รุ่งเช้าร่างสูงหยัดกายนั่งบนเตียง แล้วสะบัดไล่ความมึนงง ลุกเดินมองกระจกเห็นสภาพตัวเองแล้วอนาถใจ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เพราะถูกหักอกเลยเหมือนโลกทั้งโลกกำลังจะพัง ไม่เคยเจอผู้หญิงบอกปัดความรักมาก่อนเลย
เขาจัดการโกนหนวด อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย แล้วกดเบอร์โทรหา วันนี้วันหยุดไม่มีงาน เขาเลยต้องการพิสูจน์บางอย่าง
“ค่ะเจ้านาย” จิรัสยารับสาย
“วันนี้ว่างไหม ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย มาทำกับข้าวให้กินหน่อย”
ปลายสายขมวดคิ้ว สีหน้าเป็นห่วง เขาเป็นอะไรมากไหม
“ไปหาหมอไหมคะ”
“ไม่ต้อง ฉันไม่อยากไป เอายาแก้ไขกับข้าวต้มมาให้ก็พอ แค่นี้นะ!” ชายหนุ่มวางสาย แล้วรีบแต่งตัว
คนตัวเล็กหยิบกุญแจรถ แล้วเร่งฝีเปิดประตูขึ้นนั่ง วันนี้พี่สาวเธอไม่อยู่เพราะไปรับแฟนที่สนามบิน และบอกว่าอาจไม่กลับบ้าง คงค้างด้วยกันเลย เธอเคยชินกับพี่สาวแล้วเลยไม่ได้คิดอะไร ในหัวเป็นห่วงเจ้านายมากกว่า เพราะเขาอาการไม่ค่อยดีตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
จิรัสยาแวะซื้อข้าวต้มปลาข้างทาง พร้อมกับยาแก้ไข้ไปให้ จอดรถตรงคอนโดขึ้นไปยังห้องของเขา เธอมีคีย์การ์ดของเจ้านาย เพราะเขาให้ไว้นานแล้ว
“เจ้านาย!” จิรัสยาร้องเรียกแต่ไม่ได้ยินเสียงตอบ เลยถือวิสาสะเดินเข้าห้องนอน เห็นเอนพิงหัวเตียงอยู่
คนตัวเล็กก้าวเข้าใกล้ แล้วหย่อนกายลงเคียงข้าง
“เป็นยังไงบ้างคะ” เธอถาม แล้วเอื้อมมืออังหน้าผากเพื่อทดสอบความร้อน “ไข้ก็ไม่มีนี่คะ”
เขารีบยกมือกุมขมับ
“ฉันปวดหัวน่ะ”
“เดี๋ยวฉันไปเอาข้าวต้มกับยามาให้นะคะ” พูดจบลุกยืนสาวเท้าออกไปยังห้องครัว
หยิบข้าวต้มเทใส่ถ้วยวางลงในถาด พร้อมกับน้ำและยา เธอวางมันไว้ตรงหน้าเขา
“ทานก่อนค่ะ จะได้ทานยา”
เตมินทร์ทำตามอย่างว่างาย เลขาสาวนำถ้วยไปเก็บให้ แล้วกลับมายังห้องพัก
“ขอบคุณมากนะที่มาดูแลฉัน”
“ฉันก็ทำแบบนี้มานานแล้วนี่คะ”
สีหน้าคนฟังครุ่นคิด แล้วอมยิ้ม ก่อนสบตาลูกน้องสาว
“ใช่สินะ ฉันเองก็ลืมไปเหมือนกัน อาจเพราะเธอทำอะไรหลายๆ อย่างให้ฉันจนเคยชิน”
จิรัสยาแปลกใจกับคำพูด แต่ไม่ได้คิดอะไร เพราะอารมณ์คนอกหักคงไม่ปกติ วันนี้ดูเขาสีหน้าดีขึ้นมาก อีกไม่นานแผลใจคงถูกเยียวยาจนหายดี
“ฉันเต็มใจอยู่แล้วค่ะเจ้านาย ขอแค่เจ้านายขึ้นเงินเดือนให้เยอะๆ ก็พอ” เธอหัวเราะกลบเกลื่อน
“งั้นเหรอ”
เธอชะงักเมื่อได้ยินคำตอบเจ้านาย แล้วยิ้มเจือนๆ
“ถ้าเจ้านายหายดีแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ” จิรัสยาลุกยืน แต่ข้อมือกลับถูกคว้าไว้ แล้วดึงกลับมา คนถูกดึงนั่งลงตามเดิม
เตมินทร์ขยับกายเข้าใกล้ แล้วโน้มใบหน้าเข้าหา จนห่างกันเพียงแค่คืบ รับรู้ไอร้อนของลมหายใจของกันและกัน เธอผงะคิดถอยหนี ทว่าเอวบางกลับถูกกอดรัดไว้
“จะทำอะไรคะ!” จิรัสยาร้องถามเสียงสั่น
“ไม่ได้คิดจะทำอะไร แค่อยากใกล้เธอเท่านั้นเอง”
หญิงสาวนิ่งงัน สับสนกับท่าทีของอีกฝ่าย นี่เขากำลังทำอะไรกันแน่ ทำแบบนี้ยิ่งเหมือนกำลังให้ความหวังเธอ
“ทะ... ทำไมต้องอยากเข้าใกล้ฉันล่ะคะเจ้านาย”
เขายิ้มอ่อนโยน “เพราะฉันอยากรู้น่ะสิ”
“อยากรู้อะไรคะ!”
