เสียงแท็กซี่จอดหน้าบ้าน จิรัสยารีบเดินออกมา เห็นพี่สาวเปิดประตูรถหอบดอกไม้ช่อใหญ่เข้ามา แล้วทิ้งกายลงบนโซฟาในห้องรับแขกสีหน้าเคร่งเครียด
“เป็นยังไงบ้างคะพี่จัน” เธอถาม แววตากังวล
“ไม่ดีเลย คุณเตมินทร์โกรธพี่มาก”
“แล้วเขาไปไหนเหรอคะถึงไม่มาส่งพี่”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
จิรัสยาเม้มริมฝีปากสีหน้าครุ่นคิด ป่านนี้เจ้านายจะไปไหน ดูท่าคงหาเหล้าดื่มแก้เครียดแน่เลย เธอรู้จักนิสัยเจ้านายดี เวลามีปัญหาชอบไปนั่งดื่มคนเดียว บางทีก็โทรตามเธอให้ไปรับแล้วส่งกลับคอนโดประจำ
จันทร์จิราหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงวางไว้ตรงหน้าน้องสาว
“พี่ฝากคืนคุณเตมินทร์ด้วยนะ”
เธอแค่มองก็รู้ว่ามันคงเป็นเครื่องประดับ เจ้านายคงคิดจริงจังกับพี่สาวจริงๆ อย่างที่ปากบอก
“ได้ค่ะพี่จัน เดี๋ยวจีไปคืนให้”
“ถ้างั้นพี่ขอไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องไปรับเดม่อนที่สนามบิน” เธอบอกแล้วสาวเท้าขึ้นชั้นสอง
จิรัสยาไม่อาจทนต่อความเป็นห่วง หยิบเสื้อแขนยาวสวมใส่ แล้วขับเคลื่อนรถออกนอกรั้วบ้าน ม่านบนชั้นสองเปิดออกสีหน้าคนเป็นพี่ครุ่นคิด ถ้าเธอคาดเดาไม่ผิด น้องสาวต้องหลงรักเตมินทร์แน่นอน
ไนต์คลับสุดหรูกลางกรุง ผู้คนกำลังดื่มกินคลอเคลียคู่ตนเอง ร้านนี้เปิดเพื่อให้นักธุรกิจมานั่งเจรจาการค้า สาวๆ ที่มาบริการส่วนมากดูดีสมราคา เหล้าไวน์ราคาสูง คนที่มาส่วนมากจึงมีฐานะค่อนข้างดี จิรัสยาเข้าร้านพนักงานต้อนรับอย่างดีเพราะคุ้นหน้ากัน
“เห็นคุณเตมินทร์ไหม!” เธอถามกระหืดกระหอบ
“อยู่ที่ห้องวีไอพีครับ” พนักงานตอบ
จิรัสยารีบวิ่งกระหืดกระหอบไปยังห้องนั้นทันที เมื่อเปิดประตูเห็นเจ้าของห้องหันมาสบตา ในมือถือแก้วน้ำสีอำพัน เธอหย่อนกายลงเคียงข้างสีหน้าเคร่งเครียด
“เจ้านายมาทำอะไรที่นี่” เธอถาม แววตาเป็นห่วง
“เธอมีตา มองไม่เห็นหรือไงว่าฉันทำอะไร!” เสียงเขาแข็ง และไม่สบอารมณ์ที่ต้องมาเจอหน้าเลขาตัวเอง
คนตัวเล็กเม้มริมฝีปากรู้ดีว่าเจ้านายกำลังไม่พอใจ แต่เธอไม่อยากให้เขาเมามายจนต้องเกิดปัญหา
“ไปดื่มที่คอนโดเจ้านายดีกว่าไหม ดื่มที่นี่ถ้าเจ้านายเมาจะลำบากนะคะ เดี๋ยวฉันช่วยพยุง” หญิงสาวคล้องแขน แต่เขากลับสะบัดออก แล้วจ้องมองสีหน้าไม่พอใจ
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน เธอกับพี่สาวมันก็เหมือนกันนั่นแหละ!” เขาตวาดลั่น
หัวใจคนฟังเจ็บร้าวขึ้นมา เธอแค่ต้องการช่วยเท่านั้น ไม่ได้ต้องการสิ่งอื่นใด
“เจ้านายน่าจะรู้ว่าเรื่องของหัวใจบังคับกันไม่ได้”
คนฟังกัดฟันกรอด “แล้วใครไปบังคับพี่สาวเธอไม่ทราบ ถ้าไม่คิดจะคบกับฉันก็ไม่ควรรับนัด พี่เธอให้ความหวังฉัน ที่ฉันโกรธคือการให้ความหวังกันแล้วตัดทิ้งอย่างไม่ไยดี!”
