'Ang saya sigurong tumira sa iisang lugar kung saan kasama ko sina Mang Elmo, Raisa at Bitoy. Pupunta kami sa isang isla, iiwan namin si Sunny dahil masungit siya.'
Pasipol-sipol pa si Chance habang pasikretong pumasok sa kaniyang kwarto. Masaya siya dahil tinanggap naman ni Mang Elmo ang apology niya at madali niyang nakasundo sina Raisa at Bitoy. Si Sunny lang ang mailap sa kanya. Sobrang saya niya rin dahil napakabait ng mga ito at nakikita niyang payapa ang kanilang pagsasama. Naabutan pa niyang may kausap si Don Manolo na isang contractor sa sala at 'di namalayan ang kanyang pagdating. Kaya minabuti niyang makinig bago pumasok sa kuwarto.
"Next two months, tuloy na ang demolition sa Urduja Wet Market. We should announce it para makahanap sila ng bagong lilipatan," narinig niyang sabi ng contractor kay Don Manolo. Bigla siyang kinabahan dahil doon, ang Urduja Market ay malapit sa bahay ni Mang Elmo at posible silang mawalan ng tirahan.
Bigla siyang nakaramdam ng kaba. Kailangan mayroon siyang gawin at hindi siya pwedeng tumunganga lang.
****
Kahit parang tinutusok ng karayom ang puso ni Sunny, pinilit niya pa ring harapin si Zed. Sinamantala nila ang pagkakataon na makapag-usap dahil tapos na ang office hours. Nasa iisang kompanya kasi sila nagtatrabaho at anak si Zed ng isa sa head director. Si Sunny naman ay ordinaryong clerk lang. Palihim din ang kanilang relasyon at hindi rin sila lumalabas upang mag-date noon.
"Sabi mo mag-uusap tayo. Kaya kahit mahirap para sa 'kin, sinipot pa rin kita," wika ni Sunny habang pinipigil na maiyak sa harapan ng binata. Humugot ng malalim na buntong-hininga si Zed saka siya napahilot sa sariling sintido. "Gusto ko lang makipag-break, officially," tahasang sambit ng binata.
Sunny sarcastically chuckled. "Alam ko namang tapos na eh, hindi naman ako maghahabol. Kakalimutan ko na lang ang mahigit dalawang taon nating pinagsamahan. Madali lang 'yon."
"Actually, gusto ko na ring mag-resign ka rito."
Dumoble ang bigat ng nararamdaman ni Sunny. Para siyang sinaksak ng punyal dahil sa sinabi ni Zed. Just because it's over for them? Uutusan pa talaga siya nitong magbitiw sa trabahong hindi puwedeng mawala sa kanya. Mariing napakuyom ang palad niya at nagtitimping sapakin ang binata. Hindi siya makaimik hangga't sa 'di niya namalayang pumatak na ang kanyang mga luha.
"Sunny, huwag kang umiyak. Baka may makakita," saway sa kanya ni Zed. Unti-unti ring pinunasan ni Sunny ang kanyang mga mata.
"Bakit ako magre-resign? Natatakot ka ba na ipagkalat kong may relasyon tayo? Hindi ko naman gagawin 'yon dahil walang maniniwala!" singhal niya.
"Please naman, hinaan mo ang boses mo!"
Parang mapuputulan ng hininga si Sunny at napahawak sa kanyang dibdib. Nakuha pa rin niyang pakalmahin ang sarili. "Hindi ako magre-resign. Nagtatrabaho ako rito, ito na lang ang mayro'n ako," giit niya.
"Alam ko naman 'yon. Pero babayaran kita, name your price. Para lang makapagsimula ka ng negosyo mo."
Biglang nagpantig ang tainga ni Sunny. Parang ibang tao na ang kausap niya at hindi ang Zed na naging nobyo niya. Nagpupuyos siya sa galit at dumapo sa mukha nito ang mag-asawang sampal.
