"กูขออยู่กับมึงสักพักได้ปะวะ เดี๋ยวกูหางานทำได้เงินจะไปเช่าหออยู่เอง" ผมบอกเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ เพราะถ้าไม่ใช่มันผมก็ไม่มีที่ไปอีกแล้ว เพื่อนผมมีเยอะแต่มีแค่มันคนเดียวที่ผมยอมเล่าเรื่องเฮงซวยในชีวิตให้ฟัง และก็เป็นคนเดียวที่คอยช่วยเวลาผมมีปัญหากับตาแก่ที่บ้าน
"ก็อยู่นี่ไปเลยดิวะจะมาเกรงใจอะไร กูจะได้ให้แม่บ้านหยุดไปก่อนเพราะยังไงมึงก็ทำกับข้าวอร่อยกว่าแม่บ้านอยู่ละ" เดรคพูดพร้อมกับนั่งไถโทรศัพท์เครื่องหรูของมันไปด้วยท่าทางอารมณ์ดี
"มึงนี่เห็นแก่กินจริง ๆ งั้นมึงหิวยัง" 
"หึ เดี๋ยวค่อยกูพึ่งกินขนมปังไป มาคุยเรื่องมึงเหอะคิดยังว่าทำงานอะไร" ผมที่กำลังจะลุกขึ้นทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกครั้งทันทีที่มันพูดจบ นั่นสินะนี่เรื่องใหญ่สำหรับผมมาก ๆ เลยนะตอนนี้ผมลืมไปได้ยังไงเนี่ย ผมยกมือขึ้นมาลูบหัวตัวเองแรง ๆ จนมันหันมามองผมด้วยหางตา
"กูว่าแล้วมึงคงยังไม่ได้คิด มึงคิดว่านี่เป็นไง" เดรคพูดจบก็วางมือถือเครื่องหรูของตัวเองลงตรงโต๊ะกลาง ซึ่งอยู่ตรงหน้าของผมพอดีผมเอื้อมมือไปหยิบมาดูอย่างงง ๆ 
"รับสมัครพนักงานเสิร์ฟหลายอัตรา ทำงานตั้งแต่หกโมงเย็นถึงเที่ยงคืน ต้องกินแอลกอฮอล์ได้ อายุไม่ต่ำกว่ายี่สิบ ต้องไม่มีปัญหากับคนที่บ้าน" ผมค่อย ๆ ไล่สายตาอ่านโพสต์ในเฟซบุ๊กของเดรคไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงบรรทัดสุดท้าย
"ค่าแรงวันละห้าร้อยบาท ไม่รวมทิป" โอ้แม่เจ้างานปกติค่าแรงขั้นต่ำวันละสามร้อยบาทแต่ที่นี่ทำงานหกชั่วโมงค่าแรงห้าร้อย ผมรีบอ่านคุณสมบัติของตำแหน่งนี้ตั้งแต่ต้นจนจบแล้วยื่นคืนให้เดรคอย่างสนอกสนใจ
"ร้านไหนวะ อยู่ไกลปะ"
"นี่ไงเดินจากหน้าบ้านกูไป 6-7 นาทีก็ถึงร้านละ กูก็ทำพาร์ทไทม์อยู่ร้านลิฟวิงรูม" เดรคพูดจบผมทำหน้าตื่นตกใจใส่มันที ก็จะอะไรล่ะเดรคมันรวยมาก ๆ บ้านนี้ก็ของมันเอง ผมเลยไม่เข้าใจว่ารวยขนาดนี้มันมาทำพาร์ทไทม์ไปทำไม
"มึงรวยจะตาย ทำพาร์ทไทม์ทำไมวะ"
"เรื่องของกูน่า ว่าแต่มึงเถอะสนใจมั้ยถ้าโอเคอีกครึ่งชั่วโมงก็ไปพร้อมกูเลย วันศุกร์กูต้องทำงาน" เดรคพูดแล้วลุกจากโซฟาแล้วเดินหายไปในห้องน้ำทันที สิบนาทีเดรคออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูสีน้ำเงินที่ถูกพันไว้ที่เอวและหยดน้ำที่เกาะตามตัวของมันผมล่ะอิจฉาจริง ๆ ที่ทันดูมาดแมนแฮนด์ซัมขนาดนี้ ส่วนผมนั่นผอมบางจนไอ้แก่นั่นอยากได้ พูดล่ะโมโห
