R-18
This chapter contains crime, violence etc. Not suitable under 18 years old and below.
"Do you really want to die, huh? Give up now or please me to spare your life now, before I got bored kiddo."
Tch. Yabang. He can't even look at his shoes. Do I look like a dump?
"Give up your ass." I just stand confidently trying to think a solution to drag him down.
There is no light in this area, but I almost saw his black skin. Really? Is he using some bright lotion?
Geez.
It’s so gross. Eww.
Napapailing pa ako sa naiisip ko.  Why does on earth, let this bulldog alive. Walang pakinabang, sana ginawa na lang talaga siyang aso. May tatanggap pa sa kaniya.
"What now? You’re tired?  I even heard your breathing," he asked while me thinking what punishment I should bring about this useless creature.
Tch.
Marunong pala siyang mainip? Ako dapat ang magsabi niyan sa kaniya.
"Baket kase hindi mo na lang sa akin ibigay iyan?" Pagpapasensya ko pa. He's the one should please me.
"Ano ako tanga?" Hindi ko na maiwasang mapangisi sa sinabi niya.
"Alam mo ayoko sa lahat yung pinagpapawisan ako eh. Ibigay mo na bago pa magbago ang isip ko," sabi ko pa habang binabasibas sa ere ang baseball bat na hawak ko na para bang tinatantiya ang target ko.
"HAHAHA. Alam mo bata, wag mo akong pinapatawa. Sa tingin mo ba kapag pinatay kita ngayon dito may makakakita sayo?" Tch. Nagsisimula na akong ma-bored sa kinatatayuan ko.
"Ikaw lang ata yung hindi makikita dito. Wearing a black shirt and pants with that skin type? Hahaha so gross." sabi ko pa habang nag uunat na. Masiyado nang humahaba ang usapan. Kahit ano namang gawin niya makukuha ko ang bagay na yun. Hindi ako magsasayang ng oras para lang maging libangan niya.
"This is your last chance dude. Give it or die?" sabi ko pa habang nakapwersa na ang mga muscles ko, nagbabadiyang sumugod ngunit hindi pinapahalata. Mas mabuti ng handa bago pa mapurnada ang plano kong patumbahin siya. Sa taba niyang yan hindi talaga madaling patumbahin ang isang ito. Ang isang sakong bigas ay sigurado akong kulang pa sa kaniya. Para siyang daga na naligaw sa madilim na daan. Tch. Tch. Kawawang nilalang masasayang lahat ng kaning kinain niya.
"Shut up! Puro ka dada! Sugod na!" sabi niya pa. Aba't talaga namang? Nagawa niya pa talagang utasan ako?
"So? You choose to die? " Sabi ko pa na pinahalatang umaayaw na ako sa laban. Tch. I’m good with my acting skills and I even saw his gestures changing calming position.
Wrong move bulldog!
In just a second, I throw the bat in his ugly face, but he thought it was my point of getting him down. He's wrong! Because I stretch my legs, then hit his center stomach.
But I know it will not work that much, so in a fast moving, pinulot ko ang bat bago pinalo sa ulo niya.
"Streak!" I whisper it on his ears when he finally reaches the ground.
Tch. Kawawang taba hindi nagamit ng maayos.
Umalis ako sa pagkakaibabaw sa kaniya bago pinulot ang kailangan ko.
Hoooh!
Pinagpawisan ako doon ah. I even smell like a poop. Eww.
"Baket ba kase diyan pa sa bulldog na yan dapat kunin ito eh." Sumulyap pa muna ako sa tabachoy na ito bago naisipang umalis. Sa lahat ng nakalaban ko siya lang ang hindi man lang naliligo. Yuck!
Habang naglalakad para kunin ang mahiwaga kong sasakyan na naka-park sa likod ng puno mabilis kong inusisa ang pangyayare at tiningnan ang bagay na ito. Tinanggal ko ang pagkakabalot bago tinignan ang magaang bagay sa loob.
It’s a card.
An ordinary playing card.
Is this really important? Anong gagawin nila sa card na ito?
If they plan to give a twist on this, then I guess I will enjoy it.
----
"You said you saw the crime right?"
"Yes."
"So if you saw the crime, you also saw that he really killed the victim?"
"Yes."
I am outside of the court trying to hear what's going on with this trial. Tch. Ang magaling na prosecutor, trying to be smart huh?
Tch.
Siguro mamaya na lamang ako papasok. Masiyado pang maaga para umeksena sa loob.
