บทที่4.ผู้ชายอย่างเขามันปีศาจชัดๆ

“ซวยชิปหาย!! มันอยากได้อะไรว่ะ ผู้หญิงมีลูก มีผัวแล้ว สวยๆ ดันไม่ชอบ!!”
เก่งบ่นอุบ เขาเดินหาที่เหมาะๆ เพื่อสอบถามข้อมูลส่วนตัวของปูชิดาจากรำเพย เมื่อลูกค้าต้องการรู้และไอ้หมอนั่นคงเปย์ไม่อั้นเพราะกระเป๋าออสตินตุงพอตัว
“รำเพย...พี่มีเรื่องอยากถาม?...” หนุ่มใหญ่รีบกรอกเสียงถาม หลังปลายสายกดรับ
“มีอะไรเหรอพี่เก่ง หนูกำลังยุ๊งยุ่ง!!” หญิงสาวบ่นอุบ หล่อนกำลังวุ่นวายกับเรื่องสามี เธอจึงตอบเสียงเคร่งๆ เกือบจะกดวางสาย หากฝ่ายนั้นไม่รีบกรอกเสียงตอบกลับมา
“อย่าเพิ่งวางนะโว้ย!! อีเพย...นี่เรื่องคอขาด หากแกตัดสายพี่ พรุ่งนี้แกเตรียมตัวตกงาน”
เก่งไม่ได้ขู่ ไอ้หนุ่มนั่นดูจริงจัง เขาเชื่อว่าหมอนั่นทำได้ หากไม่ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ
“ร้ายแรงขนาดนั้นเชียว” รำเพยชะงัก เธอย้อนถามพร้อมกับรอ
“เอ่อ เพื่อนแกน่ะ รู้ที่อยู่หล่อนไหม?”
“ใคร?” รำเพยยังตามไม่ทัน
“ปูชิดา พี่ต้องการที่อยู่ชิดา ด่วน!!”
“เอาไปทำไม? พี่เก่งอย่าบอกนะว่าจะจ้างชิดาแทนรำเพย” หล่อนโวยกลับ
“เปล่า อย่านอกเรื่องน่า ด่วนๆ มีไหม? ถึงตายนะงานนี้ ไว้พี่จะอธิบายวันหลัง”
รำเพยตอบเก่งไปแบบงงๆ หนุ่มใหญ่วางสายไปหลังจากนั้น และกระดาษแผ่นน้อยที่จดที่อยู่ของปูชิดาก็ถูกส่งต่อให้กับออสติน
ชายหนุ่มปรายตามอง เขาเหวี่ยงเช็คเงินสดที่เขียนเตรียมไว้ให้กับเก่ง โบกมือไล่เมื่อต้องการความเป็นส่วนตัว
เก่งถอนใจพรวดๆ เขายิ้มแป้น เมื่อมองเห็นจำนวนเงินที่ระบุในกระดาษ งานง่ายๆ แต่เงินดีชะมัด
มือหนาเอื้อมหยิบกระดาษชิ้นเล็กๆ ขึ้นมาส่องดู เขาเบ้ปากเมื่อสถานที่ดูน่าอนาถ มันก็เหมาะสมแล้วล่ะกับคนไม่รักดี หล่อนคงมีชีวิตที่ลำบากพอตัว เมื่อที่อยู่หล่อนเป็นแค่แหล่งเสื่อมโทรมเขายัดกระดาษชิ้นนั้นลงในกระเป๋าเสื้อสูท รินบรั่นดีใส่แก้ว ยกชึ้นจิบแบบเหม่อๆ
ออสตินไม่ใคร่จะเข้าใจ หล่อนเป็นลูกเศรษฐี พื้นเพไม่ต่างจากเขา ตระกูลของหล่อนยังเฉิดฉายอยู่ในสังคม แล้วทำไมบุตรสาวคนโตจึงได้ระหกระเหินไปอยู่นอกบ้าน หล่อนทำอะไรไม่ดีงั้นเหรอ?
