“อ้อ...”
สือจิ่วพยักหน้าเข้าใจหลังจากฟังคำอธิบายจากปากอาเจ๋อ แต่เธอยืนกรานคำเดิม คนเราจะเช่าบ้านยังต้องไปถึงที่เพื่อสำรวจบ้าน ดูเส้นทางรวมถึงสภาพแวดล้อมบ้านใกล้เรือนเคียง ความทรงจำของสือจวี๋อยู่ในหัวเธอทั้งหมดก็จริง แต่การไปดูให้เห็นกับตาย่อมเป็นเรื่องสำคัญเพราะคนที่ต้องใช้ชีวิตอุ้มท้องและเลี้ยงดูลูกน้อยอยู่ที่นี่คือเธอ
คนบ้านถานทั้งสามเป็นกังวล เกรงเธอจะกระทบกระเทือนจิตใจ เหตุจากเดือนก่อนมีคนแปลกหน้ามาที่ไท่โหยวแล้วกระพือใส่ความเรื่องประพฤติตัวไม่เหมาะสมของสือจวี๋
“คบชู้ ออกไปค้างอ้างแรมนอกบ้าน ไม่ดูแลบ้านเรือน อกตัญญูกับแม่สามี จึงถูกไล่ออกจากบ้าน...”
ข้อหาร้ายแรงตามนี้เลย แต่งเข้าประตูหน้า ถูกขับออกประตูหลัง เรื่องเกิดที่เฟิงโจวแต่มีคนมาโพนทะนาถึงไท่โหยว
“แล้วพวกท่านไม่รังเกียจข้าหรือ”
“ข้าเห็นเจ้าตั้งแต่เกิด รู้จักเจ้ามาเกือบทั้งชีวิต ไม่คิดหรอกว่าเจ้าจะทำตัวเลวร้ายแบบนั้น ตอนหมอเวินบอกว่าเจ้ากำลังท้อง ยิ่งรู้สึกเวทนา ก่อนเจ้าจะเรือล่ม ข้าฝันเห็นอาซาน เขาคงห่วงเจ้า” หญิงสูงวัยเล่าตามจริง
มิตรแท้ใกล้เรือนมีค่ายิ่งกว่าสมบัติใดๆ เป็นบุญของเธอ สือจวี๋และเด็กในท้องที่มีเพื่อนบ้านดี สือจิ่วกุมมือแห้งกร้านของนางหลินเหวิน
“เสี่ยวจิ่วขอบคุณท่านย่าขอบคุณท่านปู่เจ้าค่ะ ข้าสัญญาจะตอบแทนบุญคุณนี้ในภายหน้า ตัวข้าไม่ได้ทำอย่างคนให้ร้าย เพียงแต่ตอนนี้จะแก้ต่างอย่างไรคนนอกก็คงไม่ฟัง และคงห้ามความคิดของใครไม่ได้เช่นกัน ออกจากสกุลเฉิงแล้วข้าก็ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องพวกนั้นอีก เด็กเป็นลูกของเฉิงหยางปิง เขาเป็นคนตัดเส้นวาสนาเอง จากนี้ไปข้ากับลูกก็ไม่เกี่ยวอันใดกับเขาอีก”
“ข้าเชื่อพี่ ไม่ต้องไปเกี่ยวข้องกับเฉิงหยางปิงอีกน่ะดีแล้ว เดี๋ยวพวกเราจะช่วยกันเลี้ยงอาจื...” ถานเจ๋อหยุดชะงัก หุบปากฉับ
“เป็นอะไรรึ” ถานลู่ถาม
เขาเม้มปากตัวเองไปมาก่อนทำทีใช้หลังมือป้ายปาก “แมลงเข้าปากข้าพอดีน่ะขอรับ”
“เด็กโง่” ท่านย่าหลินหัวเราะเอ็นดูหลานชาย สือจิ่วก็ด้วย
หญิงสาวขอบคุณทั้งสามคนอีกหลายประโยค อุ่นอวลกับน้ำใจของถานเจ๋อ ตอนนี้เขาอายุสิบเจ็ด ตั้งแต่เด็กเป็นคนซื่อคิดอ่านไม่ทันคน ในความทรงจำของสือจวี๋ แม่อาเจ๋อคลอดเขาแล้วก็ตาย ทำให้บิดาไม่ค่อยรักเอ็นดูลูกชาย