"What are you doing here? I thought you were the defendant's attorney?"
I just chew my gum right now in front of this door while waiting for my turn to be a center of attraction. I love doing this in court, although I have my reasonable alibi to be late.
"Yeah?" I just barely said to this middle age man who known as having a great law firm.
"Hahaha habits?" Sabi niya pa habang nakapamulsang tinatawanan ako.
Dude, am I joking?
"No. I just feel like this is not the right time to give it a show," sabi ko pa while roaming my eyes around.
"Prosecutor Lee maybe knows that tactic at this moment, so he must not be that surprise, I guess. You always do that thing in this ground."
Ilang sandali pa ng maramdaman ko ang pag-vibrate ng sariling selpon.
Tch. Maybe a help sign.
"Oh, I think it’s about time," sabi ko pa sabay pakita ng phone ko. He just laughed. So I just gesture my hand, saying my goodbye before pushing the door on my back.
"Order in the Court!" Tch. Parang mga bata. They should do that at school not here.
After a bit sound cause of this door, some people probably see me kaya naman simula sa malakas na bulungan ay tumahimik ang lahat. Isa pa itong si Hector, ang sabi ko ayusin niya pero mukha hindi ko pa talaga siya mapagkakatiwalaan. I step inside, then face the prosecutor with a smile and the judge in front.
"I'm sorry for a little bit late, Your Honor."
Sabi ko na nakaagaw pansin naman sa lahat. I just smirk with the prosecutor then proceed with eye contact with my client and attorney Santos. He looks like a scared cat. Tch.
"I guess there must be a reasonable thing, why are you late defense attorney," the judge said.
I just didn't sit on my own defense corner and face again the prosecutor. Hula ko talo na naman siya.
"I have, Your honor." The police finally entered on the court and whisper something to the prosecutor.
Mukhang na-aayon na naman ang lahat sa plano ko.
"Your honor, ladies and gentlemen of the jury. Under the law of my client is presumed innocent until proven guilty."
"At this moment the real murderer is finally arrested. The original knife used by the murderer is finally examined and match with his fingerprints."
I smirk again with the prosecutor who looks like a lion who forget to think before taking the bait.
Oh Simon you can't win this case idiot.
"My client is the only person who knows what he intended, and testified under the oath that he wasn't the one who killed the victim, but the witness himself. He's just trying to make anyone to be aware of what he had been witnessed. The prosecution has presented no real evidence for you to show that this is not true. That means that there is a reasonable doubt and, therefore, you must find him, not guilty."
It must be hard for him. He should just run outside of this courtroom if he's just using his own principle of winning this case.
Game Over.
He looks like a cry baby. Tch.
                                        
After a minute, the verdict pleads my client a not guilty.
As easy as that, huh?
"Kamsamida. Kamsamida Attorney," my client's son said with a bow after the trial. I just smile on him and go back to Hector, who is talking with my client. Tch. Kulang pa ang talino ng isang ito para maipanalo ang iba pang kaso.
"You must read more books Hector," pambungad ko pa sa kanila. The client has also thanked me for what I did. Before proceeding with this trial, everything is already done. We just let the crowds disappear before we go.
"Ilibre mo ako ngayon dahil lagi na lamang kitang sinasalo," sabi ko pa ng tumitingin sa maliit kong salamin habang naglalakad na palabas ng court room.
"What the hell?! Ako ang sumalo sayo paano na lang kung wala ako doon edi talo ka na? You even called me on my day off kaya ikaw ang manlibre!" I just shrugged on his rants.
Napatigil naman ako sa paglalakad ng may humarang sa amin.
"Great I lose again," he said while smiling, totally like an idiot.
"Better luck next time, then," I said while smirking. He smirks too.
"Can you change your style of making surprises? Every trial you use to do that." He said.
Dude, you even didn't do anything. You should use your brain jerk.
"Why? You haven't got shocked with what I did earlier? You knew I loved attractions,"
sabi ko pa habang inaayos ang aking buhok.
"I just thought you're making the trial looks like a drama. But anyways, that's your choice. Let's just see you again in court, Ms. Defense Attorney." Sabi niya naman bago umalis. Tch.  Anong akala niya sa akin madaling matalo?
Hiwain ko pa utak niya para makita niya ang pagkakaiba naming dalawa.
