บุตรสาวเพื่อนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม ร่างเคยอวบอิ่มสมัยยังเด็กวัยรุ่นกลายเป็นเพรียวระหงส์ดูสมส่วน แถมท่าทางโตเป็นผู้ใหญ่ แว่วมาว่าจบการศึกษาเกียรตินิยม อดภูมิใจแทนเพื่อนไม่ได้เลย
“ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับมิหรอกค่ะคุณลุง”
“ทำไมล่ะหนูมิ หลานลุงออกจะสวย” พิภัทรชมไม่ขาดปาก
“คุณเลิกแซวมิเถอะค่ะ”
“ลุงไม่ได้แซวหนูเลย ลุงแค่บอกตามที่เห็นแค่นั้นเองจ้ะ”
“มิเข้าใจแล้วค่ะคุณลุง มิขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวตัดบทเพราะไม่อยากถูกแซวอีก
ร่างบางสาวเท้าออกนอกตัวบ้าน ปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาสนทนากันดีกว่า
“สงสัยหนูมิจะงอนข้าแล้ว” เขาหันไปบอกเพื่อน
“ยัยมิไม่อยากให้แกชมหรอก เพราะลูกชายแกไงล่ะทำให้ยัยมิคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรดี จนป่านนี้แล้วดูสิ ข้าก็ไม่รู้จะบอกลูกยังไง” ชัยเดชบอกเพื่อน
“เพราะไอ้คมคนเดียว มันเลยทำให้หนูมิเป็นแบบนี้ ไปดูมันเดี๋ยวนี้สิควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าไม่รู้มันจะเอาใครแต่งงานกับมัน ฉันเห็นแล้วกลุ้มใจ” พิภัทรบ่น
“ปล่อยเขาไปเถอะค่ะคุณพิภัทร ยังไงพ่อคมเขาก็เป็นผู้ชายไม่มีอะไรเสียหายหรอกค่ะ” ดาวเรืองออกความคิดเห็น
“แต่ผมอยากให้มันแต่งงานแต่งการไปเสียที ไม่ใช่มาทำตัวเป็นพ่อปลาไหลลอยไปลอยมาไปวันๆ”
“ทำไมถึงอยากให้ลูกชายแต่งงานนักไอ้ภัทร ทีแกยังแต่งตอนเกือบแก่เลย”
“มันก็อายุปาเข้าไปสามสิบแล้วนะ จะให้มันทำตัวแบบนี้ต่อไปคงไม่ไหว” พิภัทรแย้งเพื่อน
“แกจะไปสั่งให้ลูกแต่งงานได้ไงไอ้ภัทร เดี๋ยวนี้มีแต่เจ้าคมมันจะสั่งแกเสียมากกว่า มันทำงานจนรวยออกขนาดนั้น” คนเป็นเพื่อนขัดคอ
“แต่ข้าคิดอะไรดีๆ ออกวะ” พิภัทรยิ้มเจ้าเล่ห์
“อะไรวะ!” ชัยเดชถาม
“หนูมิไง หนูมิยังว่างหรือเปล่า ฉันขอนะอย่างได้เป็นลูกสะใภ้” เขาบอกแล้วหัวเราะลั่น
“ไม่ได้หรอกค่ะ ยัยมิแกโกรธพ่อคมจนห้ามไม่ให้ฉันกับคุณเดชพูดชื่อพ่อคมเลยล่ะค่ะ คงฝังใจเรื่องเมื่อก่อนมากเลย คงไม่มีวันยอมแต่งงานกับพ่อคมแน่ๆ” ดาวเรืองรีบแย้ง
“แบบนี้ก็แย่น่ะสิ” คนอยากได้ลูกสะใภ้เสียงอ่อย
เขาอดโมโหบุตรชายไม่ได้พอเห็นมิลันดาในตอนนี้ ผู้หญิงเพียบพร้อมขนาดนี้หาไม่ได้ง่ายๆ แบบนี้จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อหนูมิปักใจกับลูกชายเขาขนาดนี้ ดูท่าเรื่องในอดีตมันจะทำให้เกิดเรื่องยุ่งเข้าไปใหญ่ เอาเป็นว่าคิดตามคำโบราณเอาไว้แล้วกัน คู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน ถ้าคมมันเห็นมิลันดาตอนนี้อาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ใครจะรู้
มิลันดาเดินทอดน่องตามถนนของหมู่บ้าน คำแซวคุณลุงยังคงดังก้อง พอคิดแล้วอดนึกถึงเรื่องในอดีตไม่ได้ หากหล่อนสวยจริงพี่คมคงไม่ปฏิเสธแบบนั้นหรอก ใครจะไปสู้คนอย่างคุณกานต์สินีได้
วันนี้หล่อนนุ่งกางเกงยีนส์ขาสั้นอวดเรียวขาขาวเนียน สวมเสื้อแขนกุดสีขาว เพราะอยู่ต่างประเทศมานานเลยทำให้ไม่คุ้นกับอากาศเมืองไทยเท่าใดนัก อากาศเมืองไทยร้อนอบอ้าวกว่าที่คิด มิลันดาไม่ได้สนใจกับสายตาหลายคู่ซึ่งมองมาทางหล่อน
“คุณมิออกมาทำอะไรคะ” สาวใช้ในบ้านทักขณะสวนทางกัน
“ออกมาเดินเล่นจ้ะป้า พอดีอยากออกมาเปิดหูเปิดตาบ้างไม่ได้อยู่เมืองไทยมานาน” มิลันดาตอบ
“งั้นป้าไปก่อน เดินเล่นให้สนุกนะคะ”
“ค่ะป้า”
มองรอบๆ แล้วคิดถึงบรรยากาศเก่า พอนึกได้เลยตรงไปยังร้านขนมครกเจ้าประจำสมัยเรียนมัธยม หล่อนหยุดยืนหน้าร้าน
“ป้าจุ๋มสบายดีไหมคะ”
คนขายเงยหน้าขึ้นมองขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
“คุณรู้จักฉันด้วยเหรอคะ”
“จำมิไม่ได้เหรอคะ มิที่เคยซื้อขนมครกป้ากินประจำ” หล่อนย้อนความถึงอดีต
ป้าจุ๋มเริ่มนึก แล้วอ้าปาก ดวงตาเบิกค้างด้วยความตกใจ
“คะ...คุณมิเหรอคะ”
“ใช่แล้วค่ะป้า มิเอง”
“ตายแล้ว ไม่อยากเชื่อเลย ป้าจำคุณมิไม่ได้เลยทำไมเปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะเนี่ย ดูสิโตเป็นสาว สวยขึ้นเป็นกองเลย!”
