“O, ba’t ganyan ang ‘itsura mo?” Gumuhit ang pag-aalala sa mukha ni Emma pagkapasok ni Fiona sa kanilang salas. Nasa late thirties ang plain housewife na ina ni Fiona. May lampas-balikat itong buhok na maalon, medyo may katabaan na halata sa suot nitong daster.
“Nasira po ‘yong sapatos ko, Ma. Sabi ko na sa inyong pabili ako ng bagong PE shoes, eh, kasi since junior high ko pa iyon ginagamit.” Umusli ang bibig niya. Inilagay niya sa brown na sofa ang backpack na puno ng libro, papel, at notebook.
Hindi naman kalakihan ang bungalow nilang bahay. Yari sa semento ang dingding na pininturahan ng cream color, ang bubong ay gawa sa yerong may pulang pintura, at may dalawa itong silid. Ang isa ay sa mga magulang niya at ang isa ay sa kanya. Nasa kanan niya ngayon ang salas nila samantalang nasa kaliwa ang kanilang kusina, banyo, at hapag-kainan na pabilog na nilagyan ng mantelpiece na plastic. May disenyo itong platter na may iba’t ibang makukulay na prutas.
“Eh, may binayaran pang loan kasi ang Papa mo kaya nawala sa isip namin. Sa tuition mo ‘yon napunta, ‘di ba? ‘Di bale, ‘nak, sa weekend ay bibilhan na kita. Gamitin mo na muna ‘yong sapatos mong nasira nang temporaryo lang. Lagyan lang natin ng pandikit, ha?”
“Eh, ‘yon na ang ginawa ko noon, Ma, eh. Naalis pa rin,” yamot na aniya.
“Try natin Vulcanoseal, ‘nak. Baka ayaw nang gumana ni Bulldoggie? Baka napagod na dahil sa ‘yo.”
Nalaglag ang panga ni Fiona. Bago pa siya makapagsalita ay dumating nang maaga ang ama galing trabaho, sa isang advertising company bilang team leader. Hinalikan siya ni Felipe sa gilid ng ulo at napaaray siya nang ang bukol niya ang nadampian ng labi nito. Halos maluha-luha pa siya.
“O, ba’t may bukol ka, Nana?” Tumiim ang hitsura ng amang nasa kuwarenta anyos, may bilbil, medyo pangahang tulad niya, at tisoy. Mana siya rito sa hitsura maliban sa mga matang light brown na mula sa ina. “Sinong nanakit sa ‘yo, ha?” sita ng ama. Hindi maipinta ang galit nitong mukha.
“Um… magpapaliwanag ako, Pa. Huwag po munang high blood, okay? Ayaw nating ma-high blood kayo, ‘di ba?” marahang aniya.
Ikinuwento na niya ang nangyari sa ball field, lahat ng detalye, pati na ang sinabi ni Shiloh sa mga kaklase nila. Nakatitig nang husto sa kanya ang mga magulang.
“So, itong Cyler na ‘to, sigurado kang hindi bully?” anang ama niya.
“Hindi niya po ako binully, Pa, ano ka ba? ‘Yong Shiloh at ang iba naming kaklase ang mga bully ko, pero okay lang. Pinagalitan naman ni Mrs. Balbuena ‘yong palaging nagpapahiya sa ‘kin.”
“Aba, hindi pupuwedeng palaging ganyan, anak,” anang ama niya. “Eh, ‘di lalong magagalit sa ‘yo ang Shiloh na ‘yon kung gano’n?”
“Hayaan mo na, mahal. At least, matututong lumaban ang anak natin. Kaya na niya ‘yan, ‘di ba, ‘nak?” anang ina niya.
Napangiti siya rito at tumango.
“O, siya, kumain na tayo. Alam kong gutom na kayo. Handa na ang mesa,” anyaya ni Emma sa kanilang mag-ama.
