บทที่3.เจนน่า เซมิโอเน่
เพล้ง!
แก้วคลิสตัสเนื้อดีแตกละเอียด หลังจากถูกกระทบกำแพงปาสุดแรง ฝีมือบุตรสาวคนเดียวของ เปาโล เซมิโอเน่
“ไอ้โง่นั่น... โง่จนนาทีสุดท้าย สรุปว่ามันตายหรือไม่ตายล่ะหะ!!”
เสียงแหลมปรี๊ดแหบสั่น สั่นตั้งแต่เสียงจนถึงร่างกาย ไม่ใช่เพราะอากาศเย็นแต่เพราะกำลังโกรธจัด
“ไม่ตายครับ ผมจับมันขังไว้ทีเซฟเฮ้าน์ชานเมือง” คนตอบ ตอบเสียงเรียบ
“หึ!” เจนน่าเหยียดยิ้ม...แผนของหล่อนเป็นไปตามคาด ที่ผิดคาดคือยังไม่สามารถกำจัด ใครบางคนได้
“แล้ว...” เจนน่าถามถึงอีกคน
“เธอกลับประเทศของเธอไปแล้วครับ...” ผู้หญิงที่เป็นหนามตำใจเจ้านายคนสวย หล่อนบังอาจเกาะติดคนต้องห้าม ผู้หญิงคนนั้นเลยพบจุดจบเช่นนั้น
“ฉันต้องการให้มันตาย!” เจนน่ากล่าวเสียงดุดัน ดวงตายาวรีแฝงความอำมหิต
“อาการของเธอ...สาหัสมากครับ ไม่แน่บางทีตอนนี้เธออาจจะตายแล้วก็ได้”
อุบัติเหตุที่ถูกจัดฉากให้เกิดขึ้น...ความตั้งใจที่ทำครั้งนั้น คือต้องการปลิดชีพหวันยิหวา แต่พระเจ้าคงยังไม่ต้องการเธอ หล่อนเลยแค่เจ็บหนัก ไม่ถึงขั้นสิ้นใจ เหมือนดังความต้องการของเจนน่า
“ฉันต้องการคำตอบที่ชัวร์กว่านี้ ไม่ใช่แค่การสันนิษฐาน” เจนน่าต้องการเห็นกับตา มากกว่าการได้ยินจากหู ผู้หญิงคนนั้นควรหายไปจากโลกนี้ หล่อนคือหนามแหลมคอยทิ่มตำใจเธอ พื้นที่ข้างกายคลิสเตียนคือที่ของเธอ ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น
“ครับ...” ชายหน้าดุรับคำ ถอยหลังออกไปจากห้อง เพื่อสืบข่าวที่แน่ชัด100% ให้กับเจ้านาย
“เดี๋ยว...” เจนน่ารั้งไว้ “ไอ้หมอนั่น...ทำให้มันตายซะ ก่อนที่มันจะคาบเรื่องนี้ไปบอกคลิส” เจนน่าสังลูกน้องให้ปลิดชีวิตคนเหมือนกำลังสั่งซื้อของบางอย่าง เมื่อเธอชินชาเสียแล้ว เมื่อโตมาในครอบครัวที่เป็นมาเฟีย
“ครับ...”