"Badtrip yun, alam mo bang barado ako diyan sa prosecutor na iyan? Palibhasa natalo lang.  Narinig ko pang sabi niya na di hamak na mas magaling daw siya sayo.  Bwiset yun, talo naman."
Huh really? Mayayabang yang mga prosecutor na iyan. They always did a false calculation who really needs to put in jail or not.  Tch.  I don't care about the law, but I care to my clients.
"Tara nagugutom na ako," sabi ko na nauna na sa paglalakad. Walang laman ang utak ko ngayon kaya kailangan ko ng pagkain at tulog.
We are on our way outside, but the press is there, so I adjust myself to them and go back inside.
"Hey, what are you doing?" tanong naman nitong si Hector.  Yeah, I know I really love center of attraction, but not with those media.
Mas okay ng siga sa korte kesa maging pasikat sa buong mundo.
"Ayun siya dali! tara!" narinig ko namang sigaw ng isa sa mga reporter kaya mabilis kong hinila si Hector para umiba ng daan. Heto na naman, nagugutom na ako at makikipaghabulan pa sa mga chismosong ito.
"Hector! Bilis!" sabi ko pa habang nagmamadaling magtago sa kung saan ligtas kameng makakalabas ng buhay.
But I think may baon akong badluck ngayon dahil kahit sa fire exit ay merong media.  Ano ba sila? Hindi ba sila napapagod makipaghabulan saken?
"Shit! lets go in that way!" sabi naman niya sabay hila sa akin papunta sa kung saan. We even tried to hide in the locker room. What the?! Kainis naman itong mga ito oh! Mukha ba akong celebrity para humarap sa kanila?
"Wala siya diyan tignan mo naka-lock, dun tayo sa kabila!" rinig ko pang sigaw nila bago unti unting humupa ang ingay sa paligid.
"Ano sa tingin mo? nandiyan pa kaya sila?" sabi ko pa habang si Hector naman ay silip ng silip sa labas.
"Sssshhh," mahina pang bulong niya bago muling sumilip sa maliit na butas.
Sige aantayin ko na lang na magkakuliti siya.
After a few moment lumabas na siya ng dahan-dahan sa pinagtataguan namin at dahan dahan din akong sumunod. Alam ko namang magaling ako sa drama pero hindi ko na kailangang maging artista.
"Let’s go in the parking lot,"  bulong niya pa. Buti naman at naisip niya yan kung hindi siya ang ihaharap ko sa mga media na iyan.
We hide, and then run, then vice versa. Sa sobrang ingat namin sa dahan-dahang pagpunta sa parking lot ay feeling ko lumulutang na lang ako sa lupa para lang walang sound na marinig. Ang talas ng mga pandinig ng mga iyan kaya ultimo alikabok sa lupa dapat hindi maapakan. Halos pawis na pawis kameng nakasakay sa sasakyan niya.
"Hindi mo sinabing dala mo ang sasakyan mo at talaga namang hinayaan mo pang makita tayo ng mga chismosong mga yun bago mo naisip ito huh? Nice Hector, dapat ba kitang pasalamatan diyan ha?" I said sarcasticly. Kung sa parking lot sana kami agad tumuloy ay sigurado akong hindi kame maaabutan ng mga iyon.
"Half korean and Half Filipino ang kliyente mo at isa ding sikat na negosyante kaya ganun na lamang ang mga iyon na mag interview sa iyo plus, yung ginawa mo pa kanina sa korte, ginawa mo na naman." sabi niya pa habang palabas kame ng parking. Paglabas namin ay nakita ko pang hinahabol kame ng mga iba't ibang reporter.
Ganun ba sila kauhaw sa impormasyon? Tch.
"Saan tayo pupunta ngayon?" sabi niya pa habang tuloy pa rin sa pagmamaneho. Nakalagpas na kame sa lugar kung saan may media. After the trial we are always hanging out somewhere because of stressed. Kailangan naming linisin ulet ang utak namin para sa panibagong trial.
"Your choice. Hindi din ako magtatagal dahil may pupuntahan pa ako." sabi ko habang inaayos ang aking  sarili dahil sa nangyare kanina.
"Why? Where are you going?" May paglingon pang sabi niya.
"Somewhere that is none of your business. " I just shrugged again and look at the window.
Although we are actually known each other, I am not aware to share my own business with him. I just don't want anyone to be with me all my life and maybe this man beside me should distance himself to be with me before it's too late. I am just helping him to be a good public defender, even though I'm not actually good.
