Flashback:
"Nakita ko ho ang anak n'yo na nagbibisikleta. Nawalan yata siya ng preno kaya nahulog siya sa malalim na open drainage," paliwanag ni Mang Elmo sa mga magulang ni Chance nang makaharap ito.
"Naku, mabuti pa rin pala at nakita ninyo," sagot naman ni Donya Imelda. "Dahil natulungan n'yo ang anak ko, heto tanggapin n'yo." Iniabot ng donya ang tseke na nagkakahalagang limanlibong piso. Napailing si Mang Elmo. "Naku, hindi na po kailangan. Ang mahalaga, ligtas ang anak n'yo. Sa susunod na lang, sabihan n'yo siya na huwag nang dumaan doon sa may open drainage. Medyo madilim na nang mangyari ang aksidente kaya 'di rin masyadong mkita ang daan."
"Bakit ayaw mong tanggapin? Alam mo, nay duda ako sa mga tulad n'yo eh. Baka ayaw mo sa five thousand, gusto mo doblehin ko?" sarkastikong tanong ni Donya Imelda na inalmahan naman ng matanda. "Mawalang galang na 'ho, hindi por que ayaw ko ng pera ay nangangahulugang may masama akong hangarin. Ginawa ko lang 'yon bilang isang makatao."
"Taga-saan kayo nakatira?" singit naman ni Don Manolo. "Malapit lang 'ho ako sa palengke ng Urduja," ani Mang Elmo.
"Ah, alam ko na. Hindi naman lingid sa kaalaman ninyo na tatayuan ng building ang lugar n'yo at gigibain ang area n'yo?"
Tumango naman si Mang Elmo.
Napahalakhak ang mag-asawa. "Iisa lang ang naiisip namin, baka may kagagawan ka talaga sa pagkaaksidente ng anak namin at balak mo kaming kausapin para mahinto ang demolition sa lugar ninyo," mapagmataas na paliwanag ng donya na obviously, sinang-ayunan ng kanyang asawa.
Nag-init ang pisngi ng kawawang matanda.
"Nagkakamali 'ho kayo. At isa pa, hindi naman kayo gano'n kaimportante kung titingnan at hindi ko naman kayo kilala." Nagawa pa rin nitong kumalma kahit nainsulto na.
"Kami? Hindi mo kilala? Ano bang tingin mo sa sarili mo huh?" Lubos na nadismaya ang mag-asawa sa pasaring ng matanda.
Nagpantig ang tainga ni Don Manolo at mariiing kinuyom ang mga palad. Kung hindi pa dumating ang doktor, baka nagpang-abot na sila.
***
"Ang kapal ng mukha niya Lolo! I mean, ang kapal ng mukha nilang mag-asawa para paghinalaan kang oportunista!"
Halos madurog na ang gulay na hinihiwa ni Sunny dahil sumagi na naman sa isip niya ang kuwento ni Mang Elmo. Dagdagan pa ng matinding heartbreak na 'di niya maikwento sa mga kasamahan niya sa bahay. Kaya rin hindi niya pa kinukwento ay dahil umaasa siya na magbabago pa anh damdamin ni Zed. Na makikipagbalikan ito at ipaglalaban ang pagmamahalan nila kahit na malaki ang agwat ng estado nila sa lipunan dahil maimpluwensyang pamilya ang kinabibilangan nito.
"Ate, pangsinigang lang dapat ang hiwa ng gulay mo," saway pa ni Raisa. Bigla namang napabitaw si Sunny sa kutsilyong hawak.
"Kasalanan 'to nila, 'di tuloy ako makapag-focus sa ginagawa ko," palusot niya. "Nakapagsaing na po ako, nood muna ako ng TV ate, pwede ba?" singit naman ni Bitoy. Umirap naman si Raisa. "Aba! Channel 27 dapat ha, may fantaserye akong pinapanood, ang cute ng bida."
"Hep! Channel 12 dapat, finals na ngayon sa basketball. Akin muna ang remote!" mapang-asar na sagot naman ni Bitoy at hawak na nga ang remote control ng TV. Gaya ng dati, nag-agawan na naman ang dalawa at pinagtatawanan lamang sila ni Mang Elmo na tumutulong din sa pagluluto.
Kasalukuyan silang busy sa loob ng bahay at may narinig silang kumatok sa pinto. "Sino naman kaya 'yan? Nagbayad na ako sa utang ko sa tindahan ah," puna ni Sunny at pinagbuksan ang taong kumatok. Mas lalong nasira ang mood niya nang makita ang pagmumukha ng taong may sadya sa kanila—si Chance.
"Magandang gabi!" bati nito na may kalakip na malapad na ngiti, as if hindi ito pinagtabuyan ni Sunny kanina lamang sa palengke.
