หลังจากพี่เกรย์ผู้จัดการร้านสอนงานผมอยู่เกือบชั่วโมง ร้านก็เปิดเรียบร้อยแล้วแม้จะยังไม่มีลูกค้ามาก็ตามที ร้านอาหารกึ่งบาร์ของที่นี่จะแบ่งเป็น 4 โซน โซนแรกจะเป็นห้องกระจกซึ่งอยู่ฝั่งขวามือถ้ามองจากนอกร้าน ส่วนโซนที่สองจะเป็นโซนหน้าเวทีที่มีไว้โชว์ไลฟ์ของวงดนตรีที่มีทั้ง 3 วงจนกระทั่งปิดร้าน โซนที่สามจะเป็นโซนฝั่งซ้ายมือถ้ามองจากด้านนอกร้านและอยู่ตรงข้ามกับโซนแรกซึ่งเป็นห้องกระจก โซนสุดท้ายจะเป็นโซนที่ต่อจากโซนที่สองแต่เป็นโซนที่ไม่มีหลังคาคลุม อ๋อ! ที่สำคัญผมรู้แล้วว่าคนชื่อลายครามคือเจ้าของห้องนั่งเล่น
เวลาผ่านไปชั่วโมงหนึ่งหลังจากที่กัปตันสอนงานผมเสร็จพี่แกก็อยู่ใกล้ตัวผมตลอดเวลาเผื่อผมยังไม่เข้าใจระบบสั่งเหล้าสั่งอาหารผ่านโปรแกรมของที่ร้าน พอเริ่มมีลูกค้ามาเรื่อย ๆ ผมก็คอยเดินเข้าไปสังเกตดูว่าพนักงานเก่ามีวิธีรับลูกค้ายังไงบ้าง โดยเราจะรับลูกค้าได้เฉพาะลูกค้าที่ไปนั่งในโซนที่เรารับผิดชอบเท่านั้น เพื่อไม่ให้เกิดการแย่งลูกค้ากัน ผมว่าระบบของที่นี่ดูโอเคอยู่นะเพราะถ้ามีการแย่งลูกค้ากันอาจจะเกิดการทะเลาะกันก็ได้
"สวัสดีครับ พี่มากันกี่คนครับ" ผมรีบเข้าไปหาลูกค้าผู้ชายซึ่งกำลังเดินเข้ามาในโซนสองที่ตัวเองรับผิดชอบ และตอนนี้ก็มีแค่ผมเพราะพี่เกรย์ไปดูในครัวส่วนเดรคที่ประจำโซนสองกับผมก็ไปเข้าห้องน้ำ ลูกค้าที่เข้ามาใหม่มองหน้าผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วทำหน้าสงสัย
"มาคนเดียว"
"งั้นลูกค้าอยากนั่งตรงไหนเป็นพิเศษไหมครับ" พอลูกค้าพูดจบผมก็ถามต่อทันที ลูกค้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะซึ่งอยู่ใกล้บาร์ค็อกเทลหน้าห้องกระจกที่สุด แต่ก็ยังถือว่าอยู่ในโซนที่สอง
"นี่เป็นเมนูฮะ ลูกค้าชอบดื่มอะไรเป็นพิเศษไหมครับร้านเรามีทั้งเหล้า เบียร์ ไวน์ เบียร์นอก ค็อกเทล" ผมอธิบายพลางใช้นิ้วไล่ไปตามเมนูของร้านให้ลูกค้าดู ลูกค้ามองตามแต่ไม่ได้เลือกตามที่ผมบอก
"แนะนำหน่อย" ลูกค้ายืดตัวแล้วยกมือขึ้นมากอดอกคล้ายกับกำลังรอฟังผมอยู่
"ถ้าลูกค้าชอบกลิ่นหอมสดชื่น รสชาติอ่อนแต่ไม่หวาน ผมแนะนำยินเลยฮะ"
"ยินนี้" พอผมพูดจบลูกค้าก็พูดต่อพร้อมใช้นิ้วชี้ชี้มาที่ผมในขณะที่หน้ายังนิ่งสนิทเหมือนเดิม นอกจากจะเอาใจยากแล้ว ลูกค้าคนแรกของผมแม่งยังเดาใจได้ยากอีกต่างหาก กัปตันก็ไม่อยู่ ตอนแรกก็แปลกใจทำไมลูกค้าถึงรู้ชื่อผมแต่พอนึกได้ว่าพนักงานทุกคนมีป้ายชื่อติดตรงอกก็เลยโล่งใจ
"ผมหมายถึงยินนี้ฮะพี่ ยินนี้กินไม่ได้ฮะ" ผมตอบยิ้ม ๆ ติดตลกหวังว่าลูกค้าคนแรกของผมจะผ่อนคลายความตึงเครียดของตัวเองลงมาบ้าง เพราะถ้าพี่แกยังนิ่งสนิทแบบนี้ผมก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
"ขอคิดดูก่อน"
"งั้นเดี๋ยวผมมารับออเดอร์อีกทีนะฮะ" ผมพูดจบก็รีบเดินออกมาจากบริเวณนั้น แล้วรีบมองหาตัวช่วยอย่างเดรคและพี่เกรย์ไม่ว่าใครก็ได้ทั้งนั้นตอนนี้
Laiknam's Said
วันนี้ผมเคลียร์งานในบริษัทของแม่เร็วเลยรีบเข้าร้านเพราะพี่เกรย์โทรมาบอกว่ามีพนักงานใหม่มา พอผมเข้าร้านก็เจอไอ้เด็กใหม่หัวส้มนี่ทันทีเลย แต่ไม่ยักกะมีใครคอยประกบเด็กใหม่ผมเลยลองให้เด็กหัวส้มได้ลองรับลูกค้าดูก่อน ก็ถือว่าโอเคในระดับหนึ่ง คนส่วนมากที่เข้าร้านไม่ทำหน้าตึงเครียดหรือเรียบนิ่งแบบผม ร้อยละเก้าสิบส่วนมากช่างพูดกันทั้งนั้น พอเห็นเด็กนั่นลนลานเพราะท่าทางของผมแล้วมันดูตลกดีผมเลยปล่อยให้มันไปสงบจิตใจซะก่อน
