บทที่2.
          แป้งหอมถอนใจแรงๆ ...เธอง่วง เธอเพลีย เธออยากนอน...ยิ่งเมื่อเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาบนข้อมือของฝ่ายตรงข้าม เธอยิ่งรู้สึกเซ็ง มันเลยเวลาเลิกงานเธอมามากกว่าสามสิบนาที และช่วงเวลานี้คือช่วงเวลาพักผ่อนของเธอ...ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้เธอคงแย่...เพราะ6:00 นาฬิกาคือเวลาเริ่มงานชิ้นแรกของเธออีกครั้ง แป้งหอมไม่อยากเผลอหลับในเวลาทำงาน มันเสี่ยงกับการที่เธอจะถูกปลดออก...งานยิ่งหายากในยุคนี้เศรษฐกิจถดถอยมีผลกระทบกับทุกคน โดยเฉพาะคนหาเช้ากินค่ำและมีความรู้น้อย...แบบเธอ
“หอมจะตอบ แต่คุณมีเวลาแค่สิบนาทีนะคะ หอมง่วง” ตอนนี้แป้งหอมหายกลัวเรียวแล้ว เธอง่วงจนตาจะปิด เขาทำให้เธออดนอน เขาล้ำเส้นที่เธอขีดไว้ เวลาของเธอมีค่าทุกนาที ไม่เหมือนเขานี่ คนรวยจนไม่ต้องกระเสือกกระสน ไม่ต้องดิ้นรนทำงาน...มีทั้งเงินในกระเป๋า และเงินในบัญชี
เรียวกลอกตา...หนูน้อยตัวเล็กๆ ตรงหน้า กำลังพองขนใส่พญาราชสีห์อย่างเขา มันดูน่าตลกจนอยากหัวเราะ
รอยยิ้มของเรียวจึงผุดขึ้นที่ริมฝีปากสีสด ริมฝีปากที่แป้งหอมแอบชำเลืองมองบ่อยๆ ปากเขาสวยจนนึกอยาก ‘จูบ’
หญิงสาวจึงเผลอมองจนตาปรอย ลืมไปด้วยซ้ำว่าเมื่อสักครู่เธอกำลังโกรธจัดอยู่
“เธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ถามหน่อยเถอะ เธอมีสิทธิ์ต่อรองกับฉัน?”
“ขอโทษค่ะ...หอมลืมตัว แต่นี่มันเลยเวลาทำงานของหอมแล้วค่ะ หากคุณจะรั้งหอมไว้ คุณต้องจ่าย OT ให้หอมด้วย”
ไหนๆ เขาก็คงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ เขาเชื่อเหลือเกินว่าเธอเป็น ‘โจร’ เธอก็สมควรได้สิ่งตอบแทน หากสามารถพิสูจน์ได้ว่าตนเองบริสุทธิ์
เรียวเกือบหัวเราะ!! ดีทว่าเขายั้งไว้ทัน ยัยหนูตกท่อที่แปลงโฉมจนสวยสะเด็ด...ทำใจกล้า เรียกร้องค่าตอบแทนเป็น OT หล่อนแสร้งทำเป็นงก หรือเนื้อแท้หล่อนเป็นอย่างนั้นกันแน่
“นั่นมันขึ้นอยู่กับฉันไม่ใช่เหรอ?”
“โห!! คู๊ณณณณ...” แป้งหอมลากเสียงยานคาง “เอาเปรียบคนจนไปหรือเปล่าคะ หอมเสียเวลานอน เสียเวลาทำมาหากิน หอมก็ควรได้คืนมาบ้างสิ แค่นี้เองขนหน้าแข้งคุณไม่ร่วงหรอกค่า” เทพบุตรบนวิมานที่มีทุกสิ่งที่เขาปรารถนา ไม่ว่าจะคฤหาสน์โอ่อ่า รถยนต์หรูหรา เสื้อผ้าราคาแพง และเงินเป็นฟ่อนๆ ในกระเป๋าสตางค์ ต่างกับเธอลิบลับ เธอต้องกระเสือกกระสนทันทีที่ลืมตาดูโลก เธอไม่มีอะไรอย่างที่เขามี แต่เธอก็ไม่ได้แย่ถึงขนาดต้องขโมยของใคร แป้งหอมมีจิตสำนึกพอ เธอทำงานใช้แรงกายเข้าแลก เธอไม่ได้หวังสบาย แค่ไม่อยากทับถมตัวเอง แค่นี้...คนรอบตัวก็ปรามาส เธอไม่อยากให้พวกเขาสมหวัง หากเธอประพฤติตัวแย่ๆ อย่างที่พวกเขาอยากให้เป็น
เด็กยากไร้ ไร้ชายคาบ้านคุ้มหัว ไม่ได้เลวทุกคนเสมอไป...
