บทนำสายตาเลื่อนลอยทอดมองทิวทัศน์เบื้องหน้าแบบไร้จุดโฟกัส...ความคิดในใจวุ่นวายแสดงออกมาทางสีหน้าจนเห็นเด่นชัด...ลมหายใจถูกผ่อนออกมาจากปอดยาวๆ เมื่อคิดถึงอาการเจ็บป่วยของตนเอง...จะไม่ให้หวันยิหวา นั่งคิดจนปวดหัวได้อย่างไร? เมื่อสมองของเธอว่างเปล่า หลังฟื้นขึ้นมาหลังอุบัติเหตุใหญ่ เธอบาดเจ็บสาหัส อาการปางตาย และถูกส่งตัวกลับจากอิตาลี...แบบด่วนพิเศษ!! อุบัติเหตุครั้งร้ายแรงนั่น อุบัติเหตุที่ทำให้ตนเองจำอะไรไม่ได้เลย...สาวน้อยวัย23 ปีที่เพิ่งรับปริญญามาหมาดๆ โบนัสหลังเรียนอย่างหนัก คร่ำเร่งกับตำรามาหลายปี เธออ้อนวอนขอบิดา มารดาไปท่องเที่ยวต่างประเทศครั้งแรก ประเทศในฝันของคนที่มีศิลปะในหัวใจชอบไป... อิตาลี คือสถานที่ที่เธอเลือก...เกิดอะไรขึ้นที่นั่น? หวันยิหวาไม่สามารถรู้ได้ เมื่อทุกคนรอบตัว จงใจปิดปากเงียบ แถมสมองของเธอดันลืม...ลืมสนิท มีหมอกสีขาวบังตา จนมองไม่เห็นอะไรเลย...“หวานั่งทำอะไรตรงนั้นลูก...เข้าข้างในเถอะจ้ะ แดดมันร้อน”สตรีสูงอายุ สีหน้าเอื้ออารี คนที่แสดงตัวเป็นมารดาเธอ ในวันที่ลืมตาวันแรกบนแผ่นดินไทย หวันยิหวาจำใครไม่ได้เลย ทุกอย่างตรงหน้าว่างเปล่า... มีเพียงสัญชาตญาณในตัวที่ร้องเตือน คนตรงหน้านั้น... เกี่ยวพันกับเธอเหมือนดั่งที่ท่านว่าจริงๆ“ค่ะแม่...” หญิงสาวรับคำ ยืดกายลุกขึ้นยืน เอี้ยวตัวไปมา ไล่ความเมือยล้า เนื่องจากเธอนั่งจมอยู่กับความคิดตรงนี้นานแล้ว เหมือนดังที่คุณพรรณนาเตือนหญิงสูงวัยแอบกรีดหยดน้ำตาทิ้ง สงสารลูกสาวจนอยากจะเจ็บแทน...เคราะห์ร้ายที่หวันยิหวาเคยผจญ มันยากที่จะทำใจยอมรับได้ การที่บุตรสาวลืมอดีตได้ นางคิดว่าเป็นการดี ไม่อย่างนั้น บุตรีของท่านจะเจ็บทั้งกายและใจ“หวาอาบน้ำก่อนนะคะแม่...” หญิงสาวยิ้มเซียวๆ ให้มารดา เดินช้าๆ ขึ้นชั้นบนของตัวบ้าน พยายามไม่แสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น เพราะช่วงเวลายาวนานที่นอนแบ็บอยู่บนเตียง เธอทรมานพวกเขามานานแล้ว6เดือนบนเตียง กับร่างกายที่ขยับได้นิดหน่อย...“ระวังด้วยนะลูก...เดินช้าๆ ไม่ต้องรีบ” เสียงมารดาลอยตามหลังมา หวันยิหวาหันมายิ้ม แต่ท่านเดินหายเข้าไปในส่วนครัวเสียแล้ว“พ่อ แม่สงสารลูก” เสียงเครือสะอื้น พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลปรี่วิทย์พับหนังสือพิมพ์ในมือโยนไว้บนโต๊ะรับประทานอาหาร เดินเข้าไปประคองภรรยาวัย45ปีอย่างถนอม“ลูกไม่เป็นอะไรแล้วนี่แม่ อย่าไปคิดถึงเรื่องนั้นซิ เราสัญญากันแล้วนี่นา”ชายวัยกลางคนกล่าวเสียงทุ้ม เขาเองก็เจ็บแค้นแทบกระอัก แต่จะทำอะไรคน คนนั้นได้ เมื่อชายผู้นั้นทรงอิทธิพลเสียจนคนธรรมดาอย่างท่านไม่กล้าเผยอหน้า แค่ได้บุตรสาวคืนกลับมาก็นับว่าเป็นบุญหัว แม้หวันยิหวาจะไม่ต่างอะไรกับซากร่างกาย เมื่อความทรงจำของหล่อน หายไปทั้งหมด หลังโศกนาฏกรรมเลวร้ายครั้งนั้นบุตรีของท่าน...