"มึงจะมองอะไรนักหนา รีบ ๆ ไปอาบน้ำเลยเดี๋ยวก็ไปไม่ทัน" 
"กูว่ามึงกล้ามแน่นขึ้นนะ แอบไปฟิตเนสมาป่าว" ผมบอกเดรคแล้วเดินตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำ ใช้เวลาอาบน้ำห้านาทีและแต่งตัวอีกห้านาที หลังจากนั้นอีกประมาณสี่นาทีกว่าผมกับไอ้เพื่อนยากก็พากันเดินออกจากบ้านไป ผมถามมันว่ามันมีรถขับทำไมถึงไม่ใช้รถมันบอกว่ารอดูตอนเลิกงานก็รู้เอง ก็เลยไม่ได้ถามต่อเราใช้เวลาเดินมาถึงหน้าร้านประมาณหกนาทีกว่า ๆ ตอนนี้เริ่มมีพนักงานบางส่วนเข้ามาที่ร้านบ้างแล้ว เพราะดูเหมือนว่าอีกแค่ครึ่งชั่วโมงร้านจะเปิดให้ลูกค้าเข้าได้แต่ผมว่าคงยังไม่มีใครมาหรอกในเมื่อตอนนี้มันเพิ่งหกโมงครึ่งเอง ใครจะมากินเหล้ากันตั้งแต่หกโมงครึ่ง
"อ้าว มาแล้วเหรอเดรค" ผู้ชายที่ดูท่าทางใจดีและดูอายุมากกว่าพวกเราเอ่ยทักเดรค พอเห็นมันไปสแกนนิ้วเพื่อเข้างานตรงทางเข้าพนักงาน 
"ดีครับพี่เกรย์" พอมันสแกนนิ้วเสร็จก็ยิ้มให้พี่คนนั้นแล้วเอ่ยทักอย่างสนิทสนม แปลกมากไอ้เดรคมันแปลกจริง ๆ ปกติผมแทบไม่เห็นมันยิ้มให้ใครเลยแท้ ๆ
"แล้วนั่นพาใครมาด้วย"
"เพื่อนครับ ผมเห็นพี่โพสต์รับสมัครงานมันเองก็กำลังหางานเลยลองชวนมาทำดู" เดรคตอบเสร็จก็หันมาตบไหล่ผมเบา ๆ
"นี่พี่เกรย์ผู้จัดการร้าน"
"หวัดดีฮะพี่ ผมยิน" ผมยกมือไหว้พี่เกรย์พร้อมกับแนะนำตัวเอง พี่เกรย์ยิ้มรับก่อนจะชวนพวกเราเข้าไปด้านในห้องพักพนักงาน พอเข้าไปข้างในก็จะมีตู้ไว้เก็บข้าวของส่วนตัวของพนักงานเรียงรายอยู่
"พี่ครามไม่มาหรอครับ" 
"วันนี้ครามมันเข้าดึกน่ะ"
"แล้วเราอะ เคยทำงานอะไรมาก่อนมั้ย" พี่เกรย์ถามขณะที่เดินนำผมไปนั่งตรงมุมห้องที่มีโต๊ะกับเก้าอี้วางอยู่
"เยอะแยะพี่แต่ไม่มีประสบการณ์ในร้านเหล้าเลย แต่ถ้าเป็นประสบการณ์เกี่ยวเหล้าก็เยอะแยะอีกเหมือนกันฮะ" ผมตอบขำ ๆ ก็นี่เรื่องจริงเลยนะผมเป็นคนชอบแอลกอฮอล์ฝันอยากมีเหล้ายี่ห้อที่ตัวเองวิจัยขึ้นมาบ้าง แต่กับประเทศนี้ก็คงลำบากหน่อยผมเลยเลือกเรียนสาขาปัจจุบัน เพราะคิดว่าคงจะเป็นไปได้มากที่สุดแล้ว
"งั้นเราเริ่มงานวันนี้ได้เลยมั้ย เดี๋ยวพี่สอนงานให้ดึก ๆ ค่อยไปรู้จักลายคราม" 
"ได้ฮะพี่" ผมตอบพี่เกรย์อย่างดีใจ ในที่สุดผมก็มีแหล่งหาเงินแล้ว นึกว่าจะต้องเกาะเดรคกินไปอีกนานซะอีก แล้วลายครามนี่ใครนะผมได้ยินชื่อนี้สองรอบแล้ว