Narrator,
"It's nice to see you here."
Napaatras ang dalaga nang makaramdam siya ng takot at labis labis na kaba. Patuloy naman sa paglapit sa kaniya ang lalaki, may hawak ito kutsilyo sa kaliwang kamay. Nang makita iyon ng dalaga ay pinagkatitigan niya ito, patuloy parin sa pag-atras.
"Checkmate," ani lalaki nang mapasandal nalang si Venus sa pader. "Tanga rin ni Marcus, e. Busy'ng busy siya sa pagpaplano at pagkausap sa mga alagad niya, hindi na niya alam ang nangyayari sa reyna niya."
"Sino ka ba?" tanong ni Venus. Masama na ang tingin niya sa lalaki dahil hindi niya nagustuhan ang sinabi nito.
"Pinsan ni Kamatayan, ang maghahatid sa 'yo sa kaniya," sagot nito sa kaniya at sinimulan siyang atakihin. Mabilis namang nakaiwas ang dalaga. Ginawa niya ang mga itinuro sa kaniya.
"Ikaw ang ihahatid ko sa pinsan mo," ani Venus at sinugod muli ang lalaki. Nang magtagumpay siyang makuha ang patalim nito ay agad siyang tumakbo palayo. "Sh*t! Ang dami nila!"
Nagpatuloy sa pagtakbo ang dalaga nang makita ang grupo ng kalalakihang humahabol sa kaniya. Hindi na niya pinansin ang mga taong nabubunggo niya at inenereklamo siya. Patuloy siya sa pagtakbo at huminto lamang nang makita niya ang isang guard.
"K-Kuya, tulungan niyo po ako," aniya, nakahawak sa mga tuhod at hinahabol ang hininga. "May humahabol po sa 'kin. Hindi ko po—damn!"
"Gotcha!"
Kaagad siyang binuhat ng lalaki at dinala siya sa pinakadulong parking. Walang makakapansin sa kanila roon at walang katao-tao. Naghihintay rin doon ang lider nilang nakatakip ng kulay pulang panyo ang mukha. May logo iyon sa gilid na sumisimbolo sa grupo nila.
"Nandito na pala ang reyna ng Deemons," aniya.
Tumaas ang kilay ng dalaga, masama ang tingin sa lalaking kaharap. "At sino ka naman?"
Kahit nakatakip ang ibabang mukha ay kitang-kita niya pagngisi ng lalaki. "Hindi ba ako nababanggit sa 'yo ng magaling kong kapatid?"
Natigilan ang dalaga sa sinabi ng lalaki. Bahagyang nakabuka ang bibig niya, hindi makapaniwala sa narinig. Mahina namang tumawa ang lalaki at nagpaikot-ikot sa kaniya.
"Ano ba?! Nakakahilo ka, ha?!" inis na singhal ng dalaga. Kaagad namang nag-init ang ulo ng lalaki at mahigpit siyang hinawakan sa panga. "B-Bitawan m-mo 'ko!"
"Sa lahat ng naging reyna niya ikaw ang pinakamatapang, ha. Tingnan natin kung hindi mawala 'yang tapang mo kapag ipinutok ko ito sa 'yo," aniya at itinitok ang baril sa bungo niya.
Kung kanina ay purong inis ang nakikita sa mga mata niya, napalitan na iyon ng takot. And when he saw the fear on her face, he smirked.
"King, nandito na po ang hinihintay niyo!" ani tauhan niya. Tinanggal niya ang pulang panyong nakatakip sa mukha at sinalubong ng isang malaking ngisi ang kapatid.
"Naulit na naman ang kinakatakutan mo, Kuya. Akala ko ba hindi mo na hahayaang mangyari ito ulit?" bungad niya rito at binigyan ng mapang-asar na ngisi ang kapatid.
"Same place, same victim..." Tumingin si Marcus sa kaniyang relo at napailing. "Same time and same date."
"Exactly!" his brother exclaimed.
"Of course, same ending," aniya. Siya naman ngayon ang ngumisi nang makita ang pagkuyom ng kamao ng kausap.
"Do you think I will let this woman live?" Hinila niya sa buhok ang dalaga at tinutukan ito ng baril sa sintido. Napadaing ang dalaga sa pagkakahila nito sa buhok niya.
Inihagis ng lalaki ang dala niyang brief case. "Nand'yan na lahat, Mike. Pakawalan mo na siya," seryosong saad nito, may pagbabanta sa kaniyang tono.
