“เพื่อนเปรี้ยวไปไหนน้ำหนาวก็ไปด้วยเพราะตอนนี้กูหิวมาก”
จ๊อก เสียงท้องใคร สามคนมองหน้ากันเลิ่กลั่กท้องใครไม่รู้แต่ที่รู้ๆ ไม่ใช่ฉัน
“กูเอง” ชะเอมพูดออกมาเราสามคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะลั่นจนคนแถวนั้นหันมามองแต่ไม่เป็นไรค่ะเมื่อไหร่ที่อยู่ด้วยกันมักจะสะกดคำว่าอายไม่เป็น
“วันนี้วันเกิดกูพวกมึงเลี้ยง”
“โอเค” ชะเอมยกมือโอเค
“เพื่อนคนเดียวกูเลี้ยงได้” มันต้องอย่างนี้สิเปรี้ยวเพื่อนรักแล้วพวกเราก็กอดคอกันไปร้านอาหารญี่ปุ่นร้านประจำตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยกัน
“เอานี่ นี่ นี่ นี่ด้วยค่ะ.....อันนี้แล้วก็อันนี้ค่ะ อ้อเอาเทมปุระด้วยนะคะแค่นี้ค่ะ” ความหิวไม่เคยปราณีใครฉันสั่งทุกอย่างที่อยากกินอาหารญี่ปุ่นที่คิดถึงไม่ได้กินนานมากตั้งแต่ทำงานแทบไม่มีเวลามาเกินห้างแบบนี้เลย
“พวกมึงกินไร” เอ๊ะพวกนี้นี่ผีเข้าผีออกเนอะเมื่อกี้ยังยิ้มหน้าบานอยู่เลยทำไมตอนนี้หน้าบึ้งเป็นซะแล้ว
“ไม่ได้จ่ายเองนี่สั่งกินเผื่อถึงปีหน้าเลยมั้ง” อ๋อเข้าใจพวกมันแล้วค่ะพวกมันสองคนกำลังสุมหัวกันกดเครื่องคิดเลขคำนวณกันอยู่เลย ฮ่าฮ่า
“อ๊ะอ๊ะพูดแล้วห้ามคืนคำนะคะ” มันสองคนมองฉันตาขวางเลยค่ะแต่อิหนาวเป็นคนหน้ามึนค่ะอย่าได้แคร์ตื่นเต้นกับอาหารตรงหน้าดีกว่าอาหารญี่ปุ่นจ๋าน้ำหนาวมาแล้ว
“กินเสร็จไปเดินย่อยกันนะ” ฉันมองหน้าเปรี้ยวเดินเล่นอะไรอีก
“นี่กลางเดือนนะเว้ย” กลางเดือนแบบนี้อิหนาวไม่มีเงินช็อปปิ้งด้วยหรอกนะเก็บเงินไว้ค่ารถค่าข้าวดีกว่า
“กูมี” ปึก เปรี้ยววางซองสีขาวลงกลางโต๊ะซองมันคุ้นๆ อยู่นะเลยหยิบขึ้นมาดู
“อยู่กับมึงได้ไง” ก็นี่มันเป็นซองบัตรกำนัลที่เขาให้ฉันแต่ฉันไม่รับมานี่นา
“เพื่อนไม่รับกูเลยรับแทนไงคะตั้งหนึ่งแสนเลยนะเว้ยทิ้งไปได้ไง”
“หนึ่งแสนเลยหรอวะ” ใครจะไปรู้เล่าว่าเขาจะให้เยอะขนาดนี้เคยเจอแต่หลักร้อยหลักพัน ถ้ารู้ว่าเยอะขนาดนี้ฉันไม่เดินเชิดสวยออกมาอย่างนั้นหรอกให้คลานเข่าเข้าไปเอาถึงจะอยู่ต่อหน้าคนหล่ออิหนาวก็จะทำ
“กูไม่รู้นึกว่า 500”
“อิควาย/ควาย” สองเสียงประสานกันมาเลยค่ะอย่าด่ากูควายนักเลยพวกมึงไม่สงสารควายกันเหรอที่โดนเปรียบเทียบกับคนโง่ๆ อย่างฉันน่ะ
“เรื่องใหญ่ขนาดนี้แถมคนรู้จักมึงเยอะขนาดนั้นถ้าข่าวออกไปชื่อเสียงมึงเสียหายนะเว้ย 1 แสนนี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำ มึงโดนขนาดนี้แถมยังไม่เอาเรื่องเขาอีกเขาจะให้มึงแค่ 500 หรอคิดสิคิด”