สายตาพร่ามัว ลมหายใจรวยริน คราบเลือดเกรอะกรังแห้งจนแข็งติดกับผิวหนัง เสื้อผ้าขาดหวิ่น...บาดแผลกระจายเกือบทั่วร่างกาย แต่คน คนนั้นก็ยังดวงแข็ง พญามัจจุราชหาได้พรากลมหายใจของเขาไป อัลเบโต้ข่มความเจ็บปวด เขาพยายามมองหาทางรอด เพราะเสียงแผ่วๆ ที่ได้ยินก่อนลืมตานั้น
“เจ้านายให้กำจัดมันว่ะ”
หากยังมัวนอนนิ่งๆ อยู่เช่นนี้ ลมหายใจของเขาคงปลิดปลิว มันยังไม่ใช่เวลาที่เขาควรตาย หากยังช่วยเหลือหวันยิหวาไม่สำเร็จ สิ่งที่ทำให้อัลเบโต้กัดฟันทนอยู่ได้ คือหวันยิหวา ผู้หญิงของเจ้านายนั่นเอง
โชคดีที่คนเหล่านั้นไม่ได้มัดเขาให้แน่นหนา...มันอาจจะเป็นเพราะว่าสภาพร่างกายของเขาสะบักสะบอม เกินกว่าจะหลบหนีได้ คนพวกนั้นคาดผิด เพราะต่อให้เจ็บหนักกว่านี้ อัลเบโต้ก็สามารถหนีรอดได้...เขามันพวกหนังหนา ไม่ตายง่ายๆ ให้คนที่ต้องการให้เขาตายเจ็บใจเล่น
“รอให้กูหนีออกไปได้เถอะ กูจะกลับมาเอาคืนพวกมึงให้สาสม”
ชายหนุ่มกัดฟันพูด ค่อยๆ คลานลงจากโต๊ะตัวใหญ่ โผเผเดินโซซัดโซเซ พาตัวเองเดินไปข้างหน้า ทุกย่างก้าวเจ็บจนน้ำตาเล็ด โชคดีที่แขนขาไม่ได้หัก แม้จะมีบาดแผลกระจายไปทั่วตัว แต่ไม่ได้ร้ายแรงอะไรมากจนถึงขนาดขยับตัวไม่ได้ ชายหนุ่มสอดส่ายสายตามองหาทางรอดตามสัญชาตญาณ
เวลาเดินเร็วเหมือนลมพัด อัลเบโต้ยืนจนขาแข็ง พยายามเพ่งมองฝ่ารอยแตกของเนื้อไม้ เพื่อมองหาทางรอดของตัวเองจากด้านใน แต่ที่เขาเห็นก็มีแค่เพียงแสงไฟที่สะท้อนอยู่บนผิวน้ำเท่านั้น อัลเบโต้เดาเอาเอง จากสิ่งที่มองเห็น ไอ้อาคารที่ขังเขานี้น่าจะอยู่ใกล้กับแม่น้ำไทเบอร์ ชายหนุ่มคำนวณระยะทาง...หากฝ่าออกไปได้ เขามีแรงพอจะวิ่งให้ถึงแม่น้ำหรือไม่? ทางรอดทางเดียวที่พอมองเห็น เขาต้องไปถึงตรงนั้น ใช้สายน้ำกำบัง และหลบหนีไปจากคนใจหยาบเหล่านี้
อัลเบโต้ถอยหลังกลับ เขาเดินกระโผกกระเผกกลับไปนั่งที่เดิม วางแผนการในใจเงียบๆ...
“มันฟื้นยังวะ? ได้เข้าไปดูมั่งมั้ย!” เสียงกรรโชกโฮกฮาก ดังอยู่ด้านนอก
อดีตหน่วยซีลเก่า กระเด้งตัวลุกจากที่นอน รวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายเดินไปยืนที่หลังประตู ในมือของอัลเบโต้มีเศษไม้ ซึ่งมันเคยเป็นขาโต๊ะ แต่อะไรบางอย่างทำให้ขาโต๊ะนั่น กลายเป็นแค่เศษไม้หักๆ ชิ้นหนึ่ง มือแข็งแรงกำไม้ท่อนนั้นจนแน่น จ้องมองประตูข้างตนเอง รอเวลาให้คนด้านนอกดันเข้ามา
ล้อเหล็กครูดกับรางดังครืดคราด ก่อนที่ประตูเหล็กหนาๆ จะถูกดันให้เปิดออก
โผ๊วะ!