นิ้วยาวยกแตะริมฝีปาก “อย่าถามมากเลย ฉันไม่อยากตอบคำถามแล้ว ขอทำอย่างอื่นแทนได้ไหม”
คางมนถูกเชย แล้วกดแนบริมฝีปาก ร่างบางสะท้านไหวเอวบางถูกโอบรัดแนบแน่น จนร่างกายแทบหลอมรวม จิรัสยาไม่เคยพบพานความรู้สึกเช่นนี้มาก่อนเลย เขาถอนริมฝีปากแล้วยิ้มบางๆ ส่วนอีกคนแก้มแดงปลั่งเพราะความขัดเขิน ดวงตาคู่สวยช้อนมองริมฝีปากสั่นระริก
ร่างบางถูกรั้งเข้าหาบดขยี้ริมฝีปาก มันเร่าร้อนกว่าครั้งเก่า และคราวนี้ดูเหมือนร่างกายกำลังถูกรุกรานอย่างรวดเร็ว จิรัสยาไม่ทันตั้งตัวยกมือผลักดันเขาออกห่าง หอบหายใจสะท้าน ดวงตาฉ่ำปรือ มองเขาแววตาเต็มไปด้วยความรัก
“ฉันรักคุณนะคะคุณเตมินทร์” จิรัสยาสารภาพความรู้สึกออกไป
ทว่าคนถูกสารภาพชะงัก แววตาเรียบนิ่ง
“เธอคิดมาแทนพี่สาวหรือไง” เขาย้อนถาม แล้วจ้องมอง
คนฟังนิ่งงันเหมือนถูกตบหน้า
“เปล่าเลยนะคะ ฉันรู้สึกกับคุณแบบนั้นจริงๆ!” เธออธิบายเสียงสั่น
เขาหัวเราะในลำคอ “ฉันคิดไว้แล้วเชียว ที่เธอมาทำดีกับฉันก็หวังให้ฉันเห็นว่าเธอเป็นคนดีจนใจอ่อนยอมคบด้วย แล้วเธอจะได้หน้าตาทางสังคมใช่ไหม!”
จิรัสยาเม้มริมฝีปากน้ำตาคลอ ส่ายหน้าปฏิเสธสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวหา
“ทำไมคุณถึงดูถูกฉันขนาดนี้ ทำงานด้วยกันมาคุณไม่รู้เลยเหรอคะ ว่าฉันเป็นคนยังไง!”
ทำไมเจ็บแบบนี้ ไม่คิดว่าคนที่ตัวเองรักจะคิดกับเธอราวกับผู้หญิงหากิน เธอไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเอง ไม่ได้อยากสมหวังเลยสักนิด พอเห็นท่าทางเขาวันนี้เปลี่ยนไป เลยคิดว่าบางทีเขาอาจมองเห็น แต่ไม่เลย ทุกอย่างมันผิดไปหมด
“คนทำงานมาด้วยกันเป็นสิบปี ยังไม่รู้จักนิสัยแท้จริงกันเลย!”
จิรัสยากัดริมฝีปากจนห้อเลือด ผลักร่างสูงใหญ่ออกห่างกาย แล้วลุกยืนแววตาปวดร้าว ต่อจากนี้จะพยายามลืมให้ได้ว่าเคยรู้สึกเช่นไรกับเขา เธอไม่อยากถูกดูถูกดูแคลนแบบนี้อีก
“ฉันผิดเองที่ไปหลงรักคนอย่างคุณ คุณเตมินทร์ คุณมันไม่มีหัวใจสักนิด!”
ร่างบางวิ่งพรวดออกจากคอนโด น้ำตาไหลอาบแก้ม รีบยกมือปาดมันออก ความเจ็บช้ำในครั้งนี้คงเป็นแผลลึกให้เธออีกนาน แต่เธอเชื่อว่าสักวัน คงได้พบผู้ชายที่ดีสักคน ที่พร้อมยอมรับและให้เกียรติเธอ