หลังใคร่ครวญชั่วเวลาหนึ่ง ที่นั่งของเขากลับแข็งกระด้าง มันร้อนรุ่มอึดอัด...เหมือนกับว่าเขาหมดสนุกกับการหย่อนใจเสียแล้ว ชายหนุ่มโบกมือเรียกบริกร เขาจัดการเคลียร์ค่าใช้จ่าย เดินโซซัดโซเซออกไปนอกร้าน เมื่อมีเป้าหมายใหม่ อาจจะไม่สำคัญนัก... แต่เขาอยากเห็นด้วยตาตัวเอง...
ออสตินสุดเซ็ง!! มือใหญ่ยกตบหน้าผากตัวเอง...เขาลืมได้ยังไงวันนี้เขาไม่มีรถ? ชายหนุ่มยืนคว้าง เขามองหารถยนต์รับจ้าง มีรถยนต์กลางเก่า กลางใหม่วิ่งมาจอดเทียบพร้อมกับร้องถาม
“ต้องการรถไหมเพ่ ราคาตกลงกันได้”
“ไม่มีเงินสดนะ รับเช็คป่ะล่ะ” ชายหนุ่มไม่ได้ยวน เขาไม่พกเงินสด
“จะไปไหนล่ะ เดี๋ยวผมหาที่กดสตางค์ให้ ไม่อยาก!!”
ดูเหมือนคนขับรถจะอารมณ์ดี เขาไม่ถือสา หากเป็นวัยรุ่นใจร้อน ออสตินคงโดนบาทา
ชายหนุ่มพยักหน้าตกลง เขาส่งกระดาษที่อยู่ให้กับสารถี พร้อมกับกระโจนขึ้นมานั่งด้านข้าง
“ตามหาคนไง ‘เมีย’ เหรอ?”
คำถามของคนขับ เกือบทำให้ออสตินหน้าคะมำ เขาหันควับไปมอง ขมวดคิ้วจนย่น “ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ!!”
“อยากตรงไหน? คุณไปในที่ที่ตัวเองไม่เคยไป ไม่ตามหาคน ก็ต้องหาอะไรสักอย่างที่สำคัญมาก” หนุ่มใหญ่ตอบเสียงใจเย็น เขาขับเคลื่อนรถยนต์ช้าๆ สายตามองหาตู้ ATM ไปด้วย เขาไม่อยากเสียเที่ยวฟรี
“มันก็คงจริง” ออสตินไหวไหล่ หล่อนไม่ได้สำคัญนัก แต่เมื่อมีโอกาส เขาไม่อยากพลาด
“ว่าแต่...คนที่คุณหาผู้หญิงสิ?” คนขับชวนคุยต่อเพื่อไม่ให้เงียบเกินไป
“ประมาณนั้น!!” ชายหนุ่มตอบแบบเสียไม่ได้
“เมียแหงๆ” เสียงตอบกลับมากลั้วเสียงหัวเราะด้วย ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด แต่...
“อย่าเพิ่งโกรธน่า ใจเย็นๆ ก่อน จะโมโหไปทำไม มาง้อเมียไม่ต้องกลัวเสียหน้าหร๊อก!! เดี๋ยวผมช่วย”
คำพูดต่อมาทำให้เขาลดทอนความโกรธลง จะเอาอะไรกับคนไม่รู้เรื่อง เมื่อเขากำลังตามหาผู้หญิงที่ ‘เคย’ เป็นเมียจริงๆ นี่ เพียงแต่หล่อนเป็นแค่อดีตเมีย เขาอยากสยบหล่อนซ้ำ เขาสัญญา!!
“คงโกรธมากเลยสิถ้า ถึงหนีมาซ่อนตัวในที่ลับตา”
คนขับยังชวนคุยเรื่อยๆ และออสตินพยายามไม่ใส่ใจ ชายหนุ่มลงไปกดสตางค์เพื่อใช้จ่ายค่าโดยสาร เขาย้อนกลับขึ้นมานั่งบนรถยนต์อีกครั้ง หลังมีเงินสดพอสมควร
“แยกหน้านี่ก็ถึงแล้ว จะไปไหนต่อหรือเปล่า ให้ผมรอไหม?” สารถีคนขับเอ่ยบอก ชายหนุ่มใจเต้นระทึก เหงื่อซึมเต็มอุ้งมือ นี่เขาตื่นเต้นเพื่อ?