I am an ordinary citizen outside the courtroom, but sometimes you should put down the word ordinary to keep yourself safe. That is my own perception after every trial that I chose to win. I am a criminal case lawyer and my duty is to defend my own client. People here in the Philippines are always building up their own laws and as I am too. But it doesn't mean that every law is good, sometimes it's really stupid.
"We're here," maikling sabi ni Hector pagkatapos ihinto ang sasakyan. Why we are here in the five star restaurant?
"Baket dito?" Tanong ko pa habang nakatingin sa pangalan ng resto.
"Sabi mo ilibre kita. It’s your time to shine," pagsukong sabi niya. Hindi ko na napigilan itago ang ngiti ko sa kaniya.
"Tch. Tch. Tch. Ganyan, ganyan dapat ang paglilibre. Nanglilibre ka na nga lang dapat yung todo todo na," masayang sabi ko pa habang tinatanggal ang suot kong seatbelt. Siya naman ay napailing na lamang at lumabas na ng sasakyan.
"Mukhang mabilis ka namang makakuha ng hint. Don't worry you'll be a good Public Defender, Attorney Santos."
Hindi siya nagsalita pero alam kong tinutusok na ako ng kutsilyo niyan patalikod dahil sa pang aasar ko. Hahaha I am a good teacher to him, what's the point of ignoring me?
"Ang sabi mo ay nagmamadali ka ngunit baket ang dami mo namang inorder? Ano iyan iuuwi mo pa?" sabi naman niya nang maihain na sa table namin lahat ng mga pagkain na inorder ko.
Oh wait.
Mabilis ko namang tinawag ulet ang waiter.
"Can I order this dish again and take it out." hindi ko alam ang tawag sa pagkaing iyon kaya itinuro ko na lang sa waiter yung inorder kong dish. Español ba naman ang pangalan niyon. Basta pagkain okay na ako dun.
Mabilis din namang umalis ang waiter ng makuha na ang order ko.
"Thanks for the reminder." sabi ko pa kay Hector habang siya naman ay natulala pa.
"What the hell?! Ang dami mong inorder. Yung take out na yun, ano yun?  Ako pa din magbabayad? Saka talagang sa five star restaurant ka pa nagpatake out huh?" he is scolding me now. He's the one who told me just chose what I want, and then now questioning my order?
"Of course, sabi mo libre mo. Sinabi mo din na pumili ako ng gusto ko at dahil hindi ako mapili sa pagkain, inorder ko lahat ng nakita kong masarap. Anong masama roon kung ikaw naman ang magbabayad." Sinimulan ko na ang pagkain habang siya naman ay napasapo na lamang sa kaniyang noo.
Ilang minuto pa ang nakalipas bago ko naisipang tumayo at kinuha ang isang plato na di ko pa nagagalaw.
"Hoy san ka pupunta? Baket dala mo yan? " sabi niya pa habang pinipigilan akong umalis at dahil bingi ako't wala akong narinig, dumaretso ako palabas ng resto.
"Ma'am bawal po ilabas iyan." paninita naman ng guard at pagpigil sa aking lumabas kaya naman inabot ko sa kaniya iyong plato na may lamang pagkain.
"A-ano pong gagawin ko dito?" nalilitong tanong naman ng guard habang si Hector naman ay heto na’t sinundan ako.
"Huy ano bang ginagawa mo?" bulong naman ni Hector dahil lahat ng tao sa restaurant na ito ay nakatingin na sa amin.
"Give that to that boy." sabi ko pa habang tinuturo ko ang isang batang madungis na nasa labas.
"P-po?" bingi din ata ang guard na ito at hindi narinig ang sinabi ko.
"Sabi ko ibigay mo yan doon sa batang nasa labas." Ilang segundo bago niya pa naintindihan ang sinabi ko at lumabas dala ang platong may pagkain. Nakita ko pang itinuro ako nung guard bago ibigay sa bata. Agad naman akong bumalik sa upuan namin.
"Nakakahiya ka talaga bigla-bigla ka na lang gumagawa ng eksena." How can I eat comfortably? That boy is always looking at me like I should pity him.
Tch.
"Next time I won't do that again." Pagpapaalala ko pa sa kaniya at tinapos na ang aking pagkain. Minutes had been past after I decided to go.
"I need to go now. Let’s just see each other tomorrow." I just tap his shoulder.
"Teka ihahatid na kita." Aamba pa siyang tatayo ngunit agad ko siyang pinigilan.
