บทที่ 5
“คุณเอ๋จับแน่น ๆ ไม่โดนแขนหมา จะเจ็บ...” น้ำเสียงเจือแววข่มขู่ คนที่ช่วยกันจับสุนัขอยู่จึงออกแรงมากกว่าเดิม คุณหมอหนุ่มไม่ได้ใช้เวลามากกับการลงมืออย่างมืออาชีพกดเข็มยาจนสุด ลูบเจ้าขนทองเบา ๆ ปลอบประโลมด้วยคำชมเชย
“เก่งมาก นิดเดียวเองเห็นไหม มดกัดนะ เจ้าที่รัก..” แล้วค่อยเงยหน้าขึ้นบอกเจ้าของสุนัข
“มีไข้สูงอยู่นะ หมอเพิ่งให้ยาลดไข้บรรเทาอาการ ระหว่างรอผลเลือด ถ้าสุนัขตัวร้อนมากกว่านี้ ใช้ผ้าชุบน้ำอุณหภูมิปกติเช็ดตัวเพื่อระบายความร้อนได้ หมอขอฟังเสียงปอดน้องหน่อยว่าชื้นไหม ถ้าไม่มีก็น่าจะคลายกังวลพวกพยาธิในเม็ดเลือด..”
พยาธิในเม็ดเลือดเป็นโรคน่ากลัวที่คร่าชีวิตของสุนัขมาแล้วนักต่อนัก การกระทำของสัตวแพทย์หนุ่มที่แตะเครื่องฟังลงบนขนสีทองจนผละมือออก ใบหน้าสดสวยสะท้อนความร้อนรนอย่างชัดเจน
“ฉันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ค่ะ ถ้าอาการหนักยังไงฉันจะรีบพาที่รักมา”
“ครับ คลินิกเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าน้องหมาอาการไม่ดีขึ้นก็รีบมา เดี๋ยวได้ผลเลือด ทางคลินิกจะโทรไปแจ้งนะครับ” พอคุณหมอตอบ ผู้ช่วยสัตวแพทย์สาวส่งยิ้มกรุ้มกริ่ม
“รีสอร์ตของคุณอริสาอยู่ตรงนี้เองค่ะ พี่บุษกับเอ๋เคยไปนอนตั้งแคมป์ดูนกชมม้า ดูแกะเพลิน วิวสวยมาก ๆ คุณอริสาให้โวเช่อดินเน่อร้านอาหารแถมมาด้วย คนอะไร สวย ใจดี แถมโสด..”
“ไว้จะไปเที่ยวแน่ ๆ ครับ” ในคำพูดมีนัยเขาแค่รักษามารยาท หญิงสาวกำลังเป็นห่วงเจ้าสุนัขหน้าซีดเซียวไปถนัดตา ไม่ได้ใส่ใจมากนัก
“ค่ะ.. ยินดีต้อนรับล่วงหน้าค่ะ ขอบคุณ คุณเอ๋ คุณหมอมาก ๆ” ความเป็นผู้น้อยกว่าเธอเป็นฝ่ายยกมือไหว้ลา โน้มตัวลงอุ้มหมาตัวโตออกจากห้องไป
ดวงตาคู่หวานคมมองตามแผ่นหลังบางด้วยความรู้สึกมากมายหลายอย่างโดยเจ้าตัวคงไม่รู้ หญิงสาวในชุดสีเขียวข้างกันขมวดคิ้วมุ่นมองหมอ
“เอ๊ะ... ปรกติหมอไอใส่หน้ากากอนามัยทำงานตลอดนี่คะ?”
คุณหมอหนุ่มเปรยยิ้ม ก้มหน้าลงหาผู้ช่วยสาวด้วยความสูงชะลูดของตัวเขา ส่ายหน้าไปมาและก็ไม่ได้ตอบอะไรแต่หมุนตัวเดินกลับไปทำงานอย่างอารมณ์ดี
ทางด้านหญิงสาว สุนัขตัวโปรดผู้เป็นดั่งดวงใจตามชื่อของมันคือ ‘สุดที่รัก’ พาดวงตาคู่สวยหม่นทอดมองใบหน้าอิดโรยของมัน
เตชินนั่งรออยู่พักใหญ่ ๆ พบหญิงสาวผู้หอบความหยิ่งผยองมาตลอดทาง หอบหมาตัวโตออกมาจากห้องตรวจด้วยสีหน้าเป็นกังวล จึงเดินไปหา ขนาดว่าเขาไม่ใช่คนรักสัตว์ยังอดห่วงไม่ไหว
“เป็นไงบ้าง?”