"Aba! Paano mo kami natunton?" paangil na tanong ng dalaga.
"Sino ba 'yan?" dinig nila ang papalapit na si Mang Elmo. "Naku, ikaw na naman?" gulat na tanong ng matanda at ngiti lamang ang sagot ni Chance. Tunay nga na kung sino ang unwanted guests, sila pa ang magpapakita tuwing dis oras ng gabi.
"Opo lolo, gusto ko po talaga kayong makausap," mapagkumbabang sagot ni Chance. Napabuntong-hininga si Sunny at marahang itinulak ang binatang kaharap. "Ayaw ka naming makausap! Naiintindihan mo?" singhal niya. Napakamot-ulo si Chance at mas lalong napangiti. "Actually, si lolo ang gusto kong makausap, hindi naman ikaw."
Hindi na makatingin nang diretso si Sunny. Parang gusto na nga niyang buhusan ng pinakuluang tubig si Chance dahil sa pamimilosopo nito. Namagitan naman sa kanila si Mang Elmo na kalmado pa rin. "Hijo, umuwi ka na sa inyo. Delikado rito at ang mga tulad mo pa ang mapagtrip-an. Baka magalit na naman ang mga magulang mo."
"Hindi po, wala silang karapatang magalit. Gusto ko rin pong sabihin na sobrang nagpapasalamat ako sa tulong ninyo. Gusto ko rin pong humingi ng sorry dahil sa mga sinabi nila." Puno ng pagsusumamo ang boses ni Chance.
"Hayaan mo na 'yon, basta umuwi ka na."
"Narinig mo di ba? Pinauuwi ka na. Bye!" Padabog na isinara ni Sunny ang pinto.
Lumipas na ang isang oras, nakapag-dinner na silang lahat at naisipang lumabas saglit ni Bitoy para ayusin ang mga basura sa labas ng bahay. Napansin niya pa rin ang isang bulto ng lalaki, hindi lang basta lalaki kundi isang lalaking may kakisigan. Napahanga kaagad si Bitoy. Akala niya pa nga noong una ay nobyo ni Sunny na si Zed dahil magkasingtakad iyon at sa lalaking nasa labas na matiyagang naghihintay. Pumasok siya saglit upang ipagbigay-alam iyon kay Sunny.
"Ate, may pogi sa labas. Siya yata 'yong kausap n'yo rin kanina?" nagtatakang tanong ni Bitoy.
Sunny hissed. "Ang tigas ng ulo, sinabi nang umuwi!"
Lalabas pa sana siya upang ipagtabuyan si Chance pero nakahinga siya nang matiwasay dahil bigla namang umulan sa labas. "Mabuti, ulan na lang ang makakapagpauwi sa kanya."
"Ate, hindi na nagpupunta si Kuya Zed ah. Kumusta na ba 'yon?" biglang tanong naman ni Raisa habang naglalaro ng barbie doll na bigay ng nobyo ni Sunny. Napakamot-ulo si Sunny dahil 'di naman niya alam kung paano sasabihin na hiwalay na sila ni Zed. Nakakahiya at baka pati si Mang Elmo ay mang-intriga na rin.
"Busy sa trabaho."
Nilapitan naman ni Bitoy si Mang Elmo na nag-aayos ng higaan nito. "Lo, may lalaki sa labas. Ayaw papasukin ni Ate Sunny," bulong ng bata. Kaagad namang sumilip sa bintana si Mang Elmo. Namataan niya ang kaawa-awang si Chance na niyayakap na ang sarili dahil sa lamig.
Si Sunny naman ang binalingan ni Mang Elmo. "Kanina pa siya diyan, hindi talaga umalis?"
"Hindi po."
"Kawawa naman, sobrang lakas ng ulan. Labas muna ako saglit."
Nakahanda na ang payong ni Mang Elmo at lalabas na sana siya pero pinigilan naman siya ni Sunny. "Ako na po ang magpapaalis."
Bitbit ang isa pang payong, lumabas siya upang pauwiin ang binata. "Umuwi ka na," utos ni Sunny saka inabot ang payong kay Chance. Pag-iling ang sagot ng binata at nanginginig ang buong katawan nito. Nakapagtatakang hindi man lang ito nagsasalita.
"Ang sabi ko, umuwi ka na," untag niya. Hindi pa rin sumasagot si Chance at naririnig na niya ang paghugot nito ng malalim na hininga—parang may dinaramdam ito.
"Okay ka lang?" tanong niya. Hindi pa rin sumagot si Chance at napayakap sa dalaga. Naramdaman na lang ni Sunny na mainit ang katawan nito at nawalan pala ng malay.