“ชมเกินไปแล้วค่ะคุณป้า”
“ป้าไม่ได้ชมเกินไปเลยค่ะ จำได้เมื่อก่อนคุณมิอวบกว่านี้เยอะเลย ไม่คิดว่าเจออีกทีจะสวยอย่างกับนางฟ้า”
มิลันดาหัวเราะแผ่ว หรือหล่อนเปลี่ยนไปมากจริงๆ อาจเพราะไม่กลับมาเมืองไทยเลย คงทำให้คนที่เคยรู้จักจดจำเด็กสาวผมเปีย ถือกระเป๋าไปโรงเรียนทุกวันกระมัง
“ถ้างั้นมิจะรับคำขอบคุณแล้วกันนะคะป้า เดี๋ยวมิขอตัวก่อนนะคะ อยากไปดูร้านหนังสือที่เมื่อก่อนมิเคยไปเช่าอ่านประจำ”
“ได้จ้ะ แล้วอย่าลืมมาอุดหนุนขนมป้าเหมือนเดิมนะคะ”
“จ้าป้า”
หล่อนเดินออกจากร้านขนมครกเจ้าอร่อย เพื่อเป้าหมายต่อไป
คมฉณัฐขับรถออกมาจากบ้านเพื่อไปทำงาน ยังไม่หายคาใจกับสาวข้างบ้าน รู้สึกคุ้นหน้าแต่จำไม่ได้ว่าหล่อนเป็นใคร หล่อนสวยสะดุดตาเชียวล่ะ จังหวะเบรกเบาๆ เอกสารเบาะด้านข้างกลับตกลงไปที่พื้น ชายหนุ่มรีบก้มเก็บวางที่เดิม เงยหน้าขึ้นมา
เอี๊ยด!
เขาเบรกรถกะทันหัน มิลันดาล้มลงกับพื้นทันทีด้วยความตกใจ รถไม่ได้ชน เพียงแต่หล่อนตกใจจนทำให้ล้มลง หล่อนพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ข้อเท้าดันมาบาดเจ็บเสียก่อนทำให้ลุกยืนไม่ได้ คมฉณัฐรีบเปิดประตูออกมาดู ดูเหมือนเขาชนคนเข้าแล้ว ร่างสูงตรงเข้าพยุงคนเจ็บ เมื่อมิลันดาเงยหน้าสบเข้า หล่อนพยายามลุกแล้วเขย่งเท้าหนีทันที
“คุณ! เดี๋ยวก่อน คุณจะรีบไปไหน!” คมฉณัฐตะโกนไล่หลัง
หล่อนไม่ฟังเสียงอีกแล้ว เวลานี้ไม่ขอเกี่ยวข้องกับเขาดีกว่า กลัวใจตัวเอง แค่เห็นหน้าไม่กี่นาทีหัวใจยังเต้นแปลก ตอนนี้แผลกำลังสมาน อย่าให้มันฉีกขาดเพราะโดนซ้ำเลย
ชายหนุ่มหัวเสียเพราะถูกสาวนิรนามวิ่งหนี แล้วแบบนี้จะทำอย่างไร สายตาชาวบ้านมองมา ไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้านแถวนี้ คมฉณัฐรีบวิ่งตามไปทันที เสียงฝีเท้าของเขาทำให้มิลันดาหันมอง หล่อนรีบเร่งเขย่งมากขึ้นแต่ช้ากว่าอีกคน เอวบางถูกรวบไว้
“ว้าย!” หญิงสาวร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อตนเองตกอยู่ในอ้อมแขนคนที่หล่อนไม่อยากพบหน้ามาตลอด
“ผมเรียกทำไมคุณไม่หยุด!” คมฉณัฐตำหนิ แล้วจ้องมองใบหน้าของคู่กรณี