Tumawa ang lalaki, hindi makapaniwala. "Talagang gagawin mo ang lahat para sa mga babaeng mo, 'no? Hindi ka pa ba nadala kay Xia na pinerahan ka lang?"
"Ang usapan ay usapan," aniya, hindi pinakinggan ang sinabi ng kapatid. "Ibalik mo na siya sa 'kin."
"Iiwan ka lang din ng babaeng 'to, Kuya. Sinasabi ko sa 'yo, babalik ka sa dating miserable—"
"I DON'T CARE! JUST GET YOUR FUCKING HANDS OFF HER!"
* * *
"Hintayin niyo ang signal ko," saad niya matapos kuhanin ang isang brief case. Naglalaman iyon ng mahahalagang dokumento at ng isang susi na ipinama sa kaniya ng kaniya ng mga magulang. Matagal na iyong gustong kuhanin ng kapatid. Ayon sa kaniya, wala siyang karapatan sa mga iyon pagkatapos ng mga ginawa niya.
"Sigurado ka ba rito, Master?" tanong ni Uno, nakamasid siya sa paligid. Nasa rooftop ito kasama ng kaniyang pinakamamahal na snipper. Hindi mo magugustuhan ang gagawin niya kapag nagasgasan iyon o kahit natabig lamang.
Hindi sumagot ang lalaki at pinuntahan na ang dalaga.
"Dos, nakita ko na ang target."
"Nakita ko narin, Uno. Signal nalang ni Master ang kailangan," sagot nito.
"Kwatro, nakahanda ka na ba?" tanong naman nito sa isa pang kasama.
"Handang-handa na, Dos," sagot nito at tiningnan ang katabi. "Nakapwesto na kami ni Singko." Pinagmasdan nila mga ito ang mga nangyayari sa pag-uusap ng magkapatid.
Nagtagal ito kaya't napatingin sa relo niya si Uno at muling sinilip ang mga kalaban. "Get ready, boys!" sambit nito nang magpula ang suot nitong relo tanda nang malapit na silang umatake.
Itinutok nito ang snipper sa mga kalaban. Malinaw na malinaw ang bilin sa kanila ni Marcus.
'Huwag niyo siyang papatayin.'
Napailing ito nang maalala ang sinabi ni Marcus. Kahit malaki na ang kasalanan ng kapatid niya ay hindi parin nito kayang ipapatay o patayin ang kapatid.
Samantala, palihim namang ginagalaw ng binata ang kaniyang relo at ang earpiece nito. Kasabay nang pagpindot nito sa kaniyang relo ay ang pag-atake niya sa mga tauhan ng kapatid niya.
Nagsimulang magbagsakan ang mga tauhan nito nang biglang sumigaw ang lalaki. "Ahh!" sigaw nito nang kagatin ng dalaga ang braso nito at mabilis na tumakbo papunta sa lalaki. Mabilas niyang inangat ang baril sa direksyon ng dalaga at pinaputok iyon.
"Queen!"
"Si Queen!"
"V-Venus...!"
* * * * *
Venus,
My eyes widened as I felt the sudden pain in my legs. I fell, staring at my legs with wide eyes.
"V-Venus...!" tawag sa 'kin ni Marcus. Mabilis nitong pinagbabaril ang mga tauhan ng kapatid niya. "Singko, kayo nang bahala rito!" utos niya bago ako buhati at mabilis na inilayo roon. "Damn!"
"A-Ano ka ba, okay lang ako," saad ko rito at ningitian siya. Ayokong mag-alala siya dahil baka hindi niya mapigilan ang sarili at sumabog sa galit.
"No, you're not! Halika na, Dos!" Nakaramdam ako ng pagkahilo at unti-unting pumikit ang mga mata ko. Namamanhid narin ang binti ko at hindi ko na ito maigalaw. "What the hell, faster!"
"M-Marcus..." I tried to call his name, my voice cracked. "'Y-Yung sinabi ni Mike—"
"Forget about it!" he cut me off, with a face that seemed worried.
I slowly shook my head. "I will never do that... o-okay?" I said and my voice was again broke, smiling so weak."H-Hindi ko kayo i...iwanan. Y-You and the other Deemons are so... i-important to me."
"Venus! Venus, hey!"
