ก๊าบ !
มันร้องโชว์พลังเสียง ด้วยเสียงเป็ดจริงที่อัดเทปติดไว้ตรงไหนสักแห่งในตัวมัน จ้างให้ก็หาไม่เจอ แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับคนที่มันส่งเสียงร้องใส่หน้า ซึ่งยืนหน้าเขียวหน้าแดงแบบไฟจราจรดิสโก้เธค และตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าไปเสียแล้วในเวลานี้
“เจ้าบ้า ! ! อยากทำอะไรก็เชิญ ฉันไม่ยุ่งกับแกแล้ว” ท่านนายพลกระแทกหมวกกลับลงไปบนหัวลูกชาย หน้าตาบอกบุญไม่รับ ถึงอย่างนั้นก็ยังพยายามระงับอารมณ์ หันไปสั่งการลูกน้องที่ต่างยืนเอ๋อรับประทานกันเป็นทิวแถว
“นำตัวผู้ต้องหาพวกนั้นขึ้นรถซะสิ อย่าลืมใส่กุญแจมือด้วย”
“ครับผม ! !” เหล่าตำรวจชั้นผู้น้อยตะเบ๊ะรับคำสั่ง แล้วรีบลงมือทำงานกันอย่างแข็งขัน เป็นภาพที่ทำให้อารมณ์เดือดปุดๆ ของพล.ต.ต.เกรียงไกรเย็นลงได้บ้าง แต่แล้ว...
“แบงค์ร้อยเป็นฟ่อนเชียว แต่ไม่ยักมีแบงค์สีม่วงกับสีเทาสักกะใบ ตำแหน่งก็ไม่เล็ก ทำไมเงินเก็บช่างน้อยนิด”
เสียงบ่นงึมงำข้างหลัง เรียกให้ท่านนายพลหันขวับไปมองเจ้าของเสียง ซึ่งกำลังถือกระเป๋าสตางค์หน้าตาคุ้นๆ อยู่
“ไอ้ลูกบ้า ! ! นี่แกเอากระเป๋าเงินฉันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ริจะเป็นพวกล้วงกระเป๋าหรือไง” ว่าพลางคว้ากระเป๋าหนังเหนียวคู่ชีพของตัวเองคืนมา พร้อมกับกวาดนัยน์ตาเรดาห์นับเงินไปด้วย
“อย่าเอาผมไปเหมารวมกับพวกนั้นสิ ผมแค่จะขอค่าจ้างสืบคดีเท่านั้นแหละ ที่พ่อตกลงไว้ไง กะจะเอาไปตัดผ้าคลุมมาติดด้วย อา ! เวลายืนบนหลังคาแล้วลมพัดมา เท่อย่าบอกใครเลย พ่อว่าไหม” ธนูกอดอกพยักหน้ายิ้มๆ อย่างพอใจ หารู้ไม่ว่ากำปั้นอันใหญ่กำลังลอยมาเหนือศีรษะ
“ตัดผ้าคลุมงั้นเหรอ แค่นี้แกยังทำให้ฉันขายหน้าไม่พอหรือไง... นี่แน่ะ ! ตัดผ้าคลุม” ท่านนายพลทะลวงกำปั้นลงไปกลางหมวก หวังให้โดนทั้งเป็ดทั้งคน แต่การณ์กลับผิดคาดเมื่อมีเสียงอื่นดังขึ้นแทน
“ปิ๊งป่อง ! ท่านเป็นผู้โชคดีได้รับรางวัลบัตรรวมเครื่องเล่นสวนสนุกดรีมแลนด์ ขอให้สนุกกับการพักผ่อนนะคะ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ”
เป็นเสียงโอเปอเรเตอร์บริษัทไหนสักที่ ผ่านการคัดสรรแล้วให้ฟังดูหวานหูที่สุด แต่ไม่ได้ผลกับพล.ต.ต.เกรียงไกร ซึ่งยืนหน้าเปลี่ยนสีเป็นไฟจราจรอีกรอบแล้วในขณะนี้
“ขำๆ น่าพ่อ อย่าคิดมากสิ ผมไม่อยากเห็นพ่อซีเรียส ก็แค่นั้นแหละ” ธนูถอดหมวกก้มหัวให้ผู้เป็นพ่อ แล้วหันไปก้มหัวให้ภูผากับตำรวจคนอื่นๆ หน้าเป็นไม่เปลี่ยน แม้ในยามหันหลังเดินจากไป ก็ยังซ่อนรอยยิ้มทะเล้นไว้ในเงามืดแห่งราตรี
...ไม่มีเป็ด ไม่มีเครื่องบันทึกเสียงหรือลำโพงขนาดจิ๋ว ไม่มีอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าบนศีรษะหรือข้างในหมวก ซ้ำพอโยนหมวกทรงสูงขึ้นไปบนอากาศ ก็กลับกลายเป็นหมวกกันน็อคตกลงมาในพริบตาเดียวราวกับมายากลโยนบอล Juggling ระหว่างที่เขาถอดเสื้อสูทสีขาวออกมากลับด้าน ให้กลายเป็นแจ็คเก็ตสีดำสำหรับขี่มอเตอร์ไซค์ไปด้วย
“โห...”
