Angel's POV
Yey mag POV na ako dito. Anyway *cough* *cough*
Let me tell you something insteresting. Si Avery ...
Ay babae!
Anyway as her bestfriend (ako lang nakaka-alam nito) at girlfriend ng pinsan niya (marami na kaming nakaka-alam nito), I support her with all my heart, hindi lang dahil pinsan siya ni Cupid o dahil gusto ko ring maging popular.
I am just an extra in their story, pero kahit ganon kapatid na ang turing ko sa kanya.
I kinda lied to her nung naglalaro kami ng Crash
Tinanong niya ako kung may lahing banshee ba ako, of course oo, side ni great mama.
I predicted that someone who is VERY close to Avery died.
Ang alam ko lang sa kanya ay hindi niya maalala kung sino siya, except sa pangalan na naka ukit sa kanyang bracelet, she said she was sure her mother gave it to her.
The handmade of it was pure of love.
As a half angel, I noticed it too.
Pero ang hindi ko matanggap ang kanyang nakaraan.
I saw a glimpse of her past.
Ito ang araw na may lumusob sa bahay nila.
Avery was sobbing hard, her mother and father tried to comfort her like saying the words "We will find you" or something along those lines.
She ran, but someone that day paid the price for her life.
Dahil sa pagtakas ni Avery may isinakripisyo, it was her ------------------
Avery's POV
Napaka seryoso naman ni Angel ngayon, too serious
"Hoy okay ka lang?" tinabig ko ang balikat niya.
"Ha? Ah oo!" she averted her gaze from me.
"Weeeeee?" usal ko.
"Ah Angel!" sigaw ko ng may ideang pumasok sa isip.
"Di ba half ka?" nakangiti kong tanong.
"Oo?" nagdududa niyang sagot.
"At may underworld blood ka diba?" I can already imagine this a success!
"Oo?" kumonot naman ang noo niya.
"Pwede mong makita yung nakaraan ko diba?" nagliliwanag na talaga ang mga mata ko.
"O-Oo pero kailangan ng ritwal." naguguluhan man ako sa kanya ay ngumiti lamang ako.
"Pero magagawa mo naman hindi ba?" I pleaded, gusto kong lumuhod para lang um-oo siya.
"Per---" I cut her off.
"Angel bestfriend kita hindi ba?" I show her my puppy eyes.
"Fine, pero, pero wag kang mangialam" seryosong sabi niya.
"Promise" nag-peace pa ako and crossed my heart.
Pumunta kami sa dorm, agad naman siya kumuha ng isa sa mga chalk niya. Gumuhit siyang dalawang triangle na magkabaliktad. Kumuha siya ng apat na kandila. Dilaw, pula, asul at itim.
"De praeteritis, retrusus" itinaas niya ang pula na kandila at pinagsiklop sa kanyang kamay.
"Conjuro te videbunt me strictim aspeximus, in mare" itinaas naman niya ang asul na kandila, sa kanang kamay niya nilagay ang dalawa.
"Et Angelus, iubes tibi" itinaas naman niya sunod ang dilaw.
"Noli me tenere, NOW" taas niya sa itim at pinanlakihan ang mga kandila, lumiwanag naman ito na para bang sinindihan.
Pumikit naman ang kanyang mga mata.
"Tredecim annos" she whispered.
Tahimik lang ako habang tinitignan siya.
Ang apoy mula sa mga kandila ay biglang lumakas, umaalon alon ito na para bang hinihipan, lumalaki naman ito at natutunaw sa mga kamay ni Angel.
Napangiwi ako sa nasaksihan.
'Hindi ka mangingialam' narinig kong paalala ni Angel.
"F--" I hear her mutter.
'Fuck hindi ako mangingialam' I convinced myself.
"Et mater est" she quickly said.
Napapikit ako.
What the hell is she talking about, at ano ang nakikita niya?
"No, no no no no" she cried.
"No no" her voice broke.
"Angel!" niyugyog ko siya.
"ANGEL" napasigaw ako ng wala sa oras.
Bigla naman siyang dumilat at nawala ang mga apoy sa mga kandila.
"ANONG GINAGAWA MO?" sigaw niya.