"Ang kapal ng mukha mo! Hindi ako mukhang pera! Ipapaalala ko lang Zed, ikaw ang lumapit sa akin kaya naging tayo. Huwag mong ipamumukha na baliw na baliw ako sa'yo para patulan ang gusto mo. Pero dahil gusto mong umalis na ako rito, sige gagawin ko 'yon. Pero pasapak muna!"
Buong lakas na pinatama ni Sunny ang kamao niya sa gwapong mukha ng ex. Para makuntento siya, tinadyakan niya ito sa tagiliran saka tumakbo palabas ng building.
Wala sa hinagap niya na may iba palang makakasaksi sa kanyang ginawa. But it doesn't matter to her anymore, hindi na rin naman siya magtatrabaho sa lugar na ito.
****
Naabutan ni Chance na nag-aagawan ng remote sa TV sina Raisa at Bitoy. Kakarating niya lang kasi sa bahay nina Mang Elmo dahil gusto niyang makipagkaibigan sa mga ito. "Kumusta kayo?" tanong niya na ikinatigil ng dalawa. Hindi na niya kinailangang kumatok dahil bukas ang pintuan.
"Kuya Chance? Bakit po kayo napadaan?" tanong ni Bitoy saka lumapit kay Chance. Sinipat pa niya ang laman ng hawak nitong plastic bags, mukhang pagkain ang mga iyon. "Para sa amin po ba 'yan?" tanong ng bata. Tumango lang si Chance at iniabot ang dala niya kay Bitoy. Nakiusyoso naman si Raisa.
"Wow! Bagong pagkain at may libreng laruan! Kakakita ko lang niyan sa isang fastfood sa plaza eh," bulalas naman ni Raisa at 'di na nag-atubiling kunin ang bagay na agad niyang kinahumalingan, isang action hero figurine. "Akin dapat 'yan!" sabi naman ni Bitoy at inagaw sa kamay ni Raisa ang laruan.
“Ang panlalaking laruan ay para lang sa lalaki,” dagdag pa ni Bitoy.
“Hindi yun totoo! Kahit sino pwede laruin ang laruan at hindi mahalaga kung babae ka o lalaki dahil lahat naman may karapatang maglaro!” bwelta naman ni Raisa sabay irap.
Natawa na lang si Chance sa eksena ng dalawa. Naalala niya ang kanyang childhood, ang kuya Valiant niya ang lagi niyang kaagaw sa mga laruan. At ang Ate Hope naman niya, nakikiagaw din sa mga toy car. Madalas pa silang magbangayan pero madali naman nilang makuha ang kanilang gusto. Paano ba naman kasi, laging pumapagitan sa kanila ang mga magulang at kaagad silang bibilhan ng naisin nilang bagay. Hindi na naging exciting ang bahaging 'yon noong kabataan niya. Nawala ang bond nilang magkuya dahil laging nakikialam sa petty quarrels ang kanilang magulang.
He sighed as he reminisced that. Ang sayang tingnan nina Raisa at Bitoy kahit salat sa materyal na bagay.
"Ampon ka lang Raisa!" pang-aasar ni Bitoy. Pinandilatan naman siya ni Raisa. "Ampon ka lang din eh!"
Pagkatapos ng pag-aagawan, si Bitoy na lang ang nagpaubaya. "Bibilhan din ako niyan ni kuya Chance. Iyakin ka kasi Raisa eh. Baka isumbong mo ako kay Ate Sunny."
Si Chance naman ang binalingan ni Bitoy. " Di ba kuya? Bibilhan mo ako?"
"Oo naman. Ilan ba gusto mo?"
"Mga bente po." Tumawa ang bata.
"Siya nga pala, sina Mang Elmo at ate mo, nasaan?"
"Si Mang Elmo, nandoon sa palengke. Si Ate Sunny po, nasa work pa," sagot ni Raisa. "Bakit ka po pala nandito kuya?"
