Chapter 1
"Anton? Bakit ayaw ka lapit sakin?" takang tanong ko sa batang lalaki na matanda lang ng dalawang taon sakin. I think, he's seven years old at ako naman ay five years old.
Noon ko pa talaga gustong makipag-kaibigan sa kanya. Pero ang palagi lang niyang tugon sakin ay ngiti o kaya naman ay tango lang.
Hindi rin siya gaanong nag-sasalita, pero kapag tinatanong dun mo palang maririnig na mag-salita.
Nakilala ko siya dahil classmate kami sa nursery, ewan ko ba kung bakit hanggang ngayon ay nasa nursery pa siya eh seven years old na, diba kapag ganun ay grade one na siya? Pero...
Pinabayaan nalang namin.
Akala ko kapag ibi-nuhos ko ang atensyon ko sa kanya ay mapapansin niya ako.
Pero hindi, kahit ilan pang signs ang hi-hingiin ko. Hindi talaga niya ako mapapansin.
Nakaka-lungkot!
Good morning sunshine! Hi! Ako nga pala si Cindy Archesia Felipe. I'm turning seven this year, currently andito ako sa school namin as elementary student, grade one palang ako. I have an older brother. Si kuya Clarence Eduardo Felipe, he's 10 years old at pareho lang rin kami na nasa elementary. But he is in grade four already, ang layo nang agwat namin ni kuya but it's okay!
"Dito kaya nag-aaral si Anton? Hay! Ano ba yan! Siya nalang palagi ang nasa isip ko. Aha! Maka-punta na nga muna ng cafeteria." bulong kong sabi sa sarili. Naglakad ako sa hallway nitong school namin pero bago pa ako maka-liko sa pasilyo kung nasaan ang cafeteria ay napa-hinto ako sa isang sulok dahil may naaninag akong mga bulto o katawan ng anim na batang lalaki at isang lalaki na palagi nalang may nai-issue na binu-bully.
Hindi ko na sana papansinin yun at magtuloy-tuloy sa paglalakad ng marinig ko ang pangalan na binanggit nila Boyet, grupo nila na palagi nalang nana-nakot ng kapwa bata studyante dito sa Hirralton University. This University contains an elementary, junior high, senior high and secondary levels. Malawak din ang lugar sa field kaya kung lalabas man papunta doon, may possibility na mawala ka talaga.
Okay back to our topic! So ayun nga napa-hinto ako sa narinig kong pangalan at nagulat ako ng makita ko si Anton na ginu-gulpi ng grupo nila Boyet. Ang sa-sama talaga ng ugali ng mga to!
"Bakit niyo siya ginu-gulpi? Diba masama yan?" singit ko sa kanila ng aktong tatadyakan na naman ni Boyet si Anton pero bigla nalang silang kumaripas ng takbo sa pag-aakalang baka teachers ang naka-huli sa kanila. Suki na kasi sila ng detention dahil sa mga pinag-gagawa nila sa mga studyante dito. Lumapit ako kay Anton at nakita ko siyang ang dami niyang pasa sa katawan, kahit mas matanda siya sakin, siguro magkasing-edad lang sila ni Kuya ay nasa grade one parin ito, may narinig kasi akong tsismis dati nung nasa nursery palang kami, ay palagi daw itong pinagsa-salitaan ng masama ng step-father niya. Pati rin tuloy yung Mommy niya ay gaya na ang ugali ng step-father niya.
Sa totoo lang naaawa ako sa kanya, kahit halata naman sa kanya na binibigay ng Mommy niya ang mga kailangan niya, in short mayaman rin sila pero pagdating sa kapakanan ni Anton ay kulang ang binibigay nilang atensyon dito. Kaya ang resulta ay hindi masyadong nagsa-salita si Anton at napaka-social distancing niya.
Naglakad ako palapit sa kanya at umupo ako na isinara ko ang mga tubod ko para lang magka-pantay kami. Dati palang kasi ay gusto ko na siyang lapitan ng ganitong ka-lapit pero hindi ko magawa dahil yung sarili niya naglalayo sa aming lahat, pati teachers namin ay hindi rin nakaka-lapit sa kanya.
Tiningnan ko siya, hindi niya pa nai-aangat ang ulo niya nang magsalita ako.
"Anton? Diba? Bakit ka nila ginu-gulpi?" takang tanong ko. Hindi ko kasi maintindihan kung bakit yun ginagawa ng grupo ni Boyet ang ganung gawain dito sa school, kahit nade-detention na sila ayun patuloy parin nilang ginagawa yun.
"Get lost." i'm shocked because, that's the first time he spoke to me like that. Nagulat ako ng tumayo siya ay natumba ulit kaya dali ko siyang tinulungan. Hinawakan ko ang kabilang braso niya para hindi siya ma-off balance.
"Bakit mo ako pina-paalis? Eh dito rin ako nag-aaral? We're in the same university you know?" wala siyang reaction dun sa sinabi ko. Tumayo siya ulit at pilit niyang hinahawi ang kamay kong naka-hawak sa braso niya, pang-suporta sana!
"I can do it on my own, just mind your own business." cold niyang sabi sakin. Hindi ako naka-kilos sa sinabi niya, i don't know why but i feel like, i want to cry right now! Ako na nga itong nag-malasakit na tulungan siya, siya pa ang magiging cold ngayon?
"*sob!* *sob!* wag ka munang umalis oh!" bumuntong hininga siya, aalis na kasi sana siya ng magsalita ako.
"May kailangan ka bang sabihin sakin?" cold na sabi niya pero bakas ang pag-aalala nung humarap siya sakin na naka-upo parin at tini-titigan lang ako. Inangat ko yung ulo ko ng makita kong hindi siya umaalis sa kina-tatayuan niya.
Nanlaki ang mga mata ko dahil ngayon lang niya ako kina-usap ng matagal sa buong buhay ko.
"B-Bibili sana ako ng makakain sa cafeteria, baka gusto mo akong samahan? Or kung ayaw mo, wag nalang." sabi ko nang pinapahid ko yung luha ko sabay tayo at naglakad. Tumayo na ako at tumalikod sa kanya nang pinigilan niya ako sa braso ko, nagulat ako ng may nilagay siya sa palad ko. Umalis na siya pagkatapos niyang ilagay sakin ang bagay na yun sa palad ko.
Tinitigan ko lang yun, pero nung makita ko kung ano yun ay napa-ngiti ako sa kung anong binigay niya, tumingin ako sa direksyon kung saan siya naglakad kahit hindi ko na siya kita mula dito sa kinatatayuan ko.
A Lollipop! Ngumiti ako ng matamis dahil finally, may isang bagay na akong binigay na galing sa kanya mismo.