I was welcomed by the screaming of many people. Probably kanina pa nag-aantay sa pag dating ni Cerene. I did hear Rebecca saying how late they were. The concert was supposed to start thirty minutes earlier. Some fans were protesting for waiting longer. 
Honestly I don't know what to do. I did watch some concerts. But this one is far different! 
"Hi everyone" unang linya na lumabas sa bibig ko. Nag hiyawan naman ang mga tao. 
I tried to calm myself by inhaling and exhaling. I need to calm dahil medyo nagsha-shake ang boses  ko at baka pagtawanan ako ng mga manonood.
"So, I want to sing this song  by Rick Price_" naghiyawan ulit ang mga tao kaya napahinto ako.
"This song hold a special place in my heart, and I want to share it with you guys" Cheers erupted the place.
Nahagip ng peripheral vision ko ang nagkakagulo sa backstage. Hindi ata nila inaasahan na iyon ang kakantahin ko. 
So do I? I wasn't even aware I said that! I was not myself at the moment! 
Siguro may naka assign ng song na dapat sana ay yon ang kakatahin ni Cerene. 
Well, Sorry not sorry, hindi ako si Cerene!
I secretly smirked as I saw them in a mess. Serves you right people!
I anticipated two options! It's either this song will bring down Cerene's career or it will save her. 
I know how to sing alright, but I didn't give much attention to it. Damn! I rarely sing for god sake!
The only song I remember memorizing ay ang kanta ni Rick and that's because my sisters made me memorize it. They want me to sing it, along with them. 
But for goodness sake, it's been three year! Am I able to sing this song? 
Hindi muna ako kumanta. I waited for the background music. I can picture in my head how furious Rebecca will be after this. 
Poor her! If she just believed in me, this would never happen. 
She told me before I even reached this stage to behave myself and follow all the rehearsal I did yesterday. The problem is I did not. 
Gosh! I didn't even know this Cerene existed!
After one minute of waiting and just waving awkwardly at the audience, narinig ko rin ang background music signaling me to finally sing. 
I closed my eyes and start singing. Hindi ako nagsisinungaling nong sinabi kong special ang kantang to para sa akin. Its my first memorize song and It always bring the sweet memories I had with my sisters. 
She's always on my mind, I begin. I close my eyes and begin singing as if I really am a singer, kahit hindi naman.
Nawala ang focus ko sa mga manonood at biglang ng flash back sa akin lahat ng memories ko with my sisters. 
Feel na feel ko ang bawat linyang lumalabas sa bibig ko to the point na hindi ko na malayang natapos ko ang  kanta!
And when I looked at everyone at laking gulat ko nang magsipalakpakan sila. I never sing in front of many people, ito ang una kaya I was kind of overwhelmed. 
But then, nang matapos akong kumanta, agad nawala ang ilaw sa stage preventing people to see me. May naramdaman akong humila sa akin papunta sa backstage. 
"What the HELL Cerene! Why do you keeps on giving me headache" sigaw sa akin ni Rebecca pagkaapak ko ng backstage. 
I can see through her eyes the igniting fire of anger. Pero what can I do? Eh hindi nga ako si Cerene!
"I'll give you 20 minutes break, make sure to follow everything I instructed you to do" Nakasalubong ang kilay at tila ba umuusok nitong sabi. She then walked out. 
"Fine, whatever!" I said, rolling my eyes. As if babalik pa ako sa stage na 'yan? I'll do everything to escape!
Pumunta ako sa dressing room at kumuha ng mga gamit na pwede kong gamitin pang disguise. May nakita akong black wig, malaking eyeglasses yong pang nerd, at isang malaking pants at t-shirt. Good thing at wala si Maddy. 
I hid it behind my back at patakbo kong pinasok ang bathroom. Wala atang nakapansin sa akin kasi busy ang mga body guard sa pinapanood nila. 
I immediately changed into disguise. With this wig and big eye glasses, I doubt someone will even recognize me. 
I looked at myself in the mirror and smiled. 
God! Ang pangit ko dito! 
