"Maaari ko na ba kayong makilala?" sabi ko sa mga estudyante ko.
Sabay-sabay naman silang tumango at sumagot ng "opo"
Napangiti ako dahil ang sarap balikan ng high school life namin ni Nana. Ang sarap balikan ng mga panahon na hindi pa tayo mulat sa katotohanan.
Nagsimula na silang magpakilala, nauna ang mga nakaupo sa unahan ng unang row, paikot hanggang sa matapos. Halata sa mga batang ito na nag-eenjoy sila sa kanilang ginagawa. Maging ako man ay nag-eenjoy rin dahil nakakatuwa ang mga kinukwento nilang naexperienced nila bago ko sila maging estudyante. Masayang pakinggan ang kuwento ng buhay nilang lahat, may iilan naman na nakaramdam ako ng awa at lungkot mula sa kanilang mga kuwento. Isa na lang ang hindi nakakapagpakilala, at hindi ko pa lubusang kilala, si Ken.
"Nakakatuwa naman at halos lahat kayo ay nagmula sa masayang pamilya, nakakalungkot man at ang ilan ay hiwalay ang mga magulang, pero huwag kayong mawawalan ng pag-asa para hindi tuparin ang mga pangarap at goals nyo sa buhay." Totoo ang nararamdaman kong ito, mga bata pa lamang sila ay naranas na nila ang tunay na kahulugan ng buhay. Hindi sa lahat ng oras ay palaging masaya, walang taong laging masaya. Gagawa at gagawa ng paraan ang Panginoon para maranasan at maintindihan natin ang tunay na kahulugan ng buhay.
Nagtaas ng kamay ang isa sa kanila, si Sheena.
Ngumiti ako at tumango hudyat para magsalita ito. "Ikaw, ma'am? Ano pong goal mo noong high school ka pa din po? Natahimik ako sa simpleng tanong na ito ni Sheena. Napakasimple pero para sa akin ay napaka makahulugan.
Flashback...
*Year 2014*
Kamusta! I'm Mizuki Fujihara, 15 years old, I'm from Gapan City, bunso ako sa dalawang magkapatid, my favorite song is Snow and Ice, my favorite game is Mobile Legends, my favorite actor is wala! Kase pabago-bago ako ng favorite na actor! And my favorite col-"
"Next!" Napatingin ako sa teacher naming ubod ng suplado. "No, sir! Meron pa po! My goal in life is-" muling naputol ang pagpapakilala ko-muling pinutol rather.
"Do you think interesado sila sa mga paborito mo? Ikaw lang ba ang estudyante ko? Sa graduation mo na ituloy yang mahabang pakilala mo, pero sana speech iyon para naman hindi kami mabored sa pakikinig sa'yo." Mahabang litanya ng baby-este ng teacher namin.
Tumingin ako sa kanya at mabagal ang mga paang tumungo sa upuan ko. Titingin pa ako sa teacher namin, naghihintay na baka magbago ang isip na ituloy ko na ang sasabihin kong goal. Pero sa huli ay ako rin ang sumuko. Tuluyan na akong tumungo sa upuan ko.
Tumayo naman si Nana upang magpakilala. Ngumiti siya ng malaki. "Hello! I'm Nana Satoh! Yes! I am also a Satoh. And, yes! He's one of my relatives. And, yes!-"
"Ahem!" kita mo talaga itong lalaking 'to. Taeng-tae ba siya at nag-aapura siya? Kailan pa ba niya naging hubby ang mamputol sa nagsasalita? Ay! Kung sa bagay, hindi nga pala kami close, hehe. Feelingera lang.
Masama namang tumingin si Nana sa teacher namin. "Yes!" Masayang tuloy nito. "Cause I am related to him and he's related to me. Yes! He's my cousine! So, let's talk about my goal in life-"
Once again, pinutol na naman ito ng pinsan niya.
"Kuya!-" pagmamaktol ni Nana
"Sir. In school, call me sir. Our blood is nothing when we are in school. Act right, Ms. Satoh!" Diretso at malamig ang mga mata nitong nakatingin habang nagsasalita kay Nana.
"Before this meeting ends, I just wanna set some rules. I don't care if you don't want, feel free to drop this subject. It's not my concern.
"Remember this or take down this rules. First!" Mabilis pa sa alas singko ang kilos ng mga kaklase ko upang kumuha ng notebook at isulat ang rules daw.
Hay, ang daming arte! Ako ay hindi ko naman na kailangan pang isulat, pangalan nga niya ay hindi na mawala sa isip at puso ko, mga salita pa kaya na magmumula sa kanya, hihi!
"First! Ayoko ng makalat ang classroom, linisin ito bago at matapos ang klase. Ikalawa! Ayokong may makikitang uupo sa desk ko. Ikatlo! Kapag walang maintindihan sa klase ay iparating ito sa Principal at sabihin ang dahilan kung bakit hindi maunawaan. Ika-apat!"
"Sirrrr, wait lang po!"
"Hala ano daw yung ikalawa!?"
"Ika-apat! Ayoko ng mga estudyanteng reklamador! Matuto kayong sumunod at makuntento sa sasabihin ko. Ikalima! Ayoko ng palaging late!" Huminto ito at saglit na tumingin sa akin.
Oo na! Ako na palagi ang late. Kasalanan ko bang hindi ako nagigising ng maaga!? Pasalamat ka at crush kita, nakuuu!
"Ika-anim! Walang maaaring magkagusto sa akin.."
Saglit akong natigilan at nagtagpo ang paningin naming dalawa. Siya ang unang umiwas ng tingin, nagkatinginan rin kami ni Nana. Nagkibit balikat lamang ito.
"Ah, sir! Pero kapag nakagraduate na kami ay pwede na ba?" ani ng isa kong kaklase.
"Siguro, dipende kung maganda ka na." Tumango-tango ako at tumingin sa kanya. Nahuli ko na naman siya. Nakatingin na naman siya sa akin habang sinasabi iyon.
Anong meaning non? Meron ba? Kung meron, ano?
Pero oo, bawal iyon. Aware naman ako roon, pero anong magagawa ko? Crush na crush kita, Senpai! Hihi
End of Flashback..
Ngumiti ako, hindi ko pala nasabi noon ang goal ko.
Hindi ko man maamin pero...
Alam kong hindi nagbago ang goal ko noong nasa high school pa lamang ako hanggang ngayong isang ganap na akong guro.
Tumawa ako ng mapakla. "Secret!"
Nag-angalan naman ang mga estudyante ko dahilan ng pagkakatawa ko.
"Class Dismissed! Magpahinga kayo ng maaga dahil bukas ay sisimulan na natin ang bakbakan ng ating mga utak. Hahaha!"
Natuwa naman sila dahil maaga nga raw silang makakagawa ng assignments nila sa ibang subejct. Naging estudyante rin ako, alam ko kung gaano kahirap pagsabay-sabayin ang maraming subject.
Itutuloy...