* * * *
Agad kong inilibot ang paningin ko sa kabuuan ng silid. Ito ang kwarto ko, anong nangyari? Napadaing ako nang iangat ko ang kaliwang binti ko. May benda na ito at mukhang nagamot na.
I closed my eyes hard."A-Aray—"
"Tss. Huwag mo nang pilitin, hindi mo pa kaya." Gulat akong napatingin kay Marcus na kakapasok lang. May dala itong pagkain at first aid kit.
"Anong oras na?" tanong ko at umayos ng upo. I let out a soft 'ouch'. Kasalanan talaga ito ng kapatid niya.
Inilapag nito sa harap ko ang dala niya. "Kumain ka na, 10:37 am na."
My eyes widened in shock. "10:37? S-Seryoso ka ba? Ilang oras akong tulog?!" tanong ko rito. Inihirap naman niya ang cellphone niya sa 'kin.
10:37 am na nga!
"Almost 22 hours?" he answered but it sounded like a question. Ibinaba niya iyon sa tabi ng lampshade.
22 hours?! What the freaking hell? Gano'n katagal akong nakahiga rito?!
"Kumain ka na, papalitan ko 'to," saad pa niya, nakaturo sa benda ko sa binti at hawak-hawak ang kit. Hinayaan ko nalang ito sa ginagawa niya at nag-umpisang kumain. Tinitiis ko ang sakit sa tuwing dumadampi ang bulak sa sugat ko.
"A-Aray!" bulong ko nang diinan niya ang pagkakadampi ng bulak doon. Inis ko siyang tiningnan. Nananadya ba siya?
Hindi naman niya ako pinakinggan kaya inis kong binaba ang hawak kong tinidor at masamang tumingin sa kaniya. "Ako na ang maglilinis—"
"Just finish your food," putol nito sa 'kin, nasa binti ko parin ang tingin. Doon ko napansin na hindi siya tumitingin sa mga mata ko. Ano bang meron sa lalaking 'to?
"Paano ako matatapos kung dinidiinan mo? Masakit kaya—aray naman, pota!" inis kong sagot sa kaniya. Ibuhos ba naman sa sugat ko 'yung alcohol?
"Hindi mangyayari sa 'yo 'yan kung nakikinig ka," saad nito at binitawan ang hawak niyang alcohol. Tumingin siya sa 'kin, 'yung tingin na akala mong makakapatay sa sobrang talim. "You know you're not allowed to go out, don't you?"
I looked down as I nodded. "S-Sorry, nabo-bored kasi ako, e."
He clenched his fist in anger and inhaled a large amount of air. Napasandal tuloy ako ng 'di oras. "Damn! Ang daming pwedeng gawin sa bahay!"
Hindi na 'ko umimik pa at baka mas lalo itong sumabog sa galit. Ayoko pa namang mamatay.
"You're so fucking stubborn, lady—"
"Kung sesermonan mo lang ako, makakaalis ka na. Ako nalang magbebenda sa sugat ko," putol ko rito at walang emosyong tumingin sa kaniya. Hindi naman sa nagagalit ako pero bakit sobra naman ata siya?
Hindi ko maintindihan kung bakit galit na galit siya sa 'kin. Ayoko ring isiping concern siya dahil malabo 'yon. Wala pa ngang isang buwan magmula nu'ng dalhin niya ako sa napakalaki ngunit napaka-boring na lugar na ito.
Nakita ko ang unti-unting paglambot ng mukha niya. Agad itong lumapit sa 'kin at hinawakan ang kamay ko na ikinabigla ko.
"I-I'm sorry. I-I'm just worried about you."
I felt my heart take a sudden leap. He was looking deeply into my eyes.
"A-Alam mo namang delikado, maraming gustong manggulo sa 'tin," dagdag pa niya na siyang ipinagtaka ko. Gustong-gusto ko rin itanong sa kaniya 'yon at itatanong ko talaga kung hindi lang ako tinamaan ng bala.
"P-Pero bakit? Bakit nila nalaman ang tungkol sa 'kin?" Bumalik ito sa paglilinis ng sugat ko at hindi ako sinagot. "Answer me, Marcus."
He heaved a long sigh. "Isa ang kapatid ko sa gustong sumira ng grupo. Galit ang kapatid ko sa 'kin," sagot nito, nilalagyan ng benda ang sugat ko.