"You were crying!"
I was lost dahil ito ang unang beses na sumigaw si Angel!
"I-I" she stopped, yumuko naman siya.
"Hey, ano ang nangyari?" nahihirapan kong sabi at yumuko ng kaunti.
"W-Wala akong nakita, sorry" she said.
"ANO? EH BAT KA UMIIYAK?" I yelled.
How I wish I could take that back when I saw her flinched.
"I-I saw your dreams, kaya napaiyak ako." isang sigaw ko pa at iiyak na talaga to.
"Sige" talo kong sabi.
"A-Ano?" naguguluhan niyang tanong.
"Kay mother superior nalang ako hihingi ng favor." kibit-balikat ko.
"N-No, wa-wala kan-g ma-mapapa-pala" iiyak niyang sabi.
I sigh "Fine I'll stop this madness" sabi ko at tumalikod.
"Wait" I halted ng maalala ang sinabi niya.
"Hindi ba sabi mo nakita mo ang paniginip ko?"
Parang nagdadalawa pa ang isip niya pero sa huli ay tumango naman
"Nakita mo ba ang mukha nila, o narinig mo man lang ba ang pangalan nila?" I hope this time may the Gods hears my prayer.
"S-Sadly, no." yumuko siya.
"Okay" sabi ko at tumalikod na.
I silently cried while walking down the stairs of the building.
Nag makakita ng restroom ay agad naman akong tumakbo.
Ini-lock ko yun at lumapit sa sink.
I gripped it tightly at humagulgol na.
'This is hopeless, hindi ko na talaga sila makikilala'
I sobbed harder at what I thought.
RING RING RING RING
Kinuha ko mula sa pocket ng jeans ko ang phone ko.
Ivan the Great calling
Akmang sasagotin ko na ng biglang pumasok sa isip ko.
Kapag kinausap ko siya at nalaman niyang umiyak ako, baka ano na ang gawin niya. Ashumera na kung ashumera pero ganyan talaga ang nasa isip ko ngayon.
Instead of answering his call, I texted him instead.
'Kunin mo na ako o tatawagin ko si Manong Kevin' I pressed send.
'I'll do it. And why are you not picking up your phone?' I can sense an anger tone even through his text!
'Tinatamad akong magsalita, bilisan mo na, nangangalay na ako'
'Okay, on my way' hindi na ako nag reply sa last message niya.
Gods, ain't it time for my happiness? Hindi niyo ba talaga ibibigay sa akin ang nag iisang pangarap ko sa buhay? Ang magkaroon ng pamilya? Gods, kung may nagawa akong kasalanan sorry na, pero po ibigay niyo na po sa akin ang aking hiling. Wawasak na po ako pag hindi ko na po makaya!
Habang naglalakad papalabas ay biglang bumuhos ang ulan.
Napatingala ako sa langit.
Itim ito.
I didn't care about my wetness as I walk down the road.
BEEB BEEB
"Hindi pwede magpa-ulan, kakatamad mag alaga ng may sakit." the familiar Lamborghini stop besides me at pinakita nito ang lalaking naghire sa akin.
"As if magpapaalaga ako, baka nga i-take advantage mo pa. Swerte mo." irap ko.
"Sakay na, bilis" naiirita na ito.
Agad naman akong pumasok.
Eyts nakakahiya nabasa tuloy ang sasakyan niya!
"Pasensiya na lilinisin ko nalang to." pagpapaumanhin ko.
Habang nagmamaneho ay panay ang sulyap niya sa akin.
Hindi ko siya nilingon o sinulyapan man lang, baka humaba ang sungay.
Nag right turn siya, malap--
"Teka, papuntang subdivision ay pakaliwa ah?" I looked at him then at the road.
"Gagala tayo." sabi nito at nag concentrate sa pagmamaneho.
"Bakit?" hindi ko mapigilang hindi itanong.
"Ibabalik ko ang ngiti sa labi mo, hindi ako sanay sa aura mo ngayon."
Then a crazy thought came to my mind.
Ivan is one of the blessings the Gods are giving to me.
And maybe,
just maybe...
I'm happy about it.