อัลเบ้โต้ฟาดไม้ในมือของตนเองไปข้างหน้า เขากะให้ถูกส่วนหัว แต่คนมาใหม่ตัวใหญ่กว่าที่คาด ไม้ชิ้นนั้นจึงฟาดเขาไปเต็มแรงที่บ่าด้านซ้าย “โอ้ย!” เสียงมันอุทาน เขามีเวลาไม่มาก ต้องรีบทำให้มันหุบปาก ก่อนที่คนอื่นๆ จะแห่กันมาจนตนเองสู้ไม่ไหว ชายร่างใหญ่ที่เจ็บหนัก กระโจนเข้าใส่ เขาใช้ปลายเท้าเตะสกัดช่วงขา จนคนตัวโตกว่าเสียหลัก ล้มลงไปบนพื้น อัลเบโต้จับศีรษะของมันกระชากเขาหาตัวแรงๆ เขาได้ยินเสียงกระดูกคอเคลื่อน “กร็อบ!” ก่อนที่คนตัวใหญ่จะล้มลงบนพื้น อัลเบโต้หอบหายใจจนตัวโยน เพ่งสายตามองตรงไปข้างหน้า นอกจากไอ้คนที่นอนแบ็บอยู่ตรงนี้ ด้านนอกมีใครอีก เขาไม่อาจคาดเดา แต่...จำเป็นต้องเสี่ยง เพราะหากอยู่เฉยๆ เช่นนี้ เขาคงไม่รอด...
กว่าคนอื่นๆ จะรู้ตัว อัลเบโต้ก็หย่อนกายลงน้ำ เขาลอยคอเกาะสวะริมน้ำ จนไปพาตัวเองไปไกลจากโกดังร้างแห่งนั้น
ชายหนุ่มนั่งมองความโกลาหลด้านหลัง ด้วยสายตาเหยาะหยัน คนโง่เหล่านั้น ส่องไฟหาเขาไปทั่ว ไฟฟ้าสว่างจ้า พอให้มองเห็นคนเหล่านั้นได้ทั้งหมด...อัลเบโต้เหนื่อยแทบขาดใจ แต่การฝึกเก่าๆ ในอดีต ช่วยให้เขาประคองตัวจนรอดมาได้ ชายหนุ่มหงายหลังนอนแผ่บนพื้นไม่สนความสกปรก เขาเหนื่อยเกินกว่าจะประคองตัวเองให้นั่งได้นานๆ หลังมองเห็นคนหน้าตาคุ้นๆ มุมปากดจนโค้ง เหยาะหยันตัวเองในใจ เขาไม่น่าโง่หลงกลพวกมันเลย...และป่านนี้ หวันยิหวาเป็นเช่นไร? เขาไม่เห็นเธอเลยตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา...สิ่งแรกที่เขาควรทำ...คือการหาที่พักรักษาตัว และสืบข่าวเรื่องหวันยิหวา เขาแน่ใจผู้หญิงคนนั้นคงรอด เมื่อก่อนที่สติเขาจะดับวูบ!! อัลเบโต้ได้ยินเสียงหวอรถพยาบาล...คงมีใครช่วยหล่อนไป...
เบื้องหลังการหนีของหวันยิหวาครั้งนี้ คนชักใยไม่ใช่อื่นไกล!!
เจนน่า เซมิโอเน่...คู่หมายของเจ้านาย ว่าที่มาดามรอสซี
เปาโลถอนใจเฮือกใหญ่ๆ สายตาคมดุทอดมองบุตรสาวคนเดียวด้วยความหนักใจ
“ทำไมพ่อมองหนูแบบนี้คะ?” เจนน่าเอ่ยปาก เธอรู้สึกถึงการมองจากบิดามาซักครู่ใหญ่ๆ
ชายร่างใหญ่ ใบหน้าดุดันพยายามฝืนยิ้ม “หนูจะสารภาพกับพ่อตอนนี้ หรือจะรอให้ไอ้หนุ่มนั่นมาเค้นคอพ่อกับหนูคราวหลัง” ท่านไม่อยากคาดคั้น เพราะรู้ดีว่าบุตรสาวมีนิสัยเอาแต่ใจเช่นไร ความที่เป็นลูกคนเดียวที่เกิดจากผู้หญิงที่ท่านรัก เธอด่วนจากไปไวกว่าที่คิดโดยฝากฝังเจนน่าไว้ในความดูแลของเขา เปาโลจึกถนอมเจนน่าเป็นพิเศษ รักและตามใจเธอตั้งแต่เด็ก ครั้นจะเอาจริงขึ้นมา เจนน่าก็เป็นไม้แก่ดัดยากเสียแล้ว