“รอเดี๋ยวนะ!!” ชายหนุ่มเปิดประตูก้าวลงจากรถยนต์เมื่อถึงจุดหมายปลายทาง เขาเขม้นมองแหล่งชุมชน พร้อมกับขมวดคิ้ว หล่อนมาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี่ มันต่างจากบ้านเดิมของหล่อนลิบลับ!!
และถ้าจำไม่ผิด...พื้นที่ตรงนี้ เป็นส่วนหนึ่งของสมบัติมากมาที่ออสตินถือครอง...
“เอาไงลูกเพ่!! ผมต้องไปส่งรถแล้วอ่ะ” เสียงเร่งเร้าของสารถี ออสตินจึงตัดใจเดินกลับ เขารู้แล้วนี่ว่าหล่อนพักอาศัยอยู่ที่นไหน วันหน้าเขาจะกลับมาใหม่…กับเกมสนุก เพื่อทวงคืนความอัปยศ
“กลับ ไปส่งผมที่...”
ชายหนุ่มเปิดประตูตอนท้าย เขาก้าวขึ้นไปนั่งตรงนั้น ร้องสั่งเสียงแผ่วๆ ก่อนจะหลุบเปลือกตาลง เขากำลังมึน...เกิดอะไรขึ้นกับบุตรสาวคนโตของตระกูล ‘ไวศยปรานนท์’
หากออสตินเหลียวกลับมามองด้านหลังสักนิด!! ในเสี้ยววินาทีก่อนที่เขาจะหลับตา เขาจะเห็นว่ารถโดยสารประจำทางจอดลงที่ป้ายรถเมล์นั่นและปูชิดาก้าวเท้าลงมา ก่อนจะเดินหายลับเข้าไปในซอยแคบๆ
ฟ้าดินคงเมตตาหญิงสาว ปล่อยให้หล่อนสบายใจได้อีกหนึ่งวัน เพราะหลังจากนี้ ปูชิดาจะหาความสุขไม่ได้ หล่อนกำลังผจญกับปีศาจสุดอาฆาต ปีศาจหนุ่มที่พกความคับแค้นมาแน่นอก...เขาอยากแก้หน้าให้ตัวเอง อยากเห็นหล่อนศิโรราบ...
มือเรียวยกวางเหนือหน้าผาก กับเสียงถอนหายใจแรงๆ
เธอนอนตาค้าง แม้จะง่วงจนเปลือกตาจวนจะปิด ร่างกายต้องการพักผ่อน แต่เธอไม่อาจฝืนใจหลับลงได้ เมื่อยังมีเรื่องค้างคาอยู่ในความคิด
อดีตของเธอเมื่อหลายปีก่อน เงาของเขาตามมาหลอกหลอน พร้อมกับตัวเป็นๆ ที่เพิ่งเผชิญหน้ากันหยกๆ...
“คุณต้องการอะไรกันแน่ ออสติน?”
หญิงสาวรำพัน เธอไม่เข้าใจเขาเลย? เขาต้องการผู้หญิงไปสนองอารมณ์เถื่อนเหมือนเช่นเคย หรือเพราะว่าเขาจำเธอได้...
“ช่างเถอะ!! ชิดาจะไม่เหยียบไปที่นั่นอีก”
หญิงสาวเปรยเสียงอ่อยๆ ชะโงกหน้ามองบุตรสาวที่หลับสนิท พร้อมกับปาดน้ำตาหยดเล็กๆ ทิ้ง เธอไม่อยากเสียใจอีกต่อไป นับจากวันนี้เธอคงต้องระวังตัวเพิ่มขึ้น...จะไม่มีวันเฉียดเข้าไปใกล้ผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง
ในขณะที่ปูชิดาพยายามจะลืม อีกคนกลับไม่คิดเช่นนั้น ออสตินนั่งบนเก้าอี้นวมเนื้อนุ่ม ในมือของเขามีบรั่นดีรสเลิศ ชายหนุ่มไล้ปลายนิ้วที่ขอบแก้วไปมา เขากำลังใช้ความคิด ความคิดในการวางแผนจัดการใครบางคน...

เทรย์เวอร์คอปเรชั่น...
