บทที่2.คลิสเตียน รอสซี!!โซฟาตัวใหญ่กลางห้องทำงานสีทึมๆ บ่งบอกถึงเอกลักษณ์ และลักษณะนิสัยของเจ้าของห้องเป็นอย่างดี ชายร่างใหญ่ใบหน้าคมดุ คิ้วเค้มพาดเฉียงเหนือนัยน์ตาคมดุสีคาราเมล...ปลายจมูกโด่งแหลมรับกับเรียวปากสีเข้ม ไรเคราจางๆ ส่งให้ใบหน้าคมเค้มดูโดดเด่นมากขึ้น...ลุคแบดบอยดิบเถื่อน แต่กลับเนี๊ยบด้วยเสื้อผ้าแบนด์หรู ทั้งเนื้อทั้งตัวคลิสเตียน ตีเป็นราคาละก็ ใครหลายคนอาจจะตาร้อน เมื่อสิ่งของที่ชายหนุ่มผู้นี้ใช้ ไม่อัลลิมิเต็ดก็มีแค่ชิ้นเดียวในโลก...แก้วทรงสูงในมือชายหนุ่ม มีน้ำสีอำพันกลิ้งไปกลิ้งมาเซเก้การ์ดหนุ่ม ยืนน้อมกายอยู่ใกล้ๆ เขากำลังรอคำสั่งจากเจ้านายหนุ่ม ที่นิ่งเงียบไปหลายอึดใจ หลังทราบเรื่องราวบางอย่าง“ยังไม่ตาย...” เสียงทุ้มนุ่มกล่าวเหมือนกำลังละเมอ แววตาของคลิสเตียนลอยคว้าง มีความอ้างว้างและหงอยเหงาปนอยู่ด้วย“ครับ...แต่เธอจำอะไรไม่ได้เลย...” เซเก้กล่าวต่อ...สีหน้านิ่งสนิท“อืม...” มาฟียหนุ่มครางรับ เขานึกย้อนกลับไปเมื่อราว8เดือนก่อน สาวน้อยใบหน้าหวาน ร่างเล็กกะทัดรัด แววตาหล่อนเหมือนลูกแก้วล้อเล่นกับแสงไฟ มันพริบพราววิบวับ เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา สาวน้อยที่หลงเข้ามาในวังวนของเขาแบบบังเอิญ เป็นเรื่องบังเอิญที่คริสเตียนชื่นชอบ เขาหลงใหลเสน่ห์ของเจ้าหล่อน เข้าขั้นลุ่มหลงเลยที่เดียว ที่ใดก็ตามที่มีคลิสเตียน จะมีหวันยิหวาคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เสมอ ชายหนุ่มถึงขั้นปฏิเสธการเดินทางออกนอกประเทศ ไม่ว่างานชิ้นนั้นจะสำคัญแค่ไหนก็ตาม...เมื่อคลิสเตียนให้ความสำคัญกับสาวน้อยในอ้อมกอดมากกว่า...เขายอมทิ้งเงินจำนวนมาก แลกกับการได้ดินเนอร์มื้อค่ำกับสาวหวานนามหวันยิหวาแค่นั้นเอง...“แล้วไอ้เวร อัลเบโต้ล่ะ!” น้ำเสียงเหมือนละเมอเมื่อซักครู่เปลี่ยนไป โทนเสียงที่ใช้ถามคำถามนี้ ดุดันจนเซเก้เองยังขนลุก“เรายังหามันไม่เจอครับ แต่ตามข่าว... มันก็เจ็บหนักไม่แพ้คุณหวา...” การ์ดหน้าดุตอบแบบสำรวมคลิสเตียนกระตุกยิ้ม เขาดันตัวลุกขึ้นยืน มือกลัดกระดุมเสื้อสูทช่วงเอว... “หามันให้เจอ ต่อให้มันหลบอยู่สุดขอบโลก ก็ต้องลากมันมาหาฉันให้ได้!!” คำสั่งเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย คลิสเตียนอยากพบเจออัลเบโต้ซักครั้ง เขาอยากถามมัน อยากรู้ว่ามันกล้าหักหลังเขาได้ยังไง...อัลเบโต้เคยเป็น คนสนิทที่สุดของเขา เซเก้เป็นแขนขวา อัลเบโต้คือแขนซ้าย...“ครับนาย...” การ์ดหน้าดุรับคำเสียงแผ่ว เห็นใจทั้งคนตรงหน้า และความจำเป็นที่อัลเบโต้ทำไปเซเก้ไม่รู้ว่าเพื่อนสนิท กระทำการหักหลังเจ้านายหนุ่มได้อย่างไร เมื่อหวันยิหวาประหนึ่งดวงใจของคลิสเตียน เขาหวงหล่อนเหมือนไข่ในหิน...ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม หวันยิหวาจึงพยายามตะเกียกตะกายไปให้พ้นเจ้านาย เซเก้มองออกว่าเจ้านายกับผู้หญิงคนนั้น มีความรู้สึกพิเศษต่อกัน แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่สิ่งที่คลิสเตียนกระทำต่อหญิงผู้นั้น เขาไม่เคยทำกับใครมาก่อนจริงอยู่ว่าคลิสเตียนเป็นเพลย์บอย เขาควงสาวไม่ซ้ำหน้า...ผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามา ล้วนไปจบที่เตียงนอนแทบทั้งนั้น และหวันยิหวาก็เช่นกัน เพียงแต่หล่อนพิเศษกว่าใคร ผู้หญิงคนนั้นได้เข้ามาอาศัยใต้ชายคาคฤหาสน์หลังงาม คฤหาสน์รอสซี สถานที่เดียวที่ไม่เคยเปิดต้อนรับผู้หญิงคนไหนมาก่อน สถานที่หวงห้าม เมื่อเป็นบ้านเกิดของคลิสเตียน เป็นแหล่งรวมความรักจากบิดา-มารดาของเขาคสิลเตียนเอนหลังพิงพนังลิฟต์ ทอดสายตามองวิวด้านนอกผ่านกระจกใส ภายนอกคลิสเตียนอาจจะดูนิ่งเงียบ แต่ภายในใจของเขานั้น เริ่มกระวนกระวายตั้งแต่รู้ข่าวของหวันยิหวา...หล่อนคือนกน้อยในกรงทองที่เขาเฝ้าและฟูมฟัก แต่นกน้อยสุดรัก คิดบังอาจโผบินออกจากกรงที่เขาเนรมิตให้ คลิสเตียนเนรมิตให้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นกระเป๋า รองเท้า เสื้อผ้าแบรนด์หรู ความสะดวกสบายที่มนุษย์ผู้ใดไม่อาจเทียบ แต่นั่นไม่ทำให้หวันยิหวาพอใจสักครั้ง หล่อนกระเสือกกระสนที่จะไปจากเขาให้ได้...คลิสเตียนจึงขัง หล่อนไว้ในคฤหาสน์รอสซี มีการ์ดคอยเฝ้านับสิบชีวิตแต่หล่อนก็แหกกรงทองของเขาออกไปจนได้ ด้วยความช่วยเหลือจากคนที่คลิสเตียนคาดไม่ถึงคนที่เขาไว้ใจประหนึ่งน้องชาย...อัลเบโต้!“เจ้านายคิดจะไปหาคุณหวาไหมครับ?” เซเก้เอ่ยถาม เรื่องที่เกิดขึ้น เกิดตอนที่คลิสเตียนไม่อยู่ เหตุการณ์ครั้งนั้นเกิดขึ้นแบบรวดเร็วและฉับพลัน ครั้นเมื่อคลิสเตียนกลับมา ทุกอย่างก็เข้าสู่ภาวะปกติ...หวันยิหวาถูกพาจากไปแสนไกล...และทิฐิ บวกกับอีโก้ค้ำคอ ผู้ชายแสนเย่อหยิ่งคนนี้จึงแสร้งทำเป็นไม่แยแสประกายตาของคลิสเตียนสว่างวูบ!!“ทำไมฉันต้องไปหาแม่นั่นด้วย” เสียงเย็นชาตอบกลับมา มุมปากสีเข้มกระตุกยิ้ม“คือ...” เซเก้กระอึกกระอักไปต่อไม่เป็น เขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำตอบเช่นนั้นจากชายร่างใหญ่ตรงหน้า “เจ้านายจะเอาคุณหวาไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงที่เจ้านายเคยควงไม่ได้หรอกนะครับ คุณหวาเธอไม่เหมือนคนอื่นๆ” การ์ดหนุ่มรู้ใจเจ้านายดี ท่าทีเย็นชาที่แสดงออก ก็เพื่อปกป้องตนเอง ใจจริงแล้ว คลิสเตียนเป็นห่วงหวันยิหวามากกว่าทุกคนชายหนุ่มไหวไหล่ สอดมือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง หมุนตัวหลบสายตาการ์ดคู่ใจ “อย่าทำเป็นอวดรู้ แม่นั่นก็ไม่ต่างจากคนอื่นๆ หรอก แรด ร่าน และโลภมาก” คำพูดเหยียดหยามดังลอดผ่านปากสีเข้มที่มีรอยยิ้มเหยาะหยัน“คุณหวาไม่เคยเป็นแบบที่เจ้านายว่านะครับ” เซเก้ยืนยันเสียงแข็งขัน“แกจะมารู้จักหล่อน มากกว่าฉันได้ยังไง หรือแม้แต่แกเองก็หลงเสน่ห์หล่อนอีกคน”คลิสเตียนกล่าวเสียงเข้ม หมุนตัวกลับมาจ้องหน้าเซเก้ จนการ์ดหนุ่มต้องรีบเสก้มหลบสายตาในความอัธยาศัยดี เป็นกันเองกับบรรดาผู้ติดสอยห้อยตามเขา รอยยิ้มของหวันยิหวามีเหลือเฟือ หล่อยโปรยยิ้มให้กับผู้พบเห็นทุกคน แต่ละคนที่ได้พบเจอหลงละเมอเกือบทั้งหมด เป็นสิ่งเล็กๆ ที่คลิสเตียนไม่ชอบใจ เขาเตือนหวันยิหวาหลายครั้ง หล่อนแค่ยิ้มรับ แต่ไม่เคยทำตาม...ประตูลิฟต์เปิดออก เมื่อถึงจุดหมายปลายทาง เป็นการขัดจังหวะได้อย่างทันถ้วงที ก่อนที่ระเบิดลูกย่อมๆ จะหล่นโครมใส่เซเก้...คลิสเตียนเดินนำ มีเซเก้เดินประกบตามหลัง จนถึงห้องประชุมใหญ่ที่บอร์ดบริหารและพนักงานระดับสูงนั่งรออยู่
เเต่งได้ดีบางฉากอ่านเพลินจนเผลอหลับ
35m
0ดีสุดๆ
9h
0ดีมากก
5d
0Ver Todos