“ลูกชายฉัน มันคบผู้หญิงคนนี้จริงจังหรือเปล่า”
“อันนี้ผมไม่ทราบครับ เท่าที่พอจะหาแหล่งข่าวได้ ก็พูดเป็นเสียงเดียวกันหมด ว่าเป็นมากกว่าเพื่อนแน่ ๆ แต่จริงจังแค่ไหนไม่ทราบครับ ผมไม่กล้าเข้าใกล้คุณเทวทิณณ์ เกรงว่า...”
“เกรงว่ามันจะอาละวาดนายมาน่ะเหรอ” คนของเขาก้มหน้าลงแล้วไม่ตอบ ด้วยเพราะข้อเสนอในการขอใช้ชีวิตอิสระของเทวทิณณ์นั้น ทำให้แม้แต่ฉัตรภพเอง ยังไม่กล้าก้าวข้ามข้อตกลงนั้น ด้วยเกรงว่าจะทำให้ลูกชายมีข้ออ้างที่จะไม่มารับช่วงธุรกิจต่อ
“ดาราคนนี้ดังแค่ไหน”
“ก็มีชื่อเสียงอยู่ไม่น้อยครับ”
“งั้นนายก็จับตาดูดาราคนนี้ไว้ ให้ดี ถ้าลูกชายฉันเรียนจบเมื่อไหร่ ก็จัดการแยกสองคนนั้นซะ”
“แต่ว่าคุณเทวทิณณ์จะยอมเหรอครับ”
“ทั้งเปิดคอนโดฯ ให้เป็นที่มั่วสุม ทั้งควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ที่สำคัญแทบไม่เห็นหัวฉันเลยด้วยซ้ำ ลูกชายคุณทำตัวเหลวไหลเกินไปแล้วหรือเปล่าคะ” เสียงของปรางทิพย์เอ่ยขึ้น พร้อมกับร่างระหงคล้ายนางพญาปรากฏขึ้น ทำให้คนของฉัตรภพรีบถอยหลังออกในทันที
“นายออกไปก่อน” ฉัตรภพหันไปสั่งคนของเขา แล้วเลื่อนสายตากลับมายังภรรยาคนใหม่ ที่แต่งงานอยู่กินกันมาร่วมสิบกว่าปี
“กลับมาแล้วเหรอ”
“ค่ะ” เธอตอบรับพร้อมกับเดินไปนั่ง แล้วทอดสายตาไปยังสามีด้วยความมุ่งมั่น
“บรรพตแม้จะไม่ใช่สายเลือดของคุณโดยตรง แต่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เขาก็ทำหน้าที่ได้ดี ไม่มีขาดตกบกพร่อง ต่างจากเทวทิณณ์ ที่วัน ๆ เอาแต่เที่ยวเล่นไม่สนใจว่าธุรกิจครอบครัวจะเป็นยังไง” ปรางทิพย์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ผมรู้ว่าบรรพตทุ่มเทแค่ไหน แต่ยังไงซะ เทวทิณณ์ก็ยังเด็ก คุณเอาไปเปรียบเทียบอย่างนั้น ก็ดูจะไม่แฟร์เท่าไหร่”
“บรรพตเองทำงานให้บริษัท ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ คุณจำไม่ได้เหรอคะ” ฉัตรภพนิ่งเงียบไป ไม่ตอบโต้
“ฉันไม่ได้จับผิดอะไรหรอกนะ แต่ฉันเตือนด้วยความหวังดี กลัวว่าสักวันลูกชายคนดีของคุณนั่นแหละ ที่จะทำให้ธุรกิจล้มเหลวไม่เป็นท่า เพราะความไม่เอาไหนของเขา กว่าคุณจะรู้ตัว ถึงตอนนั้นฉันกลัวว่ามันจะสายเกินไป มีแต่บรรพตเท่านั้นล่ะ ที่จะสืบทอดธุรกิจนี้ให้อยู่รอดปลอดภัย” ปรางทิพย์พูดจบ จึงลุกขึ้น แล้วค่อย ๆ เดินจากไป พร้อมกับเสียงถอนหายใจของฉัตรภพที่ปล่อยออกมาด้วยความหนักใจหลายอย่าง
บรรพตเป็นลูกติดของปรางทิพย์ เป็นเด็กหัวดีและมีความรับผิดชอบสูง นับจากเข้ามาทำงานในบริษัท บรรพตไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลยสักครั้ง เมื่อเทียบกับเทวทิณณ์แล้วยังห่างไกลนัก หลายครั้งที่บรรพตต้องคอยตามแก้ปัญหาให้กับเทวทิณณ์ด้วยซ้ำ จนพนักงานในบริษัทพากันให้ความเชื่อถือเขามากกว่าคนในสายเลือดอย่างเทวทิณณ์
