“เจ้าเป็นใครกันแน่เนี่ย ทำไมถึงได้สวยเหมือนข้าขนาดนี้”
ตู้หลิงตกใจ
ใบหน้าของสตรีที่ถูกเรียกว่าพระชายาหน้าตาคล้ายกับนางราวกับหลุดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน แม้กระทั่งรอยแผลหรือตำหนิเล็กน้อยที่มือและแขนก็เหมือนกับตู้หลิงไม่มีผิด
นางจำได้ว่าตัวเองมีแผลเป็นเล็ก ๆ ที่ตีนผมหลังใบหู นางจึงเข้าไปดูใกล้ ๆ เพื่อให้จะมองให้กระจ่างชัดและคลายความข้องใจของนาง
เกินไปมาก เกินไปแล้ว สตรีที่หน้าตาเหมือนกันแต่อยู่กันคนละโลกแบบนี้มันมีด้วยหรือ
“เจ้าเป็นใครกันนะ....หรือว่าเจ้าก็คือข้าและข้าก็คือเจ้า” ตู้หลิงพึมพำ
“ทำไมจู่ ๆ ในนี้ถึงหนาวขึ้นมาได้ล่ะ” ผู้เป็นพระชายารู้สึกหนาวขึ้นมาแปลก ๆ ยิ่งตรงบริเวณเมื่อครู่ที่นางเดินผ่าน คล้ายกับเดินอยู่บนก้อนน้ำแข็ง
“โอ๊ะ ขอโทษด้วย เมื่อครู่เจ้าเพิ่งเดินผ่านร่างของข้าไปน่ะ” ตู้หลิงยิ้มเจื่อน ใครจะไม่หนาวกัน ก็ในนี้มีผีอย่างนางอยู่ด้วย
“พระชายา ท่านไม่สบายหรือเปล่าเพคะ” เสี่ยวเชี่ยนเป็นกังวล เจ้านายของนางอยู่ในครัวมาตั้งแต่เช้ามืด
นางตั้งใจทำนู่นทำนี่เพื่อให้ตัวเองไม่ว่าง และห้องครัวของนางอยู่ห่างไกลจากลานพิธีแต่งงาน ที่ตรงนี้พระนางจะไม่ได้ยินเสียงของมโหรี และจะไม่มีใครเดินเข้าไปค่อนแคะนางได้
“ข้างนอกเงียบหรือยังนะ” พระชายาพูดลอยๆ
“เจ้าไม่อยากได้ยินเสียงพิธีแต่งงานใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวข้าไปดูให้” ตู้หลิงลอยออกไปดูให้
ที่ลานพิธีแต่งงาน เต็มไปบรรยากาศแห่งการแสดงความยินดี ดูเหมือนผู้เป็นเจ้าของจวนก็ไม่ได้อยากจะให้พระชายาผู้น่าสงสารเข้าร่วมงานมงคลนี้ด้วยอยู่แล้ว
ทำไมกันเหตุใดคนพวกนี้ถึงน่ารังเกียจนัก พระชายาเอกออกจะน่าสงสารเช่นนั้น นางดูเจียมเนื้อเจียมตัว สงบเสงี่ยมดูรักษามารยาท รู้ว่าคนพวกนี้รังเกียจนาง นางก็ไม่ยอมออกจากครัว ไม่โผล่หน้าออกไปทำให้พวกเขาลำบากใจ
ไหน!! ขอดูหน้าสตรีที่ไอ้เจ้าของจวนรักนักรักหนาหน่อยสิ ตู้หลิงอยากรู้นักว่านางจะงดงามสักแค่ไหน
แม่ผีสาวพยายามอย่างเต็มที่ที่จะดูหน้าของสตรีที่เพิ่งเดินลงจากเกี้ยว แต่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถเข้าไปดูหน้านางให้ชัด ๆ ได้ ตู้หลิงลองพยายามเป่าลมเพื่อให้ผ้าคลุมหน้าเปิด แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถยลโฉมของสตรีที่เจ้าของจวนมีใจปฏิพัทธ์ได้เลยแม้แต่ปลายคิ้ว
“โธ่เว้ยน่ารำคาญจริง ๆ” ตู้หลิงหงุดหงิด
ไม่ว่าจะอย่างไรตู้หลิงก็ไม่สามารถหาเหตุผลที่จะเกลียดพระชายาที่แสนนุ่มนิ่มใจดีผู้นั้นได้เลยสักนิด นางทั้งอ่อนโยน กิริยามารยาทก็งดงามสมกับเป็นสตรีที่มาจากตระกูลผู้ดี
เสียงในหัวยังไม่ทันจะได้พูดจนครบประโยค แม่นางเอกก็สะดุดขาตัวเองเซถลาจนเกือบล้ม พ่อพระเอกรูปหล่อก็เดินเข้าไปประคองได้อย่างทันท่วงที
“จ้า..........” ตู้หลิงลากเสียงยาวเหยียดอย่างน่ารำคาญ
“ซีเอ๋อ เจ้าเป็นอะไรหรือไม่” บุรุษรูปหล่อถามไถ่เจ้าสาวของตนเองด้วยความเป็นห่วง
“ขอบคุณพี่อันเฉิง ซีเอ๋อไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ” ไช่หลินซีทำท่าเอียงอาย
คำว่า มารยา!!!! ลอยออกมาทันที
มุกตื้น ๆ แบบนี้มีหรือนักแสดงระดับนางเอกอย่างตู้หลิงจะดูไม่ออก ผีสาวได้แต่เบ้ปาก ทำไมพวกบุรุษถึงได้ซื่อบื้อกันนัก ดูไม่ออกหรืออย่างไรว่านางเสแสร้ง
ผีสาวทนดูเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ไหว ต้องรีบเดินกลับไปในครัว ระหว่างทางก็สวนกันกับสาวน้อยเสี่ยวเชี่ยน
“เสี่ยวเชี่ยนเด็กดี กลับไปหานายหญิงของเจ้าเถอะ พานายหญิงของเจ้ากลับไปพักผ่อนดีกว่า ตรงนี้ไม่มีอะไรแล้ว” ตู้หลิงกระซิบข้างหูเสี่ยวเชี่ยน
เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งมาดลใจ เลยหันหลังกลับไปที่ครัวโดยไม่ได้เดินออกไปที่ลานพิธี
เมื่อส่งให้พระชายาผู้น่าสงสารกลับห้องเสร็จ แม่ผีสาวเหนื่อยล้าอยากกลับไปหาลุงผีสักที จึงลอยทะลุกำแพงตามปกติเหมือนที่เคยทำอยู่เป็นประจำ
โอ๊ย!!! เสียงร้องโอดโอยเพราะความเจ็บ
ร่างวิญญาณของตู้หลิงไม่เพียงไม่ทะลุออกจากกำแพงนางยังถูกกำแพงบ้านสะท้อนกลับกระเด็นจนเจ็บตัว
“เดี๋ยวนะ ทำไมข้าถึงรู้สึกเจ็บล่ะ” ตู้หลิงเท้าเอวยืนบ่นกับตัวเอง
นางลองอีกรอบ คราวนี้ผีสาววิ่งสุดชีวิต หวังจะให้ตัวเองทะลุออกจากกำแพง สุดท้ายก็โดนกำแพงดีดสะท้อนจนเจ็บไปทั้งตัว