เสียงเร่งเครื่องมอเตอร์ไซค์ดังห่างออกไปไกลแล้ว แต่บรรดาจ่าๆ ทั้งหลายก็ยังไม่เลิกฮือฮากับความมหัศจรรย์ของธนูที่ไม่รู้ว่าเป็นมายากลหรือวิทยาศาสตร์กันแน่... แม้แต่คนเป็นพ่อก็เถอะ !
“ลูกบ้าเอ๊ย !” ท่านนายพลยืนส่ายหน้ากับตัวเองคล้ายเอือมระอาเต็มที แต่หลังจากนั้นก็อดอมยิ้มไม่ได้ อารมณ์เดือดเมื่อครู่หายไปโดยไม่รู้ตัว พลอยทำให้ภูผาซึ่งยืนมองอยู่อดอมยิ้มให้กับพ่อลูกคู่นี้ไม่ได้เช่นกัน

ขณะที่อีกมุมหนึ่งของท้องฟ้า ใจกลางกรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมร ท่ามกลางแสงไฟของตึกระฟ้าที่ยังคงแข่งกันส่องแสงระยิบระยับหลากสีสันแทนหมู่ดาว ซึ่งแทบไม่ได้ทำหน้าที่ของมันเลยแม้ในเวลาเที่ยงคืนเช่นนี้ รถราวิ่งไปมาบนท้องถนนที่ไม่เคยว่าง เช่นเดียวกับคนบางกลุ่มที่ไม่ยอมหลับใหล ซ้ำยังถือวิสาสะปลุกคนอื่นในยามวิกาลโดยไม่เกรงกลัวกฎหมาย แต่นั่นก็อาจจะเพราะกฎหมาย... ทำอะไรคนบางกลุ่มในประเทศนี้ไม่ได้... ล่ะมั้ง
“เฮ้ย ! นี่พวกแกเป็นใครเนี่ย ! ?” ส.ส.โชคชัยลุกพรวดขึ้นจากที่นอน ทันทีที่ลืมตาขึ้นแล้วพบว่าสิ่งที่สะกิดสะเกาเขาให้ตื่น หาใช่นิ้วเรียวๆ ของภรรยาคนสวย แต่เป็นไม้เกาหลังจากมือชายในชุดไอ้โม่งดำ 1 ในบรรดากลุ่มคนที่เข้ามายืนอยู่ข้างเตียงขนาดบิ๊กไซส์ของเขา
“ว้าย ! คุณคะ พวกนี้เข้ามาได้ยังไง รีบกดกริ่งเรียกบอดี้การ์ดสิคะ เฝ้าบ้านกันยังไง มันน่าไล่ออกซะจริงๆ” ภรรยาสาวร่างระหงในชุดนอนผ้าแพรเนื้อละเอียด ลุกขึ้นนั่งเกาะแขนสามี สีหน้าไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกหวาดกลัว ซ้ำยังกวาดตามองแขกไม่ได้รับเชิญทั้งหมดอย่างรังเกียจ
“โกงเงินภาษีประชาชน แล้วยังมามองจิกตาใส่คนเสียภาษีแบบนี้ ยิ่งอภัยให้ไม่ได้เข้าไปใหญ่” เขาคนนั้นส่งไม้เกาหลังให้คนข้างๆ ซึ่งรับมาอย่างไม่เต็มใจนัก แต่คนที่ไม่พอใจอย่างมากกับคำพูดของเขา ก็คือ ท่านส.ส.กับภรรยาสาวผู้ถูกพาดพิงเสียๆ หายๆ
“มันจะมากไปแล้วนะ ถ้าฉันฟ้องหมิ่นประมาทแล้วพวกแกจะหนาว !” ส.ส.โชคชัยชี้หน้าเจ้าของคำพูด ท่าทางโกรธจัด
“ใครกันแน่ที่จะหนาว อย่าบอกนะว่าไม่รู้จักพวกเรา” เขาเปลี่ยนเป็นยืนล้วงกระเป๋ายิ้มๆ ไม่สะทกสะท้าน
“พวกแกเป็นใครฉันไม่สนหรอก เดี๋ยวคนของฉันขึ้นมา แล้วก็รู้ว่าใครกันแน่ที่จะหนาว !” คุณผู้หญิงของบ้านเชิดหน้าพูดเยาะๆ แต่กลับถูกอีกฝ่ายหัวเราะใส่หน้า
“ฮะๆ ๆ พวกนั้นไม่มีทางขึ้นมาได้แล้ว เอาภาพให้ท่านดูเป็นบุญตาหน่อยซิ !”