Lumabas ako ng CR at saka tinahak ang daan papunta sa kinaroroonan ng van. I need my maleta for my survival! 
Pero bago ako tuluyang makalabas ay may narinig akong bumukas na pinto. My heart skip a bit dahil sa gulat. Medyo malayo 'yon sa akin pero rinig ko parin ang mga salitang binitawan ng lumabas don. 
"I'm back" she creamed, laughing. Humarap ako para makita kung sino ito pero nakatalikod siya. 
Agad namang nagsitakbuhan ang mga bodyguard sa direction niya pagkarinig nila dito. 
My eyebrow raised. Now, I'm very sure na ito na ang babaeng tinatawag nilang Cerene. 
Dammit! I want revenge but now is obviously not a good idea. 
..... 
Nagising ako dahil sa sinag ng araw na tumatama sa mata ko. Nakatulog pala ako kagabi habang nakabukas ang kortina. 
I was in a hotel located at fourth floor and I had this view of gardens down the ground. 
It's been four days ng mangyari ang Cerene thingy trahedya as I called it. 
I managed to escaped dahil na rin siguro sa pagdating ng totoong Cerene. 
After getting my maleta. Agad akong pumunta sa hotel at hindi na lumabas. Nag oorder na lang ako ng food at ipinadi- deliver dito sa room ko. 
Gusto kong magsimula sa paghahanap, pero I was a bit traumatized sa nangyari. I hate messy situation!
At dahil hindi pa ako nakakasimulang maghanap. I formulated things on what I should supposed to do. 
One of the thing I formulated was Cerene. Pinagkamalan akong siya, magkasing pareho ang pangalan namin. At although likod lang ang nakita ko - before I escaped, I can say na we had the same height. 
I'm thinking of the possibility that maybe we're twins? Mamita had twins, so maybe having twins runs through our family. 
But then again, dad would never hide something, me having twins!
I sighed as I started opening  my social media accounts. 
I type the name Cerene sa YouTube. 
Naghintay ako habang naglo-loading pa ito. "Holy Crap!" I unconsciously uttered ng makitang trending ang video ng pagkanta ko. 
Agad kong hinanap ang full video ng concert. And. I was shocked again ng masilayan ko ang mukha ng totoong Cerene. 
I did not bothered watching her concert. Hinanap ko agad ang Instagram niya, saka inisa-isa ang mga picture nito. 
God! She's indeed my carbon copy! This is alarming. 
I continued scrolling when I noticed something odd. One of her selfies had weird captions! 
[Been dreaming of having a sister. Once you read this, meet me or DM me, I'll wait 😉".]
It was posted a day after the concert. 
Call me assumera, pero I think this one was for me. Minute passed at nakatitig lang ako sa phone ko. Napailing ako sa mga naiisip. Am I  this desperate to find my mother?
But despite of my thought, hindi ko paring napigilan ang sarili at nag DM ako dito. 
Pinagmasdan ko ito ng about fifteen minutes. Muntik ko pang mabitawan ang cellphone ko nang makita kong naseen niya ang message ko. 
GOD! This is it!
Cerene:
Yes! Finally. I've been waiting for your message since yesterday. 
Me:
Ok? Do you know me? 
Cerene:
Nope, but Rebecca told me something about you. Can't wait to finally see you. 
Umirap ako! Sana hindi puro masama pinagsasabi nong Rebecca na yon. 
Kinakabahan akong nakatayo sa isang restaurant kong saan kami nagkasundong mag-meet. 
I tried calming myself before I got the guts to go inside.
Nang makapasok ako, may nakita akong babaeng nakatalikod. And  I instantly know that it's her because she's the only customer around the restaurant. 
Did she pay for the entire place? 
"Oh my Gosh!" napanganga siya ng makita ako. So do I! 
I already know the fact na magkamukha kami. I spent my whole day stalking her IG account. 
But seeing her in person is just another level. We did look the same maliban sa mata. She has brown eyes and I'm very sure mine is black. 
We were shocked for a minute or two. We just stared at each other surveying each other.
Natigil lang ang pagtitig namin ng eserve ng waitress ang food namin. Nag order na siya before I even arrived. 