น้ำตาคนฟังรื้น เธอไม่รู้จะปลอบอย่างไร ในเมื่อคนทำผิดกับเขาคือพี่สาว
“ฉันขอโทษแทนพี่สาวด้วยนะคะ” น้ำตาเริ่มไหลรินออกมา เห็นเขาเป็นแบบนี้แล้ว หัวใจเธอมันปวดร้าว
“เธอจะมาขอโทษทำไม เธอเองก็เห็นดีเห็นงามกับพี่เธอไม่ใช่เหรอ พี่สาวเธอบอกเองว่าที่ยอมรับนัดฉันก็เพราะอยากให้เธอได้ก้าวหน้าทางหน้าที่การงาน เธอสองพี่น้องทำเหมือนฉันเป็นคนโง่!”
ร่างบางทรุดกายคุกเข่าน้ำตาอาบแก้ม กุมมือเขาแนบแก้มนวล
“อย่าโกรธฉันเลยนะคะ ฉันขอโทษแทนพี่สาวด้วย ฉันไม่อยากเห็นเจ้านายเป็นแบบนี้เลย...”
เห็นการกระทำของเลขา ทำเอาเจ้านายหนุ่มนิ่งงันไป ทำไมจิรัสยาต้องคุกเข่าและทำราวกับว่าเจ็บปวดกับเรื่องที่เขากำลังเผชิญอยู่
“ฉันขอร้อง.... กลับเถอะนะคะ อย่าให้ฉันเป็นห่วงไปมากกว่านี้เลย”
คนถูกขอร้องขมวดคิ้วสีหน้าครุ่นคิด บางอย่างตีวนในหัว หรือจิรัสยา.... เขาคิดได้เพียงแค่นี้ กลับต้องสะบัดไล่มันออก เพราะเชื่อว่ามันคงไม่เป็นเช่นนั้น
“ก็ได้ ฉันจะเชื่อคำพูดของเธอ”
ร่างบางลุกยืนแล้วระบายยิ้ม ค่อยๆ พยุงเจ้านายออกจากห้องวีไอพี เดินมายังรถของตนเอง แล้วพาขับเคลื่อนไปยังคอนโด เธอนำคีย์การ์ดเปิดประตูแล้วพาร่างสูงใหญ่ไปยังเตียงกว้าง คนเมาเริ่มโอนเอน
ตุบ!
คนตัวเล็กอยู่ใต้ร่างอย่างไม่ทันระวัง ร่างกายถูกทาบทับไว้อย่างแนบแน่น ทำเอาเธอหายใจไม่ออก รับรู้ได้ถึงหัวใจของอีกฝ่ายกำลังเต้นหนัก เมื่อหันหน้าไปกลับพบว่าใบหน้าเจ้านายอยู่ใกล้เพียงแค่คืบ เธอยกมือผลักดันสีหน้าตระหนก
“จิรัสยา... เธอ...”
พูดได้แค่นั้น ใบหน้าคนตัวใหญ่พับอยู่ตรงซอกคอ ทำเอาหญิงสาวขนลุกเกรียว
“เจ้านาย! เจ้านายคะ!” เธอร้องเรียก ก่อนค่อยๆ พลักร่างสูงออกห่าง
เธอทอดมองเขาที่หลังสนิท จนเผลอเอื้อมมือลูบไล้ใบหน้าแผ่วเบา น้ำตาไหลรินออกมาอาบแก้ม ไม่เข้าใจ ทำไมถึงได้รู้สึกกับเขามากมายขนาดนี้
“ฉันรักคุณนะคะ” เธอบอก แล้วก้มลงจุมพิตริมฝีปากแผ่วเบา
จิรัสยาลุกจากเตียงแล้วหยิบผ้าห่มคลุมร่างคนเมา ก่อนค่อยๆ ก้าวออกจากห้อง เดินทางกลับบ้าน