พรึ่บ!!
ไม่มีคำตอบ คุณเยาวเรศเหวี่ยงหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ของเมืองไทยให้แทน คำตอบของนางอยู่ในนั้นทั้งหมด
ออสตินปรายตามอง เขาไม่ต้องหยิบมาเปิดดูก็พอรู้!! คงไม่พ้นข่าวฉาวๆ ของตัวเองเช่นเดิม
“เมื่อไรเราจะหยุดก่อเรื่องแบบนี้สักที ภาพลักษณ์ของเราป่นปี้หมด!!”
เสียงบ่นเคร่งเครียด นางไม่ใคร่จะพอใจ และเป็นเช่นนี้ทุกครั้งที่เห็นบุตรชายขึ้นหน้าหนึ่ง
“มันเกี่ยวกับการทำงานของผมเหรอไงครับแม่...ผมว่ามันไม่น่าจะเกี่ยวกันสักนิด”
ชายหนุ่มตอบแบบไม่ยี่หระ เขามั่วผู้หญิง ก็ไม่ได้ทำให้งานที่ทำเสียหายนี่
“อัศวิน!! แม่ขอ” นานๆ นางจะเรียกบุตรชายด้วยชื่อที่นางตั้งให้ แสดงว่าเวลานี้นางสุดทนแล้วจริงๆ
ไม่มีคำตอบจากบุตรชาย ไม่มีคำสัญญา เรียวปากสีเข้มเม้มแน่น และนางก็คงบังคับฝืนใจเขาไม่ได้อีกเช่นเคย “เมื่อไรจะลืมเด็กนั่นสักที ป่านนี้มีลูก มีผัวไปแล้วมั้ง!!” เสียงของนางอ่อนลง เมื่อพูดถึงอดีตของบุตรชาย อดีตที่ชายหนุ่มพยายามฝังกลบไว้ให้ลึกที่สุด
ชายหนุ่มตวัดสายตาแข็งกร้าวมองคุณเยาวเรศ เขารู้สึกเหมือนถูกจี้ที่แผลเก่า แผลที่กำลังตกสะเก็ด แต่มารดาย้ำ ทำให้แผลนั้นมีลิ่มเลือดผุดซึมขึ้นมา
“อย่า-พูด-ถึง-หล่อน!!”
ชายหนุ่มเค้นเสียงพูดออกมาแบบแข็งกร้าว ‘ผู้หญิง’ คนนั้นไม่ได้มีความสำคัญ และไม่ค่ากับการจำสักนิด เขาลืมหล่อนหมดสิ้นทั้งใจ ไม่มีเหลือแม้เพียงเศษเสี้ยว
“ไม่พูดก็ได้... แล้วเมื่อไรแกจะหยุดเหลวไหลล่ะหะ แกทำตัวแบบนี้... แม้แต่เด็กยังรู้เลยว่าแกกำลังประชดชีวิต...”
นางบ่น ยกมือขึ้นนวดคลึงระหว่างหัวคิ้ว ปวดศีรษะตุบๆ ขึ้นมาทันที เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบโต้ของบุตรชาย
ผ่านมา5 ปี...ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ‘เด็กนั่น’ ยังคงมีอิทธิพลกับบุตรชาย แม้หล่อนจะหายสาบสูญไป
“มันเป็นวิถีของผู้ชาย แม่อยากให้ผมเรียบร้อยแบบที่แม่คิด คงไม่ได้ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น”
ชายหนุ่มข่มอารมณ์โกรธ เขาตอบมารดาเสียงไม่สะทกสะท้าน
“มั่วราคะนะสิ แม่เห็นมีแต่ผู้หญิงเวียนเข้าเวียนออกรอบตัวแกไม่หยุด!! เมื่อไรจะลงหลักปักฐานจริงจังเสียทีล่ะออสติน อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้วนะลูก”
คุณเยาวเรศกระแทกเสียงตอบ คำแก้ต่างให้ตัวเองของบุตรชาย มันช่างฟังแล้วระคายหูเหลือเกิน
“ถ้าแม่อยากอุ้มหลาน...คงต้องรออีกนาน ผมยังไม่พร้อมครับ” ชายหนุ่มตอบ เขาไม่พร้อม และไม่มีวันพร้อม!!
