ธเนศเดินออกมาด้านนอกอย่างอารมณ์ดี โดยไร้เจ้าของบ้านมายืนส่ง รถเคลื่อนออกจากตัวบ้าน พิชัยลุกยืนร่างกายสั่นเทา จนซวนเซแทบล้ม
ตุบ!
ข้าวของตกลงพื้นอย่างรวดเร็ว สาวร่างอรชรส่วนสูงร้อยหกสิบสอง ผิวกายขาวอมชมพู ใบหน้าหมดจดงดงาม ตรงเข้าประคองชายชราที่เกือบล้มด้วยความเป็นห่วง
“พ่อเป็นอะไรหรือเปล่าคะ!” พิมพ์จันทร์ร้องถาม
“เปล่าลูกพ่อไม่เป็นอะไร”
เธอพยุงบิดานั่งลง แล้วสังเกตอาการด้วยความเป็นห่วง
“ทำไมพิมพ์ถึงกลับมาบ้านล่ะ”
“ป้าไสวโทรไปหาพิมพ์ค่ะ บอกที่บ้านมีแขก พ่อคุยกับเขาค่อนข้างเครียดเลย” พิมพ์จันทร์ระบายลมหายใจ “เมื่อครู่พิมพ์สวนกับอาธเนศ อาธเนศมาทำอะไรเหรอคะ”
เขาชะงักเมื่อถูกบุตรสาวถาม
“พ่อขอพักก่อนนะพิมพ์ พ่อรู้สึกไม่ค่อยสบาย แล้วจะตอบคำถามพิมพ์ทีหลังนะ”
“ค่ะพ่อ” เธอช่วยจับพ่อเอนกายลงบนโซฟา
พิมพ์จันทร์ครุ่นคิด หวังว่าการมาของอาธเนศคราวนี้คงไม่ใช่เรื่องของเธอ และหวังว่าเจ้าสาวของลูกชายอาธเนศจะเป็นพี่เรศไม่ใช่เธออย่างที่ถูกทาบทามมาหลายครั้ง
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตู ร่างสูงก้าวเข้ามาสีหน้าเรียบเฉย จ้องมองบิดาแววตาว่างเปล่า ที่เป็นอยู่มันทำให้เขาทรมานมากเหลือเกิน เจ้าของห้องเงยหน้ามองบุตรชาย ตอนนี้ลูกไม่มีความสุขเขาย่อมรู้ดี แต่ต่อไปภายภาคหน้า เขาเชื่อว่าธัชต้องยินดีกับสิ่งที่เขาเลือกให้เป็นแน่
“พ่อมีอะไรกับผมเหรอครับ” เขาถามเสียงเรียบ ไม่สบตา
“นั่งลงก่อนสิ”
เขายอมทำตามความต้องการของบิดา หย่อนกายตรงข้าม
“มะรืนนี้พ่อจะไปที่บ้านอาพิชัยเพื่อสู่ขอเจ้าสาวให้กับแก”
ชายหนุ่มขบกรามแน่น
“ผมไม่แต่งกับใครนอกจากเรศ!”
“เอาไว้แกรู้ความจริงบางอย่าง ฉันอยากจะรู้ว่าแกยังจะยืนยันคำนี้อยู่ไหม!”
เขาไม่เข้าใจเลย พรรณเรศก็เป็นลูกสาวอาพิชัยเหมือนกัน ทำไมพ่อถึงไม่ยอมรับเหมือนพิมพ์จันทร์ มันเพราะอะไร!
“ผมรักเรศรักกัน ไม่ว่าพ่อจะบังคับผมยังไงผมก็ไม่แต่ง ถ้าผมไม่มีทางเลือกผมจะหนีไปกับเรศ!” เขายืนยันหนักแน่น
“งั้นเหรอ?” คนเป็นพ่อเอ่ยเสียงเยาะ
ชายหนุ่มชะงักรู้สึกสังหรณ์บางอย่าง พ่อไม่โกรธที่เขาเป็นแบบนี้ แล้วรอยยิ้มนั้นเหมือนกำลังเย้ยหยันเขาเสียมากกว่า
“พ่อไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมครับ ผมขอตัวก่อน” เขาบอกแล้วลุกยืน ตั้งใจเดินออกนอกห้อง
“เดี๋ยวก่อน”
เขาหยุดเท้าแล้วหันกลับมาจ้องมองบิดา
“มะรืนแกต้องไปกับฉัน เท่าที่รู้มา แฟนของแกอยู่ที่บ้านหลังนั้นด้วย”
คนฟังดวงตาเบิกกว้างสีหน้ายินดีขึ้นมาในทันที
“จริงเหรอพ่อ!”