“นี่ดูมือมึงแดงซะขนาดนี้เจ็บไหมล่ะ มึงจะยอมเจ็บตัวฟรีทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเนี่ยนะโง่ไปนะ” ไม่ต้องพร้อมใจกันซ้ำเติมก็ได้แค่นี้อิหนาวสำนึกผิดไม่ทันแล้วเกือบเสียเงินแสนไปแล้ว
“พอเลิกเศร้าได้แล้วหิวไม่ใช่ไงหิวก็กินกินเสร็จเดี๋ยวกูพาไปใช้เงิน” ชะเอมคีบเทมปุระของโปรดมาใส่จานเราสามคนมองหน้ากันต่างคนต่างทำหน้าประหลาดน่าเกลียดแล้วก็อดขำกันไม่ได้
หลังจากที่ช็อปปื้งเสร็จฉันก็กลายเป็นอิบ้าหอบฟางไปเรียบร้อยแล้วด้วยความงกของตัวเองแท้ๆ บัตรกำนัลมันแปลงเป็นเงินสดไม่ได้และก็ต้องซื้อของในห้างนี้หรือในเครือเท่านั้นแล้วฉันก็ไม่ได้ว่างที่จะมาเดินห้างได้บ่อยๆ สักหน่อยเลยกอบโกยเท่าที่ทำได้เรียกได้ว่าของใช้จำเป็นและเสบียงอาหารแห้งไม่ต้องซื้ออีกหลายเดือนเลยล่ะ ตอนซื้อน่ะสนุกมากจนลืมไปว่าฉันกลับรถเมลล์สุดท้ายต้องมานั่งหงอยๆ ท่ามกลางกองถุงอยู่ที่ป้ายรถเมลล์นี่แหละจะขึ้นคันไหนก็เต็มๆ จะนั่งแท็กซีก็ไม่มีว่างคันที่ว่างก็ไม่ไปไม่น่าเลยอิหนาวความงกเป็นเหตุแท้ๆ
“คุณ คุณ” โหแสงออร่าเข้าตาเทพบุตรคนเดิมอีกแล้วมาได้ยังไงเนี่ยเขาว่าคนเราถ้าได้บังเอิญเจอกันสามครั้งภายในวันเดียวถือว่าเป็นพรหมลิขิตต้องได้คู่กัน แม่จ๋าหนูเจอลูกเขยแม่แล้วนะ
“คุณมานั่งทำอะไรตรงนี้เนี่ย”
“อะฮะ อะอ๋อ คะคือ คือรอรถเมลล์อยู่ค่ะ” ผมนี่แทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่คนอะไรน่ารัก สวย เอ๋อ รวมอยู่ในคนคนเดียวผมขับรถจะกลับคอนโดแต่บังเอิญเห็นผู้หญิงเอ๋อๆ นั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ที่ป้ายรถเมลล์เสียก่อนเลยลงมาดูสักหน่อยว่ายังมีสติอยู่ดีใช่ไหมแต่ใครจะไปรู้เล่าว่าแค่เธอเงยหน้ามาเจอผมจะเอ๋อยิ่งกว่าเดิมเอ๋อจนพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้
“ผมไปส่ง” ผมไม่ได้เป็นคนดีแต่เห็นเด็กน้อยแล้วอดสงสารไม่ได้ยิ่งเอ๋อๆ อยู่ด้วย
“จริงหรอคุณจะไปส่งฉันจริงๆ ใช่ไหม” เธอถามเสียงตื่นเต้นหน้าระรื่นเมื่อกี้ยังนั่งเศร้าเป็นหมาหงอยอยู่เลยเปลี่ยนเร็วจริงนะแม่คุณ
“อืม”
“งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ” เธอลุกขึ้นหยิบถุงที่วางอยู่รอบตัว
“ของเธอหมดนี่เลยหรอ” ผมนี่เอ๋อแดกไปเลยครับนี่เหมาห้างมาหรือไงซื้อของเหมือนชีวิตนี้จะไม่ได้ซื้ออีกแล้ว
“ใช่” เธอยิ้มยาหยีใส่ผมอีกแล้วยิ้มนี้แหละที่ทำให้ผมต้องจอดรถทันทีที่เห็นเธอ
“คุณจะยืนเฉยอยู่ทำไมล่ะมาช่วยขนของหน่อยสิ” เออครับนอกจากจะเป็นคนขับรถให้แล้วยังต้องเป็นคนขนของให้อีกคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่วะเนี่ยไอไคโรเอ้ย