"อ้าว! ครามทำไมมานั่งตรงนี้ไม่เข้าบาร์อะ" เป็นกัปตันคนเก่งของร้านผมเองที่เข้ามาทักผมที่นั่งรอไอ้เด็กผมส้มอยู่ที่โต๊ะตัวเดิม
"ไอ้เด็กผมส้มมันพาผมมานั่งนี่ไง"
"งั้นเหรอ ฮ่า ๆ พี่ว่าจะรอครามเข้ามาค่อยแนะนำให้รู้จักแต่พอดีในครัวมีปัญหาเครื่องพิมพ์ไม่ทำงาน พี่เลยเข้าไปดูก่อนกลัวลูกค้าเข้าแล้วเมนูจะค้าง"
"ไม่เป็นไรพี่ มันก็ทำงานโอเค" พอผมพูดกับพี่เกรย์เสร็จไอ้เด็กหัวส้มคนเดิมก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสดใส โดยที่แก้มข้างขวามีรอยบุ๋มลึกของลักยิ้มประทับอยู่
"เป็นยังไงบ้างฮะ เลือกได้บ้างไหมฮะ" เด็กนั้นถามผมด้วยน้ำเสียงสดใส พร้อมหันไปยิ้มให้กัปตันของร้านที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วย
"ผมตามหาแทบแย่ ไปไหนมาฮะกัปตัน"
"พี่ไปดูอะไรในครัวมานิดหน่อย เรามาก็ดีแล้วพี่จะแนะนำให้รู้จัก นี่ลายครามเจ้าของร้านนี้" พอกัปตันแนะนำตัวผมให้เด็กนั้นรู้จัก จากที่มันยิ้มอยู่ก็เปลี่ยนเป็นอ้าปากหวอทันที
"สวัสดีฮะพี่คราม ขอโทษนะฮะผมนึกว่าลูกค้าผมไม่คิดว่าเจ้าของร้านจะหล่อและดูหนุ่มขนาดนี้น่ะฮะ" ยินโค้งตัวเพื่อสวัสดีผมตามที่กัปตันแนะนำ พอทำเสร็จก็ยืดตัวตรงพร้อมยิ้มน่ารักให้ผม อะ! ผมเพิ่งบอกว่าไอ้เด็กผมส้มน่ารักงั้นเหรอ ผมอาจจะเวียนหัวจากเอกสารของบริษัทมากไปหน่อย
"เออ ๆ แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว"
"หลังเลิกงานว่าไงอะคราม" กัปตันถามผมขณะที่ผมกำลังลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปนั่งในบาร์ค็อกเทล พี่เกรย์คงจะหมายถึงปาร์ตี้รับเด็กใหม่ก็ได้ ผมมักจะเลี้ยงเหล้าเด็กเสิร์ฟเวลารับมาทำงานใหม่ เพื่อเป็นการละลายพฤติกรรมไปในตัว
"พี่จัดการได้เลย ห้าทุ่มผมมีธุระแต่คงกลับมาก่อนเก็บร้านอยู่แล้ว" ผมบอกพี่เกรย์เสร็จก็หันไปพยักหน้าให้เด็กผมส้มที่ขอตัวไปรับลูกค้า ซึ่งเริ่มทยอยกันเข้ามาเรื่อย ๆ คงเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์
ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งขณะเดียวกันโต๊ะในร้านก็เต็มจนหมดแล้ว ไม่เว้นแม้แต่ห้องกระจกที่ไม่ค่อยจะมีคนนั่งเท่าไร ผมนั่งมองบรรยากาศในร้านที่เต็มไปด้วยลูกค้ามากมาย ร้านนี้แรก ๆ ผมเปิดโดยไม่คิดไม่ฝันเลยว่ามันจะเติบโตได้ขนาดนี้ เพียงเพราะผมไม่อยากใช้เงินของที่บ้านและไม่อยากทำธุรกิจทัวร์ต่อจากคุณพ่อ ผมเลยเริ่มเปิดร้านเหล้าเล็ก ๆ หลังมอจนกระทั่งร้านใหญ่ขึ้นมีลูกค้าเต็มเกือบทุกวัน จนช่วงศุกร์เสาร์อาทิตย์เราต้องจ้างพนักงานชั่วคราว พนักงานที่ส่วนมากจะเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยข้าง ๆ ร้านนี่เอง ไอ้เด็กผมส้มที่มาใหม่ขยันดีจริง ๆ วิ่งช่วยคนนั้นทีคนนี้ที เทเหล้า รินเบียร์ ที่สำคัญโดนลูกมอมไปหลายแก้วแล้วเหมือนกัน เพราะร้านของเราไม่ห้ามถ้าดื่มกับลูกค้าแต่ดื่มได้ต้องทำงานได้ มันจะยิ้มสดใสคุยกับลูกค้าด้วยท่าทางเหมือนเด็ก ๆ นั่นคงเป็นจุดขายที่ทำให้ลูกค้าโต๊ะนั้นโต๊ะนี้เรียกมันไปชงเหล้าให้ ผมนั่งมองเด็กผมสีส้มสว่างจนเวลาผ่านไปเกือบห้าทุ่มครึ่งผมจึงรีบเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกจากบาร์ไป
End : Laiknam