ไม่ว่าตู้หลิงจะใช้วิธีใดนางก็ไม่สามารถก้าวขาออกไปจากจวนอ๋องได้เลยสักก้าว ราวกับว่าที่นี่กลายเป็นคุกที่กักขังนางเอาไว้
ปีนหลังคา สิงไปกับสิ่งของ หรือเดินออกตามประตูแบบปกติ นางล้วนทำไม่ได้ทั้งสิ้น
กระทั่งลุงผีที่กำลังตามหาหลานผีเช่นนางผ่านมาเจอนางนั่งทำหน้าจ๋องอยู่บนหลังคาจวน
“นังหนูไปนั่งอยู่ตรงนั้นทำไมกัน” หยูเต๋อกุยตะโกนเรียก
“ท่านลุงช่วยข้าด้วย ข้าออกไปจากจวนหลังนี้ไม่ได้” ตู้หลิงตะโกนบอก
“อะไรนะ? ออกจากจวนไม่ได้ เป็นเพราะเหตุใดกัน” เป็นผีมาหลายร้อยปีผู้ชราไม่เคยได้ยินว่ามีที่ที่ผีเช่นพวกตนเข้าได้แต่ออกไม่ได้อยู่ด้วย
“ฮื้อ!!” ตู้หลิงร้องไห้ นางอยากออกไปจากที่นี่
“งั้นเจ้าก็อยู่ที่นี่ไปก่อน ข้าจะลองไปหาวิธีดูก็แล้วกัน”
ที่หยูเต๋อกุยพูดไปเช่นนั้นก็เพื่อให้นางคลายความกังวลใจ ตัวเขาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะใช้วิธีใด
ท่านลุงผีลอยหายไปแล้วทิ้งให้นางนั่งร้องไห้อยู่บนหลังคาจวน
คิดแล้วยังนึกเสียใจ นางไม่น่าอยากรู้อยากเห็นในเรื่องที่ไม่ใช่ของตัวเองเลยจริง ๆ ร่างกายของนางสามารถเดินทะลุได้ทุกพื้นที่ของจวนอ๋อง นางสามารถหลอกล่อ ใช้วิชาพื้นฐานผีที่เรียนมาจากท่านลุงได้หมดทุกกระบวนท่า มีเพียงสิ่งเดียวที่นางทำไม่ได้นั่นก็คือการออกไปจากที่นี่
ตู้หลิงคิดถึงสตรีที่หน้าสวยเหมือนกับนาง จึงลอยไปหานางที่ห้อง
“พระชายาคืนนี้ท่านจะรอท่านอ๋องหรือไม่” เสี่ยวเชี่ยนที่กำลังสางผมให้กับนายหญิงของตนเองเอ่ยถาม
“ตลกแล้วเสี่ยวเชี่ยน เจ้าก็รู้ว่าคืนนี้ท่านอ๋องจะไม่มาค้างที่นี่” ผู้เป็นพระชายานั่งทอดถอนใจ เรือนของนางอยู่ห่างไกลจากที่พักของท่านอ๋องนัก เขาน่าจะลืมไปแล้วด้วยกระมังว่านางยังมีชีวิตอยู่ที่นี่
คืนนี้เป็นคืนแต่งงานเข้าหอของมู่อันเฉิงกับไช่หลินซี สตรีที่เขาพึงใจมาตั้งแต่ยังเยาว์ ถ้าบ้านของแม่นางไช่ไม่ประสบเคราะห์กรรม ผู้ที่ได้ตำแหน่งชายาเอกก็คงเป็นนาง
“โธ่พระชายาของหม่อมฉัน” เสี่ยวเชี่ยนน้ำตาร่วง
นายหญิงของนางงดงามและแสนดีถึงเพียงนี้ เหตุใดพวกเขาถึงเอาไปเล่าลือแต่เรื่องไม่ดี
ตู้หลิงขยับกายมานั่งข้าง ๆ พระชายา ใบหน้าของนางละม้ายคล้ายกับตนอย่างแปลกประหลาด จนบางครั้งนางรับรู้และรู้สึกเศร้าเสียใจไปพร้อมกับนาง น่าเสียดายที่นางไม่สามารถออกไปจากที่นี่ ไปหาเบาะแสเรื่องที่นางและพระชายาผู้นี้มีใบหน้าคล้ายกันได้
พระชายาผู้นี้นางทั้งอ่อนโยน ทั้งเก่งงานบ้านงานเรือน งานของกุลสตรีที่เป็นชนชั้นสูงล้วนแล้วแต่ไม่มีสิ่งใดบกพร่อง ที่ตู้หลิงรู้เรื่องเหล่านี้ ก็เพราะงานฝีของพระชายาผู้ที่นางไม่รู้จักนาม ล้วนแล้วแต่ประณีต ต้นไม้ดอกไม้ในสวนล้วนถูกตัดแต่งสวยงาม ราวกับรอคอยใครสักคน
“ไปเถอะ เข้านอนกันเถอะเสี่ยวเชี่ยน” พระชายาปล่อยให้หญิงรับใช้ของตนสางผมอีกไม่กี่ที นางถึงลุกกลับไปที่เตียง
ครั้นเสี่ยวเชี่ยนปรนนิบัติเจ้านายของตนเองเรียบร้อยและออกจากห้องไปแล้ว น้ำตาที่พระชายาคนสวยกลั้นเอาไว้ จึงไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก
“โธ่ เด็กดี เจ้าอดทนมามากใช่ไหม” ตู้หลิงรู้สึกสงสารพระชายาตัวอย่างที่สุด นางอายุแค่เท่าไหร่เอง สามีก็ไม่รัก ซ้ำยังแต่งเมียน้อยจัดงานเลี้ยงใหญ่โตไม่เกรงใจเมียเอก คนที่น่าสงสารคือสตรีที่นอนร้องไห้น้ำตาเปียกหมอนผู้นี้ต่างหาก
ผีสาวได้แต่ลูบหัวเบา ๆ ขับกล่อมให้นางหลับไป
