko ang hinaharap niya.
Hinaharap na maligaya.
Napangiti ako sa kanya.
"Labanan mo iyan at sa paglipas ng panahon kasiyahan Iyong makakamtan" saad ko at ngumiti sa kanya.
Masaya ako na Maganda ang hinaharap niya.
Nandun lamang ako sa tabi nya at ayaw siyang iwan.
"You can go now" saad ni Zephanie pero nanatili ako sa tabi niya.
I do everything I can just to help her to survived in that pain.
Alam ko na maaaring mag bago ang kapalaran niya any time lalo na't nakita ko ito.
Lumipas ang isang linggo at tuluyan na nga siyang gumaling.
Masaya kaming lahat sa pagbabalik niya.
"Welcome back" pagbati namin sa kanya.
Masaya siyang ngumiti at nagpasalamat sa akin.
Ngunit sa isang linggong iyon patuloy parin akong nangungulila Kay Dion Hindi parin siya bumabalik Simula ng puntahan niya ang hinaharap ni Zephanie.
*2Months later*
"Kamusta na kaya si Sir Dion" saad ni Safire.
"Di ko rin alam sana bumalik na siya" saad ko.
"Sana nga" saad ni Zephanie.
Ang dami ng nagbago this fast few months.
Natutunan namin tumulong sa mga individual na tao at nakilala ang aking grupo.
"Sana nandito siya ngayon kasama natin" dagdag pa ni Vivian.
"Oo nga" saad ni Piete.
Nandito kami ngayon sa meeting place namin at nagkukuwentuhan.
Katatapos lang namin magsanay.
"Nagugutom na ako" sambit ni Sensein
Agad na umakyat ako sa itaas at nagluto.
This fast few months nag-aral akong magluto at nagdesisyon na dito na tumira sa meeting place namin upang magbantay.
Nakilala ang aming grupo ng dahil Kay Klyde.
Isang pangyayari na nakapag-pabago sa aming buhay.
"Ano iyang niluluto mo Hyuna?" tanong sa akin ni Zein
"Adobo, nagugutom naba kayo?" tanong ko sa kanya.
"Mukhang sarap iyan,nakakagutom" saad niya at napakamot pa sa kanyang ulo.
"Nang bola kapa" saad ko.
"O siya tatawagin ko na sila para kumain" saad nito.
Tumango lamang ako bilang pag sang-ayon.
"sana nandito siya para naman mas masaya" bulong ko sa sarili ko.
Naghanda naman na sila Safire nang mga Plato na aming kakainan.
Maya-maya ay naghihintay na sila.
Inihanda ko ang niluto ko at nilagyan ang bawat isa.
"Ang bango naman neto" saad ni Sensein at humawak pa sa kanyang Tiyan.
"Naku adobo lang iyan tikman niyo" saad ko at umupo na sa sarili Kong upuan.
"Ang sarap naman ng kinakain niyo" saad ng pamilyar na boses at natahimik naman kaming lahat at napalingon doon.
"Sir Dion!" tawag namin sa kanya.