ฟางหลุนฮวากำลังจะเดินเข้าไปถามบุรุษทั้งสองว่าเหตุใดถึงได้มาทำลายร้านน้ำหอมของนาง หากจะทะเลาะกันก็น่าจะเห็นใจเจ้าของร้านสักนิดก็ยังดี นี่อะไรพังตั้งแต่พื้นร้านไปจนพังหมดทั้งร้านมันใช้ได้ที่ไหนกัน บุรุษบ้าอำนาจทั้งสองจะรู้ไหมว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ในเวลานี้
“ท่านพี่”
“ใหญ่มากสินะพวกเขาทั้งสองคนนะ”เผิงเหยาได้แต่คิดในใจว่าพี่สาวบุญธรรมของนางคงไม่ได้คิดจะปล้นองค์ชายสี่แคว้นไป๋กับท่านอ๋องแคว้นถังอยู่หรอกนะ
ทางด้านบุรุษทั้งสองคนที่ในเวลานี้ ไม่แม้แต่จะสนใจใครหน้าไหน และยังคงต่อสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร ต่างฝ่ายต่างคิดว่าคนตรงหน้าจะมาแย่งหญิงสาวของตน
“องค์ชายสี่แคว้นไป๋ข้าได้ข่าวว่าท่านออกเดินทางไปทั่วเพื่อตามหารักแท้แล้วเหตุใดต้องมาสนใจชายาของผู้อื่นด้วย”
“ชายาผู้อื่นที่ท่านว่านางคือใคร”องค์ชายสี่ได้แต่คิดในใจว่าคุณหนูเล็กร้านน้ำหอมมีสามีแล้วหรือเหตุใดเขาถึงไม่รู้
“นางก็เป็นเจ้าของร้านน้ำหอมแห่งนี้อย่างไรเล่า”
“หึ แต่ข้าไม่เคยได้ยินว่านางแต่งงานมีสามีแล้วท่านอ๋องท่านชอบคิดไปเองสินะ”องค์ชายสี่แคว้นไป๋อย่างเขาไม่มีวันยอมยกสตรีที่ตนถูกใจให้กับผู้อื่นอย่างเด็ดขาดโดยเฉพาะท่านอ๋องแคว้นถัง
“งั้นข้าคงต้องยอมเสียมารยาทแล้ว”
“ข้าก็ด้วย”
“แล้วพวกท่านสองคนมีมารยาทมากเลยสินะถึงได้มาทะเลาะวิวาทกันจนร้านน้ำหอมของข้าพังลงเช่นนี้”ฟางหลุนฮวาเดินเข้ามาก็เอ่ยถามบุรุษทั้งสองออกไปอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“ท่านพี่”เผิงเหยาเดินเข้ามาจับแขนของฟางหลุนฮวาเอาไว้ได้ทัน ตรงหน้ามีแต่เศษแก้วหากเดินเข้าไปจากจะเอาเงินค่าเสียหายคงได้เลือดมาแทน
“เผิงเหยามีอะไรหรือ”
“ท่านพี่ไม่ระวังเอาซะเลย”
“ข้าคงรีบเกินไปจริง ๆ”ฟางหลุนฮวามองไปยังพื้นที่มีแต่เศษแก้วแล้วก็ได้แต่คิดในใจว่าโชคดีที่ยังไม่ทันได้เหยียบ
“ฮวาเอ๋อร์”เสียงของหนึ่งในบุรุษตรงหน้าเอ่ยเรียกชื่อของนางอย่างสนิทสนม
“ท่านเป็นใคร”
“นี่เจ้าจำสามีของเจ้าไม่ได้แล้วหรือฮวาเอ๋อร์”ท่านอ๋องหยางกงซวีถึงกับหน้าชาที่ชายาของเขาจำเขาไม่ได้ และยังทำเหมือนกับเขาคือคนแปลกหน้า