"No. Finish your food, punk. Sayang iyan kung iiwan mo lang. Sige na see you tomorrow." seniyas ko pa bago umalis.
I brought my shades on and took my phone to call someone.
"I'll be there."
I ride with the bus and sit beside of the window. The food I'd take out earlier is with me and I need to give it to him. Tch. He is so demanded that's why Hector is a great opportunity for me to buy this expensive food.
‘Breaking News! Isa na naman ang natagpuang patay sa tagong kalsada ng Mangrove St. sa bayan ng Alfonso. Ayon sa mga taga barangay ay hindi nila di umano kilala ang biktima at pulos itim ang suot. Ang nasabing biktima ay isa pala sa di umanong nasa drugs watch list.’
I just barely heard the news on this bus. Tch. Isa na namang walang kwentang balita. Napasandal na lamang ako sa aking kinauupuan habang nakatingin sa labas. Tao ang gumagawa ng sarili nilang batas. It is law versus principles. Kung prinsipyo mo ang pumatay, mabuhay kang pumapatay at kung prinsipyo mo naman ang pag intindi sa batas, I guess there is no more crime.
After a few more minutes, I finally reach my destination. I look upon the building in front of me. I just check again the food I bought and go inside.
"Tulong! Tulong! Please tulungan niyo po ang nanay ko! Nasagasaan siya!"
"Ma'am this way po."
"Sir, mas maganda po kung bumalik na po kayo sa kwarto niyo."
Kakapasok ko palang sa loob ngunit hindi na magkanda mayaw ang mga tao sa loob. May mga mahinahon meron din naman nagmamadali at ang iba ay walang pakialam.
Tch. Last time I visited here, ganito din. Maraming sugatan. maraming may sakit at marami ding gustong magpagaling.
"Hey, you're here?" I'm on my way into his room when I suddenly stop because of the person in front of me.
"Hindi ba halata?" I sarcastically said.
"Haha mukhang masarap yang dala mo ah? Sigurado akong magugustuhan niya yan," he said.
"Doc! Emergency!"
Oh well, he should run too like others do.
"Maiwan na kita. Sa susunod na lang!" sigaw naman niya habang nagmamadaling pumunta sa emergency room.
Tch. Ibabasibas ko sa kaniya itong dala ko kung hindi niya magugustuhan.
Onting lakad pa ay nasa tapat na ako ng kwarto niya. I open the door and saw nothing on the bed. Saan na naman pumunta ang isang yun?
I just place the food on the table and roam around. I check the toilet room but he's not there. Humanda na naman sa akin ang isang ito. I pick the remote then open the television. I sat on the bed while waiting for him to go back here. I told him already that I will be here, but he goes again somewhere.
I check my phone if he texted me, but I saw nothing. Maybe I should find him now, so I decided to stand and ready to find him out when the door opens.
"Oh your here na." sabi niya pa habang hila hila ang dextrose niya.
"I told you! Papunta na ako. Saan ka na naman nang galing?" sabi ko naman sa kaniya pero dahil isa pa itong bingi ay mas inuna niya pang tignan yung nasa plastic na dala ko.
"Wow is this for me?" sabi niya at nagmamadali pang buksan.
"No, it's mine don't you dare touch it kung ayaw mong pingutin ko yang tenga mo." sabi ko pa sabay kuha ng plastic sa kaniya.
He is so annoying.
"What about me? Where's my food?" paglalahad niya pa ng kamay niya sa akin.
"Here." sabi ko sabay pingot ng tenga niya.
"Aaaahhhh! T-teka masaket! H-hey stop it!"
tch. Hindi marunong magtanda.
"Aray naman! Kainis namumula na tuloy! " Sabi niya pa habang hinihimas ang tengang piningot ko.
"Akin na yang kabila para magpantay." Akma na akong lalapit ng mabilis siyang nakatakas.
"Ate naman! Tama na, okay na nga eh. Sorry na! Nabo-bored lang ako dito dahil wala akong kausap." sabi niya pa ng mapagod sa kakaiwas sa akin at umupo na lamang sa kama niya.
"I told you not to go outside. Tch." Siya ang nag iisang konsimisyon sa buhay ko. Kung hindi ko lang ito kapatid baka kung ano pa ang nagawa ko.
"Give me that food. Nagugutom na ako." sabi naman niya sabay agaw sa akin ng plastic na hawak ko at agad-agad na nilantakan ang pagkain. Hinayaan ko na lamang siya at naupo sa malapit na sofa.