ถ้าเป็นในโลกเมต้าเวิร์ส นางจะยุให้พระชายาหนีออกไปจากบ้านหลังนี้เสีย ฟ้องหย่าเรียกข้าเสียหายเอาไปฉีดโบท็อก ทำสวย ไปหาสามีคนใหม่ที่หล่อ หน้าตาดี มีอำนาจ มากกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า นางจะไม่บอกให้อดทน แต่นางจะบอกให้สู้กลับ
“โธ่เอ๊ย เป็นข้าตู้หลิงดาราเอกแห่งยุคหน่อยไม่ได้”
หลังจากส่งพระชายาเข้านอนไปแล้วตู้หลิงอดไม่ได้ที่จะแวะเวียนไปยังเรือนหอ นางเห็นแม่ไช่นั่งบีบมือตื่นเต้นอยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้า
“ชิ!!! อยากจะรู้ว่างดงามแค่ไหนกัน” ตู้หลิงบ่น
เวลาผ่านไปไม่ถึงหนึ่งก้านธูป บุรุษที่นางรู้ว่าเขาชื่อมู่อันเฉิงก็เข้ามาในเรือนหอ
รัศมีออร่าความเป็นพระเอกเปล่งประกาย ใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่ง มียศถาบรรดาศักดิ์ ถ้าอยู่ในยุคของนางรับรองไอ้หมอนี่ได้เป็นพระเอกเบอร์ต้นโด่งดังไปทั้งเอเชียแน่ ๆ
บุรุษตัวสูงเดินเข้าไปหาสตรีที่สวมชุดเจ้าสาวสีแดง มือของชายหนุ่มเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวอย่างอ่อนโยน
สตรีตัวเล็กใบหน้างดงามผุดผาดปรากฏต่อสายตา ร่างกายของสตรีผู้นี้บอบบางราวกับกิ่งหลิว ดูอ่อนโยนไร้เดียงสา นัยน์ตาสีดำขลับเปล่งประกายราวกับท้องนภายามค่ำคืน
“เหมาะกับเป็นสายไอดอลเกิร์ลกรุปอยู่เหมือนกันนะเนี่ย” ผีสาววิเคราะห์ ถึงว่ามู่อันเฉิงถึงปักใจรักแต่เพียงไช่หลินซี
“ข้าคิดถึงเจ้าจังเลยซีเอ๋อ” มู่อันเฉิงประคองกอดร่างเล็กบอบบาง ในที่สุดฝันที่เขาได้ครองรักกับสตรีในดวงใจก็มาถึง
“ข้าก็คิดถึงท่าน...พี่อันเฉิง ไม่คิดเลยว่าเราสองคนจะฝ่าฟันกันมาถึงวันนี้” ไช่หลินซีเริ่มร้องไห้ น้ำตาของนางเหมือนมีชีวิต คิดอยากจะร้องเมื่อไหร่ก็สั่งให้น้ำตาไหลได้ทันที
“โธ่ เด็กดีอย่าร้องไห้ไปเลย” มู่อันเฉิงปลอบโยน “และข้าขอโทษที่ไม่สามารถแต่งตั้งให้เจ้าเป็นชายาเอกได้”
สายตาของไช่หลินซีตอนที่มู่อันเฉิงกล่าวว่าไม่สามารถให้นางเป็นชายาเอกได้ ครู่หนึ่งเต็มไปด้วยความเคียดแค้น แน่นอนว่ากิริยาเช่นนั้นย่อมอยู่ในสายตาของตู้หลิง
“อ้าว!!! สายตาของเจ้าเป็นเช่นนี้แสดงว่าไม่ได้เป็นไปตามที่พูดสินะ” ตู้หลิงเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟัน ในใจรู้สึกเป็นเดือดเป็นแค้นแทนสตรีที่นอนร้องไห้อยู่ในห้องตามลำพัง
หน่อย!! นังไช่เสแสร้ง ต้องคิดจะเลื่อยขาตำแหน่งของลูกรักนางแน่ ๆ
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ขอแค่ได้เคียงข้างท่านข้าก็พอใจแล้ว” ไช่หลินซีปาดน้ำตาก่อนจะเงยหน้าทำตาแป๋ว
ดวงตากลมโตที่แสนจะไร้เดียงสาของไช่หลินซี ช่างเป็นสายตาที่เอาไว้ใช้ล่อล่วงให้บุรุษทั้งหล้าให้หลงใหลเสียจริง ๆ
ระหว่างนั้นมือของมู่อันเฉิงก็อยู่ไม่สุข เขาเริ่มลูบไล้ไปทั่วทั้งร่างของไช่หลินซี ตัวไช่หลินซีก็ได้แต่ทำท่าเอียงอายเฉกเช่นสาวน้อยทั่วไป
“พี่อันเฉิง....” ไช่หลินซีพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
ร่างกายของนางถูกเขาถอดเสื้อผ้าออกอย่างอ่อนโยน
“เจ้างามเหลือเกิน” มู่อันเฉิงหยอกเอิน
ชายหนุ่มพูดหยอกเย้า ส่วนมือแกร่งก็ลูบไล้ไปทั่วเรือนกายบอบบางและประคองให้เจ้าสาวของตนนอนราบไปกับพื้นที่นอน
ตู้หลิงทนดูคู่รักหวานเชื่อมไม่ไหว ต้องรีบออกไปจากที่นั่นในบัดดล ถึงแม้จะอยากเห็นอาวุธลับของหมอนั่นมากก็ตาม