"Bakit naman siya galit sa 'yo? At bakit siya ang naging kalaban niyo? Of all people? Seriously, Marcus? Kapatid mo 'yong bwisit na 'yon!"
Iniwas nito ang tingin sa 'kin. Kuyom ang kamao at ang dila ay nasa pisngi niya. Tila hindi niya gusto ang itinanong ko. "Y-You don't understand."
"Make me understand, then. Is it that hard to explain?" I looked at him in the eye, too. That moment, no one between us avoided each other's eyes like we were trying to see who would give up first.
He sighed and sat beside me. "My mom died when I was young. Ako ang sinisisi ng ama ko sa pagkawala niya..." His voice trailed off. "I... I become his pet na susunod sa lahat ng gusto niya at pagbubuhatan ng kamat kapag nagkakamali."
Tinitigan ko si Marcus. Wala mang ekspresyon ang mukha niya, kitang-kita ko sa mga mata niya ang sakit. Ang paghihirap na pinagdaanan niya.
"Many years passed, dad, remarried. That's where Mike, my brother, came in. Magkasundo kaming dalawa but unlike me, they treated him well. They sent my brother to an exclusive school where he could learn not only about academia but also how to fight. He was not at home anymore so my father got another chance to hurt me again."
I hold his hand that made him look at me. I don't know what to say but I know that he can see my eyes begging him to stop already. But then, he didn't...
"I could no longer bear the way they treated me that's why I decided to leave. Kahit pa sa kalsada na ako abutan ng antok." He then smiled at me bitterly. "Then my brother came back, but he was very angry at me. And I found out that my father and his mother had been killed."
"W-What?" Literal na nanlaki ang mga mata ko. They had been killed? Sino ang may kagagawan niyon?
He nodded at me. "At ako ang sinisisi niya dahil wala ako roon noong mga panahon na 'yon."
Mas lalo naman akong nagulat pero walang salitang lumabas sa bibig ko. Pero kung nandoon siya, malamang pati siya ay namatay!
"Doon nagsimula ang lahat," dagdag pa niya. "Kaya kailangan mong mag-ingat, Venus."
"Pero papaano nila natuklasan ang tungkol sa 'kin?" naguguluhang tanong ko.
"I still don't know how did they found out na mayroong babae sa grupo natin and we're still investigating on it," dagdag niya.
Napaisip ako, hindi kaya...
"Hindi, imposible..." bulong ko at tumingin dito. Sa tagal na nilang magkakasama ngayon pa sumagi sa isip ko 'yon? Imposible talaga.
"Kumain ka na para makapagpahinga ka na ulit," saad niya at ibinalik ang ginamit niya sa lalagyan nito.
"Nasaan sila Uno?" I asked nang makaupo ito sa paanan ko, pinapanood akong kumain.
Biglang kumunot ang noo niya. "Why are you asking?"
"Masama ba?" I asked back, refusing to answer his question.
"Nasa basement sila, listening to Tres' last will," sagot pa niya habang nakangising pinapaikot ang mga susi. Muntik pa akong mabulunan sa sinabi niya.
"L-Last will? Bakit mamatay na ba si Tres?" I asked, my heart was racing inside.
Anong sinasabi niya? Sa totoo lang tumitindig ang balahibo ko sa t'wing naririnig ko ang salitang patay o kahit inilababas 'yon ng bibig ko. Ngunit mukhang kailangan ko nang masanay sa word na 'yon simula ngayon.
"Yes, dahil ako ang papatay sa kaniya. I told him na kapag may nangyari sa 'yong masama, I will kill him."
My jaw literally dropped. I looked at him with disbelief."A-Ano?! Are you crazy, Marcus?!"
"W-What?" patay-malisya niyang tanong, nakataas ang kilay.
"Stop this nonsense, Marcus! Walang kasalanan si Tres!" sagot ko sa kaniya at tiningnan siya ng masama. Sinadya ko pang lagyan ng diin ang bawat salitang sinambit ko. Hindi ko nga lang sure kung eepekto sa kaniya iyon.
"What did you just say? Are you concern with Tres? Do you like him?" sunud-sunod nitong tanong. Natampal ko ang noo ko sa mga pinagsasabi niya.
I rolled him my eyes. "Of course, kasamahan natin siya!"
"Do you like him?" he asked again, he looked directly into my eyes. My eyes blinked as I stared at him for a few moments. "Answer me, Venus."