"How was the trial ate? I heard you win?" nakatitig lang ako sa tv pero dinadalaw lang ako ng antok.
"I win. I'm always the winner, so let me sleep first. Don't you dare to go outside again." Sabi ko pa at inihiga ang sarili sa sofa. Pinikit ko na ang mata ko at tuluyan ng makatulog.
Ilng saglit pa ng kusang nagmulat ang aking mga mata dahil sa tunog ng tv. Kaya naman bumangon na din agad ako bago tinignan ang relo ko.
Tch. Ganun ba ako katagal na tulog?
I check my brother on the bed and saw him sleeping. I saw a plate on the table. I think he has already eaten. Meron namang nag aasikaso sa kaniya dito kaya palagay ako na kahit tulugan ko siya ay meron pa ding magbabantay sa kaniya. Tumayo na ako at nilinis lahat ng mga kalat sa paligid.
It’s already eight o’clock in the evening at nakatulugan na niya ang panonood. After I clean everything, I just need to go to the canteen to eat something. This is my schedule to take care of him and I will stay here until midnight and go home to be ready for tomorrow's new cases. Maraming papers ang tambak sa lamesa ko kaya kailangan kong maging maaga bukas.
The hallway of this hospital is now in quiet mode. Wala na akong naririnig na mga maingay dahil tulog na ang mga pasyente dito.
"Hey." Natigilan naman ko sa pagsakay ng elevator ng bumungad sa akin ang isa pang doctor. Pulos kaibigan na ng kapatid ko ang mga doctor dito kaya kilala na nila ako.
Tumango lang ako sa kaniya bago sumakay din ng elevator. The canteen of this hospital is in the underground.
"I heard you won another trial?" Tch. Kanino na naman niya narinig iyan?
"Your brother told me earlier that's why I know." pagpapatuloy niya pa.
"I guess so," sabi ko na lamang at tumunog na agad ang elevator hudyat ng pagbukas nito. Pareho kameng lumabas at patungo sa canteen. Madalas ganitong oras talaga ay maraming mga doctor ang nagpupunta para kumain dito.
I just buy something to eat and sit down to the empty space table for customers.
"Can I sit here too?" the doctor said who's also in the elevator earlier.
"Okay." I just shrugged and eat my food.
"By the way, ngayon lang ulet kita nakita dito I think you are really busy with your profession?"
Am I close too him?
"Your brother is a good boy. Kahit na minsan sakit sa ulo. Even the nurses and staffs are close to him."
Nagpatuloy lamang ako sa pagkain na para bang ako lang ang mag isa sa paligid. I don't need what he's saying because from the start, I knew Calvin is really like that. Kasama na sa pagkatao niya yun.
"Hey, are you listening?" tanong niya pa ulet na ikinahinto ko sa pagkain.
"Do I need to listen to you Doc?" pambabara ko naman sa kaniya. Maybe he can be friends with my brother but not on me.
"Hahaha your brother is right. Mahirap ka kausap kaya pala pati si Doc. Wilson ilag sayo eh."
Whatever dude.
I continue eating when his phone rang.
"Hello. Ah yes, I'm eating why? Okay on my way." After talking on the phone he suddenly stood up.
"I think I should go. I have an emergency. Thanks for the time." pagpapaalam naman niya. Tch. As if naman binigay ko sa kaniya oras ko.
After satisfying from what I eat, I brought some snack before going back to my brother's room.
After I take the elevator and go outside I saw a strange woman with a red cap and a red jacket who's walking on my way. She just passed me by and walk as if there is sunlight here.Tch.She's totally strange huh? Sabi ko pa habang pinagmamasdan siya. I can't see her face because she's really hiding it. I followed her secretly. She enters another elevator on the other side of hallway so I let her in before following what floor she's going. It's third floor so I went in to the other side to take the elvator too and followed her. What she's doing?
After reaching the third floor I even saw her open the fire exit door. I think she will use stairs. After she disappeared, I followed her again and saw her taking up the stairs to the 4th floor until I reached the 4th floor but she's nowhere to be found.
Did she know I'm following her?
Who are you?
Why are you being so strange? Is there something a bad business, you're planning here in this hospital?
Tch. Kung ano man ang balak ng isang iyon, she should do it perfectly. Yung tipong hindi ko siya mahuhuli.
I just shrugged with my thoughts before going back to my brother's room.