"Alis na 'ko, kuya." Dire-diretso ang dalaga sa kanilang shoe cabinet upang damputin ang isang pares ng black shoes na pambabae. May dikurasyon itong kulay silver na ribbon na bumagay sa disenyo ng kaniyang hanggang sakong na puting medyas.
"Sige, ingat ka," pagpapaalala niya sa kapatid na si Mharc. Papasok na ito sa eskwela. Hindi gaya niya ay hindi ito nawalan ng gana sa pag-aaral. Sa kabila ng kanilang mga pinagdaanan noon ay masipag pa rin itong pumasok at nakikihalubilo sa eskwela.
"Ikaw? Hindi ka na naman ba papasok?" tanong naman ng kapatid sa kaniya habang inaayos ang berde nitong necktie. Sa pagkakataong ito ay napalingon siya sa kinaroroonan ni Aki na siyang dahilan ng paglingon din dito ng kapatid.
"A, ok. Behave lang kayo, kuya ha?" tukso pa ni Mharc na may kasamang tawa. Sunod niyang hinagod ang bahagyang nagusot na puting blusa at pinagpag ang above the knee niyang green na palda.
'Blessing in disguise din pala ang anghel na 'to. Biruin mong hinayaan akong um-absent ng kapatid ko at hindi pinilit pumasok? Ayos!' Napangiti na lamang ang binata sa kaniyang naisip.
"Kahit na gusto ko na magkaroon ng pamangkin, 'wag muna. Hindi pa natin siya kaya buhayin. Magtapos ka muna!!" Napalis ang ngiti sa mukha ng binata at napabalikwas ng tingin sa kapatid nang mapagtanto kung ano ang sinasabi nito.
"Ha?! Ano ba 'yang sinasabi mo? Pumasok ka na nga!" bahagyang nauutal na pagtataboy niya kay Mharc. At nang mapansin nito ang himig ng pagkailang sa kaniyang pananalita at kilos ay lalo pa itong natawa nang malakas.
Natulala ang binata sa magandang tawa ng kapatid. Pati na rin sa maaliwalas at masaya nitong mukha.
'Ang sarap talaga pakinggan ng tawa ni Mharc,' sa loob-loob niya ay handa siyang kupkupin si Aki kung ganitong mapapadalas na naman na maririnig niya ang tawa ng kaptid.
***
"Aki!" Matapos niyang magluto ng pananghalian ay agad niyang tinawag si Aki.
'Tsk. Gutom na 'ko, bakit ba ayaw pang lumapit ng anghel na 'yon?'
"Aki!" tawag niyang muli habang sinisimulang ihakbang ang mga paa patungo sa kinaroroonan ng dalaga.
"Anong ka-weirdo-han na naman ang ginagawa ng anghel na 'to?" bulong niya nang matanaw ang babae. Nakaupo ito nang tuwid sa sofa ngunit may ka-weirdo-hang ginagawa. Nakapatong sa ulo nito ang laptop habang mabilis na binubuklat ang mga aklat.
'Naglalaro ba 'to? Baka masira ang laptop ko! Ba't inilagay sa ulo?!'
"Nand'yan ka pala." Nabigla siya nang marinig itong magtagalog.
'Paanong...'
"Paanong nakapagtatagalog ka? Akala ko ba hindi ka marunong magtaglog?" nagugulumihanang tanong niya rito.
"A, 'yon ba? Nag-aral ako!" nakangiting tugon nito.
'Nag-aral? Paanong napag-aralan lahat nang 'yon sa loob lang ng ilang oras?'
"Sa loob lang ng ilang oras?" pagsasatinig ng binata sa kaniyang tanong. Naisip niyang niloloko lamang siya ng babaeng ito, na sa umpisa pa lamang ay maalam na ito sa tagalog. Pero sa tuwing naaalala niya ang una nilang pagkikita at pag-uusap ay lalo lamang siyang nalilito.
