I nodded and went outside the plane. Pagpasok ko sa malawak nilang airport ay hinintay ko muna ang maleta ko. I picked out my phone and capture some random photos. I sent it to my Mom and to Angelique because she kept on texting me earilier, reminding me to capture pictures. Nang ma-send ko na ay tinago ko na sa loob ng jacket ang cellphone ko. I was busy wandering my eyes around when they landed on the six-footers' guy who helped me earlier. Nasa tabi ko siya at mukhang hinihintay niya rin ang bagahe niya.
He smiled at me. Wala na sana akong balak na pansinin siya pero nakonsensya rin ako kasi kung hindi dahil sa kanya ay baka hindi ko makukuha ang bag ko kanina. 
"Hi. Salamat nga pala ulit kanina," I said.
"You're welcome. Bakasyonista ka rin ba?"
Tumango ako. "Yes."
Ibinaling ko naman ang aking atensyon sa mga bagaheng nag-uumpisa nang umikot. I need to stay alert and focus para hindi mawala sa paningin ko ang aking maleta. 
"First time mo ba rito?" He asked.
Tumango lang ako at nang makita ko na ang luggage ko ay nagfocus na lamang ako roon. Magsasalita pa sana siya nang tumunog ang cellphone ko. Kinuha ko iyon mula sa aking bulsa habang nasa maleta pa rin ang aking mga mata.
"What?" pagod kong tanong.
"Really, Sabrina?" My Dad's voice lingered in my ears. He sounded angrily. Shit! 
I cleared my throat and fixed my voice. "D-dad? Sorry, hindi ko po kasi tiningnan ang caller ID."
"Nakarating ka na ba?" malambing niyang sabi.
"Yes po. Kararating ko lang po sa airport. I sent a photo to Mommy po."
"Okay. Mag-iingat ka, ah? Call me when you arrive at the island. Love you, baby."
I sighed. "Okay po. Love you too, daddy." I replied then hung up.
Nang maibaba ko ang tawag ay sandali kong nilingon ang katabi ko. Ngumiti siya sa akin pero umiwas lang ako ng tingin dahil malapit nang dumating sa gawi ko ang maleta ko. Kukunin ko na sana nang maunahan niya ako.
"Ako na, Miss."
I mentally rolled my eyes. Kaya ko namang kunin kasi may kamay naman ako. But anyway, I should be grateful na lang siguro kasi may mabait na tumulong sa akin.
"Thank you ulit," I simple said and walked away. 
Pagkalabas ko ng airport ay pumara ako ng taxi. Isang may katangkaran na lalaki ang lumabas mula sa kotse at nag-jog papunta sa akin. I think he was in his mid-40s. Mayroon pa siyang puting panyo sa kanang balikat. He was smiling so big when he approached me.
"Maayong buntag, Ma'am! Asa man ka? Sakay na lang diri na ko, Ma'am. Ihatod ta ka ug asa ka padung."
My lips parted. Is he talking in Cebuano? Gusto kong sapakin ang sarili ko. Malamang, Sabrina! Hello? You're in Cebu, so he's talking in his vernacular language!
"Uh, can you please speak in Tagalog po? Hindi ko po kasi kayo maintindihan."
"Ay! Tagalog pala ka? Sorry, Ma'am. Ah, saan po kayo papunta? Sakay ka sa akin at hatid ko po kayo, Ma'am."
Tumango ako. "Ah, yes po. Magpapahatid po sana ako sa inyo sa North Bus Terminal. Iyong bus po na papunta sa Bantayan."
"Okay kaayo, Ma'am! Akin na po 'yang bagahe niyo at ilalagay ko po sa likod."
Binigay ko naman sa kanya ang bagahe ko at pumasok na sa loob ng kanyang taxi. Mabuti naman at hindi mabaho ang taxi ni Kuya. Some of the taxis in Manila don't smell good. I took a photo of his plate number and sent it to my Dad. Just in case and for safety na rin.