“ตั้งแต่ข้าจำความได้ตัวข้านั้นไม่เคยแต่งงานหรือมีสามีมาก่อนท่านคงจำคนผิดแล้ว”
“เผิงเหยามันเกิดอะไรขึ้น”
“ท่านพี่ของข้านางพูดถูกแล้วท่านคงจำคนผิด”เผิงเหยาเลือกที่จะไม่พูดความจริง เพราะอดีตมันไม่น่าจดจำนางไม่อยากจะรื้อฟื้น
เผิงเหยาได้แต่คิดว่าที่เป็นแบบนี้มันก็สมควรแล้ว ท่านอ๋องหยางกงซวีแห่งแคว้นถังเมื่อก่อนเคยเป็นคนเย็นชาไร้หัวใจทำทุกอย่างก็เพื่อบ้านเมือง เขาไม่เคยสนใจความรู้สึกของพี่สาวบุญธรรมแล้วมาตอนนี้ยังจะต้องการอะไรจากนางอีก
ครั้งหนึ่งพี่สาวบุญธรรมของนางเคยเทิดทูนความรักเพราะคิดว่าสักวันหนึ่ง ท่านอ๋องอย่างเขาจะหันมามองนางบ้าง แต่สุดท้ายนางก็คิดผิดเขาไม่เคยรักนางและยังกล่าวหาว่านางเป็นหญิงน่าไม่อายทำทุกอย่างเพื่อให้ได้นอนกับเขา
“นางคือชายาของข้า”
“ข้าไม่ใช่ชายาอะไรของท่านทั้งนั้นได้โปรดหยุดความคิดของท่านเสีย”ฟางหลุนฮวานางเถียงกลับไปว่านางไม่ใช่และไม่เคยมีสามีมาก่อน
ต่อให้เคยมีจริงเขาก็คือตัวเลือกแรกที่นางจะเขี่ยทิ้งคนอะไรชอบทำหน้าดุใส่สตรี คำพูดหยาบกระด้างน้ำเสียงออกเผด็จการไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษแม้แต่น้อยมองยังไง ๆ เขาก็มีดีแค่รูปร่างหน้าตา
“ท่านพี่ข้าว่าเรากลับก่อนดีกว่าเจ้าคะ”
“ไม่! ในเมื่อเขาอยากจะเป็นสามีของข้านักข้าก็จะไม่ห้ามความคิดของเขา แต่สำหรับข้าองค์ชายสี่แคว้นไป๋คือผู้ชายที่ข้าชอบยิ่งนัก”
“ห๊ะ!”เผิงเหยาถึงกับอุทานออกมา
องค์ชายสี่แคว้นไป๋ก็ยินดีที่จะช่วยฟางหลุนฮวาเล่นละครฉากใหญ่เพราะตัวเขานั้นก็ชอบทำเรื่องสนุก ๆ โดยเฉพาะยิ่งเป็นท่านอ๋องแคว้นถังแล้วเขายิ่งอยากเอาชนะ
“ที่นางพูดข้าว่าก็ถูก”องค์ชายสี่แคว้นไป๋ก็พูดขึ้นมาขัดจังหวะ ทำเอาท่านอ๋องหยางกงซวีโมโหนักเข้าไปอีก
“หึ! ฮวาเอ๋อร์เจ้าคือชายาของข้าหากข้าไม่ยอมหย่าเจ้าก็อย่าได้หวังจะมีชายอื่นเลย”ท่านอ๋องหยางกงซวีเอ่ยขึ้นมาอย่างนึกโมโหนางเป็นชายาของเขา แต่กล้าพูดชอบชายอื่นต่อหน้าเขาแบบนี้มันน่าโมโหนัก
“ชายอื่นที่ท่านว่าคือคนที่ข้าชอบ ต่างกับท่านที่บอกว่าเป็นสามีของข้าแล้ว…ท่านก็คือชายอื่นสำหรับข้า”ฟางหลุนฮวาพูดออกไปทั้งที่ในใจไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นมันเพราะอะไรนางก็ไม่อาจจะเข้าใจได้