Gusto niyang malaman kung paano ako napunta sa concert niya kaya kinuwento ko sa kanya ang mga nangyari. Nalaman ko din kung bakit siya tumakas sa araw ng concert niya. Kinailangan siya ng kanyang ina that time kaya wala siyang choice kundi ang tumakas. 
I feel bad for thinking of revenge when I didn't t even know her reasons
"So, uhm.. Do you have a mother?" awkward niyang tanong. 
Yes! The opportunity presented itself. I've been waiting to ask her about her mother. 
I cleared my throat. "Of course, everyone has a mother. She's in Philippines. How about you?" balik ko sa tanong niya. Nakita kong medyo na dismaya siya sa naging sagot ko. 
"Yes" tanging naisagot niya. 
"Do you mind if I ask, who's your mother?" kinakabahan na tanong ko. 
She flips her hair. "Ylene" she said nonchalant. She then eyed me with curiosity as she sipped some of her wine. 
I was stunned. Tama ang pagkakarinig ko right? She said Ylene? 
"Is it Ylene Gomez?" pag komperma ko sa hinala. 
She halted. Gulat niya akong tinitigan. "Yes, how do you know that?" naguguluhan na tanong niya. 
Holy crap! I hope it's the same person that I'm looking for. 
Hindi na ako nagpaligoy-ligoy at sinabi ko ang kanina ko pang gustong sabihin. "Look Cerene, there's a reason why I'm here in Paris. I'm looking for my mother. My dad told me that Ylene Gomez is my mother., And I wonder if it's the same person as your mother?" Visible sa boses ko ang pagkabalisa
Nangunot ang noo niya. "But, I thought your parents are in the Philippines?" 
"Yes they are, my father and my step - mother." napangaga siya sa sinabi ko. 
"Is Mr. Craig Cruz is your father?" she asked. I just nod still processing the possibility. 
"Shit! I think we're twin" she blurted out. 
We're practically running papasok ng unit condo nina Cerene at hopefully ng mother ko. 
"Wait here, I'm ganna confront mom" pina-upo niya ako sa pang isahang couch. Dumiretso ito sa kusina kung saan pinanggagalingan ng ingay. 
"Mom, may kambal ba ako?" direktahan na tanong ni Cerene. I can still hear them. Their living room is just near the kitchen. 
Biglang nawala ang ingay kanina at tumahimik sa kusina. That made me wonder kong ano na ang nangyayari sa loob. 
"Wh.. What are you talking about? Sino nagsabi sayo niyan?" di makapaniwala na tono ng ina ni Cerene. 
"Just answer me mom, please!" nagmamakaawang sabi ni Cerene.
I can't see kung anong reaction nila and it made me scared. I'm scared of the possibility na ayaw akong makilala ng mother ko. 
Muling lumipas ang limang minuto ng walang nagsasalita. Limang minuto na ding kumakalabog ang puso ko sa sobrang bilis. 
"Yes, meron kang kapatid pero kahit anong gawin ko ay hinding hindi na natin siya makikita" pumipiyok na sabi ng babae. 
"Huh, bakit naman mom?" naguguluhang tanong ni Cerene. 
"Masyadong naging madamot si Craig para makilala natin siya" 
Hearing her cry made me cry as well. Kasi alam kong tama siya. 
Naging madamot nga ang dad para makilala ko siya. 
But I don't know if my mom wants to even meet me kaya hindi ko minasama ang pagdadamot ni dad sa akin. 
"Mom, she's here. Celene is here" sabi ni Carene. 
I hitched my breath when I heard what had Cerene said.
Narinig ko ang mga yabag palabas ng kusina at niluwa nito ang isang babae, my mom at si cerene. She is still beautiful despite of crying.
Napapaluha narin ako habang nakatingin sa kanila. We're looking at each other with longing and hurt in our eyes. 
Agad na lumapit ang babae sakin. Niyakap niya ako ng napakahigpit, kulang na lang ay hindi ako makahinga. I've been longing to be hug by my real mother and now it's happening. 
