Sumakay ako ng jeep papunta sa eskwelahan. Doon ko na lang susubukan gamitin itong pregnancy test. Ang alam ko ay kapag dalawang linya, it means positive. At kapag isang linya naman ay negative.
Hindi na ako mapakali sa jeep kaya naman titig na titig ang ibang pasahero. Namamawis na rin ako kahit na umagang-umaga pa lang at kakaligo ko lang kanina bago umalis.
May halong kaba, takot, at tensyon ang nararamdaman ko ngayon.
Paano kung mag positive ito? Ano na lang ang iisipin nila? Lalo na si Mama at Papa, baka itakwil na nila ako sa oras na malaman nilang buntis ako.
“Para po!” nahihiyang sabi ko at saka bumaba sa jeep.
Napakagat ako ng labi habang papasok ako sa eskwelahan namin. Hindi ko alam pero pakiramdam ko ay nakatingin ang lahat sa akin, at tingin ko ay sinasabi nila na isa akong maruming babae. O baka naman ay sa isip ko lang 'yon dahil sa sobrang pag-iisip ko sa mga nangyayari?
I don't do anything wrong, ang alam ko lang na pagkakamali ko ay ang sinunod ko ang utos sa akin ni Sir Villanueva. Wala akong kasalanan, siya ang bunga ng lahat ng pagkakamaling 'to.
At sana hindi totoo ang kutob kong nagdadalang tao ako. Na si Sir Villanueva pa ang ama.
Tumakbo ako papunta sa comfort room at saka ko ni-lock iyon. Paniniguro lang na walang ibang makakapasok dito.
Binitawan ko ang bag sa patungan at hinalungkat ko sa loob ng bag ang pregnancy test na binili ko.
Nang makuha ko iyon ay sinunod ko lang ang lahat ng steps na nandito kung paano ba gamitin iyon.
Nang magawa ko ang mga steps ay naghintay ako ng ilang minuto para hintayin ang resulta.
Nakapikit ako at nagdadasal na sana mali ang akala ko. Na sana ay hindi nagbunga ang ginawa sa akin ni Sir Villanueva dahil madadagdagan lang ang trauma ko.. At maalala ko lang ang kababuyan na ginawa niya sa 'kin.
Nanginginig kong hinawakan ang pregnancy test at dahan dahan kong iminulat ang mga mata ko.
Nang makita ko ang resulta ay napahagulgol ako sa nakita ko.
Dalawang linya..
Paano na ako ngayon?
Hindi ko kayang panindigan ang batang nasa sinapupunan ko. Mahihirapan ako..
Itatakwil ako ng mga magulang ko at masisira lahat ng pangarap ko dahil lang sa isang pagkakamaling ito.
“H-hindi ko k-kaya,” humahagulgol na sabi ko habang hawak ko ang tiyan ko.
Napaupo ako sa toilet at humagulgol nang humagulgol.
Ayokong dalhin ang pagkakamali na ginawa ko. Hindi ko kayang alagaan ang batang 'to, this is my biggest mistake in my life.
I wanted to end my life just to end the pain and heaviness of everything.
Iniisip ko rin na wala naman kasalanan ang batang nasa sinapupunan ko. Pero ako ang magsu-suffer kapag hinayaan ko siyang mabuhay dahil patuloy ko lang maaalala ang ginawa ng ama niya sa 'kin.
Unfair ba ako sa gagawin ko? Am I selfish? Kung bibigyan ko ng peace of mind ang sarili ko?
Pero paano ko pa mabibigyan ng kalayaan ang sarili ko kung patuloy akong kinukulong ng mga trauma ko? Para bang nakadikit na iyon sa 'kin, malabo ng mawala. Kahit sorry hindi matutumbasan ng sakit na iyon.
Tumayo ako at pinunasan ang luha ko. Kailangan kong maging matatag dahil kung hahayaan kong malugmok ang sarili ko, ako lang din ang mahihirapan. I need to fight, hindi lang para sa akin kun'di para na rin sa anak ko.
Inilagay ko sa bulsa ko ang pregnancy test na ginamit ko at saka ko sinuot ang bag ko. Kailangan niyang malaman 'to, dahil siya rin naman ang may gawa sa 'kin nito.
He gave me pain, na kailanman hindi ko makakalimutan.
Lumabas ako sa cubicle at saka nag-ayos ng mukha. Naghilamos ako at saka iyon pinunasan ng tissue. Nakatingin lang ako nang diretso sa sarili ko.
I don't deserve this shit.
Wala akong ibang ginawa kun'di ang maasam ko ang kaligayahan ng mga magulang ko kahit na hindi ako maligaya sa ginagawa ko.
Ang naging resulta pa no'n ay ang pagkasira ng pagkatao ko.