"W-Wala!" I almost shouted. He didn't avert his gaze at me, trying to read if I'm just lying. "D-Don't look at me like that, Marcus."
"You like him," he muttered. I stared at his serious face, unable to talk. "You really like him—"
"N-No!" I repeatedly shook my head. "Ang sinasabi ko lang, you don't need to kill him! A-At saka okay lang naman ako," I said, panicking. Oh God, ayokong isipin na wala siya pakialam kay Tres.
"Give me three fucking reasons then, Venus."
Inis akong tumingin sa kaniya. Seryoso ba siya? Kailangan pa ng tatlong rason para hindi niya patayin si Tres?
He looked at his high-tech Rolex watch na may sari't saring button. "Time is running—"
I close my eyes hardly. "Dahil kaibigan ko siya, kailangan natin siya sa grupo, at parang kapatid mo na siya Marcus."
"I'm still not convinced—"
"Sige, patayin mo siya!" panghahamon ko rito. Huminga ako ng malalim at tiningnan ito sa mga mata. "Pero huwag mong asahan na papansin pa kita—"
"Fine, I will not kill him." I saw him rolling his eyes. "He should be thankful, tss!"
Napangisi ako sa kaniya at tinapos na ang pagkain ko. Tres must be happy right now. I saved him from his unbelievable, unreasonable, and crazy master.
"I'll be back," he told me and I nodded.
Wala sa sariling napasandal ako sa headboard ng kama, nakatitig sa pintuan. Sa kabila ng mga nangyari, imbes na umalis dahil kalahati ng paa ko ay nasa hukay, mas pipiliin kong manatili rito. Hindi ko gagawin kay Marcus at sa buong Deemon Brotherhood ang ginawa ng mga babaeng tinutukoy ni Mike, ang kapatid niya.
Napaayos ako ng upo nang makarinig ako ng sunud-sunod na pagkatok. "Pasok!"
My eyes widened slowly as I gulped. "D-Dos..."
He smiled weakly at me. "I'm sorry, Queen," he apologizes.
I looked at him, shocked. "B-Bakit ka nagso-sorry?"
"I'm such a jerk. I used to hate you. I mean, lahat naman ata ng babaeng dinadala rito ni Master, hindi ko gusto." He let out a short laugh. "Alam ko kasi na... sa huli iiwan niyo rin siya, iiwan niyo rin ang Deemons."
I bit my lower lip, didn't know what to react.
"Again, I'm sorry. I was wrong. Akala ko katulad ka nila, but seeing Master and the others happy being with you, roon ko nalaman na iba ka. You were so eager, which turns my curiousity more. Kahit na minsan ubod ka ng tanga..."
I scoffed and gave her a sharp look, looking offended.
"Kahit inaaway mo 'ko," he followed in between his laughs. May gana pa siyang tumawa, ha. "I really hate you at first until I heard you saying those words."
My eyebrows furrowed. "W-What did I say?"
"You told him that you will never leave us. You told him that we, Deemons, are so important to you. Hindi ko alam pero bigla mo nalang nakuha ang loob at tiwala ko. Sa simpleng mga salitang 'yon, nagustuhan kita... bilang Queen ng Deemons."
I opened my mouth to say something but none came out from it. I lost for words.
"You don't have to say anything, Queen," he halted me. "I just want you to know na masaya kaming nandito ka. Nakita ko kung paano nagkagulo ang Deemons nang malaman nilang nawawala ka. Halos itaob na nila ang buong Jones Street, mahanap ka lang."
At that very moment, I felt my heart fluttering.
"Mahalaga ka sa kanila, Queen. At... mahalaga ka na rin sa 'kin. Gusto ko sanang magkaayos tayo," aniya.
"H-Hindi naman ako nagalit sa 'yo," sambit ko. Hindi naman talaga ako nagalit sa kaniya, siguro nakaramdam lang ng inis o tampo.
Dos smiled at me. His eyes which usually smiles along his lips making his eyes disappear made me ensure that we're in good terms now. 'Yung mga ngiting niyang iyon ang nakikita ko t'wing nakikipagbiruan at bardagulan siya sa mga kasamahan.
"Pero isa lang ang hindi magbabago, Queen," he said, forming a smirk.
My eyebrows knitted. "Ano naman 'yon?" I asked him, confused.
From having a smirked face, Dos turned evil.
"Hindi mo parin ako matatalo."
***
The Lost Princess Series II
by: thesweetest_thing