Sa loob ng 30 minutes ay puro iyakan lang kami. Kusa na lang bumubuhus ang luha sa mga mata namin. 
And then when she composed herself, she finally narrated why she was divorced with my dad. 
Three months after manganak ni mom ay naging abala ito sa career niya. Palagi naming pagkaiwan sa grandmother namin which apparently namatay din kamakailan lang. My mom is a designer at sa panahong 'yon ay nakikilala na siya. 
Ang problema ay ayaw pumayag ni dad na nagtatrabaho si mom. Gusto nitong sa bahay lang! 
Hindi sila magkasundo sa bagay na yan, mom loves freedom and knowing dad, masyado itong controlling. Di nagtagal naghiwalay sila. Gusto ni dad na sa kanya kami mapunta ni Cerene pero hindi pumayag si mom. Gusto niya ay nasa kanya kami, kaya nagkahiwalay kami. Si Cerene kay mom at ako naman ay kay dad. Yon lang ang naging solusyon sa problema nila. 
Hawak-hawak ni mom ang kamay ko habang nagkukuwento ito. Cerene was hugging me. Tuloy-tuloy ang pagdaloy ng luha sa mga mata ni mom. 
Sa araw na ding ito ay pinaalis nila ako sa hotel. Cerene helped me gets my things. 
Ang apartment nila ay may apat kwarto. Tag isa-isa kami ng room at isang guest room para sa bisita. 
There's no awkwardness happen. It just smooth and natural, considering that I did not grow with them.
Nang naghatinggabi na ay pinapahinga ako ni mom. Pero bago ako natulog, tumawag muna ako kay dad. I wanted to ask him why did he kept a secret from me!
"Dad" nanghihina kong tawag ng sagutin niya ang tawag ko. 
"Oh anak, how are you? May problema ba" nag-aalala na tanong niya. 
"Dad, bakit mo senikreto sa akin na may kambal ako?" halata sa boses ang pag-iyak. 
Hindi ko na napigilan ang luha ko at kusa na lamang itong kumawala. I never imagine na magagawa nito ang maglihim. 
I heard him snigger. "Hindi ko senekreto Celene. Kasunduan ito na wag sabihin sa inyo ng kambal mo. It's a plan that you two shouldn't meet at any cost" matigas na sabi ni dad. 
"Pero dad" nanghihinang sabi ko. 
"Celene what did she told you? Sinabi ba niyang kasalanan ko? Kaya ka nagkakaganito?" mapanghusgang tanong nito. 
Hindi na ako sumagot. Nasasaktan ako sa mga pinagsasabi nito tungkol kay mom. Bakit ganon na lang ang galit niya dito? 
Noong hindi ko pa nakilala ang mom ko ay naiintindihan ko pa si dad. Pati nga ako ay galit kay mom. 
Iniisip ko sa mga oras na ayaw akong payagan ni dad na makilala si mom ay dahil para ito sa ikabubuti ko. I thought masama siyang ina. 
Pero now I realize na si dad ang ponut dulo ng lahat kung bakit ito nangyayari. Si dad na kahit anong gawin na pag control sa akin ay nagagawa ko paring mahalin. 
"Celene, remember na pumayag ka sa kondisyon ko kaya kahit ano pang sabihin ng mama mo ay babalik ka dito sa Pilipinas" sabi ni dad with finality. 
"I know dad pero not now"  Pinatay ko ang cellphone ko. 
Nasasaktan ako para kay mom. Nasabi niya na minsan na siyang nagpakaawa para lang payagan itong makita ako pero nagmatigas si dad. Sa halos 18 years na wala ako sa tabi niya ay wala siyang magawa kundi ang hilingin kay GOD na sana magkita rin kami. 
Naiinis ako sa sarili ko dahil minsan ko ng pinag-isipan ng masama si mom. Minsan ko ng hiniling na kung sana si mamita na lang ang totoong nanay ko. 
But now that I know the full story, hindi ko na kayang iwan si mom at ng kambal ko. I want to be part of their life kahit kaming tatlo na lang. 
With the decision in mind, I turned off my phone at saka ito tinapon sa basurahan.