It's been a week, since Neil and I got married after signing that freaking marriage contract. Sa araw-araw ay halos wala kaming ginawa kundi mag-away at mag-bangayan. Isang linggo na rin nang sabihin ko na sa sarili ko na, I'm not single anymore.
“How are you, Sachie? Have you been good?” Nash asked. If you're going to ask me who he is, well... He's my first love. My first heartbreak. The reason why I build up those freaking walls that no one could ever break.
I tried to smile even though it looks like I'm faking it. Hindi ko talaga inaasahan na makikita ko siya rito. He's Nashlee David Malate. Ang hudas na nanakit sa akin noon ng hindi niya man lang nalalaman. Magkaibigan kami noon but we're not that close.
“I'm fine naman. How about you?” I tried being casual and luckily, I've succeed. Magkaharap na kami ngayon at kahit papaano ay nawala ang atensiyon ko kina basahan at maharot. Bahala sila doon. Magsama sila, tss.
“Okay lang din.” sagot niya. Tumango naman ako.
Okay, spell A-W-K-W-A-R-D. Gosh! Parang umuurong ang dila ko at wala akong maisip na topic. Gusto ko sanang magtanong pero nahihiya naman ako.
“Uhm, kamusta na kayo ni Callista?” Wala naman sigurong, masama kung itatanong ko 'yon 'di ba? Curious lang talaga ako kung ano na ba sila. Matagal-tagal na rin ang relasyon nila eh.
“Ayun, strong pa rin. I'm planning to propose na nga sa kanya next week, e. Kaso kinakabahan ako.” he chuckled. Napangiti ako. Pero this time, totoo na. Kahit papaano ay masaya ako para sa kanya. Alam ko naman kasi na masaya siya kay Callista eh.
“Really? Best of luck, par. Invite mo'ko sa kasal niyo ah?” I joked. Tumawa siya. “Wala pa nga, kasal agad? Ewan ko sa'yo.”
“Aba syempre naman 'no! Dapat advance tayo mag-isip. Basta ah? Ako dapat maid of honor.”
“Silly. Haha.”
Nagtawanan kami. Magaan pala sa pakiramdam na nakakatawanan ko siya ng ganito. 'Yong nakakausap ko siya ng walang halong ilang or what's. Dati kasi ay sa tuwing nag-uusap kami ay lagi akong nag-iisip ng paraan para maiwasan siya. Natatakot kasi akong malaman niyang gusto ko siya noon. I guess accepting some facts are really good and worth it. When I accepted the fact, na hindi pwedeng maging kami ay kahit paano, naging okay ako. And look at us now, being friends again.
We talked about so many things. Tulad ng mga nangyari sa amin when we graduated in highschool. Lumipat na kasi ako ng school noong ma-broken ako at sa iba ako nag-college. Nalaman ko rin na engineer na pala siya while Callista is a flight attendant. Pareho pala kami ng gustong work pero hindi ko na iyon natupad kasi nga, ‘kinasal’ na ako.
“Eh ikaw? Kamusta ang lovelife?”
“Well,” sambit ko at pinakita sa kanya ang kamay kong may suot na silver ring. Nagulat naman siya at namamanghang tumingin sa akin.
“Woah. You're married? Kailan ka pa kinasal?” he asked.
“Last month lang naman. Gulat ka 'no? Haha.” natatawa kong sagot. Tumawa naman siya pero ngumuso. “Ang daya, a. Hindi mo man lang ako sinabihan at hindi ininvite. I won't invite you too sa wedding namin!” biro niya. Naku, kung alam mo lang Nash. Ni hindi nga kami kinasal sa simbahan, e. We were just married in papers.
“Woy! Grabe ka! Sorry naman 'no? Huwag ka ring madaya! Humph!” sabi ko. We both laughed. Napatigil lang kami nang may humila sa akin patayo. When I turned around, I saw Neil's serious face while glaring at Nashlee.
“Who are you?” tanong niya kay Nash. Tumayo naman si Nash at nakangiting naglahad ng kamay.
“I'm Nashlee, nice to meet you...?”
Akala ko, hindi niya aabutin ang kamay ni Nash pero inabot niya pero seryoso pa rin ang mukha niya.
“Neil. Darlene's husband.” Oh-kay? Why does he sound like a jealous husband? Pinagdiinan niya pa talaga 'yong word na ‘husband’ ah. Kung sabihan ko rin kaya siya tulad ng sinabi niya sa akin kanina na, "feel na feel mo yata ang maging asawa ko?"
“Oh. Ikaw pala ang asawa niya, pare. By the way, congrats nga pala. I'm his old friend way back in highschool.” ani Nash habang nakangiti pa rin. Pansin ko ang bahagyang pag-ngiwi niya at nang bumaba ang tingin ko sa kamay nila ay nakita kong mahigpit ang hawak roon ni Neil. Pinaghiwalay ko na ang kamay nila dahil balak yatang pigain ni Neil ang kamay ni Nash.