“เห้อ!! ออสติน...ผู้หญิงไม่ได้เหมือนกันทุกคนนะลูก ลองใช้ใจมองสิ แกอาจจะเจอคนๆ นั้น”
นางเตือนด้วยความหวังดี ผิดหวังกับผู้หญิงเพียงคนเดียว บุตรชายของนางถึงกับปิดประตูใจ เขาประชดชีวิตทำตัวเป็นเพลย์บอย เพียงเพราะไม่อยาก ‘รัก’ ใครอีก
ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกๆ เขาข่มความโกรธไว้ในอก ไม่มีวันยอมให้ใครย่างกรายเข้ามาในหัวใจ แค่ครั้งเดียวก็เกินพอ “แม่มีเรื่องแค่นี้ใช่ไหมครับ ผมงานยุ่ง ผมขอตัวก่อน” เขาเปรยเสียงแผ่ว ผุดลุกขึ้นยืน แล้วเดินจากไป แบบไม่ให้ท่านมีโอกาสได้รั้งไว้อีก
มืออวบอูมยกขึ้นกดลงบนอกข้างซ้าย เปลือกตาหลุบลง รีบเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เมื่อรู้สึกเจ็บแปลบๆ ขึ้นมาในบริเวณนั้น
“แม่ผิดเหรอออสติน? แม่ผิดเหรอที่อยากให้ลูกประสบความสำเร็จ โดยไม่มีเรื่องกวนใจ”
มีบางสิ่งที่เป็นความลับ!! มีเรื่องบางเรื่องที่นางทำ เพื่อให้บุตรชายไร้ความกังวล นางไม่คิดว่ามันจะมีผลทำให้เขากลายเป็นคนกระด้างเย็นชาแบบนี้ ช่างเถอะ!! เรื่องมันผ่านมาแล้วหลายปีดีดัก อีกไม่นานออสตินจะรู้สิ่งที่นางทำทั้งหมด...คือความหวังดี
“ฉันไม่ขอโทษเธอหรอกนะ ช่วยไม่ได้ เธออยากต้อยต่ำเอง...” นางรำพัน ไม่โทษใครทั้งนั้น นางเป็นแม่ ผิดเหรอที่นางจะคัดสรรแต่สิ่งดีๆ ให้ลูกตัวเอง
วันเวลาที่เคลื่อนที่ผ่านไปจะช่วยให้อดีตต่างๆ ถูกลบเลือน อีกไม่นานมันจะกลายเป็นแค่ความหลัง
ร่างสูงใหญ่ยืนอิงกรอบกระจก เขาทอดสายตามองความเวิ้งว้างตรงหน้าด้วยสายตาเลื่อนลอย ต่อให้โกหกคนทั้งโลกได้สำเร็จ ต่อให้ตะโกนปาวๆ ว่าไม่มี ‘เงาของใครคนนั้น’ อยู่ในหัวใจ แต่ในความเป็นจริงที่ชายหนุ่มรู้อยู่แก่ใจตัวเองเป็นอย่างดี เงาของหล่อน!! ไม่เคยลบเลือน ภาพความทรงจำนั่นยังตามมาหลอกหลอนเขาทุกครั้งยามที่เผลอตัว
“ไม่ ออกไป!!”
เสียงขับไล่ที่ฟังอ่อนล้าลงเรื่อยๆ จากที่เคยแข็งกร้าวดุดัน...เวลานี้แทบจะไร้ความแกร่งกล้าเสียแล้วนี่สิ เวลาไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย เพราะยิ่งพยายามผลักดัน...มากขึ้นเท่าไร มันก็ยิ่งมีผลสะท้อนกลับ และยิ่งทำให้เขาเจ็บหนักมากกว่าเดิม
“คนเลวแบบเธอ!! ไม่มีค่าพอให้พี่จำ!!”
เสียงที่ปนเปได้ด้วยความคลั่งแค้น น้อยใจ เสียใจ ไม่มีใครรู้ว่าออสตินกระซิบต่อว่าใคร มีแค่เขา คุณเยาวเรศ และสาวปริศนาคนนั้นเท่านั้นที่รู้
ป่วยการจะมาคิดถึงคนที่ทำให้เขาเจ็บ โลกกว้างใบนี้ยังมีดอกไม้สวยๆ รอให้เด็ดดมอีกมาก...ผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่ความทรงจำแย่ๆ เป็นแค่ละลองฝุ่นที่เคยปลิวเข้ามาหล่นใกล้ตัว...แม้ฝุ่นนั้นจะเคยมีอิทธิพลทำให้หัวใจของเขาเบ่งบาน แต่มันคืออดีต...อดีตที่เขาจะฝั่งกลบไปกับกาลเวลา
“ที่เดิม...”
