It's been a month since mapansin kong nag-iba si dad. I don't know why hindi ito napapansin ni mamita at ng kambal. But I noticed, from the beginning. 
I thought dad was just busy and decided to be lenient for a while but I was wrong. 
I missed him scolding us for going home late. Weird but I did really miss it! But at the same time, dad being relent brought me an idea. I've been curious about my biological mother so I thought maybe payagan na ako ni dad ngayon? Cause I'm not so young as I was before?
Nakahiga ako ngayon sa kama ko, thinking on how to bring the topic when a sudden knock on my door snap me out of my thoughts.
 
"Celene iha, sasabay ka na daw mag breakfast sabi ng tatay mo" narinig kong sabi ni manang sa labas ng kwarto. 
"Sige po, bababa na po ako"
Naghanda ako ng sasabihin habang pababa ako sa dining area.  I'm determined to bring out the topic of meeting my mom, So I have to face the consequences of this. Kahit malala dahil kagustuhan ko naman ito.
But God! Who am I kidding! Just merely thinking about how dad would react make me freaked inside. I started to anticipate things to happen. 
What if magalit na naman siya? What if this time worse na ang gawin nito kaisa sa nangyari dati? 
God! I wouldn't want to repeat that unfortunate event!
Nadatnan ko silang naka-upo na sa dining table. Nakahanda na din ang mga pagkain, ako lang ang hinihintay. 
Umupo ako sa tabi ni Margaret. Sa harap ko ay si Mitchelle at katabi naman niya si mamita. Nasa kabisera naman si dad. 
I tried to act nonchalant as possible, even though deep inside I'm freaking!
"Ate, mabuti naman at sumabay ka na sa amin. Palagi ka nalang wala eh" nagtatampong sabi ni Mitchelle. 
I snorted but tried smiling afterwards. 
"Sorry, busy si ate" kinurot ko ang pisngi nito at agad din nitong kinurot ang kamay ko. She don't want me pinching her chicks kasi bata lang daw ang kinukurot. 
Sadly, I can't help myself. 
Habang kumakain kami ay panay ang kwento ng kambal sa mga ginagawa nila sa labas. It helps me relaxed myself.
Nagkahalo halo na ang pinagkukuwento nila. Una, iyong mga lakad nila kasama barkada, napapadpad sa mga gusto nilang gawin hanggang sa usapang kurso na ang topic nila. 
"Ikaw anak, anong plano mo ngayong nakatapos kana?" Si dad
Napatingin ako dito. Muntik nang mahulog ang kutsarang hawak ko sa sobrang pagkabigla. God! I didn't expect any attention this early.
"Dad, I'm planning to pursue medicine po, pero pag nagkapera na siguro?" 
Napahinto ito sa pagsubo. "What? May pera tayo anak. If you want to pursue medicine, I will support you with that" He smiled and become excited nang sabihin ko ang plano ko. 
At dahil sa nakita kong ngiti niya, it gives me the courage to ask him about mom. I inhaled deeply and shifted my position. 
"Dad, can I say something?" Agad kong sabi bago pa ito makatayo.
"What is it?" mahinahong sabi niya.
"Promise me na hindi ka magagalit ah" pagkumbinse ko sa kanya. Tumango ito bilang sagot. 
Biglang pinagpapawisan ang katawan for anticipating bad things. Subrang bilis na din ng kalabog ng puso ko. 
Maging si mamita at ng twin sisters ko ay na alarma nang sabihin kong wag magagalit si dad. Maybe they thought may ginawa akong masama. 
"Dad, as you've said, nakatapos na po ako ng college. And I've come to think na baka po pwedeng makilala ko ang tunay kong ina?" nakatungo ako habang sinasabi 'yan. I don't have the courage to see my dad's reaction. 
Wala akong narinig na noise for a while. So, I started to get scared. 
God help me! 
"But only if you wanted to" Pagbawi ko agad dito. Maybe it's a wrong decision after all. Nakatungo parin ako and I'm preparing for a scolding session. 