“We're going.” saad ni Neil at hinila na ako pero I declined. Ano bang problema niya? Hindi pa nga ako nakakapag-paalam kay Nashlee, e!
“What now?!” iritado niyang tanong. I raised my eyebrow and pulled my arms back. Bumalik ako kay Nash at nahihiyang ngumiti. Nakangiti rin siya habang hawak ang kamay at bahagyang minamasahe. Hudas talagang basahan na 'yon.
“Naku, Nash. Pasensya na kay panget---este kay Neil ha? And aalis na kami. Nice meeting you again! Bye-bye!” sambit ko.
“No, it's okay...” he leaned a little. “Your husband is a real jealous and a possessive one. May balak yatang baliin ang kamay ko, pucha.” Tumatawa pa siya. Tumawa rin ako at inirapan siya ng pabiro. Possessive? Duh, malamang act lang 'yon 'no. Psh.
We bid goodbye on each other at bumalik na ako kay Neil. At imbes na sabay kaming aalis ay nilagpasan ko lang siya at nauna ng lumabas ng building. Hindi ko na rin nakita si Threa. Nasaan na ba ang lintang 'yon? Umuwi na siguro? Buti naman. Nakakairita ang mukha niya, e.
Pumasok na ako sa kotse at gano'n rin siya. Hindi kami nag-papansinan at pansin ko ang kilay niyang halos magdikitan na sa sobrang pagkakasalubong ng mga 'yon. Ano bang nangyari? Galit ba siya? Siguro, nainis siya dahil do'n sa Threa na 'yon. Tsk.
“Oy.” tawag ko sa kanya. “Oh?” Ay wow, sungit ah.
“Problema mo?” tanong ko at tinitigan siya. Umiling siya at umiwas ng tingin sa akin. Ang weird-weird niya ah. Para siyang ano, tsk. “Okay. Sabi mo, e.” sabi ko na lang at pumikit.
“Tss. Hindi ko alam na ganito ka pala ka-manhid.” bulong niya. Nagmulat naman ako at hinarap siya.
“Anong sabi mo?!”
But again, he just whispered something. Naririnig ko naman pero hindi ko masyadong maintindihan. Just like, what the fuck?! Nang-iinis na naman ba siya?
“Manhid na nga, bingi pa.”
“Hoy, panget na mukhang aso! Kung may problema ka, sabihin mo! Hindi 'yong bumubulong ka diyan! Sino kausap mo?! 'Yong hangin?!” irita kong sabi.
“Wala. 'Wag ka na lang magtanong.” sabi niya. Mas lalo akong nairita.
Pinaghahampas ko siya sa braso kaya panay ilag naman siya.
“Kung may problema ka sabi, sabihin mo! Nakakainis ka na ah!”
“Ouch! Ano ba, Darlene?! Stop it!”
“Ano ba 'yong binubulong mo ha?! Siguro nilalait mo na naman ako 'no?! Alam mo? Kanina ka pa ah!”
“What are you saying---aray! Tama na! Masakit!”
Hinuli niya ang dalawang kamay ko at hinawakan 'yon ng mahigpit. I clenched my both hands and tried to pulled it pero masyado siyang malakas.
He is looking---no, staring at me intently. His forehead are creased. Sinalubong ko naman ang titig niya at pinakita kung gaano ako naiinis at naiirita sa kanya.
“What's my problem? 'Di ba sabi ko wala? Why do you keep hitting me?” anito. Napakurap ako at hindi nakasagot. Bakit ang seryoso niya?!
“T-Tss! N-Nakakainis ka kasi!” Why the hell am I stuttering?! Gosh! Pakiramdam ko ay namumula rin ang mukha ko. Sobrang lapit kasi ng mukha niya sa mukha ko kaya naiilang ako na parang timang.
Nakatitig lang kami sa isa't-isa hanggang sa unti-unti ng lumalapit ang mukha niya. Palapit nang palapit. Malapit na nang---
*HONK! SCREECH*
“Aray!” Nauntog bigla ang ulo ko sa ulo niya nang biglang pumreno si Manong Driver. Sabay namin siyang tiningnan ng masama at kita naman ang kaba sa mukha niya.
“What the hell, Mang Plii?!” bulalas ni Neil.
“N-Naku! Pasensya na po, ma'am and sir. May pusa po kasing biglang tumawid sa kalsada.” sabi ni Manong.
“Tsk. Be careful next time, manong.” sabi ni Neil. Tumango naman ang matanda at nag-drive na ulit. Nagkatinginan kami bigla ni panget at sabay na nag-iwas ng tingin. Shit! Why am I blushing?! Atsaka yung kanina, what the hell was that?!
Is he going to kiss me?! What the F! Muntik na 'yon, a!