หลังกระแทกตัวลงนั่งบนเบาะหลังของรถยนต์สุดหรู วันนี้เขาไม่มีสมาธิพอที่จะโฉบเฉี่ยวรถยนต์คันโปรด...จึงต้องใช้บริการของคนขับรถ และสารถีย่อมรู้ดีที่ซ่องสุมของเขาอยู่หนใด เมื่อมันมีแค่ไม่กี่ที่ หลังจากออสตินเลิกงานประจำ...
แสงไฟที่ค่อยๆ สว่างไสวขึ้น หลังดวงสุริยาหายลับไปจากพื้นโลก ราตรีที่เต็มไปด้วยแสงสีคือวิถีของคนในเมืองหลวง...ราตรีที่ยาวนานและมีแต่สิ่งล่อลวง...มีหลายคนเพิ่งจะออกมาทำงาน และอีกหลายคนเช่นกันที่ใช้เวลายามค่ำ เป็นพื้นที่พักผ่อนหย่อนใจ
ออสตินนั่งท้าวปลายคาง ข้อศอกเขาอิงกับกรอบหน้าต่าง ใบหน้าคมคายผินมองออกไปนอกกระจก แต่ไม่ได้เพ่งมองจุดใดจุดหนึ่ง เขาเหม่อ เขากำลังคิด แม้จะพยายามสลัดแทบเป็นแทบตาย มันก็เหมือนเดิม!!
ใครคนนั่นยังสถิตเหนียวแน่นอยู่ที่เดิม...
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจแรงๆ เขาไม่เข้าใจตัวเอง เขาจะหงุดหงิดไปเพื่ออะไร...เรื่องมันผ่านมานานปี และก็คงเป็นเหมือนอย่างที่มารดาว่าไว้...
ปานนี้ ‘หล่อน’ น่าจะมีครอบครัว น่าจะมีคนเคียงข้าง...เมื่อหล่อนยังกล้าสลัดเขาทิ้ง...
ออสตินไม่อยากเชื่อ เด็กสาวที่เรียบร้อยคนนั้น จะกล้าตัดรอนเขา กล้าทิ้งเขา ทั้งๆ ที่เขากับเธอไม่ใช่แค่คนที่คบหาดูใจกันแค่นั้น เขากับเธอผ่านการมีความสัมพันธ์แนบแน่น จนถึงขั้นเรียกว่า...ผัว-เมีย ได้เลย แล้วทำไมล่ะ ทำไมหล่อนจึงกล้า!!
“บ้าชิป!!”
ชายหนุ่มเผลอสบถ เขาจะมาคร่ำครวญเพื่ออะไร เขาต้องลืมสิ เขาต้องลืมเสียให้สิ้น ผู้หญิงคนนั้นไม่มีค่าควรจำ
“กลับได้เลย ฉันหาทางกลับเอง...”
ชายหนุ่มร้องสั่ง วันนี้เขาไม่ต้องการ์ด เขาเบื่อคนคอยเฝ้า อยากอยู่เงียบๆ เพียงลำพัง ก่อนจะมุดออกไปจากรถยนต์ คืนนี้คงเหมือนเช่นทุกๆ คืน เขาไม่เคยร้างคนข้างกาย และบ้านไม่ใช่ที่ที่เขาซุกหัวนอน
ร่างสูงใหญ่เด่นเตะตาเหมือนเช่นทุกครั้งที่ออสตินปรากฏตัว...ไม่มีใครไม่รู้จัก ทายาทของ ‘เทรย์เวอร์’ หนุ่มภาษีดี ดีกรีนักเรียนนอก หัวหอกคนสำคัญของเทรย์เวอร์คอปเรชั่น ว่าที่ผู้นำองค์กรคนต่อไป หากคุณเยาวเรศวางมือ
“ขอที่เงียบๆ กับบรั่นดีสักขวดนะ”
ชายหนุ่มเอ่ยปากบอกหลังบริกรเดินเข้ามาหา ตอนนี้ยังหัวค่ำ เขายังไม่ต้องการคนข้างกาย ขอนั่งจิบเหล้าคิดอะไรเงียบๆ คนเดียว ผู้หญิง...หากกระเป๋าตุง...แค่กระดิกนิ้วเดี๋ยวก็มีคนเดินเข้ามาเองนั่นแหละ...