พวกเขาสามารถเป็นคนดีได้ หากสังคมยอมให้โอกาส...เหมือนอย่างที่หล่อหลอมรวมเป็นแป้งหอมนี่ไง...
ความรู้น้อยเพราะไม่มีพ่อ แม่คอยอุปถัมภ์ เธอโตมาจากเศษอาหารในสถานสงเคราะห์เด็ก...ได้ร่ำเรียน เขียนและอ่านตามยถากรรม กระเสือกกระสนสู้ กัดฟันเรียนจนจบชั้นมัธยมปลาย...นั่นก็ดีที่สุดแล้วสำหรับเธอแล้ว ไม่อย่างนั้นคงจบชีวิตตัวเอง ด้วยการเป็นผู้หญิงขายบริการในซ่องที่ไหนสักที่ หากวันนั้น...แม่ชีไม่รับเธอเข้าไปอยู่ด้วย จำความได้...แป้งหอมนอนข้างทาง หลบฝนตามใต้สะพาน คุ้ยหาอาหารในถังขยะเพื่อกินประทังชีวิต...ไม่มีพ่อ แม่ ไม่มีพี่น้อง ไม่มีใครเลย
“ถ้าฉันพอใจ...ฉันจะจ่ายให้ แต่มันขึ้นอยู่กับว่า...” เรียวหยุดพูด เขาปล่อยให้อีกฝ่ายลุ้น “เธอตอบคำถามฉัน จนฉันพอใจ”
“เหอะ!!” แป้งหอมพ่นลมหายใจแรงๆ หากอีกฝ่ายพูดแบบนี้เธอคงอด เศรษฐีแต่ละคนเคี้ยวลากดิน จะฉกสตางค์จากกระเป๋าเขาได้ ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนเสมอ “ว่ามาเลยค่ะคุณสุดหล่อ...หอมบอกแล้วใช่ไหมว่าหอมง่วง” หญิงสาวอ้าปากหาวประกอบคำพูด เธอไม่ได้แกล้งทำ แป้งหอมง่วงจนตาจะปิด
เรียวเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าหญิงสาว จากที่เขาอยากตะเพิดเพราะหล่อนมีกลิ่นสุดทน...เวลานี้เรียวพูดได้เต็มปาก หากเปลี่ยนให้หล่อนมานอนซุกอก เขาก็พอยอมได้...แม้ภาพเน่าๆ ของหล่อนยังติดนัยน์ตา
“บอกมาสิ เธอต้องการอะไร?”
เขาเริ่มด้วยคำถามเดิมๆ และมันน่าเบื่อในความรู้สึกของแป้งหอม หญิงสาวยกมือสอดกอดอกตัวเอง เธอลืมไปว่าชุดที่สวมไว้ไม่ได้แน่นหนาพอจะปิดบังสรีระร่างกายได้ เมื่อเธอกอดอก รอยย่นของผ้าจึงปริแยก เปิดสิ่งที่เธออยากซ่อนจากสายตาทุกคนออกมาให้เรียวได้ชมเต็มๆ แบบสามมิติ
ทรวดทรงที่แป้งหอมคิดว่ามันเล็กไป...แต่ในความคิดของเรียวขนาดมันพอเหมาะมือ เขาไม่ใช่ผู้ชายที่มีเรือนร่างสูงใหญ่ มือของเรียวมีขนาดปกติหากจะกอบกุมเนินถันเท่าดอกบัวตูม!! เรียวอมยิ้ม เขาหลุบเปลือกตาลง รีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง พยายามโฟกัสแค่คำถาม กับคำตอบที่ควรได้ยิน หาใช่เนินอกเต่งตึง...ตรงหน้า
“เหอะ!! หอมต้องสาบานด้วยไหมคะ หอมต้องพูดยังไงคุณถึงจะเชื่อ...ให้ตายเถอะ!! หอมแค่เดินเข้าไปในห้องคุณ...ไม่ถึงสามนาทีด้วยซ้ำ แล้วก็รีบเผ่นออกมายังไม่ได้หยิบอะไรติดมือมาเลยสักอย่าง!!”