ห้องทำงานของรองประธาน...ออสตินนั่งหน้านิ้วอยู่หัวโต๊ะ เบื้องหน้าของเขาคือนักวางแผนมือดี เขากำลังคิดโปรเจ็กต์ใหม่ๆ และโครงงานอันนี้เขาลงมือทำด้วยตัวเอง เป็นการร่างแบบสร้างอาคารพาณิชย์บนเนื้อที่กว้างพอสมควร มีเสียงแย้งจากคนรอบข้าง เมื่อเป็นแหล่งชุมชนที่อยู่อาศัยของคนหาเช้ากินค่ำ มันจะเกิดความยุ่งยากและอาจจะใช้เวลานานกว่าเก่า ในการเคลียร์กับคนเก่าๆ ที่พักอาศัยอยู่
แล้วก็มีหลายเสียงเช่นกันที่เห็นด้วย...เพราะการเดินทางสะดวก อาคารที่สร้างจะถูกซื้อ-ขายได้ไม่อยาก เป็นการลงทุนที่คุ้มค่า หากสามารถเจรจาตกลงกับคนเก่าๆ ได้
“จัดการได้เลย ที่ดินนั่นเป็นของเรา...มันแปลกเหรอถ้าผมอยากสร้างให้มันมีราคา”
ออสตินคิดแบบนายทุน พื้นที่นั้นเขาเป็นเจ้าของ จะเอามาสร้างให้เกิดประโยชน์มีเงินไหลเข้ากระเป๋า ดีกว่าปล่อยให้เป็นแหล่งซ่องสุม ได้เงินแค่หยิบมือจากค่าเช่าผูกขาด เขาจะรื้อ จะสร้าง จะเปลี่ยนที่ดินเหล่านั้นให้เป็นทองคำ
ข่าวร้ายมาเยือน...ในวันที่ปูชิดายังตั้งตัวไม่ได้ เธอยืนเม้มปากหน้าป้ายประกาศกลางแหล่งชุมชน
อะไรไม่เท่า...ผู้ดำเนินการคือบริษัทของ ‘เขา’
‘เทรย์เวอร์คอปเรชั่น’
ภัยร้ายกำลังคืบคลานเข้ามาหาเธอเงียบๆ เขาจงใจหรือมันเป็นแค่เรื่องบังเอิญกันแน่?
หญิงสาวเดินตัวลอย ครุ่นคิดสาระตะ ทุกความคิดคือการหนี!! เธอจะหอบหิ้วลูก กับนมแผ้วไปอยู่ที่ไหนดี ถึงจะไม่ถูกออสตินตามหลอกหลอน
“แม่จ๋า” เสียงเรียกของบุตรสาว ทำให้ปูชิดารีบสลัดความกลัดกลุ้มทิ้งไป
“คุณหนูคะ?” นมแผ้วเอ่ยเสียงอ่อยๆ นางรู้ข่าวเมื่อเช้าจากเจ้าของบ้านเช่า นางเองก็ทุกข์ร้อนไม่ต่างอะไรกับคนอาศัยอื่นๆ เลย นมแผ้วร้อนใจ หลังมีเสียงเล่าลือปากต่อปากทุกคนรอบตัวหน้าเคร่ง เมื่อรู้อยู่แก่ใจ ไม่มีทางทานอำนาจเงินของพวกคนรวยได้เลย
“เดี๋ยวค่อยคุยค่ะนม” เธอตัดบท ไม่อยากให้อัปสรารับรู้ปัญหาด้วย
“แม่จ๋าหน้าไม่ดีเลย เหนื่อยเหรอคะ?” เด็กน้อยรีบซัก เมื่อมองใบหน้ามารดาที่ดูอ่อนล้ากว่าทุกวัน
“จ้ะ อดนอนติดๆ กันหลายคืน คืนนี้แม่จ๋าเลยขอพัก จะได้นอนกอดกันไงจ้ะ” เธอตอบบุตรสาว เจ้าตัวดีใจจนกระโดดโถมเข้าใส่พร้อมทั้งตะโกนเสียงใส “เย้ๆ นางฟ้าจะได้นอนกอดแม่จ๋า ยายๆ” เจ้าตัวรีบหันไปแจ้งข่าว จนหญิงชรายิ้มอ่อนๆ แม้จะมีเรื่องร้อนใจ แต่เมื่อยังมีรอยยิ้มก็คงมีทางออก