Lahat ng bagay na nangyayari sa buhay natin ay may rason. Pero, sa sitawasyon ni Lyrae ay tingin niya'y wala. Mahirap naman talaga ang buhay. There are times that we want to give up but, at the same time we thought of it again. 'Di ba?
We tend to think that if we commit something that will ends our life ay magkakaroon na ng solusyon lahat. No. The truth is mas lalo lang natin nadadagdagan iyong problema. Bakit? Kapag ba namatay tayo edi sino ang magluluksa at magliligpit sa bangkay natin? Our relatives or parents right. Things will go worst than we thought. Kaya, huwag tayong padalos-dalos.
In Lyrae's case, she's blind. Mas naka-focus siya sa mga taong sinaksaktan siya kaysa sa mga taong nandiyan para sa kaniya at mahal siya. Bakit ng ba siya ganoon? Well, it's because hatred eats her. Trauma, sama ng loob, mga panget na ala-ala at lahat-lahat. Napuno siya ng galit at wala ng espasyo sa puso niya ang magpatawad.
Though, we couldn't pin it out directly but as what her behavior was, she's obviously eaten by hatred. Isa rin sa nga rason kung bakit siya walang tiwala sa sarili ay dahil sa kawalan ng suporta sa mga malalapit sa kaniya. Instead of cheering her that she can do it, mismo pa ito nagda-down sa kaniya.
Kasalukuyang naglalakad si Lyrae papuntang park. Her plan didn't work last time because of Renz. And up until now, hindi pa rin mawala sa isip niya iyong sinabi ng binata. He literally confess and she just can't believe it. Who would thought right? She's been bullied by him since elementary hanggang high school and he will just confess all of sudden. And sa time pa talaga kung saan siya magpapakamatay.
She thinks of it again and again.
What if ginawa niya iyong para pigilan akong tumalon sa tulay? What if hindi naman pala iyon totoo?
All she can think is full of what if's. She's overthinking again and it's because of him, Renz. She sit in the wooden chair and lean. Lutang pa rin siya at walang ka malay-malay. Kulang na lang pasukan ng langaw iyong bibig niya, nakanganga kasi ito.
Her phone beeped but she's still spacing out. When she notice that it's already ringing ay doon pa niya ito kinuha sa bulsa at sinagot.
It's Renz.
"H-ello?" She shattered after saying a word. She chewed her buttom lip and hold her breath. Iyong pisngi niya para namang sinampal ng nanay niya dahil sa pula.
Tumawa naman iyong nasa kabilang linya.
[Breath Lyrae, masyado kang kabado. Ina-ano ba kita?]
Embarrassment consumes her. She tried to laugh as if he's joking. "Ako? Kabado? Hindi ah," palingon-lingon lang siya sa paligid upang pakalmahin ang nagwawala niyang puso. Pero ang totoo ay gusto na niyang magpalamon sa lupa dahil sa hiya.
Napa-isip rin siya kung inlove ba siya kay Renz o ano. "Bakit ako kinabahan?" Bulong niya. Saglit siyang napa-isip sa mga nangyayari sa kaniya.
She blew a breath. "Inlove kaya ako kay Renz?" Pagtatanong niya pa sa sarili na para bang wala siyang kausap sa kabilang linya. Napasimangot naman siya at umirap. "As if namang inlove ako sa kaniya-"
[Dinig na dinig kita, Lyrae.]
Nanlaki ang mata niya dahil sa gulat at hiya. Dali-dali niyang in-end ang call at napatakip ng bibig sa hiya. "Nakakahiya!" Tili pa niya. Napalingon naman iyong matanda sa kaniya at sinamaan siya ng tingin.
Nag-peace sign na lang siya at tumili ulit ng mahina. Sinaway niya ang sarili at halos magkulay kamatis na siya sa hiya. Nang napansin niyang bumababa na iyong araw ay naglibot-libot na siya. Ganyan iyong nakaugalian niya tuwing may iniisip siyang naging sanhi bakit siya ukupado.
Nang mapagod siya ay huminto siya at tumingin sa kukay asul na dagat. Nangniningning ito dahil natatamaan ng sinag ng araw. Napa-isip ulit siya.
What if dito ako tumalon?
What if gawin mo na 'wag ka puro dada? Pakikipagtalo naman niya sa utak niya. Pumikit na lang siya at dinama ang simoy ng hangin. The fresh scent of sea breeze touches her skin. Nang nagmulat siya ay kaunti na lang at papalitan na ng kadiliman ang araw.
She turn her back and starts to walk. Kailangan na niyang umuwi lalo na't may gagawin pa pala siya sa bahay. At, baka kapag hindi siya makita ng ina ay makakatikim na naman siya nito.