เสียแม้แต่...สายเลือดในอก...บทที่.1 Forget it...โครม!เสียงตัวถังรถยนต์ครูดกับพื้นถนนดังแสบแก้วหู ประกายไฟแลบแปลบปราบ ก่อนที่รถยนต์หรูจะพลิกคว่ำ หลายตลบ...กลิ้งหลุ่นๆ ลงไปตามถนนที่ทอดยาวลงไปยังตีนเขา ห่างจากเหวลึกไม่ถึง10เมตร รถยนต์หรูคันนั้นก็จอดสนิท...แต่ในสภาพที่ใครก็ตามมองเห็นคงได้แต่ร้องอุทานหาพระเจ้า...ตัวถังด้านหน้ายุบเข้าหาช่วงกลางของตัวรถ สภาพภายนอกเสียหายอย่างหนัก กระจกนิรภัยแตกละเอียด...และหากเป็นรถยนต์ราคาปานกลางคงไม่เหลือเค้าโครงที่ดีแบบที่เห็น แต่นี่... เป็นรถหรูราคามากกว่า10ล้าน สภาพยังดูไม่ได้...ดังนั้นไม่ต้องเดา...ผู้โดยสารรวมทั้งคนขับ จะเป็นเช่นไร...เสียงไซเรนดังแว่วมาแต่ไกล หญิงสาวที่อยู่เบาะหลังรถหรู ปรือตามองรอบตัวอย่างลำบาก เธอเจ็บร้าวไปตลอดลำตัว แขนและขา ชาจนขยับไม่ได้ ใบหน้าอาบไปด้วยลิ่มเลือดๆ ก่อนจะกระอักเลือดออกมาจากปาก เมื่อด้านในร่างกายชอกช้ำไม่แพ้กันหวันยิหวาสะดุ้งเฮือก!!เธอฝันถึงคืนนั้นอีกแล้ว...ในฝันเธอจำได้แค่...เธอเกิดอุบัติเหตุหนักแทบเอาชีวิตไม่รอด...นอกนั้นจำอะไรไม่ได้อีกเลยมือเรียวบางยกขึ้นปิดใบหน้า พยายามเพ่งความคิดย้อนนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น...เธอไปทำอะไรที่นั่น แล้วรถยนต์ในฝัน คันนั้นมันเหลือเชื่อ... คนธรรมาดาอย่างเธอจะได้มีโอกาสแตะต้อง...ชุดที่สวมใส่ก็เช่นกัน มันหรูหราเกินกว่านักศึกษาจบใหม่ ที่ไปเที่ยวด้วยเงินจำนวนจำกัดจะสวมใส่ได้...แต่ไม่ว่าจะพยายามเค้นความคิดตนเองเท่าไหร่...เธอก็จำอะไรไม่ได้เลย แถมความรู้สึกเจ็บแปลบในอกนี่อีก น้ำตาของเธอไหลออกมาทุกครั้ง หากย้อนนึกถึงวันนั้น...เธอลืมอะไรไปเหรอ?...เรื่องที่เกิดขึ้นมันร้ายแรงเสียจน สมองสั่งการของเธอยังต้องปิดกั้นไว้...หญิงสาวกัดริมฝีปากล่าง...กลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ เมื่อเค้าหน้าใครบางคนแวบเข้ามาในสมอง...แต่ก็แค่เพียงชั่วครู่เดียว ก่อนจะเลือนหายไปเหมือนทุกครั้ง...ตืดๆโทรศัพท์ส่วนตัวดังเตือน หญิงสาวหยิบขึ้นมาจากหัวเตียง สไลด์หน้าจอกดปิด เมื่อเธอตั้งนาฬิกาปลุกไว้ ช่วงเวลาเช่นนี้คือการออกกำลังกาย เธอต้องมีวินัย หากอยากกลับมาแข็งแรงดังเดิม...
ดีสุดๆ
7h
0ดีมากก
5d
0แต่งดีมาก อ่านเพลินสุดๆเลยค่ะ
6d
0Ver Todos