"What are you talking about!?" gulat na bulalas ng kambal. 
Right! It's one of the thing I have to face. Ang magiging reaction ng kambal pag nalaman nilang hindi nila ako totoong kapatid. 
Inangat ko ang tingin ko para tignan ang reaction ng bawat tao sa lamesa. 
Unti-unting nangingilid ang luha ng kambal. 
Mamita sighed as she stood to comfort them. It hurts me as she didn't glance at me. 
Is she mad? 
Bumaling ang tingin ko kay Dad and he has this serious face. I mentally prayed for my safety. 
"Alam kong darating ang araw na hihilingin mo yan sa akin pero papayagan lang kita in one condition" sabi ni dad. 
Wait what? Pumayag siya? Is this happening?  God...! I'm not dreaming right? 
I intake a long breath. 
I can't find the right word to describe what I'm feeling right now. Napapatakip na lang ako ng bibig dahil any minutes now ay baka mapasigaw ako.
Nanapawi naman ang saya ko ng magsimulang lumakas ang iyakan ng kambal. Parang pasan nila ang langit sa laki ng dinaramdam nila. They seem to can't accept the news. 
I cleared my throat "Ano yon dad?" sabi ko ng maalala na my condition pa pala ito. 
Tumayo ako para maalon ang mga kapatid ko. 
"No matter what happen, don't ever forget na family mo kami. Na babalik ka rin sa amin" seryoso niyang sabi. 
"Of course dad, meeting my real mom does not mean na sa kanya na ako titira. I just want to know her, that's all"
Kumawala muna ako sa pagyakap sa kambal at pumunta kay dad para siya naman ang mayakap. 
"Thank you" sabi ko habang mahigit itong yakap. Dad might be a controlling person but I still love him at the same time scared at him
In'explain na ni dad at mamita ang sitwasyon ko sa kambal at pilit naman nila itong tinanggap. 
Ang malaman na half-sister nila ako ay masakit na pero naging mas masakit ng marinig nila na aalis ako soon. 
I will miss them for sure pero I can't let this chance be wasted. I'll do everything just to find my real mother. I have so many questions to ask her. 
Little did I know, convincing dad was just one of the many problems I'll face. The moment I finally convinced him, I was being thrown by another problem. 
Dad didn't know where in Paris my mom exactly lived. It made me nervous. 
Of course I should be nervous! 
Ako lang pupunta sa paris at ako lang din ang maghahanap sa kanya. 
.... 
"Hello Paris" nakangiting sabi ko pagkaapak ko sa Paris Charles de Gaulle Airport. Isa ito sa pinaka busy na airports sa buong Europe. 
Inhaling and exhaling the wind Paris can offer me, I smiled. 
Before pa ako mag travel, sinigurado ko munang sapat ang pera ko para mabuhay. This would be my first time living on my own. 
Two weeks before I left the Philippines, I browsed many places na possible na tirahan ng mother ko. And guess what, halos mapanghinaan ako ng loob nang makita ang lawak ng Paris. 
I can't help not to question if dad really want me find my mom. Kasi it just so impossible na hindi niya alam kung saan exact lugar ang mom ko right? 
Wala nang communication, ganon? 
Kahit isa ay wala siyang sinabi tungkol sa kanya. He did tell the name but that's all. Kahit picture man lang ay wala. 
According to him, Ylene Gomez-Cruz is her name but since they divorced, baka Ylene Gomez na lang ngayon. 
I've come to a realization of having forty percent of finding my mom. Ok, maybe thirty? Twenty? 
I groaned. 
I have to find her! I need to!
Plano kong mamahinga muna. Fourteen hours of flight from Philippines to Paris is not so good. I'm having a little jetlag. Naka pag-reserved na ako ng Hotel malapit lang dito sa airport. 