I put on my airpods and scribbled on my playlist. I played Arthur Nery's Higa and looked outside the window. The weather is nice, actually. Tirik na tirik ang araw. Habang nasa byahe ay napagtanto ko na parang nasa Manila lang din ako dahil sa mga nagtataasang mga building, maraming tao, at ang traffic pa rin!
Nang makarating kami sa terminal ng bus ay inabot ko naman kay Kuya ang bayad. I gave him a tip, too. Dagdag tulong na rin dahil hinatid niya 'ko ng tama at safe. I know it was his responsibility since I am his passenger, but I want to show my gratitude and appreciation by giving him extra money. Tinanggal ko ang earphones ko.
"Thanks, Kuya."
"Amping, Ma'am!" he replied and waved his hand.
I didn't understand what he said, but I gave him a small smile. I twitched my lips and went inside to the terminal. Maraming tao rin ang labas-masok sa mga bus. May isang babae naman na lumapit sa akin at nag-alok ng tubig. I guess she's around 30s.
"Oh, tubig, tubig! Tubig, Ma'am. Tag-kinse lang!" 
I blinked three times. Bumaba ang tingin ko sa hawak niyang bottled water. Nagdududa ako na baka hindi safe ang tubig na binebenta niya. Ayaw ko naman siyang tanggihan dahil matirik ang araw at mukhang wala pa siyang benta. I brought two bottles and gave her the other one. Nagtataka naman sa akin si Ate.
"I think you should drink, too. Mainit po ang panahon," wika ko atsaka ibinigay sa kanya ang isang bottled water at ang bayad ko.
I just want to make sure if the water is safe. Kahit na sealed pa 'yong takip ay gusto ko pa rin na makasiguro. Nang makainom na si Ate at hindi naman siya nahimatay ay uminom na rin ako. I thanked her and went inside the waiting shed. Nang maubos ko iyong inumin ay naghanap ako ng trash can para maitapon ko itong bottled water. Ngumuso ako at nang makakita ay naglakad ako roon. 
Nagtagpo ang aking dalawang kilay at uminit ang aking ulo nang mapansin ang isang babae na tinapon lang sa gilid niya ang candy wrapper. Oh my God! Hindi niya  ba nakikita ang trash can na nasa malapit niya lang? Is she blind?! I guess she's around 30 years old, but she acted like a kid!
Dahil sa inis ko'y dinampot ko ang wrapper at nilahad sa kanya. Her brow arched and looked at me. She was about to say something when I cut her off.
"There's a trash can near you, Miss. Bakit hindi mo magawang itapon ang basura mo nang maayos?"
I swear to God I easily get annoyed with these kind of people! Nakakabadtrip 'yong habit nila. Kahit sabihin niya pang candy wrapper lamang iyon ay basura pa rin. Ugh! Kaya nga may trash can para doon itapon pero mukhang bulag ata siya at hindi niya makita.
"Excuse me?"
Umawang ang labi niya nang hawakan ko ang kanyang kamay at ibinigay sa kanya ang basura.
"Kung ayaw mong itapon sa tamang basurahan, ilagay mo na lang sa bag. Hindi 'yong tinatapon mo kung saan saan ang basura mo," I said and walked out.
Nang makita kong may pumipilang mga pasahero papunta sa Santa Fe ay pumila na rin ako. May isang lalaki naman na siyang naglalagay ng mga bag namin sa may parang compartment ng bus. I reminded him to take good care of my bag before going inside. I looked at the driver who was drinking his water. I want to make sure that he's in a very good condition. Like he's not drunk, smoking or something. I didn't notice any sigarretes, so I guess he didn't smoke.
