“Summer … gising na … nandito na tayo.”
“Hmm?” Nagising ako sa mahinang yugyog ni Molly sa balikat ko. 
Umupo ako ng maayos, nag-unat at sinandal ang likod ko sa upuan. Kinusot-kusot ko muna ang aking mata para luminaw ang paningin ko, bago nilingon ang kaganapan sa labas ng bintana.
The dance competition that everyone is waiting for will take place here in Pasay. Our group will take part under Monster Division, the same goes for other groups that have twenty plus of members.
Kararating lang ng bus namin dito sa mismong lokasyon kung saan gaganapin ang paligsahan. Sa nakikita ko, maraming grupo na ang naririto. Sila ay nagmula pa sa iba’t ibang parte ng bansang Pilipinas. Base sa kanilang mga ekspresyon, mukhang pinaghandaan din nila ang araw na ito. May mga iilan ang nagre-rehearse para i-recall ang choreography na kanilang binuo. Mayroon ding mga nanonood lang sa tabi para suportahan ang grupo na kanilang hinahangaan. 
Ang malaking event na magaganap mamaya ay pinangalanang HIP-HOP BATTLEGROUND. May tatlong division ang maaaring salihan ng mga mananayaw. Monster Division, dito nabibilang ang mga grupong binubuo ng dalawampu o higit pang miyembro, no age limit; Junior Team Division, grupo na mayroong 5 to 15 dancers na nasa edad 17 pababa; Upper Team Division, made up of groups of 5 to 15 dancers ages 18 and older.
“Ano na, ate? Bangag ka pa? Tara na’t nagsibabaan na sila,” ani Molly habang kinukuha ang gamit namin sa overhead bin ng bus.
“Si Winter?” takang tanong ko dahil wala na ito sa tabi niya.
“Nauna nang bumaba. CR lang daw siya.”
“Sino kasama?”
“Si Paps.”
Tumayo na rin ako pagkatapos tanggapin ang bag kong kapit niya. Pagbaba naming pareho, sumalubong sa amin ang grupo namin.
“Nakahanap na ng pwesto ang mga inutusan ko. Hintayin na lang natin sina Paps at Winter na makabalik galing comfort room,” ani coach Jon nang makita ako. “... oh, nandiyan na pala sila,” dugtong niya.
Sinundan namin ng tingin ang tinitingnan niya. Oo nga’t nariyan na ang dalawa.
“Summer!” tawag sa akin ni Winter habang kumakaway.
Sinimulan nina coach at ng iba ang paglalakad paalis, saka lang ako sumunod noong nasa tabi ko na si Winter. Nakasunod lang kaming dalawa sa likuran nila.
“Si Molly? Bigla-bigla na lang nawawala ang baklang iyon,” natatawang wika niya bago pinulupot ang braso niya sa braso ko.
“Para namang may bago. Malamang naghahanap iyon ng huhulihing malaking isda,” tugon ko.
“Hahaha! Sa dami ba naman ng mananayaw na narito, ewan ko na lang kung wala pa siyang mabingwit.”
Tahimik ko siyang pinagmasdan. Napaka transparent niyang tao. Kahit gaano niya pa ipilit ang pagpapanggap na okay siya, pansin na pansin pa rin ang pagod sa mga mata niya.
Si Paul, nakangiti habang nakikipag-usap sa ibang babae na kagrupo lang din namin. Ayaw ko naman bigyan ng malisya ang pag-akbay-akbay nito sa tao pero sana naman respetuhin niya si Winter kahit wala ng sila. Mukha siyang hindi apektado sa breakup nilang dalawa, eh.
Pinatong ko ang kaliwang palad ko sa ibabaw ng ulo ni Winter; nagtaka naman siya sa kinilos ko. Itong kaibigan ko, hindi nga siya lumilingon sa direksyon ng ex niya, sure naman akong naka-fix ang tenga niya sa boses ng lalaking iyon.
“Why?” she asked.
“Lumiit ka yata?”
She pouted. “Isang papel lang ang lamang ng height mo sa akin!”
I chuckled. Sa kabila ng pagiging heartbroken niya, natutuwa akong makita na nagri-react ito sa pang-aasar ko. Sa ganitong paraan, kahit papaano natutulungan ko siya na maibaling ang atensyon sa ibang bagay.
NANG marating namin ang lokasyon kung saan pupwesto ang grupo namin, ibinaba ng lahat sa sahig ang kanya-kanyang bitbit na gamit. Hindi ko alam kung paano idi-describe ng tama ang kinaroroonan namin. Para kaming nasa plaza dahil sa lawak ng paligid. Walang bubong. Mabuti nga ay makulimlim ngayon at medyo malamig ang temperatura ng panahon kaya wala namang nagrereklamo kahit halos nasa gitna kami nakapwesto. 
“Magpalit na kayo ng costume. Tayo ang pangatlong sasalang sa laban,” balita ni coach Jon sa amin matapos siyang kausapin ng isa sa mga coordinator ng event.