“งั้นเจ้าก็จำเอาไว้ด้วยว่าสามีของเจ้าก็คือข้าหากจะไปกับชายอื่นมันก็คือชายชู้”ในเมื่อนางไม่ยอมรับว่าเขาคือสามี ต่อไปเขาจะขัดขวางไม่ให้นางได้ใกล้ชิดกับชายอื่นตราบใดที่เขายังไม่ได้หย่าจากนาง นางก็ไม่มีสิทธิ์ไปกับชายอื่นที่ไม่ใช่เขา
“ท่านพี่ ท่านพูดออกไปแบบนั่นเขาคงไม่นำทหารมาจับเราหรอกใช่ไหม”เผิงเหยาที่เห็นว่าท่านอ๋องหยางกงซวีเดินจากไปแล้ว ก็ได้เอ่ยปากถามพี่สาวบุญธรรมออกไป
“น้องพี่ถ้าเขากล้านำทหารมาจับเราสองคนก็ลองดูว่าพี่สาวคนนี้จะทำยังไงต่อ”
“คุณหนูเล็กท่านอย่าห่วงไปเลยมีข้าอยู่ทั้งคน”
“ก็เพราะว่ามีท่านไงเรื่องมันถึงได้ยุ่ง”เผิงเหยาพูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“เอาน่าน้องพี่องค์ชายสี่ช่วยเราได้มากเลยละ ต่อไปข้าคงต้องรบกวนท่านแล้ว”
“ข้าองค์ชายสี่แคว้นไป๋ยินดีช่วยคุณหนูทั้งสองเสมอ”หากอยากได้น้องสาวก็ต้องตีสนิทกับพี่สาวของนางเอาไว้
“ชิ! ใครเขาอยากให้ช่วยกัน”
“องค์ชายสี่ในเมื่อเราเป็นสหายกันแล้ว ท่านก็ควรรับผิดชอบค่าเสียหายที่พังร้านน้ำหอมของข้าด้วย”ฟางหลุนฮวาไม่ว่าเปล่านำรายการค่าเสียหายทั้งหมดออกมาให้องค์ชายสี่ดูและเขาก็ยินดีรับผิดชอบ
“ในเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วพวกเราก็กลับจวนกันเถอะท่านพี่”เผิงเหยาชวนพี่สาวบุญธรรมกลับจวนเพราะนางไม่ค่อยจะชอบองค์ชายสี่สักเท่าไหร่
“คุณหนูเล็กดูเจ้าจะไม่ค่อยชอบข้าเลยนะ”
“ข้าเปล่า”
“หึ ๆ งั้นหรอข้าคงคิดมากไปสินะ”
ฟางหลุนฮวารู้อยู่แล้วว่าองค์ชายสี่เข้าหานางเพราะชอบน้องสาวบุญธรรม แต่การที่นางมีเขาเป็นสหายมันก็ดีแก่ตัวนางและน้องสาวบุญธรรมเพราะท่านอ๋องแคว้นถังคงมารบกวนนางอีกอย่างแน่นอน ดูเขายอมใครที่ไหนทำตัวบ้าอำนาจขนาดนั้นคงยอมลามือหรอก
“งั้นข้ากับน้องสาวคงต้องขอตัวลาก่อน”ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน เผิงเหยาก็เอาแต่เดินบ่นมาตลอดทางกว่านางจะพูดจบฟางหลุนฮวาก็เดินหนีไปนอนแล้ว
มันช่างเป็นวันที่วุ่นวายเสียจริง ๆ ทำเอาสองพี่น้องบุญธรรมต้องเหนื่อยใจกับการปรากฏตัวของท่านอ๋อง หยางกงซวี แล้วต่อไปพวกนางจะไม่ต้องย้ายหนีความวุ่นวายไปอยู่ที่อื่นอีกหรือ…..