As I was walking out of terminal papuntang hotel nang may mapansin ako. Pinagtitinginan ako ng mga tao sa airport and I start to be conscious. 
I'm wearing a black tank top with black skirt above the knees. I partnered it with my high-heeled shoes na color black din. Naka lugay ang buhok at naka-shades. 
Isang maleta lang ang dala ko kasi ayokong magka-prolema sa bagahi. 
There's nothing wrong with my outfit pero bakit pinagtitinginan nila ako? 
I decided to take off my shade. But to my horror, the moment na tinanggal ko ito ay bigla silang naghiyawan.
"It's her, it's Cerene!" 
Sabay sabay silang tumakbo sa direction ko. 
Shit! What is happening? 
Nataranta ako at hindi nakagakaw sa kinatatayuan ko. Hindi ko alam kung dapat ba akong bumalik o hindi. 
Agad nila akong pinalibutan at halos mabitawan ko ang maleta ko sa sobrang pag- harass nila sa akin. 
"Can I have an autograph" 
"Can we take a selfie" 
"You are so beautiful" 
"Oh my God, I'm a fan" 
Halo halong reaction ang natatanggap ko mula sa kanila. Hindi rin ako makapagsalita. Ang ingay ingay nila at kahit magsalita pa ako ay hindi ako maririnig. Ang daming humahatak sakin, yong iba pinagkukunan ako ng picture. Ang isa ko namang kamay ay pilit tinatanggal sa hawak ko na maleta para lang makamayan. 
"I'm sorry but I'm not Cerene" pag-alma ko but it's futile. "God! Let me go!" pilit akong umaalis sa pagkakahawak nila pero sadyang ang dami nila para makaalis ako. 
Hindi nagtagal ay may dumating na mga bodyguards at pilit akong nilalayo sa mga tao. Nakahinga ako ng maluwag. Hindi ko namalayang nanginginig na pala ako sa sobrang kaba dulot ng incident. 
Pinakalma ko ang sarili ko. I'm shaking and I can't seem to calm any minutes now. I wanted to thank these gentlemen for helping me but I can't utter a single word.
I saw from my peripheral vision na meron paring mga tao na gustong lumapit sa akin pero nahaharangan sila nong mga bodyguards. 
I sighed and shook my head. These people are scary!
Nang medyo kumalma ako ay agad akong nagpasalamat. Hahakbang pa lang ako ng may humila sa braso ko. Napaharap ako bigla. Isa ito sa mga bodyguard na tumulong sa akin. 
"This way miss" sabi niya sabay hatak sakin papunta sa isang lugar na hindi ako pamilyar. 
Nangunot ang noo ko as my heart starts to pound. Where are they taking me? 
The guard loosen his grip. Tatakbo na sana ako palayo sa mga lalaki ng may makita akong babaeng tumatakbo papalapit sa amin. She seemed angry. 
"Oh my God, Cerene. Where have you been? We've been looking for you" hinihingal nitong sabi habang nakataas ang kilay. 
Cerene! Who the hell is this Cerene? Ito yong binabanggit nong mga taong umaligid sa akin kanina. 
I sighed deeply easing my nerves. "I'm sorry but I think you  mistook me for someone else. I'm Celene not Cerene" Mahinahon kong paliwanag. 
How can people be so dumb at pinagkakamalan akong ibang tao. Although magkapareho nga kami ng name maliban sa isang letter ay still, I'm not her as what they thought. 
"Will you please stop your tantrums! I've had enough of it" She said habang nakataas ang kamay signaling me to stop talking. She then massaged her temples. 
Sasagot sana ako ng bigla akong hilahin nito papunta sa isang van. Sapilitan niya akong pinapasok don pati 'yong maleta ko. 
I groaned in protest. 
"Where are you taking me? This is harassment, I'm calling a police" natataranta kong pananakot dito. Pero parang wala siyang narinig. Nakatutuk lang ito sa phone niya. 