ตอนอาเจ๋ออายุแปดขวบ พ่อเขาไปค้าขายต่างเมืองถูกโจรฆ่าชิงทรัพย์ จึงเหลือเพียงญาติอาวุโสคอยดูแล เรื่องราวแย่ๆ มากมายในชีวิตเขาเริ่มจากถูกเด็กรุ่นเดียวกันกลั่นแกล้ง สุดท้ายก็ไปจบที่ชาวบ้านหลายคนสนุกปากกล่าวว่าอาเจ๋อเป็นตัวซวย เกิดมาพร้อมความอัปมงคล ใครอยู่ใกล้ก็จะพาชีวิตล่มจม
ทั้งหมดนี้ไม่ต่างกับเรื่องนินทาว่าร้ายที่มีต่อสือจวี๋เพราะชาวบ้านฟังคนอื่นเล่ามาเลยสักนิด
รุ่งเช้าในอีกสองวันต่อมา สือจิ่วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เอาออกจากหีบมาซักด้วยฝักจ้าวเจี่ยว เป็นครั้งแรกที่ได้ลองใช้ภูมิปัญญาโบราณนี้ แต่ตอนอยู่ไทเปเธอกับเสี่ยวหนิงเคยซื้อจ้าวเจี่ยวแห้งมาต้มน้ำตาลกรวดใส่ลำไยอบแห้งและเม็ดบัวแห้งกินในหน้าร้อน
ตอนนี้เธอมีเสื้อผ้าไว้ผลัดเปลี่ยนห้าชุด รองเท้าสองคู่ อุปกรณ์ทำครัวครบครัน ขาดแต่วัตถุดิบทำอาหาร ข้างเล้าไก่มีกล่องไม้เก็บเครื่องมือช่าง ตะกร้า หลัว กระสอบ จอบเสียมและมีดหลายขนาด
การเติบโตในบ้านเด็กกำพร้าสอนให้เธอกับเสี่ยวหนิงทำอะไรด้วยตนเองเป็นหลายอย่าง อีกทั้งวิชาเลือกเธอก็ลงเรียนงานช่าง ทำอาหาร วิชาเกษตร ซ่อมท่ออ่างล้างจาน เปลี่ยนหลอดไฟ ซ่อมงานไม้เธอทำได้หมด อาจจะไม่ถึงระดับมือโปร แต่สามารถพึ่งพาตัวเองช่วยประหยัดค่าจ้างช่าง ตรงระเบียงอะพาร์ตเมนต์เธอก็ปลูกผักในกระถางไว้เป็นสิบชนิด
ช่วงสายอาเจ๋อพาเธอออกไปเดินรอบหมู่บ้าน มีผู้คนอาศัยใน ไท่โหยวราวสามสิบหลังคาเรือน หนึ่งในสามเป็นเครือญาติสกุลเฉียน
ตอนนี้พวกเธอยืนอยู่หน้าศาลเทพเจ้าดิน ของหมู่บ้าน ตามตำนานที่สือซานเคยเล่าให้ลูกสาวฟังก็คือย้อนไปหนึ่งร้อยกว่าปีก่อน ชายชื่อเฉียนเสียปราบเสือดุร้ายบนเขาเซียวซานได้ ตลอดชีวิตเขาคอยช่วยเหลือผู้อื่นมากมาย เพราะคุณงามความดีตายไปจึงมีการตั้งศาลยกย่องให้เขาคอยคุ้มครองหมู่บ้าน และหนึ่งในคนสืบทอดเชื้อสายมาจากเฉียนเสียก็คอยรังแกถานเจ๋ออยู่บ่อยครั้ง
“หญิงชั่วคนนั้นสินะ”
“อย่าเข้าไปข้างในนะ หญิงใจอัปลักษณ์”
สือจิ่วสบตาถานเจ๋อเมื่อได้ยินเสียงซุบซิบระยะใกล้จากหญิงชาวบ้านสองคนที่จงใจพูดเสียงดังให้พวกเธอได้ยิน
วันนี้ยังไม่เข้าก็ได้...แต่จะมาเหยียบที่นี่อีกครั้งแน่ เธอมาอยู่ใหม่ทั้งทีต้องบอกกล่าวฝากตัวกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์หน่อยสิ
ห่างจากหมู่บ้านไกลออกไปทางทิศเหนือประมาณสิบหลี่จะเจอวัดอิ่นเหมินตั้งอยู่ตีนเขาเซียวซาน ที่ตรงนั้นมีถนนสองเส้นแยกไปอีกสองหมู่บ้าน ตรงลานกว้างหน้าวัดทุกสิบวันจะเปิดเป็นตลาดค้าขายและแลกเปลี่ยนสินค้าของอำเภอซ่างเหอ ติดกับลานกว้างคือโรงเตี๊ยมริมทางเฟิ่งเผย