“Eh? Monster Division ba kaagad ang inuna nila?” Gulat na reaksyon ng isa sa mga miyembro ng grupo namin.
“Yes, kaya huwag babagal-bagal para makapag-rehearse pa tayo. Magmi-makeup pa ang mga babae kaya pakibilisan na lang ang kilos.”
“Noted, coach!” we said in unison while starting our way to the comfort rooms near us.
“Pagkatapos magbihis, diretso rito ang balik ha? Baka lumigaw na naman kayo ng daan!” pahabol na paalala niya dahilan para matawa ang karamihan sa amin.
Para walang magbalak na pumunta pa sa kung saan-saan, sinadya ni Paps mag-abang sa tapat ng banyo. Magkatabi lang ang CR ng mga lalaki at babae kaya naman madali niyang namo-monitor ang bawat miyembro na lalabas. Tulad nga ng inaasahan ni coach, pagkatapos magbihis ay bumalik kami sa pwesto ng magkakasama.
Unang nag-rehearse ang mga lalaki habang kaming mga babae naman ay sinimulan na ang paglalagay ng mga kolorete sa aming mukha. Dark makeup ang gagawin namin para mas malakas ang dating kapag nasa entablado na.
“Summer, may extra false eyelashes ka pa? Naiwan ko ang akin,” kunwaring naiiyak na pag-iinarte ni Molly. Naka-makeup na siya, false eyelashes na lang ang kulang.
Tingnan mo itong kabute na ‘to. Sumusulpot bigla.
Kinuha ko sa pouch ko ang hinihiram niya at inabot iyon sa kanya. “Here. Katulad ito ng ginagamit mo.”
“Oh my! Thank you, girl!”
“You’re welcome.”
“Winter, patali ako sa buhok ko mamaya!” hiling ni Paps sa katabi ko.
“Sige,” sagot ni Winter.
Pare-pareho ang magiging hairstyle ng mga babae. Hahatiin sa dalawa ang buhok tapos titirintasin ng dikit sa anit. Isa si Winter sa mga marurunong tumabraho niyan. 
“Summer, ikaw na muna ang tatalian ko,” mungkahi niya matapos asikasuhin ang sarili. Pumwesto siya sa likuran ko para suklayin ang buhok ko.
“Thank you, Winter.”
She giggled. “Hindi ko tatanggapin ang pasasalamat mo ngayon. You owe me one.”
Umangat ang kanang kilay ko sa sinabi niya. Hindi maganda ang pakiramdam ko riyan.
“What do you want?” tanong ko nang hindi siya nililingon.
“I will tell you later.”
“Tss!”
Narinig ko ang mahinang hagikhik niya na parang demonyo. Ano na naman kaya ang iniisip niyang kalokohan? Kailangan ko pa yatang ihanda ang sarili ko.
Like as we planned, after fixing ourselves especially our stage makeup, pumwesto kami sa kanya-kanya naming blockings. Dahil ilang minuto na lang ang natitira bago magsimula ang event, rektahang proper doings ang naging rehearsal. Dalawang beses iyon na walang pahinga. Katatapos lang ng tugtog, uulitin ulit ni coach sa simula. Buti nga’t nakakasabay naman kaming lahat. Sanay na ang katawan namin sa ganitong pressure.
THE event started at exactly 10 a.m. We are now waiting for our turn, here on backstage. 
Nandito ako sa gilid ng kurtina, ang pwesto ko ay sapat para mapanood ang pagpapakitang gilas ng naunang grupo. Masasabi kong kahanga-hanga ang kanilang choreography. Niramdam nila ang musika. They portrayed it through their movements, also their timing is good.
“And now, with a total of forty-five members in a team. Saksihan natin ang inihandang performance ng pangatlong grupong lalapag sa ating entablado! Let’s support, THE UNFOLD!” intro niya sa aming grupo.
Sa pagtapak ng aming mga paa sa entablado, nakakabinging palakpakan ang sumurpresa sa amin mula sa mga manonood. Paulit-ulit nilang sinisigaw ang pangalan ng aming grupo. Karamihan sa kanila ay mga estudyanteng nag-aaral lang din sa aming eskwelahan. Tulad ng mga nagdaang paligsahan, sila ay nag-abala muling pumunta para kami ay suportahan.
Inayos ko ang aking tindig at diniretso ang tingin sa harapan. Napako ako sa kinatatayuan ko nang masalubong ko ang titig ng taong hindi ko inaasahang makita rito. Kahit na malabo ang aking paningin, kabisado ko naman ang hubog ng kanyang katawan.
Bryant. Hindi ko akalaing isa siya sa mga judge ng event na ito.
Unti-unti akong nilamon ng kaba, pero imbes na magpadala sa consciousness na nararamdaman ko, ibubuhos ko na lang sa pagsasayaw ‘to.