“ไม่ใช่ธุระของคุณ” เจ้าของสุนัขชักสีหน้าใส่ แล้วก็ถูกต่อว่า
“มาด้วยกันจะไม่ใช่ได้ไง โต ๆ กันแล้วหัดแยกแยะหน่อย ผมไม่ได้อยากมาดูแลคุณนักหรอก มาให้ผมอุ้มมันก่อน จะได้รับยากลับบ้านสักที เสียเวลา” เบ้ปากว่า ชักเริ่มรำคาญแม่คุณสวยรวยมาก เรื่องมากชะมัด! เตชินกำลังคิดอยู่ว่าหากเธอนิสัยดีกว่านี้ให้มันเข้ากับหน้าตาสะสวยคงดี
หญิงสาวหน้าตาบึ้งตึง ขี้เกียจอ้าปากเถียงกับเขาต่อ จึงยอมให้ลูกรักในอ้อมแขนถูกอุ้มไป ไปนั่งรอชำระเงิน ตาชำเลืองมองเจ้าที่รักซบหน้าลงบนตักชายหนุ่ม ไม่ว่ามันจะจงรักภักดีต่อเธอแค่ไหน โกลเด้นรีทรีฟเวอร์เป็นสุนัขที่เป็นมิตรกับทุกคน
ตลอดหนึ่งปีหนึ่งเดือนที่เธออยู่กับมันมา เจ้าที่รักร่างกายแข็งแรง ซุกซนตามลักษณะนิสัยสายพันธุ์ของมัน มันป่วยแทบนับครั้งได้ ความเศร้าหมองจึงกอบกุมจิตใจ ไม่ต่างจากผู้คนทั้งหลายที่นั่งอยู่ เจ้าของสุนัขทุกคนจมอยู่กับความหวาดกลัวว่ามันจะเป็นอะไรไป
เสียงถอนหายใจจึงหลุดออกจากริมฝีปากคู่งามมากกว่าหนึ่งครั้ง หากทว่าพอรับยาเรียบร้อยทางช่องชำระเงิน
“คุณอริสา... คุณเอ๋เธอฝากของมาให้ อยู่ข้างในนะคะ” พนักงานสาวอายุประมาณสามสิบได้ ส่งใบเสร็จให้เธอด้วยรอยยิ้ม
นัยน์ตาคู่สลดสวยฉายแวววูบวาบทันทีที่เปิดถุงกระดาษใส่ยา สังเกตเห็นกระดาษแข็งใบเล็ก ๆ มีตัวหนังสือชัดเจน!
น.สพ.ไอศูรย์ วัชรภิรมย์
สัตวแพทย์คลินิกอายุรกรรม , ปศุสัตว์และสัตว์ป่า
Doctor of Veterinary xxx University
Tel. XXX
นามบัตรส่วนตัวของสัตวแพทย์หนุ่มถูกเก็บใส่กระเป๋าบนอกเสื้อยืดสีขาวผ้าเบาสบาย หลังจากที่หยิบออกมากวาดตามองซ้ำ ๆ จนแทบจำได้ทุกตัวอักษรบนนั้น ก่อนใส่กลับไปที่เดิม รอบที่เท่าไรไม่รู้ได้
เป็นความหวังดีของคุณเอ๋ ผู้ช่วยสัตวแพทย์สาว อุตส่าห์แนบเบอร์หมอแถมมาให้กับใบเสร็จ แต่เธอไม่กล้าโทรหรือเพิ่มเบอร์ของเขาลงในโทรศัพท์ เพราะถ้าไลน์มันเด้ง จะตอบว่าอะไร! ส่งสติกเกอร์ทักทายสวัสดีดูจะให้ท่าผู้ชายมากไปไหม?
อริสาไม่เคยเข้าหาใครก่อน ขณะเดียวกัน ความสนอกสนใจของผู้ชายมากหน้าหลายตาที่เป็นฝ่ายเข้ามาทอดสะพาน และก็มักพูดว่าปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาว หน้าสวย นมโต ตัวเล็ก สมสไตล์ลูกคุณหนูจอมหยิ่ง มันดูย้อนแย้งว่าเขาตั้งใจมาจีบ ไม่จีบ หรืออะไรแน่...
คนพูดน้อยต่อยหนักอย่างเธอไม่รู้จะทำตัวยังไง เพราะไม่ได้หยิ่งอย่างใครเข้าใจ บางทีเธอยังรู้สึกเบื่อหน่ายตัวเอง...
สนามกีฬาในร่มติดแอร์ขนาดกว้างขวางวันนี้มีผู้คนมาใช้บริการประปราย หญิงสาวลอบถอนหายใจ คล้ายจะเลิกล้มความตั้งใจจากกระดาษใบเล็ก ๆ จนประกายความหวังผุดวาบเข้ามาอีกครั้ง
แอดเบอร์ไว้ก่อน... ดีไหมนะ? มีหมอหมาใกล้ตัวสบายใจ...
เอ... หรือว่าไม่ดีกว่า...
ความลังเลใจปรากฏอยู่บนใบหน้าสดสวย เมื่อจิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ไม่สะดวกนักกับการสอนอะไรใครในวันนี้ เป็นกิจวัตรประจำทุกวันอังคาร พุธ พฤหัสบดี ที่เธอจะต้องมาสอนยิงปืนที่นี่
ร่างบางในชุดกางเกงคอมแบทเสื้อยืดสีขาวงานแบรนด์สมฐานะ วางอาวุธในมือลง
“จะกลับแล้วเหรอ? ครูอริส... ยืนเหม่ออะไรจ๊ะ ถ้าไม่มีอารมณ์สอน พี่สอนน้องพายให้ก็ได้นะ”
ชายร่างสูงใหญ่เดินผ่านมาตบบ่าเบา ๆ ให้ต้องเอี้ยวมองตาม “อย่ามาเนียนน่ะ พี่ชิน จะจีบน้องพายล่ะสิ”
นั่นจึงเป็นเหตุผลให้บางคนเลือกที่จะเรียนกับครูผู้หญิงมากกว่า ด้านความสบายใจ ยังเป็นเพราะฝีมือของคุณครูที่มีชื่อเสียงพอตัว