"Wala lang. Katatapos lang kasi ng klase ko. Wala akong makausap, saka nakakainip sa bahay," turan ni Chance. Kusa na lang din siyang umupo sa bangkito at nakinood sa telebisyon. "Ano bang palabas ang pinapanood n'yo?"
"Animé po Detective Conan," sagot ni Bitoy. "Pero gusto ko sa kabilang channel kuya, may drama akong inaabangan," singit namn ni Raisa.
"Para walang away sa channel, gusto mo maglaro na lang muna tayong tatlo?" suhestyon ni Chance sa mga bata.
"Video games? May dala ako rito."
Tila nagningning ang mata ng dalawa. "Game!"
***
Chance really enjoyed the life of being an ordinary man. Para siyang bumalik sa pagkabata habang nakikipaglaro kina Bitoy at Raisa. Nang magsawa sila sa video games ay nilantakan naman nila ang pizza. Ilang saglit pa ay dumating naman si Mang Elmo, laking gulat pa nga nito dahil nandoon si Chance.
"Sakto, magluluto ako ng tinola. Masarap 'to," pakli ni Mang Elmo. Nahinto naman sa pakikipaglaro si Chance. "Paano n'yo po ba niluluto 'yan? Gusto ko pong tumulong."
"Halika rito."
Ihinanda muna ni Mang Elmo ang rekados saka muling umimik. "Bakit mo pala kami dinalaw ulit?"
"Ang totoo po kasi, masaya ako rito. Nacu-curious ako sa buhay n'yo," pagtatapat ng binata. Honestly, noon pa niya gustong maranasan kung paano mamuhay nang payak. Lumaki siyang hindi man lang naranasan ang pakikipagkompetensya at puro mayayaman lang ang nakakahalubilo dahil iyon ang gusto ni Don Manolo. Araw-araw din niyang naririnig ang pang-aalipusta ng mga ito sa mga mahihirap. Doon nabuksan ang kanyang kaisipan, he knew something's not right. Hindi niya maintindihan kung bakit gano'n ang ugali ng sariling mga magulang. Nang maaksidente siya, narinig pa niya kung paano laitin ng mga magulang niya si Mang Elmo. Alam niyang matindi ang sakit na dulot ng mga salitang iyon para sa matanda.
"Hindi masaya ang pagiging mahirap," ani Mang Elmo. Lumungkot ang mukha niya at 'di iyon nakaligtas sa paningin ni Chance. "Kapag wala kang yaman, hindi ka papansinin kahit sarili mo pang kadugo."
"Alam ko po, gusto ko ring mamuhay kagaya n'yo dahil gusto kong malaman kung sino ang totoo sa paligid ko."
"Ito lang ba talaga ang dahilan kung bakit pumunta ka? Nakapagtataka lang." Pinagdiinan ng mga matanda ang bawat salitang binitawan. Naging pino ang paghiwa nito sa mga rekados at napalunok si Chance. "Ayoko na pong mamuhay kasama sila," sabi pa ni Chance at napakunot-noo si Mang Elmo.
"Huwag kang ganyan, kahit kailan hindi maipagpapalit ang anumang bagay sa pamilya."
"Pero ipinagpalit ka na nila Lolo!"
Malakas na boses ni Sunny ang pumukaw sa dalawa habang nagluluto sa kusina. "Sunny, nandyan ka na pala," gulat na wika ni Mang Elmo. Chance was looking at them, cluelessly. Namagitan ang higit limang segundong katahimikan.
"Ikaw, anong ginagawa mo rito huh?" singhal ni Sunny kay Chance. Nilapitan niya ang binata na tila nagulat sa kanyang pagdating. Chance got his time to look Sunny in the eye. Napansin niyang maumugto pa rin ang mga mata ng dalaga. How could her family members didn't notice that?
"Kasi, na-miss ko lang ang mga bata pati na rin—"
"Umalis ka na! Pare-pareho lang kayong mayayaman! Mga mapanghusga!"
Dumapo ang magkabilang sampal sa mukha ni Chance. He left the house, still shocked without any words.