“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่คนใช้ที่บ้านนั้นบอกมา”
“ครับพ่อ ผมจะไป” ธัชพลรับปากบิดาในทันที แต่ก่อนจะไปคงต้องจัดการบางเรื่องเสียก่อน
ธัชพลกลับเข้าห้อง ล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วไล่หาเบอร์ติดต่อในมือถือ ชั่งใจพักใหญ่ก่อนโทรออก เขาไม่อยากทำแบบนี้ แต่มันจำเป็น
“โทรมา... มีอะไรหรือเปล่า” เสียงหวานเยือกเย็นตอบรับ
“ผมมีธุระอยากคุยด้วยหน่อย”
“สำคัญมากไหม เพราะฉันไม่ว่าง”
“สำคัญ ถ้าไม่สำคัญคงไม่โทรหาหรอก” เขาตอบเสียงแข็ง
“เจอกันที่ไหนดี”
“ร้านกาแฟนตรงข้ามที่ทำงานเธอก็แล้วกัน”
“ก็ได้ค่ะ ฉันมีเวลาให้แค่ครึ่งชั่วโมง”
“ได้! จะรีบไปก็แล้วกัน” เขาตัดบท แล้ววางสาย
ร่างสูงก้าวลงจากรถ ดูนาฬิกาข้อมือดูเหมือนเขาสายไปห้านาที พอเปิดประตูร้านเห็นคนที่นัดหมายนั่งรออยู่แล้ว เขารีบทรุดกายลงบนเก้าอี้ตรงข้าม แล้วช้อนสายตามอง พิมพ์จันทร์ผู้หญิงที่พ่อต้องการให้แต่งงานด้วยนั่งอยู่ตรงหน้า เธอสวยหมดจด เก่งเสียทุกอย่าง และเนื้อหอมมีแต่หนุ่มๆ มารุมล้อม ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขากลัว ต่อให้เธอเก่งกาจแค่ไหน ดีแสนดีอย่างไร พิมพ์จันทร์ก็ยังเป็นคนที่เขาถึงยาก เธอไม่เหมือนใคร ท่าทางเย็นชา และแววตาฉายแววแห่งความมั่นใจเด่นชัด
ผู้หญิงที่เข้าถึงยาก ต่อให้สวยแค่ไหน เขาก็ไม่อยากครอบครอง
“รอนานไหม” เขาถามเสียงเรียบ แล้วช้อนสายตามอง
ใบหน้าของคนตรงข้าม ทำเอาไม่อาจละสายตา กระนั้นหัวใจของธัชพล ก็ไม่ได้มีไว้เพื่อเธอคนนี้
“ไม่นานหรอกค่ะ เหลือเวลาอีกยี่สิบห้านาที มีอะไรก็พูดมาเลย”
“หักเวลากันแล้วงั้นเหรอ” เขาแสร้งเย้า
“เหลืออีกยี่สิบสามนาที”
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว แล้วระบายลมหายใจ
“พ่อของผมต้องการไปสู่ขอคุณกับอาพิชัย!” ชายหนุ่มโพลงออกมา
คิ้วบางขมวดเงยหน้าสบตา แววตาสงบนิ่ง
“แล้วยังไงคะ?”
“ช่วยปฏิเสธหน่อยได้ไหม”
“ไม่ต้องห่วงฉันปฏิเสธแน่นอน!” เธอสวนกลับมาทันที
ธัชพลชะงักขบกรามแน่น นิสัยพิมพ์จันทร์ไม่ถูกจริงคนอย่างเขาจริงๆ
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว ผมจะได้ไม่ต้องห่วง ผมกลัวเรศจะเสียใจ”
มือถือแก้วกาแฟชะงัก ริมฝีปากเม้มสนิท เอนกายพิงพนักเก้าอี้แล้วระบายลมหายใจ
“มีอะไรอีกไหม ฉันจะได้กลับไปทำงาน”
ธัชพลขบกราม “คุณนี่ช่าง... เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย”
หญิงสาวกระตุกยิ้มมุมปาก “คุณก็เหมือนกัน เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน”
พอเห็นท่าทางแบบนี้ ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด ทำไมนิสัยถึงไม่เหมือนพี่สาวเลยสักนิด ทุกอากัปกิริยาของพิมพ์จันทร์ทำให้ช่วงชวนให้โมโหไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย
“เรานี่ไม่เคยเข้ากันได้เลยจริงๆ” ชายหนุ่มพึมพำ
เธอสบตา ทำเอาชายหนุ่มชะงัก
“เปล่าเลย เพราะฉันไม่ต้องการเข้ากับคุณต่างหาก” เธอสวน
เจอคำตอบแบบนี้ ยิ่งทำให้พูดไม่ออก เขาลุกยืนขบกรามแน่น
“ขอตัวก่อน ขอบคุณที่สละเวลา” พูดจบ สาวเท้าออกนอกร้านในทันที
พิมพ์จันทร์เหลือบมองแล้วหยิบกระเป๋าสะพายบ่า ออกจากร้านข้ามถนนเพื่อกลับมาทำงาน ในหัวกลับครุ่นคิดบางอย่าง ทำไมอาธเนศต้องเลือกเธอให้กับลูกชายของเขาด้วย ทั้งๆ ที่ธัชพลรักอยู่กับพี่สาวเธอแท้ๆ