Agad isinara ng mga guards ang pinto ng van dahilan ng agarang pagtakbo nito.  "Hey, will you please listen! I. AM. NOT. CERENE. I'M CELENE FOR PETE'S SAKE" I shout totally losing control. Anger dominated me. 
Who wouldn't, I'm trying to say na I'm not Cerene pero walang nakikinig. 
"Go on, say what you want. I'll deal with you after the concert" nanliliit na mata nitong sabi. Kinuha niya ang kanyang headphone at nilagay sa tainga niya. 
I don't know if I should be scared or if I should just kill this woman. I want to ask who she is pero hindi na niya ako pinapansin. I tried opening the car pero nakalock ito. I did everything to get out of this van but failed. 
I tried to calm my self at nag plano kung paano ako tatakas pagdating namin. 
Ako lang ang makakatulong sa sarili ko. Dammit! 
After twenty minutes of driving ay dumating na siguro kami. The van stopped moving at nagsilabasan ang mga bodyguard. If I'm not in this kind of situation, I'm probably admiring the place the moment I set my eyes on it. 
Narinig kong may binulong ang katabi kong babae sa hawak niyang phone pero hindi ko ito naintindihan. 
I rolled my eyes at her. 
I was about to go out nang hawakan niya ako sa braso. I tried to pull my hands out of her grip but the twenty guards suddenly came to view. 
God! This is harassment! 
Nang makita niya ang mga guard ay saka lang ako binitawan nito. 
Sapilitan nila akong dinala sa loob ng building at pinapasok sa isang dressing room. 
"Maddy, make sure to not let her get away. She's giving me enough headache" sabi ng babae kay Maddy. She then glared at me. I don't want to be mean pero ako ang dehado dito. 
I scoffed. "Oh, really! I think it's the other way around. You're the one who's giving me headache" I snapped, slitting my eyes. 
I can see that she's pissed but I'm way more pissed than her. 
Is it hard to understand that I'm not Cerene? 
Hindi na siya nagsalita at nag walk out. 
"Ano ka ba naman Cerene, bakit mo ginagalit si ma'am rebecca. Gusto mo bang mapatalsik sa agency?" sabi nitong Maddy na marunong naman palang mag tagalog. Hindi ako sumagot dahil agad akong nag-isip kong ano ba dapat kong gawin. Kahit 'yong maleta ko ay naiwan sa van. Andon lahat ng kailangan ko para mag survive dito. 
"Ano ba ang gagawin ko ngayon?" problemado kong tanong kay Maddy. Nakita kong ngumiti siya ng pilit saka ako niyakap. 
"Siguro malaki ang problema mo. Pati itong concert mo ay nalimutan mo na" sabi niya habang nakayakap parin. 
Nanlaki ang mata ko at halos hindi na ma-process ang ibang sinasabi ni Maddy. My mind stuck at the word CONCERT! 
Holy shit! 
Kung sino ka mang Cerene ka, humanda ka sa akin. Bakit mo ako nilagay sa kapahamakan. 
Kulang nalang ay sumabog ang ulo ko sa sobrang galit. I tried calming myself pero hindi ito tumatalab. 
Every passing second ay napapalitan ang sobrang pagkagalit ko sa kaba. I ask Maddy kung ano ba dapat kong gawin sa concert. And guess what, kakanta lang naman daw ako. 
My goodness! Obviously kakatanta! ano ba ang ginagawa sa concert? 
What I mean to ask is kung ano ang kakantahin or may dapat bang sundin? I don't want to let my anger to this person kaya tumahimik na lang ako. 
Maddy did many things to my hair and face. Pinagpalit niya din ako ng damit. Nang dumating na ang oras para sa concert ay agad nila akong pinatayo sa isang box. Aangat daw ito at makakatungtong na ako sa stage. 
I tried to convince Rebecca for the last time pero she just glared at me. 
Ipinikit ko ang mata ko nang maramdaman kong unti unting umaangat ang kinatatayuan ko. 
Shit!! Bahala na!