Hindi nito sinagot ang kaniyang tanong, bagkus ay ipinagpatuloy lamang nito ang ginagawa.
"Ano ba 'yang ginagawa mo? Para kang tanga," turan ng binata at pabulong na sinambit ang huling pangungusap.
"This?" Tumingin ito sa kaniya at itinuro ang librong hawak at ang laptop sa ulo nito. "This is the Archein's way of learning," dugtong ng dalaga matapos ibaba ang laptop.
"Wierdo," mahinang komento ng binata habang nakatingin sa ginagawang pagtataktak ng dalaga ng mga aklat sa ibabaw ng ulo nito.
"Tama na 'yan. Tara na, kain na tayo. Gutom na 'ko." Hinablot niya ang mga libro na hawak nito at hila sa kamay ng dalaga patungo sa hapag kainan.
"Wow omelet!" Manghang-mangha ito sa sunog na pritong itlog na nakahain sa kanilang harapan. "Ang cute, brown 'yong omelet!" Kahit wala pang laman ang bibig ay nasamid ang binata sa huling tinuran ng dalaga.
Napansin niyang napangiwi ang babae sa kaniyang harapan. Hindi niya mawari kung dapat ba siyang matawa o mainis sa reaksyon nito. Marunong siyang magluto. Pero hindi ng pritong itlog.
"Ganito pala ang lasa ng omelet," nakangiwi pa rin na turan ng dalaga ngunit patuloy ito sa pagsubo.
Sa tingin niya ay medyo maayos naman ang kinalabasan ng pritong itlog niya sa pagkakataong ito dahil ang kasama niya ay patuloy pa rin sa pagkain. Mukhang ligtas namang kainin kaya't nagsimula na rin siyang sumubo.
"Pwe! Bakit mo kinain?! Akin na nga 'yan! Pwe! Pwe!"
"Hala! Bakit mo kinuha?" reklamo ni Aki nang simulan niyang simsimin at itapon ang lahat ng pritong itlog na nakahain. "Kumakain pa ko e," wika nito habang nakanguso.
"Ehem," tikhim ng binata. Di man niya aminin ay naaapektohan siya sa kilos na iyon ng dalaga.
"Hala! Nagbabago 'yong kulay ng mukha mo! Galing! Kulay pink, ang cute."
"Ehem. Ammn... magbihis ka, sa labas na lang tayo kumain. Nagugutom na talaga 'ko," tuloy-tuloy na turan ng binata at mabilis na tumalilis patungo sa kaniyang silid.
Makalipas ang ilang minuto ay nakabalik na ang binata na nakasuot na ng mas maayos na kasuotan. Simpleng itim na tshirt ang pang-itaas nito na pinarisan ng maong na pantalon at puting sapatos.
"Bakit hindi ka pa nakabihis?" Mababakasan ng bahagyang pagkainis sa tinig ng binata. Sadya ngang gutom na ito.
"Bihis?" tanong ni Aki.
"Tsk." Napapalatak na lang ng dila ang lalaki nang mapagtantong walang ibang dalang kasuotan ang dalaga. Ngayon lang din niya napansin na ang suot pa rin nito ay ang kasuotang tila kinulang sa materyales na siyang suot pa nito noong nakaraang gabi.
Mabilis na pumanhik na naman ang binata patungo sa ikalawang palapag ng kanilang tahanan. Pagbalik nito ay may bitbit na itong puting bistida. Pagmamay-ari ni Mharc ang bistidang iyon.
"Hindi ka ba nilalamig sa suot mo na 'yan?" tanong nito kay Aki habang iniaabot dito ang dalang saya.
"Salamat." Samantalang nagpasalamat at nginitian lamang siya ni Aki saka tumungo na sa banyo upang magpalit ng kasuotan.
Habang naghihintay ay naisip ng binata na dapat ay ibili niya ng mga kasuotan ang dalaga. Total, naging dahilan naman ito upang marinig niyang muli ang tawa ng kapatid.