ปรางทิพย์ก้าวเท้าเดินตรงไปยังห้องทำงานของลูกชายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พร้อมกำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจ ที่เห็นลูกชายอย่างบรรพตทุ่มเททุกอย่างเพื่อบริษัท แต่กลับไม่ได้ความไว้วางใจจากสามี
“ออกไปก่อน” เสียงของบรรพตพูดกับเลขาของเขา ก่อนจะหันกลับมายังมารดา ที่เดินนิ่วหน้าเข้าไปหา
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับแม่”
“นับวันแม่เริ่มจะทนไม่ได้แล้วนะพต” ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
“ก็คุณฉัตรภพน่ะสิ รู้ทั้งรู้ว่าเทวทิณณ์ไม่เอาไหน ไม่ได้เรื่องสักอย่าง ก็ยังอยากจะให้เข้าบริหารงานร่วมกับเราอยู่นั่นแหละ”
“เขามีสิทธิ์เต็มตัวนะแม่” ชายหนุ่มเอ่ยเตือนมารดา
“แล้วไง...มีสิทธิ์แล้วไงในเมื่อคนมันไม่เอาไหน สู้ลูกชายของแม่ไม่ได้สักอย่าง วัน ๆ ก็เอาแต่เที่ยวเตร่ มั่วผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า คนแบบนี้น่ะเหรอจะเข้ามาเป็นผู้บริหาร มีหวังได้พังพินาศกันหมดแน่” ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตรงมายังมารดา
“แม่ครับ อย่าลืมนะ ว่าเทวทิณณ์เองก็เป็นเด็กหัวดี เพราะคุณพ่อเข้มงวดกับเขามาตลอด เวลาที่เขาเหลวไหลมันก็แค่สองปีนี้เท่านั้น คุณแม่อย่าลืมว่าเทวทิณณ์กับคุณพ่อทำข้อตกลงอะไรกันไว้ สิ่งที่น่ากลัวไม่ใช่ความเหลวไหลของเขา แต่ถ้าเขาเข้ามาบริหาร แล้วได้แสดงความสามารถออกมาอย่างจริงจังนั่นล่ะ คือสิ่งที่ผมกลัวมากที่สุด” ปรางทิพย์ชะงักนิ่ง เธอลืมไปเสียสนิทว่าเทวทิณณ์เองเคยเป็นเด็กดีมากแค่ไหน
“ยังไงแม่ก็จะไม่ยอม ให้เทวทิณณ์อยู่เหนือพตเด็ดขาด เชื่อแม่นะ ว่าความทุ่มเทของลูกจะไม่เสียเปล่า” ปรางทิพย์ยกมือลูบใบหน้าของลูกชายด้วยความรัก ก่อนที่บรรพตจะพยักหน้ายิ้มรับ แล้วดึงร่างมารดาเข้ามาสวมกอด
“ผมรู้ว่าแม่ลำบากแค่ไหน ดังนั้นผมจะทำทุกอย่างให้คุณพ่อไว้ใจ แล้วมอบสิทธิ์ในการดูแลบริษัทให้กับผมแต่ผู้เดียว” สายตาตั้งมั่นของบรรพตฉายแววเป็นประกายออกมาอย่างมีความหวัง ไม่ต่างจากมารดาของเขา
ภายในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เทวทิณณ์พาปุยนุ่นเดินตรงมายังร้านกระเป๋า ก่อนจะจูงมือเธอเข้าไปในร้านพร้อมกับให้เธอเลือกได้อย่างสบายใจ
“ทิณณ์จะซื้อให้นุ่นเหรอคะ”
“ใช่” เขาตอบรับ พร้อมกับเลื่อนสายตามองกระเป๋าทุกใบ แล้วหันมายังหญิงสาว ปล่อยยิ้มอบอุ่นออกมาให้อีกฝ่ายประทับใจครั้งแล้วครั้งเล่า
“เธอเลือกได้เลยนะ ว่าจะเอาใบไหน”
“เนื่องในโอกาสอะไรคะ” น้ำเสียงใสเอ่ยถามเทวทิณณ์ พลางเลื่อนสายตามองตรงไปยังกระเป๋าใบหรูพวกนั้น
“ไม่มีโอกาสอะไรทั้งนั้นแหละ อยากซื้อก็ซื้อ เพราะเธอเองก็ชอบกระเป๋าไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนที่ดาราสาวจะทอดมองตรงไปยังใบหน้าหล่อเหลาของ แล้วเลื่อนสายตามองตรงไปยังกระเป๋าแบรนด์หรูที่ตั้งวางเรียงรายให้เลือก สองเท้าเล็กของปุยนุ่นเดินตรงไป แล้วพยายามเลือกใบที่ถูกใจ ก่อนจะมีมือของใครบางคนเข้ามาคว้ากระเป๋าใบที่เธอมองอยู่