หากจะไปลงเรือที่ท่าน้ำต้องผ่านหมู่บ้านไท่โหยวกับอีกหนึ่งหมู่บ้าน รวมแล้วสิบหมู่บ้านจึงกลายเป็นหนึ่งอำเภอ สือจวี๋เคยจากบ้านไกลสุดก็ตอนแต่งเข้าสกุลเฉิงเมืองเฟิงโจว
สือจิ่วออกไปเดินรับสายตาอยากรู้อยากเห็นของชาวบ้านจนเกือบใกล้เที่ยงก็ชวนถานเจ๋อกลับ เพราะมีอีกหนึ่งชีวิตต้องรับผิดชอบ เรื่องสำคัญอันดับหนึ่งของเธอก็คือการกินอยู่เพื่อสุขภาพของก้อนแป้งน้อยในท้อง
สือจิ่วอยากลองทำครัวจึงขอปันข้าวสาร ผักกับเนื้อไก่มาจากท่านย่าหลิน เธอก่อไฟทำกับข้าวและกินมื้อค่ำหลังพระอาทิตย์ตกดิน ค่ำคืนไร้แสงสีและผู้คน ชีวิตที่ไม่มีหนังสือหรือได้ทอดท่องไปในโลกโซเชียลส่งผลให้สติฟุ้งซ่านเล็กน้อย จึงถือตะเกียงออกมานั่งบนเก้าอี้ตรงชายคาหน้าบ้าน
เพราะเป็นโลกไร้แสงไฟฟ้ารบกวน ท่ามกลางความมืดจึงเห็นดวงดาวบนฟ้าชัด มีดาวตกหลายดวง สือจิ่วยกมือพนมขอพรให้ตัวเองกับเด็กในท้องมีชีวิตปลอดภัย
“พี่เสี่ยวจิ่ว” เสียงของถานเจ๋อดังมาจากรั้วไม้ไผ่ขัดแตะกั้นระหว่างสองบ้าน เธอจึงกวักมือเรียกเขา
“ข้าไปหาพี่ได้หรือ”
“มาสิ กำลังอยากมีเพื่อนคุยพอดี” นอกจากลี่เอ๋อร์เพื่อนสมัยเด็กซึ่งแต่งงานย้ายไปหมู่บ้านอื่น สือจวี๋ก็มีเพียงอาเจ๋อที่เคยเล่นและคอยช่วยเหลือกัน
‘ถ้าเจ้าไม่มีสัญญาหมั้นหมายกับสกุลเฉิง ข้าละอยากสู่ขอเจ้าให้แต่งกับอาเจ๋อ’ ท่านย่าหลินเคยบอกสือจวี๋
ชะตาชีวิตมักเล่นตลกกับคนแบบนี้สินะ คนดีอย่างถานเจ๋อจึงพลาดหวังจากสือจวี๋ ส่วนสือจวี๋ก็ไม่ผิดที่หลงรักเฉิงหยางปิง หากจะหาคนผิด ก็ผิดที่ผู้ชายสกุลเฉิงคนนั้นน่ะ...เลวเกินไป
 
ฝักของต้นจ้าวเจียหรือฮันนี่โลคัสท์ ชื่อไทยฝักสบู่ ตั๊กแตนน้ำผึ้งจีนหรือรังผึ้งจีน ใช้ฝักแห้งแกะเปลือกกับเมล็ดออก เหลือเนื้อด้านในแช่น้ำแล้วขยำให้มีฟอง คนจีนสมัยโบราณใช้ซักผ้า(บางบ้านอาจซักผ้าด้วยน้ำด่างจากขี้เถ้าเผาฟืนผสมน้ำ)ใช้สระผมได้ สรรพคุณขจัดรังแค ลดอาการผมร่วง ถ้าเป็นฝักสด ลอกเปลือก ผ่าเมล็ดออกเอาเนื้อตากแห้ง ใช้ทำอาหาร ขนมหรือทำน้ำแกง ถือเป็นสมุนไพรจีนพื้นฐาน ตรงส่วนหนามใช้รักษาโรค

ตามความเชื่อโบราณ เทพเจ้าดินหรือเทพเจ้าที่ของจีน(เพศชาย)มีสามระดับ ระดับแคว้นเรียกโฮ่วถู่ ระดับหมู่บ้านชุมชนเรียกเซ่อเสิน(ปัจจุบันเรียกถู่ตี้) ถ้าเป็นเจ้าที่ตามบ้านซึ่งคนจีนโพ้นทะเลนิยมกราบไหว้เรียกตี้จู่เหย่ คนไทยคุ้นเคยในสำเนียงแต้จิ๋วว่าตี่จูเอี๊ย