I held on my bag's strap and looked for a vacant seat. Isa-isa kong tiningnan ang mga sa mga kasama ko rito sa bus. Ewan ko ba. Nakasanayan ko na rin na tingnan isa-isa ang mga taong nakakasalamuha ko. One of the reasons why Angelique and I became best friend was when I saw her once in the library struggling. May hawak siyang mga libro noon at hirap na hirap siyang dalhin ang mga iyon. Grade 11 pa lang ako noon at transferee. I don't have friends and I was too lazy to make one. Noong nakita ko siya sa classroom at narealize kong magka-klase pala kami ay agad ko siyang nilapitan. We had a by-partner activity that time and I didn't know anyone before, so I approached her. And the rest was history.
When I finally found a comfortable seat ay agad na 'kong naglakad papunta roon. I even saw the girl kanina na hindi tinapon nang maayos ang kanyang basura. She rolled my eyes at me, so I rolled my eyes at her, too. Akala niya, ah!
"Oh? Ikaw 'yong babae sa plane kanina, 'di ba? Dito ka na umupo, Miss."
Nilingon ko naman iyong lalaking kumausap sa akin. I was kinda shocked because it was the same guy on the plane! He was sitting near the window and I want that spot. I sighed and put my bag in the overhead rack. Pumasok 'yong konduktor atsaka nag-umpisang magbilang. Mukhang malapit na kaming umalis.
"Can I sit there?" I asked politely.
I really want to sit near the window so I can wander my eyes around. The driver roared the engine to live. Shit!
"Hey, diyan na lang ako please."
Ilang sandali siyang tumitig sa akin ang kanyang singkit na mga mata at kalaunan ay tumango na rin. Lumipat siya sa upuan na malapit sa akin. Nagpasalamat naman ako at humakbang papasok sa inupuan niya kanina. But I was shocked when the driver operated the bus! Hindi ko nabalanse ang sarili ko kaya napaupo ako sa kandungan ng lalaki! 
My lips parted and my eyes widened a bit when I felt his erection behind me! What the fuck! Nagkatinginan kaming dalawa at ang kanyang maliit na mga mata ay nanlaki.
"M-miss--"
"I'm sorry," I whispered.
Agad akong umalis sa pagkakaupo sa kanyang kandungan at naupo sa aking upuan. Ramdam ko naman ang init ng aking pisngi dahil sa nangyari! Napalunok ako sa kaba at pinanatili ang aking mga mata sa labas ng bintana. 
Don't fucking looked at him, Sabrina. Please, don't. Napapikit ako. This is one of the most embarassing moments of my life. He tried to approached me but I didn't listen to him. Naglagay ako ng earphones para makita niyang hindi ako interesado na makipag-usap sa kanya. Kahit noong nakasakay na kami ng barko papunta sa Bantayan Island ay wala pa rin akong kibo. 
Tahimik lang din ako kahit noong gabi na nang makarating ako sa Bantayan Island.
"Hala. Dito ka rin pala, Miss?" medyo gulat na tanong sa akin noong lalaki.
I lost my tongue for a moment and I felt like I was being played! What the hell?!
"W-what are you doing here?"
He smiled at me. "Nagbabakasyon. Ang ganda pa rin kahit gabi--"
Hindi ko siya pinatapos at agad na 'kong umalis para pumunta sa villa ko kung saan ako mananatili. Napatalon ako sa gulat nang nasa gilid ko na ang lalaki.
"A-are you following me?"
Kumunot ang noo niya at umiling. "Hindi, Miss."
"Then, why are you walking with me?!"
Kahit na medyo tinataasan ko na siya ng boses ay nagawa niya pa ring ngumiti at maging kalmado.
"Kasi dito rin ang daan papunta sa villa ko."
I stared at him and sighed. Nagpatuloy ako sa paglalakad habang hawak ang aking maleta. Nang makita ko na ang villa ko ay agad akong nagpunta roon. I think that the universe is playing with me because the villa next to mine is own by the six-footers' guy!
"Naku! Magkapitbahay pala tayo," he laughed, "Good night, Miss!" he said and waved his hand.
I didn't reply. Instead, I rolled my eyes at him and went inside my villa. So much for today!