Lumabas ako ro'n, diretso lang akong naglakad papunta sa classroom namin. Masyado pang maaga kaya sa tingin ko ay wala pa ang ibang mga kaklase ko.
Nang nasa tapat na ako ng building namin ay dumiretso ako sa room namin. At doon ay nadatnan ko si Sir Villanueva na tutok na tutok sa mga papel na binabasa niya, at mukha siyang frustrated sa hindi ko malaman na dahilan.
“Sir,” seryosong tawag ko sa kaniya at bumaling naman siya sa akin.
“Why? Do you need something, Ms. Garcia?” aniya. Inayos niya ang salamin niya at saka siya nag-ayos ng upo. Pinagmasdan niya lang ako habang pumapasok sa room.
Tumigil ako sa paglalakad nang nasa harapan na ako ng table niya.
“Naalala mo pa ba 'yong gabing ginahasa mo 'ko? Nag mamakaawa ako na tigilan mo ako, dahil ayoko sa gano'n na paraan? Pero anong ginawa mo? Nagpatuloy ka. Kase sabi mo iyon ang gusto mo, 'di ba?” naluluhang sabi ko.
Tumingin lang siya nang diretso sa akin at tumikhim. “Masyado bang big deal 'yon? As if naman na 'di mo nagustuhan 'yong ginawa ko,” mapang-asar niyang sabi. “Maluwag na, hindi na siguro ako ang nakauna, 'no?” nakangising sabi niya.
Napakuyom ako ng kamao ko at saka siya nginisian. “Professor ka pero bobo? Alam mo ba, hindi basehan ang masikip ang pwerta para masabi na virgin ang babae. Kapag maluwag, that could mean your body isn't turned on enough to allow for full penetration.” Nilabas ko ang pregnancy test na nasa bulsa ko at inilapag iyon. “Buntis ako, at ikaw ang ama. Dalawang guhit,” sabi ko.
Tiningnan niya iyon ng ilang segundo bago siya nakapagsalita.
“Paano ko naman malalaman na sa akin nga iyan?” nakangising sabi niya.
“Puwede mo ba ipa-paternity test kung gusto mo, nang maniwala ka namang animal ka,” nangangalaiting sabi ko.
“You're not even virgin. Hindi ako ang ama niyan, I know you maraming lalake ang umaaligid sa'yo. Paano kung sila pala ang ama at dinadamay mo lang ako?”
Napaluha ako. Hindi ako gano'ng klaseng babae. Kung alam niya lang na nagsusunog lang ako ng kilay para maging proud ang magulang ko sa 'kin, malamang ay hindi niya masasabi ang mga salitang iyan sa 'kin.
“Ipapalaglag ko ang bata at magdedemanda ako, tandaan mo 'yan,” sabi ko habang dinuduro-duro ko siya.
Pinunasan ko ang luha ko at saka ko siya tinalikuran.
“Gawin mo lahat ng gusto mo. Sinong tinakot mo?”
Tumulo ang luha ko sa huling salitang sinabi niya sa akin.
Do I deserve this kind of pain?
All violence is the result of people tricking themselves into believing that their pain derives from other people and that consequently those people deserve to be punished.
Gusto ko siyang patayin, just to ease this pain.
They say, revenge is best left to fantasy. It feels better there.
In real life you can eventually learn to deal with the pain and trauma, learn to cope on some level, you know? But you can never undo death, and even if you think they deserve it, killing doesn't take away your pain, just puts you on dangerous ground that can collapse out from beneath you at any time.
I wanted to kill the me underneath. That fact haunted my days and nights. When you realize you hate yourself so much, when you realize that you cannot stand who you are, and this deep spite has been the motivation behind your behavior for many years, your brain can't quite deal with it. It will try very hard to avoid that realization; it will try, in a last-ditch effort to keep your remaining parts alive, to remake the rest of you. This is, I believe, different from the suicidal wish of those who are in so much pain that death feels like relief, different from the suicide I would later attempt, trying to escape that pain. This is a wish to murder yourself; the connotation of kill is too mild. This is a belief that you deserve slow torture, violent death.
Naglakad ako papunta sa isang botika para bumili ng pills.
Pumasok ako ro'n at nakangiting bumungad sa pharmacist.
“Mifepristone nga po at saka misoprostol,” sabi ko sa pharmacist.
Mukha naman siyang gulat sa sinabi ko at nanlaki ang mata niyang tumingin sa akin. “S-sigurado po kayo, ma'am?” nanginginig na sabi niya.
Tumango ako at ngumiti. “Yup, this is the best decision,” tugon ko.
The best decision is my decision.
Abortion with pills is a safe and effective way to end a pregnancy.