กล้องวีดีโอรุ่นใหม่ล่าสุด คมชัดทั้งภาพและเสียง ถูกยื่นมาตรงหน้าสองสามีภรรยา ซึ่งต่างนั่งตัวแข็งไปกับภาพลูกน้องบอดี้การ์ดมือดีนับสิบที่พากันนอนหมดสภาพ ทั้งจากฤทธิ์ยานอนหลับและหมัดแข็งๆ ที่ตะบันเข้าหน้าจนแทบจำเค้าเดิมไม่ได้
“พะ... พะ... พวกแกต้องการอะไร ! ?” ส.ส.โชคชัยละล่ำละลักถามปากคอสั่น กลบเกลื่อนมือสั่นๆ ที่ค่อยๆ เอื้อมไปยังสวิชต์แจ้งเหตุฉุกเฉินข้างเตียง แต่มีหรือที่คนอย่างเขาจะไม่รู้
“เปล่าประโยชน์น่าท่าน ส.ส. กดไปมันก็ไม่ดังหรอก ก็เหมือนกับกล้องวงจรปิดรอบบ้านนั่นแหละ เปิดดูก็มีแต่ภาพดำปี๋”
“คุณคะ !”
คราวนี้ความหวาดกลัวแทรกซึมอณูของมัน เข้าไปในทุกตารางนิ้วหัวใจของหยิงสาวคอระหงได้สำเร็จ ทั้งภาพวีดีโอที่ได้เห็น น้ำเสียงเย้ยหยันเยือกเย็นที่ได้ยิน นัยน์ตาว่างเปล่าหลายคู่ที่จ้องมองมา รวมทั้ง... หนทางหนีที่มืดแปดด้าน มันทำให้ทั้งคู่ล่วงรู้ถึงความพ่ายแพ้ที่คืบคลานเข้ามารออยู่แล้ว
“แกต้องการอะไรกันแน่ ชีวิตฉันหรือไง ! ?” ส.ส.โชคชัยกัดฟันถามแค้นๆ มือข้างหนึ่งกอดปลอบภรรยาสาวที่กระเถิบมากอดแขนตัวสั่นงันงก ไม่หลงเหลือท่าทางอวดดีเมื่อครู่ให้เห็น
“ชีวิตเหรอ เอาไปทำอะไรเล่าชีวิตของท่านน่ะ เอาเป็นว่าอยู่เฉยๆ ก็แล้วกัน ผมรับรองว่าพรุ่งนี้ท่านจะต้องได้เจอกับนักข่าวที่เข้ามารุมล้อมสัมภาษณ์เหมือนเดิมแน่ๆ ออกจะมากกว่าทุกวันเสียด้วยล่ะมั้ง” เขาหัวเราะสนุกแล้วถอยออกมา ปล่อยให้ไอ้โม่งคู่อ้วน - ผอมเข้ามาจัดการมัดสองสามีภรรยาเจ้าของบ้านอย่างแน่นหนาด้วยเงื่อนตาย และหลังจากนั้น...
“เอาล่ะ ! หน้าที่ใครหน้าที่มัน” ชายหนุ่มให้สัญญาณ แล้วยืนกอดอกมองเพื่อนร่วมแก๊งแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง คนหนึ่งตรงไปที่เครื่องคอมพิวเตอร์ภายในห้อง โดยมีอีกคนตามไปติดๆ ขณะที่อีก 2 คนเดินกลับลงไปที่ชั้นล่างของคฤหาสน์หลังงาม
“นี่ ! จะทำอะไรกับเงินฝากของฉันน่ะ ! ?” ส.ส.โชคชัยร้องถามฉุนๆ ทันทีที่เห็นอีกฝ่ายเปิดหน้าบัญชีเงินฝากจำนวนหลายร้อนล้านของตนผ่านเว็บไซต์ธนาคาร
“ถามโง่ๆ ไปได้ ก็เอาเงินที่ท่าน ส.ส.โกงประชาชนมา ไปให้คนที่เขาสมควรจะได้น่ะสิ” เขากอดอกตอบสีหน้าเรียบเฉย
“แกจะบ้าหรือไง นั่นมันเงินของฉันนะ !” บางครั้งความโลภก็เสนอหน้ามาก่อนความรักตัวกลัวตาย
“ช่างเถอะค่ะคุณ ! ถ้าเราไม่ให้รหัสผ่านมันซะอย่าง พวกมันก็ไม่มีทางทำอะไรได้” คุณผู้หญิงของบ้านโพล่งขึ้นแค้นๆ แต่กลับถูกอีกฝ่ายหัวเราะเยาะอีก
“รหัสผ่านเหรอ ฮะๆ ๆ ไม่จำเป็นสำหรับแฮกเกอร์มืออาชีพหรอกครับคุณผู้หญิง”
“ฮะ... แฮกเกอร์มืออาชีพ ยะ... อย่าบอกนะว่า พะ... พะ... พวกแก คือ...” ความหวาดกลัวสุดขีดก่อกำเนิดขึ้นอีกครั้ง
“ใช่แล้วล่ะครับท่าน ส.ส. คิดว่าท่านจะไม่รู้จักพวกเราซะอีก” เขายิ้มเหี้ยมตอบอย่างอารมณ์ดี “ในนามแก๊งองค์กรลับใต้ดิน พวกโกงชาติจะต้องหมดไปจากแผ่นดิน เงินทั้งหมดจะต้องกลับคืนสู่กลุ่มคนที่สมควรจะได้รับ และโทษของการทำเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว... พวกมันจะต้องได้รับการตอบแทนอย่างสาสม ! !”