Patawid na sana siya sa pedestrian lane nang may biglang humarurot na isang wheeler truck na nawalan ng brake. Natood na lang siya sa kinatatayuan at hindi makagalaw. Tanging naririnig niya lang ay ang sigaw ng mga taong nasa paligid. Ngunit, mas may pumaibabaw na boses ng isang lalaking pamilyar sa kaniya.
"Lyrae!" Isang malakas na pagbagsak ang naramdaman niya ngunit wala siyang naramdamang sakit. Iyong yumakap naman sa kaniya ay dumaing kaya napa-bangon siya. Pagtingin niya pa dito ay si Emman.
"E-eman?" Mabilis naman niya itong tinulungan na maka-upo. Daing pa rin ito ng daing dahil sa sakit ng pagkabagsak nilang dalawa. Tarantang-taranta naman siyang humingi ng tawad.
"Sorry talaga Emman. Saan ba masakit? Sabihin mo?" Halos magmukha siyang baliw sa harap ng maraming tao na nakapaligid sa kanila at kanya-kanyang silip sa kanila ng binata.
Bigla namang sumalpok iyong malaking kotse at nawasak ang harapan nito. Napatingin sila dito at napatulala nang makitang umusok ito. Ngunit, hindi iyon ang pinag-alala nila kung hindi ang driver nito.
Kanya-kanyang tawag ang mga tao ng police at ang iba ay ambulansya. Nanginginig na sa takot si Lyrae at napaiyak. Si Eman naman ngayon ang lumapit sa dalaga at niyakap ito. Nanginginig na ang dalaga. May phobia kasi ito at trauma dati at si Eman lang ang may alam nito.
Halos mabingi na sila sa sigawan ng mga tao na baka sumabog ang truck na sumalpok. Tumawag na rin sila ng fire truck at police.
Maya-maya pa ay may nag-serina na sa hindi kalayoan ay dumating ang ambulansiya at police. Ininspeksyon muna nito ang truck saka ni-rescue ang naghihingalong pasyente.
Wala lang imik iyong dalawa at magkayakap pa rin.
Habang naka-upo ang dalawa ay panay ang pagkakausap ni Eman sa dalaga. Tulala na kasi ito. "Lyrae," wala pa rin siyang sagot na nakuha mula sa dalaga. Hinayaan na lang niya at hindi ito pinilit magsalita. Napag-isipan niyang ihatid Ito sa kanilang bahay para makapagpahinga na.
Nang makarating sila sa tapat ng bahay ay niyakap muna ito upang kumalma. Nanginginig na naman kasi ito at umiiyak ulit. Nakita ito ng ina niya mula sa loob ng kanilang bahay at maging ang mga chismosang kapitbahay nito. Hinayaan na lang ng binata na pumasok ito ng walang imik saka siya umalis.
Pagkapasok niya ay isang malutong na sampal ang gumimbal sa kaniya. Napahawak si Lyrae sa mukha niyang natabingi kahit na nanginginig pa rin.
"Sino iyong naghatid sa iyo, Lyrae?" Malamig na tanong ng ina. Hindi siya nakakibo agad at piniling manahimik na lang.
Mas lalong sumiklab sa galit ang ina. "Wala ka talagang kahihiyan sa akin?! Napaka-landi mo talaga! Nagsisi akong isinilang pa kita sa mundo! Nagsisi akong nagpalaki ako ng walang utang na loob-"
"Oo na ma, ako na malas."
Nag-angat siya ng tingin sa ina. "Tapos ka na?" Mahinang saad niya. Doon lang napansin ng ina na namumugto ang mata nito at nanginginig. Kahit hindi niya tanongin ay alam niya ang rason kung bakit nagkaganoon ang anak.
Lucile tried to go near her. "L-lyrae,"
Nilagpasan siya nito. "Papasok na ako sa loob," iyon na lang ang nasabi ng dalaga.
Nang maisara ni Lyrae ang pinto ay tuluyan na siyang nanghina. Halos dumoble pa iyong naramdaman niya kanina at dumagdag pa ang salita ng ina. Narinig niya itong kumatok sa labas ngunit mas pinili niyang huwag ito intindihin.
"Ahhh!" Sumigaw siya at nagwala sa loob ng kaniyang kwarto. Inihagis niya and mga librong nakikita niya at maging ang mga malalaki o maliliit na bagay.
Hindi na makilala ni Lyrae ang sarili.
Sabog ang buhok, nanginginig, panay ang lingon sa gilid. Hindi na niya alam ang gagawin. Nakayakap sa tuhod habang nakatingin sa salamin.
Bigla namang dumako ang kaniyang paningin sa isang blade sa gilid. Tumayo siya at naglakad papalapit at dinampot ito. Walang pag-alinlangan na hiniwa niya ang kaniyang pulso at kinuha ang picture frame ng Lola niya at niyakap ito ng mahigpit.
Unti-unting nandilim ang kaniyang paligid at napa-upo siya. Huli na ng mawalan siya ng malay at bumagsak.