***
“O, ano’ng sabi ng mga magulang mo nang malaman ang tungkol sa bukol mo?” tanong ni Jenna kay Fiona nang nasa silid na ang dalaga.
Tapos na silang kumain ng hapunan na mag-anak. Nakapagbanlaw na rin siya at nakapagpalit ng damit-pambahay.
“Ipinaliwanag ko sa kanila ang nangyari. Sinabi ko na ang lahat para naman wala silang masabi. Ayoko rin kasing magsinungaling kina Mama at Papa,” ang tugon niya sa kaibigan.
“Okay lang ‘yan, best. At least, alam nila ang nangyayari sa ‘yo sa school. Mas mabuti na ngang gano’n at wala kang itinatago sa kanila,” sang-ayon ni Jenna.
“Ano na ang ginagawa mo ngayon? Tapos ka nang kumain?” tanong niya sa kaibigan. Humiga na siya sa kanyang kama. Amoy fabric conditioner ito. Masinop ang buo niyang silid dahil sa kanyang ina, subalit nakakalat naman sa kanyang study table ang mga notebook at libro niya. Inilagay niya ang mga iyon pagkapasok ng silid galing paaralan.
“Gagawa ako ng assignment. Ikaw?”
Napabalikwas siya ng kama. “Oo nga pala! May assignment tayo sa Earth and Life Science!” Ngali-ngali siyang pumunta sa study table at tiningnan ang libro. Lumiko ang nguso niya. “Hindi pa pala ako makakatulog nito nang maaga,” usal niya.
Napatawa naman ang kaibigan niya sa kabilang linya. “O, sige. Gawin mo na. Bye!”
“Ay, teka lang. Ayaw mong gawin natin nang sabay?” Ngumisi pa siya.
“Uh… ‘Maya na lang siguro. Chika muna tayo,” anang Jenna na napatawa.
“Eh, ikaw ‘tong gusto nang gawin ang assignment, tapos makikipagchikahan ka lang pala sa ‘kin?” susog niya sa kaibigan. Umupo na siya sa computer chair niya at itinukod ang siko sa mesa. Idinampi niya ang pisngi sa kamay at nagpatuloy sa pakikipag-usap sa kaibigan. “Ano naman ‘yong gusto mong pag-uusapan natin, aber?”
“You know… guys, maybe?”
“Hay! Akala ko kung ano na. Ano naman ang tungkol sa mga lalaki? May bago ka na namang crush?”
“Bakit, ikaw, meron na ba?” balik-tanong nitong napatawa.
Ewan niya pero bumalik sa guni-guni niya ang mukha ni Cyler. Agad siyang napapilig ng ulo.
“Ano? Wala akong crush, ‘no? Ano ka?”
“Eii… Talaga ba? Hindi mo lang yata sinasabi sa ‘kin, eh! Sige nga, sabihin mo sa ‘kin ang totoo.”
“Huh? Anong totoo?” nagulumihanang aniya.
“Ba’t hindi ka makatingin kay Cyler kanina? Panay nga ang titig niya sa ‘yo, eh,” turan nito.
“Huh? Eh… ayaw ko lang siyang tingnan. Bakit, may masama ba ro’n?” pakli niya.
“Hala ka! Baka may crush ka sa kanya kaya hindi ka makatingin! You’re busted, bestie!” ang tudyo nito sa kanya.
Napasimangot pang lalo si Fiona. “Heh! Kung anu-ano na lang ‘yang iniisip mo, eh. Hindi nga! Wala akong crush do’n, ‘no? ‘Tsaka… crush ‘yon ni Shiloh, kaya ayaw kong makiki-crush sa crush niya. Baka ano na naman ang sasabihin no’n sa ‘kin. Gaya-gaya lang, gano’n?”
Napatawa si Jenna sa sinabi niya. “Ay, baliw! Kung magkaka-crush ka sa isang tao, hindi mo ‘yon puwedeng pigilan! Ano ka ba, best?”